หวานมานั่งคิดว่า ถ้าพรุ่งนี้จะตายก็ไม่คิดจะคุยกับใครเลยไหม?

หวานไม่ได้อัพบล๊อกนานมากเลยนะเนี้ย

เมื่อก่อนเขียนบล๊อกบ่อย
หวานไม่ได้บ้างานหรอก แต่ถ้าจะเป็นบ้ากับคนที่บ้างานก็ไม่แน่

วันนี้ หวานโดนเจ้านายเรียกไปด่า เรื่องส่งแฟ้มรายงาน
บก. ไม่ได้รู้ความ ส่งก็ช้า ก็จับยัดๆ ในถุงใส่แฟ้มรายงาน
มันก็เลยเลอะเทอะ ไม่เป็นระเบียบ

หวานไม่เข้าใจตั้งแต่เขียนรายงานทุกวันแล้ว
เพราะเมื่อก่อนตอนหวานทำสอบบัญชี หวานก็ไม่เคยต้องเขียนรายงานทุกวัน
เคยเขียนใบ.. อืม.. เขาเรียกอะไรนะ หวานก็จำไม่ได้
จำได้แต่ว่าเอาไว้เก็บข้อมูลเป็นต้นทุนการทำ การสอบบัญชีแต่ละชิ้นนะ
แต่พอเอาจริงๆ ก็ไม่ได้ทำ เจ้านายเองก็บอกทบไปเดือนหน้า

หวานก็เข้าไปกับบัดดี้ ก็มันเป็นตำแหน่งคู่กัน
เจ้านายถามว่าใครดูแล บัดดี้บอกหวานทำปั๊บเลย
เขาว่า หวานนี่ไม่รู้จักสังเกตเลยว่าเขาทำไง
เจ้านายด่าแล้ว ลามปามเลอะเทอะมากอ่ะ เขาว่าไม่ได้คุยนะ
แต่ตัวเขาเป็นคนช่างสังเกต อย่างนั้น อย่างนี้ .. บลาๆ

หวานก็คิดในใจ เอาเถอะค่ะ นาย มีปากก็พูดไปค่ะ

วันนู้น เขาก็บอกว่า คุณนี่สั่งไปก็ไม่เข้าใจเลย
เปรียบเทียบไปว่า ... พูดถึงหมาหมายถึงแมว หรือไง
หวานก็แบบคิดในใจ ก็แมวมันเป็นหมา..
อันนี้เรื่องจริง หมาที่บริษัทหวานชื่อแมว พูดถึงแมวก็หมายถึงหมา
มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไม่ใช่เหรอ? เลอะเทอะนะ

หวานพูดกระชับ เขาไม่เข้าใจ เขาก็บ่น
หวานพูดยาว ก็บ่นบอกไม่มีเวลาฟัง

หวานคิดในใจทุกที เจ้านายต้องไปปรับปรุงสติกับอารมณ์หน่อยนะ
แต่คงยากเพราะแก่มากแล้ว .. สมองมันเลอะเทอะแก้ไขอะไรไม่ทัน
แล้วก็ดันรู้ตัวด้วยว่างี่เง่า แต่ยังไม่รู้จักปรับปรุง

ตอนนี้หวานโดนบ่นบ่อยๆ ว่า มีอะไรไม่ค่อยรายงาน
หวานส่งเมล์ให้สำนักงานใหญ่ตอน 9.45
หวานก็ไม่รู้ว่า มันจะส่งได้สำเร็จหรือเปล่า ระหว่างนั้นหวานก็ทำงาน
11 โมงโทรมา(หนึ่งชั่วโมงครึ่งหลังจากส่ง) ถามว่าส่งหรือยัง หวานก็บอกส่งแล้ว
ก่อนวางหู ด่าหวานอีก แล้วไม่คิดจะบอกผมหรือไง
หวานบอก คิดจะบอกอยู่ค่ะ แต่ลงไปเห็น เจ้านายยุ่งอยู่(เอามากๆ)
ก็โดนด่าอีก คุณ ผมจ้างคุณมาทำงานนะ ทำไมถึงไม่เอาใจใส่กับงานเลย

หวานก็เอียน ขี้เกียจพูดแล้ว ก็ค่ะ

ค่ะ ก็คือ ที่กูไม่ใส่ใจ ก็คือไม่ใส่ใจมึงอ่ะค่ะ รำคาน

พอขึ้นมาทำงาน หวานก็บอกบก. ว่าเวลาส่งแฟ้มให้ทำดีๆ
บก. ก็ไม่เข้าใจ แถมบัดดี้พอขึ้นมาบ่นห้อง
บก.ถาม ก็บอกว่า อ๋อ อย่าไปใส่ใจ เขาด่าคนที่ดูแลอ่ะนะ
ไม่มีความคิด ไม่รู้จักสังเกต

หวานไม่เข้าใจว่า หวานกลายเป็นผู้ดูแลการส่งแฟ้มงานด้วยเหรอ
ตามตำแหน่ง เราต้องช่วยกันไม่ใช่เหรอ
สักพักหวานก็คิด ... บอกบัดดี้ ว่า ต้องแบ่งเวรกันทำ
ไม่งั้นหวานก็โดนด่าคนเดียวทุกที บัดดี้หวานก็บอก ไม่แบ่ง ไม่ทำ

พอตอนบ่าย หวานก็เลยไปถ่ายต้นฉบับ เกือบๆ 400 หน้า
จริงๆ หวานกะหายไปตอนทั้งเย็น มาอีกตอนส่งรายงาน
แต่เครื่องถ่ายเอกสารมันเสียไปซ่ะก่อน

หวานไป บัดดี้หวานจะได้เรียนรู้ซ่ะบ้าง ว่าในแต่วัน งานหวานก็มี
และมันก็วุ่นวายด้วย เหวานใจดี อะไรก็ช่วยตลอด บอกก็ช่วย
สันดานเสียมีในตัวบัดดี้อยู่แล้ว ก็ยิ่งเหิมเกริมมาเอาเปรียบหวานไม่สิ้นสุด

เกลียดว่ะ พวกชอบเอาเปรียบคนอื่น

โชคดีที่หวานไม่ได้เอาตัวเองไปผูกกับส้นตีนใคร
ต่อให้ไม่มีบัดดี้ หวานก็ทำเองได้ สบายมาก

่หวานโดนบัดดี้ เอาไปนินทากับบก.
บัดดี้ บอก ไม่ชอบเพื่อนร่วมงานแบบนี้ ประสาท
บก. ก็บอก ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน
บัดดี้กับบก. คิดว่าหวานไม่ได้ยิน เพราะหวานใส่หูฟัง
แต่ความจริงแล้ว หวานใส่ไว้งั้นๆ แหละ ก็ได้ยินที่เขานินทาชัดแจ๋ว

หวานไม่เสียใจสักกะติ๊ด ที่ได้ยินคนอื่นพูดไม่ดีเกี่ยวกับหวาน
ไม่ใช่เพราะว่าหวานคิดว่ามันไม่จริง ต่อให้ มันจริง หวานก็ไม่สน
เพราะคนที่พูด ก็ไม่ใช่คนดีอะไร ที่พูดแค่สะใจ เอาเรื่องมันก็ไม่กล้า
ถ้าหวานมัวใส่ใจ ก็เสียเวลาไปซ่ะเปล่าๆ

หวานเคยมีคู่อริมาสี่ปีตลอดที่เรียน คอยกลั่นแกล้ง
แล้วนี่มาทำงาน หวานไม่หวังจะให้ใครมานั่งคอยโอ๋หรอกนะ
อีพวกมาทำงาน ต้องหาลูกคู่ ให้คนอื่นคอยโอ๋ ต่างหากที่... ประสาท!!

กลับมาที่เรื่องเครื่องถ่ายเอกสาร
หวานเอง ก็หวังให้มันเสีย
เพราะ ตอนแรก หวานติดต่อพี่คนที่ปกติดูแลการถ่ายเอกสาร
หวานบอกว่า หวานอยากจะขอให้ช่วย แต่เขาก็อ้อมแอ้ม ให้หวานทำเอง
ถ้าไม่ไหว ค่อยบอกเขา สรุปก็คือให้หวานทำ

คนที่ไม่มีทักษะถ่ายเอกสาร ถ่ายต้นฉบับ 400 หน้า
ก็ไม่คิดจะช่วยกันเลย แต่หวานคิดว่า มันเป็นงานนิหน่า ทำไงได้

หวานถ่ายเอกสาร 3 ชั่วโมงติด จนเครื่องมันร้อนจัด
พี่คนที่อยู่แถวนั้น บอกให้หวานพักเครื่องบ้าง
แต่ตลกมาก พอหวานนั่งปุ๊บ แม่บ้านก็เดินมาโวยวาย
หวานบอกว่าพักเครื่องอยู่ แม่บ้านบอกไม่ต้องพัก ถ่ายต่อได้เลย สบายมาก

หวานก็เลยถ่ายต่อ แล้วเครื่องมันก็เสีย ...

พอมันเสีย หวานก็สนุกสิ หวานก็เลยไปหาพี่คนที่ดูแลการถ่ายเอกสาร
เขาก็หัวเสียสุดๆ เลยล่ะ เพราะเดือดร้อนเขาแล้วไง
ถามว่า "แล้วทำไมหนูไม่พักเลย"
หวานทำแบ๊วบ๊องบอกไปว่า
"ก็... หนูพักแล้ว แต่แม่บ้านบอกว่า ถ่ายเอกสารต่อได้ สบายมาก"

พอกำลังจะเดินขึ้นไปโต๊ะ เจอแม่บ้าน
แม่บ้านหวาน ก็มาทัก ถาม ว่า เสร็จไหม?
หวานบอก ไม่เสร็จ เครื่องเสียซ่ะก่อน
แม่บ้านก็หน้าเสียเลย
หวานก็อมยิ้ม ..

คิดในใจ มีอะไรก็ไปพูดกันกับพี่ดูแลเครื่องถ่ายเอกสารเองล่ะกันนะ
เดี๋ยวมันต้องมีแน่

เครื่องถ่ายเอกสารเสียอย่างนี้ เจ้านายอาจจะต้องรู้
หวานอาจจะต้องดึงไปโดนด่า
แต่หวานจะบอกว่า
หวานคุยกับพี่ที่ดูแลแล้ว หวานขอให้เขาช่วยแล้ว
แต่เขาก็ปล่อยให้หวานมาถ่ายเอกสารเอง
และ แม่บ้านก็ดึงดันให้ถ่ายต่อ
ถ้าหวานจะผิด ก็คงผิดที่หวานจริงจังกับงานมากไป

พอขึ้นไปห้องก็เงียบดีน่ะ บัดดี้สงบปากดีแท้
รู้งี้มีเรื่องกันตั้งนานแล้ว จะได้สงบปากกันหน่อย
หวานไม่ชอบเพื่อนร่วมงานที่สนิทกับบัดดี้เลย
แต่คนโห.. พูดออกมาหยาบคายสุดๆ
หวานไม่จริงใจที่คนหยาบคายอ่ะ
ถ้าพูดหยาบคายแล้วจริงใจก็ว่าไปอย่าง
ไม่ชอบคนพูดเสียงดัง ทำอะไรไม่มีความเกรงใจคนอื่น
ไม่รู้จักกาละเทศะ แบบ.. เด็กนิเทศ
(ไม่อยากด่าเหมารวมเลย รู้สึกผิด แต่ไม่รู้เลี่ยงคำไหนดี)
เฮ่อ.. บางคนนี่นะ จบภาษาไทย แต่ไม่มีมารยาทกันเลย

หวานชอบเพื่อนร่วมงานตอนที่ทำบัญชีมากกว่า ต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งกัน
แต่มันอาจจะเป็นเพราะหวานถูกหล่อหลอมมาแบบนั้น หวานก็เลยชอบอยู่เงียบๆ

หวานเริ่มกินข้าวคนเดียว กลับบ้านคนเดียว มาพักใหญ่ล่ะ
หวานมีความสุขที่ได้อยู่ตัวคนเดียวมากกว่า

พอรับปริญญาแล้ว
มันเหมือนกับว่า เพื่อนๆ ก็แยกกันไปเลย ไม่คุยกันอีกแล้ว
เพื่อนหวานมานั่งกินข้าวเย็น ก็แล้วก็แทบปล่อยโหกลางร้าน
เพราะเพื่อนโดนทิ้งให้ต้องกลับบ้านคนเดียวในวันรับปริญญา
(ครอบครัวก็ไม่มาวันรับปริญญาด้วยน่ะ ..เหลือเชื่อแต่จริง)
ไม่มีใครพาเพื่อนกลับบ้านสักคน แม้แต่เพื่อนในกลุ่มก็ไม่เอา
หวานฟังแล้วก็กลุ้ม คบกันมาตั้งนาน แค่นี้ก็ช่วยเหลือกันไม่ได้

่ตอนนี้ก็ยังกลุ้มอยู่ เพราะเพื่อนยืมเงินไป ก็ยังไม่คืน

เพื่อนตอนเรียนมัธยม หวานก็ยังติดต่ออยู่
แต่คงจะไม่มีวันโทรหา แล้วชวนมากินข้าวเหมือนเคย

หวานไม่คิดจะติดต่อกับใครในโลกอินเตอร์เน็ต
แม่หวานเองนี่แหละ จะบังคับให้หวานไปสมัคร Hotmail ให้ได้
ให้ลูกได้เล่นเอ็ม จะได้คุยกับเพื่อน แต่หวานก็ไม่คิดจะสมัคร

หวานมานั่งคิดว่า ถ้าพรุ่งนี้จะตายก็ไม่คิดจะคุยกับใครเลยไหม?

มันก็คล้ายๆ จะเป็นแบบนั้นนะ

หวานเคยคิดว่าโลกการทำงานคงโหดร้ายเหมือนตอนทำสอบบัญชี
แต่กลายเป็นว่า หวานตอนสอบบัญชี หวานไม่เคยบาดหมางกับเพื่อนร่วมงาน
ไม่เคยมีสักครั้ง ที่เพื่อนร่วมงานจะทำให้หวานขุ่นเคืองใจ
เหี้ยยิ่งกว่าเหี้ย แต่นาง แต่ละตัว แรด ตอแหล ..สตอๆๆ กันสุด
แม้แต่ผู้ชาย ก็ยัง ตอแหล ทำแอ๊บ แสแสร้งที่สุด

มีอยู่ครั้งหนึ่ง บก.ผู้ชายโทรหาหวานเรื่องงาน
(บก. หวานเคยไปหลวมตัวชอบเขาพักหนึ่ง แต่เขาอ่ะ จอมแสแสร้ง
ไม่เคยจะมีความรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ผลักความรับผิดชอบให้คนอื่นตลอด
หวานเคยโดน หวานเลยอี๋ ตั้งแต่นั่นมา)
หวานก็เดินไปรับ หวานก็พูดธรรมดานี่แหละ
แต่พอใกล้วาง หวานได้ยินบัดดี้หวาน พูดว่า "เหอะ .. หมั่นไส้"
หวานเริ่มคิด จากนั้นก็สังเกต .. ที่แท้บัดดี้หวานก็ไปหลงเสน่ห์ อีตาบก.นี่อยู่
หวานเลยจับตาดู มิน่าล่ะ เวลาคุยกับบก.คนนี้ล่ะ
หล่อนออเซาะ หวานหว่านล้อมเชียว

หวานก็ได้แต่อมยิ้ม .. ชอบเข้าไปเหอะ เดี๋ยวพอโดนโยนขี้มาให้แล้วจะรู้สึก

ปัญหานี่ยังไม่รวมพวกผู้ชายขี้หลี สีทั้งวัน
จนหวานเหลืออด ตวาดไปทีล่ะ ก็ไม่หยุดนะ เหอะๆ

สรุปว่า
พวกผู้หญิงช่างตอแหลบัดซบ พวกผู้ชายคบกับหมาซ่ะดีกว่า
(เพื่อให้สาสมกัน หวานก็อยู่ในพวกผู้หญิง)

เจ้านายบ้างาน จะให้หวานบ้างานไปด้วย รายงานทุกอย่าง
อยากรู้ทุกเรื่อง อยากให้บอกตลอดเวลา
อยากจะประสาทตลอดเวลาเลย
หวานเคยทำหน้านิ่ง ตอนที่นายบอกว่าผมทำงานกลางคืนด้วย ..
นายกลับไปคิดคืนหนึ่ง
ตื่นเช้ามา โกรธ เรียกหวานมาด่า ว่าพูดไม่คิด (ไม่ได้พูด แค่ทำหน้านิ่งๆ )
หวานก็ค่ะๆ คิดในใจ ก็กูไม่ได้อยู่บ้านมึงนี่หว่า
กูจะได้รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกะมึง ว่ามึงทำงานตอนไหน เลอะเทอะมากอ่ะนาย

เพื่อนร่วมงานผู้หญิง
ก็สุดแสนจะสตอ.. เอาเปรียบกูจังเลย .. โยนให้ตลอด
คิดว่าเป็นนางมารร้ายได้คนเดียว ฝันไปเหอะ กุก็เป็นได้

เพื่อนร่วมงานผู้ชาย
ไม่เอาเปรียบ ก็สุดจะขี้หลี บางคนก็บ้างานไม่พอ มาบ้าหลักการ
เรียกหวานไปคุย .. เป็นสองชั่วโมง ..บอกสอนงานหวาน
จริงๆ แล้ว เปล่าหรอก เรียกไปคุย อยากจะอวดภูมิ

หวานไม่ได้ทำงานมูลนิธิ จะได้มีคนใจดี
แต่หวานก็ไม่คิดว่า
จะมีคนร้ายกาจโดยกมลสันดานอยู่ในที่เดียวกันเยอะขนาดนี้

แล้วอย่างนี้วันๆ จะให้หวานอยากคุยกับใคร เฮ่อ.. น่าเบื่อหน่ายจริงๆ

Create Date : 14 มกราคม 2553 Last Update : 15 มกราคม 2553 0:12:36 น. Counter : 632 Pageviews.		3 comments
Share Tweet