เพชร x เพชร วงกตเหมืองโบราณ (26)

นิล ใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยจับจ้องมองใบหน้าที่แสดงออกถึงการตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวของลูกชาย แล้วอดที่จะถามไม่ได้ว่า

“ลูกจะลงไปคนเดียวจริงๆ หรือ”

“ครับ”

เพชร ตอบอย่างมั่นใจพร้อมกับส่งยิ้มให้ สองตาของเขาพลันเปล่งประกายแสงสีขาวที่สว่างสุกใสออกมา ซึ่งในคราวนี้มันดูเจิดจ้ามากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา บูรพา มองดูประกายแสงอบอุ่นที่เกิดขึ้นระหว่างสองพ่อลูกแล้วจึงพูดกับทั้งสองว่า

“ดูจากขนาดของปากหลุมแห่งนี้แล้วก็คงมีแต่ เพชร คนเดียวเท่านั้นที่จะสามารถไต่ลงไปได้ แม้ว่าฉันจะไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่พวกเราคงต้องฝากความหวังที่เหลืออยู่ไว้กับเธอเพียงคนเดียวแล้ว”

เพชร เหลียวมองดู บูรพา เขาสามารถรับรู้ถึงน้ำหนักของความหมายที่ถูกซุกซ่อนอยู่ภายในคำพูดประโยคนี้ดี ชีวิตทุกชีวิตที่อาศัยอยู่บนผืนแผ่นดินแห่งนี้ ล้วนขึ้นอยู่กับความสำเร็จหรือล้มเหลวของเขาในครั้งนี้ แต่เขาก็ยังคงมีความมั่นใจอยู่อย่างเต็มเปี่ยม เขาจะต้องหาเพชรแห่งสีขาวพบอย่างแน่นอน

“แต่ก่อนที่เธอจะลงไป ฉันมีของสิ่งหนึ่งที่จะมอบให้ ภายในเหมืองข้างล่างนั้นยังคงมีเส้นเลือดของแผ่นดินไหลผ่านอยู่ ตั้งแต่เมื่อครั้งที่บรรพบุรุษของพวกเธอถูกขับไล่ออกมาจากบ้านเก่าหลังนี้”

บูรพา ยื่นก้อนหินกลมๆ สีแดงใสขนาดพอๆ กับกำปั้นออกมา เพชร ยื่นมือขวาออกมารับมันเอาไว้ เมื่อมือของเขาสัมผัสถูกก้อนหินก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มันแผ่ออกมาโดยรอบ และภายในแกนของก้อนหินก็มีแสงสีแดงจางๆ เต้นกระพริบอยู่เป็นจังหวะคล้ายกับการเต้นของหัวใจ

“มันคือ หัวใจแห่งไฟ มันจะช่วยเธอได้ถ้าหินเหลวที่ร้อนแรงเหล่านั้นกีดขวางเส้นทางของเธอ ผู้ที่มีหัวใจแห่งไฟย่อมไม่เกรงกลัวต่อความร้อนใดๆ ทั้งสิ้น”

นิล มองดูก้อนหินสีแดงในมือของ เพชร อยู่ด้วยความสงสัย เขาไม่เคยเห็น หรือได้ยินเกี่ยวกับเรื่องราวของหินชนิดนี้มาก่อนเลยในชีวิต แต่เขากลับรู้สึกว่าเขาเคยรู้จักของสิ่งนี้มาก่อน แต่มันเป็นสิ่งอื่นที่ไม่ใช่หินชนิดใดๆ ทั้งสิ้น

เพชร เก็บหัวใจแห่งไฟเอาไว้ เขารู้สึกถึงความอบอุ่นค่อยๆ แผ่กระจายไปทั่วทั้งร่าง นิล พับจอบในมือให้สั้นลงแล้วส่งมันคืนให้กับลูกชายพร้อมกับกล่าวว่า

“พ่อไม่มีอะไรจะให้กับลูกนอกจากจะขอบอกว่า ไม่มีชาวปฐพีคนใดที่จะเข้าไปในเหมืองโดยไม่มีจอบติดตัวไปด้วย และ เหมืองทุกแห่งไม่ว่าจะใหญ่หรือเล็กต่างก็เป็นบ้านของพวกเรา ลูกต้องจำเอาไว้ให้ดี”

“ครับ เหมืองแห่งปฐมก็คือบ้านของเรา”

พอขาดคำร่างของเด็กหนุ่มก็เริ่มไต่ลงไปอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ ถูกความมืดภายในหลุมลึกแห่งนี้กลืนหายไปจนหมดสิ้น

บูรพา กับ นิล ต่างยืนจ้องมองดูความมืดที่สงบนิ่งอยู่ภายในหลุมแห่งนั้น ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น มีเพียงเสียงของแผ่นดินสะเทือนที่ยังคงดังอยู่เป็นระยะ และเสียงแผ่นฟ้าที่ร้องคร่ำครวญอย่างทรมาน ความมืดจากทางตะวันตกรวมตัวกันเข้มข้นมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่แสงจากทางตะวันออกก็ค่อยๆ อ่อนล้าลง

กลางคืนกำลังจะมาเยือนผืนแผ่นดินแห่งนี้อย่างรวดเร็ว เร็วกว่าทุกวันที่เคยผ่านมาในอดีต และไม่มีใครจะสามารถบอกได้ว่าในวันพรุ่งนี้จะยังคงมีแสงสว่างแห่งยามเช้าอีกต่อไปหรือไม่

“…ฉันยังมีเรื่องที่จะต้องทำ…และฉันก็ต้องการความช่วยเหลือจากท่านด้วย”
นิล กล่าวขึ้นในที่สุด มังกรก้มลงมองเขาด้วยความสงสัย

#####

ภายในความมืด เพชร ยังคงสามารถมองเห็นได้อย่างเลือนลาง หลุมลึกแห่งนี้มีความกว้างสม่ำเสมอและมีผนังค่อนข้างเรียบทำให้หาที่ยึดเกาะได้ยาก แต่เนื่องจากมันมีขนาดกว้างกว่าลำตัวของเด็กหนุ่มไม่มากนัก เขาจึงใช้วิธีกางแขนกางขาออกดันผนังเอาไว้ แล้วค่อยๆ ไต่ลึกลงไป

เพชร ไม่รู้ว่าเขาไต่ลึกลงไปได้เท่าไรแล้ว และเวลาได้ผ่านไปนานแค่ไหน เขาเคยลองพยายามที่จะนับเสียงหัวใจเต้นของตัวเองเพื่อกะเวลา แต่เมื่อจำนวนที่นับได้มากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็ไม่สามารถที่จะนับต่อไปได้อีก

ความมืดและความซ้ำซากอย่างต่อเนื่องของผนังอุโมงค์สายนี้กำลังค่อยๆ กัดกินจิตใจของเด็กหนุ่มไปทีละน้อยๆ เขาเริ่มคิดฟุ้งซ่านไปถึงเรื่องราวต่างๆ อย่างไม่อาจควบคุมบังคับ

ความทรงจำถึงเรื่องราวในอดีตที่เขาเคยพยายามที่จะลืม และเคยเข้าใจว่าสามารถลืมเลือนมันไปได้หมดสิ้นแล้ว ต่างพากันผุดขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้ง สลับด้วยภาพจินตนาการถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่กำลังดำเนินอยู่ว่าในที่สุดแล้วจุดจบของมันจะเป็นอย่างไร

เด็กหนุ่มพยายามที่จะรวบรวมสติให้กลับมาจดจ่ออยู่กับการเคลื่อนไหวของแขนขา แต่เมื่อเวลายิ่งผ่านเลยไปความง่วงที่เกิดจากร่างกาย และจิตใจที่อ่อนล้าของเขา ก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาอย่างเงียบๆ

ความมืดมิดพลันจู่โจมเข้าใส่เด็กหนุ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว รอบกายของเขากลับกลายเป็นความมืดสนิท ในช่วงเวลาสั้นๆ เพียงเสี้ยววินาทีที่เขาเผลอหลับไปนี้ หัวของเขาก็กระแทกเข้ากับผนังหิน สติของเขาดับไปอย่างฉับพลัน ร่างของเด็กหนุ่มจึงลื่นไถลตกลงไปตามอุโมงค์ทันที

#####

บูรพา โผบินขึ้นสู่ท้องฟ้ากว้าง ปีกทั้งสองข้างที่กางออกจนสุดคล้ายกับพยายามที่จะกรีดผ่าความมืดที่ปกคลุมท้องฟ้าให้แยกออกจากกัน แต่ความมืดมิดนั้นหนาแน่นและทรงพลังยิ่งนัก ร่างของมังกรจึงถูกกลืนหายเข้าไปในความมืดแทน

นิล ห้อยตัวอยู่ในอ้อมแขนของ บูรพา อีกครั้ง เขาไม่ยอมที่จะนั่งไปบนไหล่ของมังกร เพราะกลัวว่าอาจจะพลัดตกลงมาเมื่อไรก็ได้ รอบกายของเขาในตอนนี้ไม่มีอะไรให้ดูมากนัก จะมีก็แต่ความมืดเท่านั้น

นิล ไม่แน่ใจว่า บูรพา สามารถจำแนกทิศทางได้อย่างไร แต่มังกรก็พุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ และเมื่อพวกเขาบินลดระดับตัดผ่านความมืดลงมา จุดหมายปลายทางที่ นิล บอกเอาไว้ก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้ว

“สวัสดี เพื่อนยาก ฉันแวะมาหาตามที่สัญญาเอาไว้แล้วนะ”

อัคนี ยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นเดิม เขาไม่ได้ยินสิ่งที่ นิล เพื่อนเก่าของเขาพูดออกมาเลยแม้แต่คำเดียว สายตาของเขาจ้องนิ่งอยู่ที่ บูรพา ปากก็อ้าค้างอยู่ และเขายังคงยืนในท่านั้นจนกระทั่งเมื่อ นิล พูดจบ เขาจึงพึ่งได้สติกลับคืนมา ซึ่งทำให้ นิล ต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟังใหม่อีกรอบหนึ่ง

#####

“ตื่น…ตื่นเถิด…เธอต้องตื่นเดี๋ยวนี้…”

เพชร ลืมตาขึ้นพร้อมด้วยความรู้สึกมึนงง อีกครู่ต่อมาเขาจึงค่อยรู้ตัวว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

“เผลอหลับไปจนได้”

เพชร รีบยืดตัวออกเพื่อหยุดร่างของเขาเอาไว้ แต่ด้วยความแรงที่เขากลิ้งตกลงมาทำให้เขาไม่สามารถหยุดร่างเอาไว้ได้ในทันที เด็กหนุ่มจึงดึงจอบออกมา แต่เนื่องจากเขากำลังกลิ้งอยู่อย่างไม่เป็นท่าทำให้ไม่สามารถที่จะกางใบจอบออกได้

เขาเลยใช้ส่วนปลายของด้ามจอบกระแทกเข้ากับผนังอุโมงค์ ด้ามจอบไม่อาจเจาะเข้าไปในเนื้อหินได้แต่ขูดผนังจนเป็นรอยยาว แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างของ เพชร ลื่นไถลช้าลง จนในที่สุดเขาก็สามารถหยุดการตกของตัวเองลงได้

หลังจากหยุดนิ่งอยู่จนหายมึนงงแล้ว เพชร ก็เริ่มสำรวจดูตามร่างกายของตนเอง นอกจากอาการเจ็บปวดตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่บริเวณหน้าผากแล้ว ทั้งแขน ขา และมือ ของเขาก็เต็มไปด้วยรอยถลอกเล็กๆ จำนวนมากมาย

แต่ทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้เป็นการบาดเจ็บที่มากมายอะไรนัก หลังจากหยุดพักอยู่อีกครู่หนึ่ง เขาจึงเริ่มไต่ลงไปตามอุโมงค์อีกครั้ง

เพียงไม่นานหลังจากนั้น เพชร ก็พบว่าเขาได้มาถึงส่วนปลายของอุโมงค์สายนี้แล้ว ใต้เท้าของเขามีแต่เพียงความว่างเปล่า คล้ายกับว่าพื้นที่ข้างล่างเป็นช่องว่างขนาดใหญ่

เด็กหนุ่มพลันรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นมาในทันที เขารู้แล้วว่าตอนนี้เขากำลังอยู่ที่ไหน เขากำลังห้อยตัวอยู่เหนือเพดานของห้องโถงทรงกลมขนาดใหญ่

ห้องโถงที่เขาเคยเห็นแต่เพียงในความฝันเท่านั้น สถานที่ซึ่งมี เพชรแห่งสีขาว ตั้งเด่นอยู่บนแท่นตรงกลางห้อง ถ้าหากเขาได้สติขึ้นมาช้ากว่านี้อีกเพียงครู่เดียว ร่างของเขาก็จะพุ่งผ่านรูบนเพดานตกลงสู่พื้นเบื้องล่าง ซึ่งคงจะทำให้เขาบาดเจ็บได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

#####

ผู้ชายชาวปฐพีแห่งทุ่งหินเกือบทั้งหมดต่างถูกทยอยลำเลียงมาสู่บริเวณเชิงภูเขาไฟด้วยฝีมือของ บูรพา ถึงแม้ว่าการเดินทางในแต่ละรอบจะใช้เวลาเพียงไม่นาน แต่เมื่อต้องบินติดต่อกันเช่นนี้ บูรพา ก็แทบจะหมดแรงเลยทีเดียว

นิล กวาดตามองทุกๆ คนที่ยืนชุมนุมกันอยู่พร้อมกับตะโกนขึ้นด้วยเสียงอันดังว่า

“เรื่องที่ฉันเล่าให้ทุกคนฟังเป็นเรื่องจริง ตอนนี้พวกเราทั้งหมดต้องร่วมมือกันเพื่อความอยู่รอด…ขอให้ทุกคนจำเอาไว้ให้ดี ถ้าพบเขาแล้วห้ามทำอะไรทั้งสิ้น ให้ตามเขาไปเงียบๆ แล้วทำสัญญาณขึ้นตามที่ตกลงกันเอาไว้”

เมื่อทั้งหมดทยอยแยกย้ายกันออกไป แผ่นดินพลันเกิดการสั่นไหวด้วยความรุนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ก็เป็นเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้น คล้ายกับเป็นการประกาศให้รู้ว่า นับตั้งแต่นี้การนับถอยหลังสู่ความสิ้นสูญได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

นิล หันไปสบตากับ บูรพา ทันที สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น มังกรกัดฟันใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ทั้งหมดพาร่างของ นิล พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง และเมื่อทั้งสองไปถึงจุดหมายปลายทาง ภาพที่ปรากฏก็ทำให้ทั้งสองต้องตัวเย็นเฉียบ

กองหินที่เคยเป็นปากทางเข้าสู่ เหมืองแห่งปฐม ถล่มลงจนราบ ลานโล่งรอบๆ บริเวณนั้นก็ทรุดตัวพังลงจนกลายสภาพเป็นสนามหินขรุขระขนาดใหญ่ไปแล้ว

Create Date : 18 ตุลาคม 2552		0 comments
Last Update : 18 ตุลาคม 2552 12:38:19 น.
Counter : 520 Pageviews.
Share Tweet