รพินทร์ " ความรัก ไม่มีวันเป็นจริง " ( มาต่อครับ )
สวัสดีครับ
เข้าเรื่องเลยดีกว่า:-)
โดยไม่กล่าวคำใดอีกทั้งสิ้น เขาจูงมือหล่อนออกเดิน และในครั้งนี้กุมไว้ตลอดเวลาไม่ยอมปล่อย หล่อนก็จับฝ่ามือเขาไว้แน่นเช่นกัน
" แล้วคิดหรือว่าฉันจะรอด ในเมื่อคุณไม่รอด บอกแล้วยังไงว่า...อย่าห่วงอะไรเลย . ..เราไม่ได้ตกอยู่ในสถานการณ์ คับขันร่วมกัน เช่นนี้เป็นครั้งแรก แต่เราเคยผ่านร่วมกันมาแล้วในครั้งนั้นนะ..."
คำพูดของหล่อน ทำให้เขาตื้นตันในลำคอ เพราะถึงอย่างไร ตลอดทั้งชีวิตนี้เขาก็ไม่สามารถ ลืมเหตุการณ์ ที่ติดล้อมอยู่ในดงสางเขียว ร่วมกับผู้หญิงใจเด็ดเยี่ยงบุรุษอกสามศอกเสียได้ ด้วยความกล้าหาญอาจอง และน้ำใจอันยิ่งใหญ่ ช่วยให้เขามีชีวิตรอดมาได้จนกระทั่งเดี๋ยวนี้... .......
จะเป็นการบังเอิญหรืออะไรไม่ทราบได้ ขณะหนึ่งนั้น
ดารินเอียงหน้าลงเช็ดเหงื่อกับไหล่เสื้อ ก็เหลือบไปพบกับตาที่จ้องเงียบๆอยู่ก่อนแล้ว ต่างคนต่างจ้องกันนิ่ง
" คุณหญิงครับ " เสียงแผ่วเบา...
" ทำไม " อีกฝ่ายหนึ่งยังกร้าวกระด้างอยู่เช่นเดิม
" นี่เราจะขัดแย้งไม่เข้าใจกัน แม้กระทั่งวินาทีคับขันขีด สุดนี้เชียวหรือ "
เสียงของเขาแหบสั่นผิดสังเกตไป แต่หล่อนไม่เฉลียวคิดสนใจ สะบัดมาว่า
" ก็เห็นว่าฉันอยู่ตรงนี้ เรียกทำไม "
" มี...มียาอะไรติดตาอยู่บ้าง "
ประโยคเหมือนกระซิบนั้น ทำให้หล่อนสะดุ้งใจ หันขวับไปทันที
" รพินทร์ นั่นคุณเป็นอะไรไป "
" ถ้ามีควินนิล* ทิ้งไว้ให้ผมสักสี่ห้าเม็ด "
จอมพรานพูดอย่างยากเย็น กัดกรามแน่นพยายามฝืนยิ้ม
" คุณหญิงรีบไปเสีย ก่อนจะสาย อาการผมถ้ามันไม่ดีเสียแล้ว เกิดอะไรขึ้นจะไม่มีใครเป็นเพื่อนคุณหญิง "
ดารินใจหายวาบ อุทานอะไรออกมาคำหนึ่ง จับไหล่เขาไว้แน่น เสียงเครือ
" แล้วคุณละ "
" ผมจะยิงสกัดไว้ให้ในระหว่างคุณหญิงข้ามสะพาน "
" แล้วต่อจากนั้นละ "
" จะพยายามข้ามไปทีหลัง "
ดารินจ้องหน้าเขาอาการอันกระสับกระส่าย เปลี่ยนมาเป็นสงบในนาทีนั้น
" คุณพอจะมีสติ ได้เพียง 5-10นาที ข้างหน้านี้เท่านั้น หลังจากนั้นคุณจะช่วยตัวเอง ไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว "
ราชสุกลสาวหัวเราะฝืนๆอยู่ในลำคอ
" ให้ฉันไป โดยปล่อยคุณนอนตัวสั่นเป็นลูกนก รอพวก สางเขียวมาถลก หนังเสียงั้นหรือ "
" นั่นเป็นสิ่งที่คุณหญิงควรห่วงมากกว่า ตัวเองงั้นรึไง "
" อ๋อ รับรองว่าไม่มากกว่าหรอก แต่ฉันเป็นคนงก ทิ้งคุณ ไว้ที่นี่เท่าเราต้องยกเลิกการเดินทางทั้งหมด และเท่ากับ ทิ้งค่าจ้างให้คุณทั้งที่มาตั้งครึ่งค่อนแล้ว "
" นี่จะเอาตัวเองเข้าแลกกับเงินที่จ้างผมแค่นี้เหรอ " รพินทร์ร้อง
ดารินยักไหล่
ความ พรั่นพรึง ของหล่อนหายไปหมดสิ้น เมื่อมองเห็นอาการจับไข้ของเขา
สำนึกบอกกับตัวเองโดยถ่องแท้ว่า หล่อนจะต้องเผชิญเหตุการณ์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เสียแล้ว
" ถ้าฉันข้ามไปก่อน คุณจะไม่มีโอกาสข้ามได้อีกเลย "
" ก็ดีกว่าไม่ได้ข้ามทั้งสองคน "
" ถ้าคุณไม่ได้เป็นอะไร ฉันก็ยินดีปฏิบัติตามคำสั่ง แต่นี่คุณกำลังไม่สบาย..."
" ผมไม่ห่วงตัวเอง แต่ห่วงคุณหญิง "
" ก็ไม่เสียแรงห่วงนี่ เพราะเดี๋ยวนี้คุณที่ถูกห่วง เขาอยู่ใกล้ๆนี่แล้ว ..."
" ชีวิตของหม่อมราชวงศ์หญิงดาริน วราฤทธิ์ มีค่ามากมายนัก ไม่มีเหตุผลใดที่จะมาติดอยู่ในข่ายอันตรายกับผมเช่นนี้ "
" รพินทร์ ในเวลาเช่นนี้ ชีวิตเอามาตีกันเป็นราคาไม่ได้ เราควรเทียบกันด้วยน้ำใจดีกว่า เพราะมันมีค่าคงตัวเที่ยงแท้อยู่ในทุกสถานที่ ฉันยอมรับว่าน้ำใจของคุณมีค่า แม้ชีวิตของเขาอาจไม่มีราคาอะไร..."
" แต่เราอาจไม่รอด ทั้งสองคน "
" ก็ไปทะเลาะกันต่อ ในเมืองผี "
และ หล่อนก็มี ธาตุแท้ของหล่อน ที่แม้แต่บุรุษยังต้องขามน้ำใจ .........
มันคือ สิ่งที่ผุดขึ้นมาย้ำความทรงจำของเขา ทั้งคู่จับมือกันแน่น... เดินลุยไป ท่ามกลางสายน้ำอันเย็นเยียบและมืดสนิท
************
...เนื่องจากคู่นี้ได้อยู่ช่วยกันสองต่อสอง สามครั้งแล้วนะครับ จึงนำมาติดต่อกันไว้ให้ครบ
อย่าหาว่าเอามะพร้าวห้าวมาขายสวนละครับ
ป.ล. ก็เป็นเหตุการณ์ที่พิสูจน์รักแท้ ของทั้งสองคน (ในภาคนี้)ครับ
***แก้ไขให้อ่านง่ายขึ้นครับ
Create Date : 27 พฤศจิกายน 2549 |
|
9 comments |
Last Update : 28 พฤศจิกายน 2549 11:05:41 น. |
Counter : 722 Pageviews. |
|
|
|
พระเอกนี่ ถ้าเป็นคนทั่วไปคงไม่น่ารอดได้นะคะ ป่วยแต่ละ
ครั้ง อ่านไปก็ลุ้นไป ใจไม่ดีเรย แต่เป็นพระเอกเลยรอดมาได้ แต่กระนั้นก็ลุ้นมากมาย