เพชร x เพชร ติดตาม (19)

เพชร ไม่ได้ทิ้งเสบียงอาหารไปเสียทั้งหมด เขาแอบเอาขนมของโปรดห่อเล็กๆ ซุกเก็บเอาไว้ในเสื้อ พอจัดแบ่งของทั้งหมดเรียบร้อย ต้นไม้ขาว ก็ออกเดินนำหน้าไปทันที

ข้าวของที่ไม่ต้องการถูกวางกองทิ้งเอาไว้เบื้องหลัง เด็กหนุ่มยังรู้สึกเสียดายสิ่งของบางอย่าง แต่เขาก็เดินตามนางไปแต่โดยดี

“…เอ่อ…เราจะไม่เข้าไปในอุโมงค์เขียวหรือครับ”

เพชร ถามขึ้นเมื่อพบว่า พวกเขากำลังเดินไปอีกทางหนึ่ง ถึงแม้ในเวลากลางคืนจะมืดจนไม่อาจมองเห็นสถาพรอบข้างได้อย่างชัดเจน แต่เขาก็ยังคงจดจำทิศทางต่างๆ ที่ได้พบเห็นเมื่อตอนเย็นได้ ต้นไม้ขาว ยังคงเดินต่อไปไม่ยอมหยุด

“ใช่ เราจำเป็นต้องไปยังสถานที่แห่งหนึ่งก่อน มันเป็นส่วนหนึ่งของแผนการเดินทางในครั้งนี้”

เงาร่างสองสายเดินตามกันไปในความมืด เพชร รู้สึกสงสัยขึ้นมาว่า ต้นไม้ขาว รู้ได้อย่างไรว่าจะต้องเดินไปทางไหน ในเมื่อรอบข้างมีแต่ความมืดเช่นนี้

นอกจากนี้แล้วเส้นทางที่พวกเขากำลังเดินอยู่ก็ดูราบเรียบจนเกินไป ทั้งๆ ที่เมื่อตอนกลางวันตลอดเส้นทางที่เขาเดินผ่านก็เต็มไปด้วยรากไม้ และมีพื้นต่างระดับอยู่ทั่วไป

“อย่าเดินห่างจากฉันมากนัก ตราบใดที่พวกฉันเดินอยู่ในป่าเขียวแห่งนี้ พวกฉันจะไม่มีวันหลงทาง เพราะป่าจะเป็นผู้เปิดหนทางให้เอง”

เพชร พอใจในคำอธิบายที่ได้รับ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจมันทั้งหมดก็ตาม เขาไม่รู้ว่าชาววนาคุยกับป่าเขียวได้อย่างไร และป่าเปิดหนทางด้วยวิธีใด แต่เขาก็ไม่คิดจะซักถามเพิ่มเติมอีก

เวลาดึกมากแล้ว เพชร อ้าปากหาวติดต่อกันหลายครั้ง แต่เขายังคงพยายามเดินต่อไป

“ขึ้นหลังฉันเถอะ ฉันจะแบกเธอไปเอง”

“เราต้องเดินตลอดทั้งคืนเลยหรือครับ”

“ใช่…และเราจะไม่หยุดพักเลย หากเราต้องการติดตามพวกเขาให้ทัน”

เพชร ตาสว่างขึ้นในทันที

“ไม่หยุดพักเลย เป็นไปไม่ได้หรอกครับ”

“ใช่ เป็นไปไม่ได้สำหรับเธอ แต่ฉันทำได้ พวกฉันสามารถตื่นติดต่อกันได้หลายวัน ก่อนที่จะต้องนอนหลับชดเชยในภายหลัง ตอนกลางคืนเธอก็นอนหลับบนหลังของฉัน ฉันจะแบกเธอเดินต่อไปเอง”

เพชร พยายามฝืนเดินต่อไป แต่ในที่สุดเขาก็ง่วงจนทนไม่ไหว ต้นไม้ขาว แบกเด็กหนุ่มขึ้นหลัง เพียงครู่เดียวเสียงลมหายใจของเขาก็ยาวลึกสม่ำเสมอ

เพชร นอนหลับสนิทรวดเดียวจนถึงตอนเช้า เด็กหนุ่มตื่นขึ้นด้วยความแปลกใจ เขาไม่รู้ว่าตัวเองขึ้นไปนอนอยู่บนหลังของ ต้นไม้ขาว ตั้งแต่เมื่อใด พอเขาเริ่มขยับตัวนางก็ปล่อยให้เขาลงเดินเอง

ทั้งคู่เดินต่อกันไปอีกพักใหญ่ก่อนที่ ต้นไม้ขาว จะได้ยินเสียงประหลาดดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“…ครืด…จ๊อก…”

เพชร แกล้งก้มลงมองพื้น ใบหน้าของเขาเป็นสีแดงเรื่อ เขารู้สึกหิวมาพักหนึ่งแล้วแต่ก็อดทนเอาไว้ไม่พูดอะไร แต่ท้องของเขากลับไม่ยินยอมเช่นนั้น

ถึงตอนนี้เขาก็นึกถึงปัญหาที่สำคัญอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ นั่นก็คือเขาต้องกินอาหาร และเสบียงก็ถูกทิ้งไปหมดแล้ว หากต้องเสียเวลาในการหาอาหารแต่ละมื้อ พวกเขาก็คงจะไล่ตามพวกพ่อไม่ทันแน่

“อดทนอีกนิดนะ จะถึงที่หมายอยู่แล้ว…แล้วต่อไปนี้เรื่องเสบียงอาหารก็จะไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป”

ท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้นทีละนิด แต่เมื่อเพชรมองไปรอบๆ ตัว เขาก็พบว่ามีหมอกปกคลุมอยู่ทั่วไป จนทำให้ไม่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ได้ชัดเจน แต่พอ ต้นไม้ขาว หยุดเดิน หมอกเหล่านี้กลับหายไปในทันที

ต้นไม้ใหญ่สูงตระหง่านต้นหนึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้าคนทั้งสอง ยอดของมันแทงหายขึ้นไปบนท้องฟ้า เปลือกไม้มีสีครีมอ่อน กิ่งที่ต่ำที่สุดยังอยู่สูงเกินกว่าที่ เพชร จะเอื้อมถึง

ใบของมันเป็นสีเขียวอ่อนรูปหัวใจขนาดพอๆ กับมือของเด็กหนุ่ม มันมีใบขึ้นดกอยู่เต็มต้น แต่ที่ใต้ต้นไม้กลับไม่มีเศษใบไม้รูปหัวใจแบบนี้ร่วงอยู่เลย

ต้นไม้ขาว เอื้อมมือออกไป กิ่งไม้กิ่งหนึ่งก็ค่อยๆ โค้งต่ำลงมา คล้ายกับทั้งสองฝ่ายกำลังจับมือทักทายกัน นางเลือกเด็ดใบไม้รูปหัวใจด้วยความระมัดระวัง พอเก็บได้หลายสิบใบแล้วก็ยื่นส่งให้กับ เพชร

“นี่คือเสบียงของเธอ กินเพียงหนึ่งใบก็สามารถทำให้เธอเดินทางได้ตลอดทั้งวันแล้ว รสของมันอาจจะไม่ค่อยถูกปากนัก แต่มันจะทำให้เธออิ่มไปตลอดทั้งวันเลย”

เพชร หยิบใบไม้ขึ้นมาดมใกล้ๆ มันไม่มีกลิ่นเหม็นเขียว แต่กลับมีกลิ่นหอมจางๆ เขาลองกัดเข้าไปคำเล็กๆ คำหนึ่ง มีเพียงรสหวานอ่อนๆ กับกลิ่นหอมจางๆ กระจายอยู่ภายในปาก

มันไม่อร่อยแต่ก็ไม่ถึงกับแย่นัก เขาลองกัดดูอีกคำหนึ่ง ความรู้สึกหิวเมื่อครู่ค่อยๆ จางหายไป ต้นไม้ขาว มองดูเด็กหนุ่มทดลองกินใบไม้อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่นางจะหันกลับไปหากิ่งไม้

นางทำท่าเหมือนกับจูบกิ่งไม้กิ่งนั้น แต่จริงๆ แล้วนางกำลังดูดกินน้ำเลี้ยงจากภายในกิ่งไม้ เด็กหนุ่มมองดูท่าทางของนางอย่างสนใจ ก่อนที่จะส่งเศษใบไม้ที่เหลืออยู่เข้าปากไป

ใบไม้เล็กๆ เพียงใบเดียวกลับทำให้เขารู้สึกอิ่มเหมือนกับได้กินอาหารเช้ามื้อใหญ่เลยทีเดียว

“ต้นไม้ชนิดนี้คือผู้ที่เลี้ยงดูพวกเราชาววนาทั้งหมด มีต้นไม้แบบนี้กระจายอยู่ทั่วไปในป่าเขียว แต่ฉันสนิทกับเธอคนนี้มากที่สุด และเธอก็อยู่ใกล้กับพวกเรามากที่สุดด้วย ตามปกติแล้วพวกเราไม่กินใบของเธอ แต่เราก็รู้ดีว่าใบของเธอเป็นแหล่งอาหารที่มีคุณค่าสำหรับสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นๆ ในป่าแห่งนี้”

เพชร เก็บรวมใบไม้ใส่ไว้ในเสื้อ ต้นไม้ขาว โบกมือเป็นการอำลา ต้นไม้ทั้งต้นส่ายไหวไปมาคล้ายกับจะเป็นการโบกมือตอบ นางก้าวเดินออกไปในทันที เด็กหนุ่มหันมาแล้วตัดสินใจโบกมือให้กับต้นไม้เช่นกัน

เขาก้าวท้าวเดินติดตามนางไปอยู่ไม่ห่าง รอบๆ ตัวเขามีหมอกบางๆ ขึ้นมาปกคลุมอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่รู้สึกแปลกใจอีกต่อไป เขาคิดว่ามันคือสิ่งที่จะเกิดขึ้นเมื่อป่าเปิดหนทางให้กับพวกเขานั่นเอง

หลายวันหลังจากนั้น เพชร รู้สึกคล้ายกับตกอยู่ในความฝัน เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเดินไปยังทิศทางใด ทิวทัศน์รอบๆ ตัวที่ปกคลุมไปด้วยหมอกจางๆ แลดูเหมือนกันทุกวัน จะมีก็แต่เพียงความเปลี่ยนแปลงของกลางวันและกลางคืนเท่านั้น ที่ทำให้เขาสามารถรับรู้ถึงวันเวลาที่ล่วงเลยผ่านไปได้

ทุกวันหลังจากที่ตื่นขึ้นบนหลังของ ต้นไม้ขาว เขาจะกินใบไม้หนึ่งใบ และเดินต่อไปจนกว่าความมืดจะมาเยือน และเมื่อง่วงจนทนไม่ไหว เขาก็จะปีนขึ้นไปนอนหลับบนแผ่นหลังของนางอีกครั้ง

การทำเช่นนี้ซ้ำๆ ติดต่อกันเป็นเวลาหลายวันเริ่มส่งผลต่อจิตใจของเขา แม้ว่าใบไม้รูปหัวใจจะทำให้ร่างกายของเขาแข็งแรงสมบูรณ์ดี แต่มันไม่สามารถช่วยอะไรต่อจิตใจของเขาได้ เพชร มีสภาพแย่ลงเรื่อยๆ จนในที่สุด ต้นไม้ขาว ต้องตัดสินใจหยุดพัก

“เธอทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว เราคงต้องหยุดพักกันก่อน”

“…ผมยังเดินไหวครับ”

“ฉันรู้ว่าเธอยังเดินไหว…แต่จิตใจของเธอรับมันไม่ไหวแล้ว เราจะหยุดพักกันหนึ่งวัน คืนนี้เธอจะได้นอนหลับบนผืนดินแบบที่คุ้นเคย”

“…”

เพชร ไม่อาจปฏิเสธ เพราะเขาเองก็รู้ดีว่าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไปเขาคงต้องเสียสติแน่ๆ ต้นไม้ขาว พาเขาไปหยุดพักอยู่ในที่ว่างเล็กๆ ระหว่างหมู่ต้นไม้ที่ขึ้นเบียดเสียดกัน

นางบอกให้เขานั่งรอก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในหมู่ต้นไม้ เพชร เห็นเหล่าต้นไม้เคลื่อนตัวออกเป็นช่องให้นางเดินเข้าไป ก่อนที่ทั้งหมดจะกลับคืนสู่สภาพเดิมอีกครั้งเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เพชร เหลียวมองไปรอบๆ ภาพของต้นไม้มากมายที่รายล้อมอยู่รอบกายแลดูชัดเจน มันทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นมาก หลายวันมานี้สิ่งเดียวที่เขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนก็คือภาพด้านหลังของ ต้นไม้ขาว

สิ่งอื่นๆ นอกจากนั้นต่างถูกปกคลุมไปด้วยหมอกจนทำให้รู้สึกอึดอัด เขานั่งลงเอนหลังพิงต้นไม้ต้นหนึ่งแล้วค่อยๆ หลับตาลง

เพชรได้ยินเสียงดนตรีดังแว่วมา มันเป็นเสียงการบรรเลงดนตรีของชาวปฐพี ด้วยท่วงทำนองที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน เสียงดนตรีเร่งเร้าที่ก่อให้เกิดความรู้สึกสนุกสนาน มันเป็นเสียงของงานรื่นเริงนั่นเอง เด็กหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้น เขาพบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ที่เบื้องหน้างานเฉลิมฉลองที่ยิ่งใหญ่

ทั่วทั้งลานโล่งที่ทอดยาวอยู่เบื้องหน้าเต็มไปด้วยชาวปฐพีที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน มีกลุ่มนักดนตรีหลายกลุ่มกระจายกันบรรเลงดนตรีอยู่ทั่วบริเวณ

เสียงดนตรีที่แตกต่างกันแต่สามารถสอดประสานรวมกันกลายเป็นท่วงทำนองที่ไพเราะขึ้นมา นอกจากนี้แล้วยังมีกลิ่นหอมของอาหารนานาชนิดลอยอบอวลไปทั่วบริเวณ ผู้คนทั้งหลายต่างดื่มกินและเต้นรำกันอย่างเต็มที่

เพชร ไม่เคยเห็นภาพเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต ตั้งแต่เขาจำความได้ที่ทุ่งหินไม่เคยมีการจัดงานเฉลิมฉลองเช่นนี้มาก่อน อีกทั้งแบบของเสื้อผ้าที่ผู้คนเหล่านี้สวมใส่อยู่ก็แลดูแปลกตาทั้งสิ้น แต่พวกเขาต่างก็เป็นชาวปฐพีแน่ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย

เพชร ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในบริเวณงาน แต่ผู้คนเหล่านี้กลับไม่มีใครสนใจเขา พวกเขาทำตัวเหมือนกับว่ามองไม่เห็นเด็กหนุ่ม ต่างคนต่างพากันสนุกสนานรื่นเริงกันต่อไป

เด็กหนุ่มยืนงงอยู่ท่ามกลางฝูงชนเหล่านั้นก่อนที่จะหันไปเห็นคนผู้หนึ่ง ความจริงแล้วเขาก็ไม่ทันได้เห็นคนผู้นั้นถนัดตา แต่เขาเห็นว่าคนผู้นั้นกวักมือเรียกเขาก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในฝูงชน

เพชร ตัดสินใจติดตามคนผู้นั้นไป แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร เขาก็ทันได้เห็นแต่เพียงมือที่กวักเรียกข้างนั้นเท่านั้น เขาไม่สามารถเห็นคนผู้นั้นได้อย่างถนัดตา แต่จากแขนข้างนั้นก็ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกสงสัยขึ้นมาประการหนึ่งว่า คนที่เขากำลังติดตามอยู่นั้นจะไม่ใช่ชาวปฐพี

เพชร เดินฝ่าฝูงชนจนมาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง สถานที่ที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี ปากทางเข้าเหมืองขนาดใหญ่ที่เขาเคยพบเห็นมาแล้วหลายครั้งในความฝัน แต่ครั้งนี้มันยังคงมีสภาพสมบูรณ์เรียบร้อยดี ไม่มีร่องรอยของความเสียหายและไม่มีก้อนหินใหญ่ปิดปากทางเข้าอยู่ด้วย

ประตูทางเข้าเปิดต้อนรับเขาอยู่ เหนือประตูใหญ่บานนี้มีป้ายติดอยู่เขียนข้อความเอาไว้ว่า “ยินดีต้อนรับสู่ เหมืองแห่งปฐม”

เพชร เห็นมือข้างนั้นกวักเรียกเขาให้เข้าไปข้างใน

Create Date : 07 ตุลาคม 2552		0 comments
Last Update : 7 ตุลาคม 2552 8:21:46 น.
Counter : 535 Pageviews.
Share Tweet