เพชร x เพชร นายช่างใหญ่ (15)

นายช่างใหญ่หยิบไม้ฟืนท่อนหนึ่งเติมลงไปในกองไฟ มันแตกส่งเสียงดังเบาๆ ประกายไฟจุดเล็กๆ ปลิวกระเด็นออกมา กองไฟค่อยๆ ลุกสว่างขึ้นมากกว่าเดิม สร้างความอบอุ่นให้เกิดขึ้นรอบๆ บริเวณนั้น

ความจริงแล้วกองไฟไม่มีความจำเป็นสำหรับเขาเลย ชาววนาไม่กลัวความเย็น อากาศที่เย็นชื้นในป่าเขียวทำให้พวกเขารู้สึกสดชื่น แสงสว่างก็ไม่จำเป็นเช่นกัน เพราะพวกเขาสามารถมองเห็นได้ในความมืด

ลึกเข้าไปภายในอุโมงค์เขียวที่มีแต่ต้นไม้ใหญ่ขึ้นเบียดกันจนแน่น ไม่ว่าจะเป็นเวลากลางวันหรือกลางคืน แสงอาทิตย์ก็ไม่อาจส่องทะลุลงไป แต่ชาววนาก็ยังสามารถมองเห็นได้

เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนอนหลับอยู่ที่ข้างกองไฟฝั่งตรงกันข้ามกับเขา ความอบอุ่นจากไฟกองนี้คือสิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกสบาย

เขานั่งมองเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดู และมีความเศร้าเจือปนอยู่ในนั้นด้วย ความคิดหนึ่งพลันกระจ่างขึ้นภายในใจของเขา

“…จริงสินะ…มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่…เริ่มจากพวกมังกร…ต่อมาก็เป็นพวกเรา…และถัดไปก็คงจะเป็นพวกเขา”

สายตาของนายช่างใหญ่จ้องนิ่งอยู่ที่ใบหน้าของ เพชร เสียงลมหายใจของเด็กหนุ่มยาวลึกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ซึ่งแสดงว่ากำลังหลับสนิท

เขานึกถึงแววตาเป็นประกายที่ได้เห็นเมื่อตอนบ่ายวันนี้ ดวงตาที่เปล่งประกายสีขาวงดงามกับรอยยิ้มกว้างเมื่อ เพชร ได้เห็นของขวัญของเขา

“…อาจจะยังไม่ใช่ในช่วงชีวิตของเขา เพราะชีวิตของพวกเขานั้นสั้นนัก…แต่คงอีกไม่นาน…อาจจะเป็นลูก หรือ หลานของเขา แล้วมันก็จะเริ่มขึ้น…ถ้าเป็นอย่างนั้น…ถ้ามันเป็นแบบนั้นต่อไป…สุดท้าย…สุดท้าย…”

ลมกรรโชกพัดมาวูบหนึ่ง เปลวไฟไหวตัวเต้นระริกส่ายไปมา ห่อผ้าห่อหนึ่งเปิดเผยอขึ้น ผิวสีดำสนิทของก้อนวัตถุที่ถูกเก็บอยู่ภายในปรากฏออกมา มันดึงดูดสายตาและความคิดของเขาไปในทันที

“…ใช่…ถ้ามันต้องเป็นอย่างนั้นก็คงไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้…แม้แต่เหล่ามังกรที่ฉลาดและแข็งแกร่งยิ่งกว่าพวกเรา…”

สายตาของนายช่างใหญ่จดจ่ออยู่กับเหล็กนิล เขาเห็นมันค่อยๆ เปลี่ยนรูปร่างไปเป็นสิ่งอื่น รูปร่างที่มันต้องการจะเป็น และเขารู้สึกถึงความต้องการของตัวเองที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ มากอย่างที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาจะต้องทำให้ได้ เขาจะต้องสร้างเหล็กนิลให้กลายเป็นของสิ่งนั้นให้ได้

“…แม้แต่ไฟจากไม้หินก็ไม่อาจหลอมมันได้ แล้วฉันจะสร้างมันขึ้นมาได้อย่างไร…”

“…ไฟ…ผู้พเนจรสีแดง…มังกร…ไฟ…”

จากความมืดภายในป่ามีสายตาอีกคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองเหล็กนิลอยู่ด้วยความหลงไหล

ในสายตาของ นิล มันคือสิ่งสวยงามที่สุดที่เขาเคยพบเห็นมา ตอนนี้เขามั่นใจว่าแม้แต่เพชรในตำนานก็ไม่อาจงดงามกว่าสิ่งนี้ไปได้

ความคิดที่จะยกมันให้กับนายช่างใหญ่เมื่อตอนหัวค่ำหายไปจนหมดสิ้น สิ่งนี้เป็นของเขา และจะเป็นของเขาไปตลอดกาล

นิล ก้าวเดินเข้าสู่วงต้นไม้ สายตาของเขายังคงจ้องนิ่งอยู่ที่เหล็กนิล นายช่างใหญ่เองก็เช่นกัน เขารับรู้ถึงการมาของ นิล แต่จิตใจของเขายังคงจดจ่ออยู่กับรูปร่างที่ปรากฏขึ้น

เขาต้องการจดจำรายละเอียดในทุกๆ แง่มุมของสิ่งๆ นั้น เขาต้องจดจำมันไม่ให้ผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว

“…ไฟ…มังกร…ไฟ…”

“…ของฉัน…ของฉันตลอดกาล…”

“…ไฟของมังกร”

“…ของฉัน”

สองสายตาละจากเหล็กนิลพร้อมๆ กัน นิล ก้าวเดินเข้าหานายช่างใหญ่ด้วยความระมัดระวัง ตอนนี้เขารู้สึกไม่ไว้ใจใครทั้งสิ้น นายช่างใหญ่ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เขาเองก็มีความรู้สึกเหมือนกับ นิล เช่นกัน

“…เธอหลงทางอย่างนั้นหรือ…”

“ใช่แล้ว นายช่าง ฟ้าผ่าเผาป่าไปส่วนหนึ่ง มันทำให้พื้นที่ตรงนั้นเปลี่ยนแปลงไป เครื่องหมายที่ฉันเคยทำเอาไว้ก็หายไปด้วย ฉันตัดสินใจเลี้ยวผิดแล้วก็เลยหลงทาง”

“…มีฟ้าผ่าใกล้ๆ แถวนี้ด้วยหรือ…ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย…”

นิล ไม่ค่อยแน่ใจในคำพูดของนายช่างใหญ่ เขาอาจจะรู้อยู่ก่อนแล้วก็ได้ แต่ไม่ยอมบอก เขาอาจต้องการให้หลงทาง ยิ่งหลงนานยิ่งดี แล้วหลังจากนั้น…

“แล้วทำไมเธอถึงเดินทางมาในเวลากลางคืนอย่างนี้ เธออาจจะหลงลึกเข้าไปในอุโมงค์เขียวก็ได้ เธอน่าจะหยุดรออยู่ที่ใดที่หนึ่ง พอถึงตอนเช้าฉันก็จะออกไปตามหาเธอทันที…ฉันคิดว่าเธอรู้เรื่องเหล่านี้ดีอยู่แล้ว”

นิล นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เขายังจำคำสัญญาที่ให้เอาไว้ได้ ตอนที่เดินตามหลังหญิงชาววนาคนนั้นมา เขาก็คิดแต่งเรื่องเอาไว้แล้ว แต่พอถูกถามเข้าจริงๆ เขากลับลืมมันไป

“…ฉันก็ทำอย่างที่นายช่างบอกแล้ว แต่การนอนบนต้นไม้ทำให้ฉันนอนไม่หลับ…พอพลิกตัวมองมาทางด้านนี้ก็เห็นคล้ายกับแสงจากกองไฟไหวตัวอยู่ในความมืด…ฉันเลยลองเสี่ยงเดินตรงมา…ฉันคงหลงอยู่ไม่ไกลนัก…”

นายช่างใหญ่พยักหน้าช้าๆ แต่เขาคิดว่า นิล บอกเล่าเรื่องเพียงบางส่วนเท่านั้น ยังคงมีบางส่วนถูกปกปิดเอาไว้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ

เรื่องที่สำคัญก็คือ เขาจะทำอย่างไรเพื่อนำเหล็กนิลไปหามังกรให้ได้ เขาจำเป็นต้องใช้ไฟมังกรเพื่อทำงานของเขาให้สำเร็จลุล่วง

“เธอไม่ได้เอาไม้หินกลับมาใช่ไหม”

“ใช่ ฉันยังไปไม่ถึงหลุม…เหมืองเลย ตอนเช้าฉันจะกลับไปอีกครั้ง และครั้งนี้ฉันรับรองว่าจะไม่หลงทางอีกแน่”

นิล ยังคิดในใจต่อไปอีกว่า และครั้งนี้ฉันจะต้องนำเหล็กนิลติดตัวไปด้วย ฉันจะไม่ยอมปล่อยมันเอาไว้ให้คนอื่นดูแลอีกเป็นอันขาด

“คงไม่จำเป็นแล้ว…”

นายช่างใหญ่พยายามเลือกคำพูดต่อไปอย่างระมัดระวัง เขาไม่ต้องการจะทำให้ นิล ระแวงสงสัยไปมากกว่านี้

“ฉันลองหลอมเหล็กนิลดูแล้ว ภายใต้การเฝ้าดูอย่างใกล้ชิดของ เพชร ความร้อนที่ได้จากไม้หินยังไม่เพียงพอ มันยังคงรูปร่างอยู่เช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง”

นิล จ้องมองนายช่างใหญ่ สายตาของเขาแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน

“แสดงว่านายช่างไม่ได้ต้องการไม้หินเพิ่มมาตั้งแต่ต้นแล้ว”

“เปล่า…ฉันทดลองอยู่เพียงครู่เดียวเท่านั้น หากความร้อนจากไม้หินสูงพอเหล็กนิลจะต้องแสดงการเปลี่ยนแปลงออกมาบ้าง ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็ต้องการไม้หินอีกเป็นจำนวนมากในการทำงานให้สำเร็จ”

“…ถ้าอย่างนั้น นายช่างก็คงไม่มีธุระอะไรอีกแล้ว พอถึงตอนเช้าฉันจะเดินทางกลับบ้านทันที…พร้อมด้วยเหล็กนิลของฉัน”

“ใจเย็นๆ ก่อน ฉันยังมีอีกหนทางหนึ่ง…มันเป็นวิธีสุดท้ายแล้ว หากยังไม่สำเร็จ เธอก็เอาเหล็กนิลของเธอกลับบ้านได้ทันที และหากสำเร็จ เธอก็จะได้เหล็กนิลที่ถูกเปลี่ยนแปลงรูปร่างแล้วกลับบ้านเช่นกัน”

กว่าที่ทั้งสองจะตกลงกันได้ เสียงนกร้องก็เริ่มดังขึ้น เวลายามเช้าได้มาเยือนป่าเขียวอีกครั้งแล้ว

Create Date : 03 ตุลาคม 2552		0 comments
Last Update : 3 ตุลาคม 2552 21:30:07 น.
Counter : 538 Pageviews.
Share Tweet