ผิดครั้งแรกถือเป็นประสบการณ์นั้นจริง
แต่ผิดครั้งที่สองไม่ได้หมายความว่าโง่เสมอไป
เพราะเคยมีใครหลายคนในอดีตที่ผิดนับพันครั้ง
จนสร้างสรรค์สิ่งดีงามให้กับโลกได้สำเร็จ.

ถ้าคนทุกคนยอมรับความผิดพลาด ของตัวเอง และของคนอื่น
โลกนี้จะไม่มีใครทะเลาะกันเลย

ถ้ากล้ายอมรับว่าเราผิด เราจะเข้าใจ และ ให้อภัยคนอื่นที่เขาทำผิดบ้าง

ชีวิตคนเราต้องเหงื่อออก
ทำอะไรแค่ไหน ผลมันก็ย้อนกลับมาแค่นั้น
ไม่มีความสำเร็จใดได้มาอย่างง่ายดาย

สำหรับคนช่างเลือก ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ต้องทำให้ดีที่สุด
แม้จะเหนื่อย หนัก ต่อสู้มากสักหน่อย
แต่ผลกลับมาก็คุ้มค่าเหนื่อย
อย่างน้อยเราก็ได้เลือกสิ่งที่เราคิดว่าดีที่สุดให้ตัวเอง

เช่นในการเลือกคนดีๆมาเป็นคู่ครอง
สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เกิดจากความบังเอิญ หรือโชคชะตา
ไม่ใช่ว่าเขาดวงดี แต่เพราะเขาเลือกเขาพิถีพิถันกับชีวิต

การทำอะไรได้หลายๆอย่างเป็นสิ่งดี แต่ควรทำให้มันดีสักอย่างสิน่า
คนที่มีความสามารถรอบตัว นอกจากไม่เป็นภาระของคนอื่นแล้ว
เราจะรู้สึกดีทุกครั้ง ที่ความสามารถของเราช่วยคนอื่นได้ด้วย

คนเราทุกคนมีค่า
การถ่อมตนอย่างถูกกาละเทศะ
จะสร้างความรู้สึกดีให้กับคนอื่น

คนเรายิ่งอยู่สูง ยิ่งต้องมองต่ำ
ส่วนคนที่อยู่ต่ำกว่า ต้องมองสูง
และทั้งคู่จะมองเห็นความสวยงาม คุณค่า ของกันและกันอย่างไม่ยากเลย

ถ้ามัวแต่ดูถูกคนอื่น เพื่อให้ตัวเองดูดี
แล้วเมื่อไหร่จะเห็นความสวยงามของผู้อื่น

คนส่วนมากจะเริ่มต้นพร้อมๆกัน
แต่ความสำเร็จที่ได้มาล้วนไม่เท่ากัน
มีเพียงคนไม่กี่คนเท่านั้น
ที่เดินไปได้ไกลกว่าคนอื่น

ยิ่งเริ่มต้นอายุน้อย
เราก็จะมีแรงเหนื่อย มีแรงเจ็บ มีแรงเริ่มต้นใหม่
ความสมบูรณ์ในชีวิตก็จะมาถึงเร็วขึ้น

คนที่ประสบความสำเร็จส่วนมาก
ตลอดชีวิตของเขาไม่เคยสนุก
ทุกนาทีคือการเรียนรู้ และ การเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นเรื่อยๆ

ยอมแลกเปลี่ยน "ความสนุก" กับ "ความสำเร็จ" เถอะ
คุณค่าทั้งสองอย่างต่างกันเยอะเลย

การยอมรับว่าตัวเองอ่อนแอ
บางครั้งก็ทำให้เราเข้มแข็งขึ้น
เพราะสิงทีตามมาหลังจากอ่อนแออย่างถึงที่สุด
จะเป็นการเริ่มต้นใหม่ที่ดีเสมอ

ยอมถอยสักก้าว เพื่อมองหาทิศทางใหม่ที่ดีกว่า
อย่าดันทุรังเดินไปทั้งที่ทางมันตัน

ขอเวลาอ่อนแอสักครู่ แล้วฉันจะกลับมา

มองหาที่สงบที่สุดสำหรับตัวเอง
และเป็นที่ที่ไม่มีใครจะหาเราได้
เป็นที่ของเรา แล้วหลบไปอยู่ตรงนั้นสักพัก
ให้เวลาตัวเองให้เต็มที่..
เพราะเมื่อเธอรู้สึกแย่ๆ
ที่ตรงนั้น...กลับดีที่สุด