หวานก็อยากเถียงต่อนะ แต่ก็ไม่ดีกว่า

หลายวันก่อน หวานนั่งคิดว่า ทำไมกูต้องผู้ช่วยบก.ด้วยว่ะ
ทั้งๆ ที่ คนอายุเท่ากัน เขาก็เป็นบก.
ยิ่งตอนเขาเลือกหนังสือที่จะทำกันปีหน้า หวานยิ่งคิด

หวานทำงานเป็นผู้ช่วยบก. คู่กับบัดดี้คนหนึ่ง
ในตอนแรก เจ้านายเขาตั้งใจจะให้หวานมาคอยตามงาน
แต่หวานก็ชิงงุงิ มาเงียบๆ เขียนอะไรเงียบๆ

บัดดี้หวาน ก็ประสานงาน อยู่ทุกการประชุม
ในขณะที่หวานนั่งเขียนอะไรกุ๊กกู๋ เงียบๆ

งานหลักของหวาน ใน 1 เดือน
ก็จะมี สรุปรายงานหนังสือที่ออกจากกองบรรณาธิการ ทุกวันที่ 10 ของเดือน
เขียนโฆษณาแนะนำหนังสือใหม่ทุกวันที่ 15
แต่เดือนที่แล้วหวานเขียนโฆษณาก็เลทไปจน 30 เจ้านายเขาก็ไ่ม่ได้ว่าอะไร

วันนี้เป็นวันแรก ที่โต๊ะหวานไม่มีโทรศัพท์
ถูกถอดเบอร์ออกจากสารระบบติดต่อภายใน
ตอนแรก หวานรู้สึกเจ็บใจนิดหน่อย เหมือนถูกลดความสำคัญ
แต่พอผ่านไปสักครึ่งวัน หวานรู้สึกดีสุดๆ
หวานรู้สึกว่า ชีวิตเราสงบสุขขึ้นมาก แล้วที่สำคัญไม่ต้องลุกๆยืนๆ ให้เหนื่อย

วันหยุดที่ผ่านมา หวานนั่งเอานิยายที่เขียนไว้ปีที่แล้ว มาแก้ไข
หวานเขียนนิยายเรื่องนี้ อีก 1ในสาม ก็จะจบแล้ว
ตอนที่หวานเขียน หวานกำลังจะเรียนปีสุดท้าย
เรื่องนี้หวานเคยเขียนเป็นเรื่องสั้น ตอนม.ปลาย 40 หน้าจบ
ซึ่งตอนที่หวานเขียนตอนนั้น นางเอกสับสนกับการเรียนมหาลัย
พอหวานจับขึ้นมาเขียนอีกครั้ง ก็เปลี่ยนมาเป็น
นางเอกสับสนกับการทำงานหรือเรียนต่อดี

พอมาตอนนี้ หวานนั่งอ่านแล้ว
เหมือนได้คิดทบทวนสิ่งผ่านมาในชีวิตผ่านมุมมองชีวิต ในช่วงเวลาที่เกิดขึ้น

ไม่กี่วัน หวานจะต้องไปรับปริญญาแล้ว ..
เชื่อไหม? หวานไม่เคยมองว่าเรียนมหาลัยแล้วได้ความรู้เลย
สิ่งที่หวานเรียนรู้จากมหาลัย ล้วนอยู่นอกเหนือตำราทั้งนั้น

เมื่อก่อน หวานไม่เป็นคนใจเย็น ..
ถึงจะไม่ได้ใจร้อน แต่หวานก็ไม่ได้ใจเย็นเท่าตอนนี้
หวานเคยเชื่อใจคนมากๆ แต่เดี๋ยวนี้ หวานไม่เคยเชื่อใจเลย
แม้แต่ตัวเอง หวานก็ไม่เคยเชื่อใจ คิดระวังตัวตลอด

หวานเรียนรู้ว่า คนบางคนหน้าซื่อ ปากหวาน แต่หน้าหนา ใจคด มันมีอยู่มากมาย
ความซื่อสัตย์ และ จริงใจ อาจทำให้อับอายเมื่อตอนปลูก
แต่จะเวลามันบานสะพรั่ง ก็สวยงามที่สุด และจะสวยงามตลอดไป

หวานจึงพยายามเป็นคนจริงใจ เปิดเผย แต่ไม่ยอมไว้ใจใคร

ตอนที่หวานนั่งอ่านแก้ไขต้นฉบับตัวเอง
หวานคิดถึงครั้งหนึ่งตอนที่พ่อเริ่มรู้ว่าหวานชอบเขียนหนังสือ
พ่อบอกว่า ให้หวานหัดทำพุดดิ้งแล้วเขียนหนังสือไปด้วย
เพราะกว่าหวานจะเขียนหนังสือได้เก่ง ก็ทำพุดดิ้งได้อร่อย ขายได้พอดี

หวานบอกพ่อว่า หวานเคยทำพุดดิ้งแล้ว มันไม่วี่แววว่าจะอร่อยเลย
แต่เขียนหนังสือ หวานว่า หวานทำได้ดีน่ะ

พ่อบอกหวานว่า พ่อเชื่อว่าการทำอะไรสักอย่างด้วยความตั้งใจ
มันจะดีขึ้นเรื่อยๆ ขอให้หวานมีความพยายามต่อไป

หวานเชื่อพ่อ ทำพุดดิ้งอีกครั้ง หลังจากนั้นหวานก็ไม่ทำอีกเลย
แต่เรื่องเขียนหนังสือ หวานเขียนไปเรื่อยๆ ทั้งๆ ทีบางทีก็รสชาติไม่ได้เรื่อง
หวานเชื่อพ่อนะ ถ้าทำไปเรื่อยๆ ด้วยความตั้งใจ มันจะดีขึ้นเอง

พอหวานมานั่ง EDIT งาน หวานคิดถึงตอนทำงาน

กฎของหวานเวลาพิจารณาการเขียน ไม่ว่าหวานจะเขียนเอง
หรือพิจารณางานที่คนอื่นเขียน มีแค่ข้อเดียว
มึงต้องเขียนให้คนอื่นเข้าใจ
เพราะถ้ามึงเขียนให้ตัวเองเข้าใจคนเดียว มึงก็เก็บไปอ่านให้เข้าใจคนเดียวเหอะ
แต่ถ้าเป็นบล๊อก ไดอารี่ อะไรที่เป็นส่วนตัวก็แล้วไป

บางทีหวานเขียนไป เจ้านายบ่นว่าคุณเขียนอะไรนิ
แล้วแกก็แก้มาให้ หวานก็รับมา แล้วก็โยนให้คนอื่นอ่านตีความเอาเอง
ส่วนมากแล้ว ก็ต้องกลับมาอ่านอันเดิมที่หวานเขียนถึงจะเข้าใจ
หวานไม่ได้บอกว่า เจ้านายหวานเขียนไม่ดี แล้ว บอกว่าหวานเขียนดี
แต่เอาเป็นว่า ไม่บรรลุ ให้คนทั่วไปเข้าใจ ทั้งคู่
สำหรับหวานจะเก็บเอามาคิดทบทวน ฝึกฝนเขียนต่อไป

หวานคิดเสมอว่า หวานทำหน้าที่อยู่ทุกวัน "เพื่อเอาใจใคร(ทุกๆคน)"
หวานคิดอย่างนั้น แต่บอกตามตรง หวานก็ชักจะรู้สึกว่า ..
เพราะเขาคิดว่า หวานจะต้องตามใจเขาทุกครั้งไปหรือเปล่า
เขาถึงได้ไม่มีความเกรงใจหวานเลย

หวานอยู่ใกล้เจ้านาย หวานรู้ว่า
เจ้านายหวาน "เป็นบ้า" เรื่องการใช้ภาษามาก
เคาะวรรค คำสะกด เส้นบรรทัด ฉิบหายทั้งหลายแหล เขาบ้ามาก
"เป็นบ้า" เรื่องที่ 2 คือหน้าที่
ถ้าเขารู้ว่า มีใครได้ก้าวก่ายหน้าที่คนอื่นเมื่อไหร่
มึงโดนด่าสองชั่วโมงติดแน่

สองเรื่องนี้ หวานจึงมีความระมัดระวังสุดๆ

หวานบอกไม่รู้กี่ทีแล้ว ว่าบก. ไม่ต้องทำงานเอกสารเอง
เพราะมันเป็นงานของผู้ช่วย เป็นหน้าที่โดยตรงของหวาน
แต่แล้ว บก. ก็ยังเอางานเอกสารเหี้ยๆ มาให้หวาน
เอามันมาจับใส่มือหวาน แล้วบอกว่า "นังหวานฝากปริ้นงานที"

หวานจึงบอกว่า "ฝากบอกหัวหน้ามึงด้วยนะ ว่ากูบอกไม่รู้กี่ทีแล้วไงค่ะ
ว่าไม่ต้องทำเอกสาร หัวหน้ามึงเขาไม่เคยจำได้เลยหรือไงค่ะ"
บก. ก็แรงกลับ "ก็มันเสร็จแล้วอ่ะ มึงจะเอาไงว่ะ ถ้ามึงอยากแก้มึงก็แก้ แล้วปริ้นส่งเจ้านาย เชี้ยทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก"

คือ ถ้ากูปริ้นส่ง เจ้านาย ความฉิบหายก็มาถึงกูไงค่ะ
คำถามแรก 1 คุณทำงานนี่เองเหรอ? ทำไมมันชั่วอย่างนี้ คุณนังหวาน
แล้วก็ด่าๆๆๆๆ สมมุติว่า หวาน บอกว่า เปล่าค่ะ บก.ทำ หวานก็จะโดนด่าเพิ่มเป็นสิบหกเท่า ว่าแล้วคุณไปเอาเวลาไปทำอะไร ผมจ้างคุณนังหวานมาเป็นผู้ช่วยบก.นะ บลาๆๆ

เรื่องนี้ไม่ได้พึ่งเกิด เกิดมานานแล้ว .. จนหวานทนไม่ได้ ต้องขอคุยกับหัวหน้า บอกว่า "อย่าให้บก. ทำเอกสารอีก" หัวหน้าบก. ก็รับปาก แต่แม่งก็ไม่เคยทำได้
สุดท้าย ก็มีเอกสารเหี้ยๆ จาก บก. มาจนได้

หวานโกรธจริงๆ นะ
โกรธจนไปคุยกับหัวหน้าบก. ถามว่าบ.ก.แจ้งไหมค่ะ ว่าหวานขอความร่วมมือ
หัวหน้าบก. ก็บอก ไม่เห็นพูดอะไรนิ
แล้ว หัวหน้าบก. เขาก็เหมือนเดิม
กึ่งๆ ยอมรับว่าบก. เขาผิด คราวหน้าจะไม่เกิดขึ้นอีก
แต่จะมาว่าตัวเขาผิด ไม่ได้นะ เพราะ บก. เป็นคนทำ

บางทีหวานก็อยากด่าหัวหน้าบก.นะ
ว่า ทำไมถึงได้ละเลยในหลายๆ ครั้ง ในหลายๆ งาน
หวานเคยคุยกับหัวหน้าบก. ว่า
"พี่คะ หนูรู้ ว่าพี่อยากให้บก.มือใหม่ มีความรับผิดชอบ
แต่บางที มันก็เหมือนพี่ละเลยไม่ใจน่ะค่ะ"
หัวหน้าบก. ตอบได้ใจมากว่า
"ของแบบนี้มันก็ขึ้นอยู่กับมุมมองนะ หนูนังหวานจะบอกว่าพี่ละเลยก็ได้
แต่พี่คิดว่า ต้องฝึกบ.ก. น่ะ รักลูกก็ต้องปล่อยให้ลูกหกล้ม"

หวานก็อยากเถียงต่อหัวหน้าบก.นะ แต่ก็ไม่ดีกว่า
เพราะมันไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายขยายความให้คนดีแต่ปาก
พูดจาเข้าข้างตัวเองไปเรื่อยๆ

ทุกวันนี้ หวานไม่ค่อยพูดล่ะ เพราะรู้สึกไม่คุ้ม
ปล่อยให้ พวกบก. มันเอาแมวขาวเต้นขอฝนต่อไป

หวานไม่รู้ว่า จะมีทางได้เป็นบก.ไหม หวานเริ่มรู้สึกว่า So,.... what
ไปเรื่อยๆ ตาม สิ่งที่มันจะเกิด ตามทางของมัน
หวานเป็นคนโง่ ที่ไม่รู้จักไขว่คว้าโอกาสก้าวหน้าในอาชีพการงาน
ทุกวันนี้ หวานก็รับบทเป็นคนโง่ อยู่บ่อยๆ
ที่หวานไม่เป็น ก็แค่ เป็นคนโง่ที่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร
ซึ่งเป็นจริงตามที่คนแก่ๆที่หวานเคยเจอตอนเด็กๆ
เขาบอกว่า ฉลาดอยู่แค่เรื่องเดียวก็ไม่พอได้ทำมาหาแดกอะไร

จนบางที หวานน่าจะคิดเรื่องปิดตา กลับไปเป็นเหมือนสมัยเรียนมหาลัย
กูไม่รู้ กูไม่สน เรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกู
เบื่อ!

หวานประทับใจ คำหนึ่งในทวิต จาก blackbuzz
"เจ้านายเค้าจ้างเรามาแก้ปัญหา ปัญหาจะมากจะน้อย ขึ้นอยู่กับเงินเดือน"

สำหรับหวานตอนนี้ .. มันไม่ใช่คำพูดที่เป็นจริงตามเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้
เงินเดือนหวาน ไม่ได้เป็นสัดส่วนกับปัญหาเท่าไหร่
แต่หวานก็ชอบนะ มันก็เป็นคำที่เป็นกำลังใจให้หวานได้

อีกเรื่อง คือ เรื่อง "ผู้หญิง" ที่หวานไปแอบชอบเขา

หลังจากบล๊อกที่แล้ว หวานคิดทบทวนดูแล้ว
หวานคงหนีจากสิ่งที่ตัวเองเป็นไม่ได้
หวานตัดสินใจไปหลายปีแล้ว ว่าหวานต้องเป็นผู้หญิง
ไอ้เรื่องความพยายามเป็นผู้หญิง อันนั้นค่อยว่ากัน
เพราะฉะนั้นแล้ว หวานจะรักษาความสัมพันธ์ตัวเอง

แต่แล้วก็นั่นแหละ
หวานกำลังนั่งกินข้าวอยู่ข้างเธอ คุยเรื่องของชาวบ้าน จู่ๆ เธอก็พูดว่า
"สมมุติว่า เรากับนังหวานเป็นแฟนกัน"
หวานแทบสำลัก ..

ถึงเธอจะยืนยันว่าเป็นเรื่องสมมุติ หวานก็ไม่สมมุติกับเธอ
แล้วก็ปฎิเสธไปแล้ว ...

ถ้าเธอสมมุติเร็วกว่านี้สักสองอาทิตย์.. หวานอาจจะไม่ปฎิเสธ

Create Date : 09 ธันวาคม 2552 Last Update : 9 ธันวาคม 2552 0:37:21 น. Counter : 710 Pageviews.		4 comments
Share Tweet