การเอาหน้าผากก้มแตะพื้นดิน  เป็นการกระจายประจุไฟฟ้าจากสมองลงสู่พื้นดิน  ระบบเลือดที่หัวใจที่ค่อยส่งไปยังสมองทำงานได้ดีขึ้นเมื่อหัวใจอยู่สูงกว่าสมอง  วิทยาศาสตร์พิสูจน์มาแล้ว  เช่นเดียวกระแสไฟฟ้าส่วนเกินในบ้านลงสู่พื้นดิน  และ
การที่มุสลิมเจอหน้ากันจะไม่ไหว้กัน  แต่จะกล่าวอัสลามมุอาลัยกุม  พร้อมกับนำมือไปสัมผัสกันก่อนจะมาแตะที่อกซ้าย  มีการพิสูจน์แล้วว่าการสัมผัสมือกันช่วยแลกเปลี่ยนประจุไฟฟ้าระหว่างกันให้ร่างกายเกิดความสมดุล  นี่คือวิทยาศาสตร์ที่สามารถพิสูจน์ได้  ซึ่งอิสลามค้นพบมานานแล้ว  ใน
ขณะที่การนั่งสมาธิของบางศาสนา  มีพื้นฐานมาจากการทรมานร่างกายจนเลือดไปเลี้ยงส่วนต่างๆไม่สะดวก  ทำให้สมองเบลอจากอาการขาดเลือดแล้วละเมอไปเองว่าตรัสรู้

 

 

 

 ประเด็นนี้พอเชื่อได้ คล้ายๆกายบริหาร 

     นักวิทยาศาสตร์ค้นพบว่า การละหมาดที่ชาวมุสลิมปฏิบัติกันเป็นกิจวัตรวันละห้าเวลานั้น สามารถบริหารสรีระส่วนหลังของร่างกาย และสามารถรักษาอาการปวดหลังได้ หากปฏิบัติอย่างถูกวิธี ด้วยการจัดวางหัวเข่าและส่วนหลังที่ได้มุมและถูกองศา
 

 

       “ดูกรอัคคิเวสสนะ   เรานั้นแล (ฉันอาหารหยาบ ให้กายได้กำลังแล้ว) สงัดจากกามทั้งหลาย   สงัดจากอกุศลธรรมทั้งหลาย   บรรลุปฐมฌาน ... บรรลุทุติยฌาน ... บรรลุตติยฌาน ... บรรลุจตุตถฌาน ... อยู่

        “เรานั้น   ครั้นเมื่อจิตเป็นสมาธิ  บริสุทธิ์  ผ่องใส ไม่มีฝ้ามัว  ปราศจากอุปกิเลส  เป็นของนุ่มนวล  ควรแก่งาน  ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้แล้ว  ก็น้อมจิตไปเพื่อปุพเพนิวาสานุสติญาณ (ญาณที่ให้ระลึกถึงขันธ์อันเคยอาศัยอยู่ในก่อนได้ – ระลึกชาติได้) ... (วิชชาที่ ๑ นี้แล เราบรรลุแล้วในปฐมยามแห่งราตรี  อวิชชาถูกกำจัดแล้ว  วิชชาเกิดขึ้นแล้ว ความมืดถูกกำจัดแล้ว แสงสว่างเกิดขึ้นแล้ว...)

        “เรานั้น  ครั้นเมื่อจิตเป็นสมาธิ ... อย่างนี้แล้ว ก็น้อมจิตไปเพื่อจุตูปปาตญาณ (ญาณกำหนดรู้จุติและอุบัติแห่งสัตว์ทั้งหลายที่เป็นไปตามกรรม) ... (วิชชาที่ ๒ นี้แล เราบรรลุแล้วในมัชฌิมยามแห่งราตรี อวิชชาถูกกำจัดแล้ว ... แสงสว่างเกิดขึ้นแล้ว ...)

        “เรานั้น  ครั้นเมื่อจิตเป็นสมาธิ ... อย่างนี้แล้ว  ก็น้อมจิตไปเพื่ออาสวักขยญาณ  (ญาณที่ทำให้สิ้นอาสวะ = ตรัสรู้),  เรานั้น  รู้ชัดตามที่มันเป็นว่า  นี้ทุกข์  นี้ทุกขสมุทัย  นี้ทุกขนิโรธ  นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา,  รู้ชัดตามที่มันเป็นว่า  เหล่านี้อาสวะ  นี้อาสวสมุทัย  นี้อาสวนิโรธ  นี้อาสวนิโรธคามินีปฏิปทา, เรานั้น  เมื่อรู้อยู่เห็นอยู่อย่างนี้  จิตก็หลุดพ้นแล้ว  แม้จากกามาสวะ แม้จากภวาสวะ แม้จากอวิชชาสวะ

        “เมื่อหลุดพ้นแล้ว   ก็มีญาณว่าหลุดพ้นแล้ว,  เรารู้ชัดว่าชาติสิ้นแล้ว  พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำได้ทำแล้ว  กิจอื่นอีกเพื่อความเป็นอย่างนี้ ไม่มี;  (วิชชาที่ ๓ นี้แล เราบรรลุแล้วในปัจฉิมยามแห่งราตรี อวิชชาถูกกำจัดแล้ว ... แสงสว่างเกิดขึ้นแล้ว...)”

https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=samathijit&month=15-11-2023&group=88&gblog=147


 ข้อนี้   ลัทธิศาสนาอื่นไปไม่ถึงจึงไม่อาจรู้เข้าใจได้


- นั่นสูงเกินไป เอาตัวอย่างพื้นๆที่เราๆท่านๆพอนึกออกได้บ้าง มันต้องเริ่มจากจุดนี้ไป  ให้ดู  


- > ตอนนี้ผมอยู่ที่ญี่ปุ่นครับ ก่อนหน้านี้ไม่เคยปฏิบัติธรรมจริงๆจังๆเลย จนกระทั่งไม่นานมานี้ วาสนาพาให้ได้พบกับพระสงฆ์ไทยรูปหนึ่งที่ญี่ปุ่นนี่ ทราบว่าท่านน่าจะมาโปรดสัตว์

ผมได้ถามท่านว่า ทำอย่างไรจึงจะพ้นทุกข์ ท่านก็ไม่ตอบอะไร ยื่นหนังสือของท่านให้สามเล่ม เป็นหนังสือเกี่ยวกับการปฏิบัติตามแนวทางในอานาปานสติสูตร แล้วผมก็กราบลาท่านมา


หลังจากได้หนังสือสามเล่มนั้นมาแล้ว ผมก็อ่านแค่เล่มแรกก่อน ใจความในเล่มแรกคือ ให้กำหนดรู้ลมหายใจให้ตลอด ในชีวิตประจำวัน จะทำกิจกรรมอะไรก็ให้กำหนดรู้ลมหายใจไปด้วย ยกเว้นเวลาขับรถ หรือเวลาอ่านหนังสือ แต่ก็ให้มีสติรู้อยู่ว่าเราทำอะไรอยู่ ท่านว่าให้กำหนดรู้ลมหายใจเสมือนว่าลมหายใจเป็นกัลยาณมิตร ให้เรายึดกัลยาณมิตรนี้ไว้

หลังจากนั้นผมก็พยายามกำหนดรู้ลมหายใจในชีวิตประจำวัน เวลาเดิน ก็รู้สึกดีครับ รู้สึกเพลินกับการยึดลมหายใจ
หลังจากนั้นมีวันหนึ่ง ผมเกิดนึกอยากนั่งสมาธิขึ้นมา ผมก็เลยนั่งสมาธิกำหนดลมหายใจ  (ก่อนหน้านี้ตอนเด็กๆ เวลาคุณครูที่รร.สั่งให้นั่งสมาธิในห้องเรียน ให้พยายามตามดูลมหายใจจะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ น่าปวดหัวมาก แต่คาดว่าคงเป็นเพราะจากที่ได้ฝึกในชีวิตประจำวัน ทำให้ตั้งแต่นั่งครั้งนี้ก็ไม่รู้สึกเช่นนั้นอีก)

ในการนั่งสมาธิครั้งนี้  ผมสามารถรับรู้ลมหายใจได้ตลอดสายเป็นเวลานาน  แต่ผมก็คิดว่าเวลาจิตเราสงบมากแล้ว แต่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ถ้ายังไงเราลองเปลี่ยนวิธีกำหนดดูดีกว่าผมเลยเปลี่ยนวิธีกำหนดในใจเป็นสมถแบบอัปปมัญญา ๔ (ที่ผมเปลี่ยนเป็นวิธีนี้เพราะก่อนหน้านี้เคยอ่านหนังสือเรื่องสมถ ๔o วิธีแล้วรู้สึกว่าเราน่าจะเหมาะกับวิธีนี้ คือเกิดความรู้สึกนี้ขึ้นเอง)  แล้วกำหนดคำบริกรรมในใจแผ่เมตตาให้สัตว์ทั้งหลายไม่มีประมาณในทิศเบื้องหน้า จากนั้นก็เบื้องหลัง จากนั้นก็เบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องซ้าย แล้วก็เบื้องขวา พอครบทุกทิศแล้ว  ก็กำหนดแผ่ไปในทุกทิศพร้อมกันไม่มีประมาณ กำหนดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น

จากนั้นผมก็รู้สึกเหมือนกายผมขยายตามที่กำหนดแผ่เมตตาไปด้วย  รู้สึกว่ากายขยายไปทุกทิศ ความรู้สึกนี้มันเกิดในเวลาแค่แปปเดียว  กายขยายไปทุกทิศจนรู้สึกว่ากายหายไป คือ ไม่มีกาย เวลานี้รู้สึกว่าความรู้สึกของเราเหมือนจุ่มอยู่ในปิติ  มีแต่ความสุขไปหมด

จากนั้นผมก็คิดขึ้นมาว่า   "มีความสุขขนาดนี้ในโลกด้วยหรือ ความสุขนี้ดีกว่าความสุขในโลกที่เราเคยพบมาทั้งหมด โอ ความสุขนี้แค่นั่งก็ได้แล้ว คนทั้งโลกมัวแต่วุ่นวายทำอะไรกันอยู่ บางคนทำทุจริตต่างๆเพื่อหาเงินมาสนองความสุขตน ทำไปทำไมนะ มันเทียบกับความสุขที่เกิดจากความสงบนี้ไม่ได้เลย ความสุขนี้ไม่ต้องไขว่คว้ามาก อยู่กับตัวเองแท้ๆ คนในโลกกลับไม่รู้"

จากนั้นผมก็สังเกตลมหายใจ  ก็รู้สึกว่าลมหายใจตอนนี้  มันละเอียดมาก ถึงค่อยเข้าใจคำว่าลมหายใจหยาบลมหายใจละเอียดว่าเป็นยังไง  ก่อนหน้านี้เข้าใจว่าคือลมหายใจแรงๆเบาๆซะอีก :)

ความรู้สึกจากการเกิดสมาธิครั้งแรกนี้ มันเหมือนจุ่มค้างอยู่ปิติ คือปิติเกิดค้างอยู่ แต่ไม่เห็นนิมิตอะไรทั้งสิ้นเลยนะครับ แต่รู้สึกจิตเวลานี้ไม่มีนิวรณ์เลย  คือมีความรู้พร้อมอยู่

จากนั้น   ผมก็รู้สึกยินดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น แล้ว คิดไปเรื่อยว่า  "นี่คือปฐมฌานหรือเปล่านี่ ปฐมฌานเกิดกับเราหรือ"   จนจิตเริ่มไม่เป็นสมาธิ   เริ่มปั่นป่วน

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงห้องข้างๆ ตะโกนเสียงดัง (คาดว่าน่าจะดูบอล) ผมก็เลยหลุดออกมาจากสภาวะนั้น