รพินทร์ " ความรัก- ไม่มีวันเป็นจริง "

สวัสดีครับ
ตอนนี้เป็นตอนโรแมนซ์ จุดที่สำคัญ อีกครั้งของภาคนี้ครับ
ซึ่งหมดตอนนี้แล้ว ผมจะเขียน ตอนต่อไปเป็นภาคหลังเลย

เพื่อให้เข้ากับเจตนาเดิมที่เขียน เรื่องของรพินทร์ ในแง่มุมที่เกี่ยวกับความรัก โดยเฉพาะนะครับ

อีกอย่างหนึ่ง มีหลายคนที่บอกมาว่ายังไม่ได้อ่านภาคหลัง
ก็เลยจะจัดให้ครับ _/\_

รพินทร์ " ความรักไม่มีวันเป็นจริง "

ขณะนั้น ทั้งคู่กำลังหนีช้างที่กำลังไล่หลัง กระชั้นชิดมา...

รพินทร์ ก็เสียหลักพาดาริน พลัดจากคณะตกลงไปในเหว

" ฉันกับคุณ ไม่รู้ทำบาปอะไรร่วมกันมานะ ในภาวะคับขันขีดสุด บังเอิญต้องให้มาเห็นหน้ากันอยู่ครั้งนี้เป็นครั้งที่ สามแล้ว*** "

เสียงนั้น เหมือนรำพึง พร้อมกับส่ายหน้าอย่างเศร้าใจ

" ก็คงบาปเพราะ ตอนที่อยู่ดีๆ ทะเลาะกันให้เจ้าป่ารำคาญมาตลอดเวลา เลยบันดาลให้มาตกทุข์อย่างนี้เสียให้เข็ดละกระมัง "

" และมันคงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว "...

" พร้อมแล้วหรือยัง "
แทนคำตอบดารินพยักหน้า

หล่อนหันมามองหน้าเขา ก็พบกับดวงตาสีเหล็กในกรอบลึกคู่นั้นจับนิ่งมาก่อนแล้ว ยื่นมือออกมาให้จับ ดารินก็ส่งมือของหล่อนเองมาพบ ฝ่ามือทั้งสองบับกันแน่นกระชับที่สุด เขายิ้มให้ และหล่อนก็ยิ้มตอบ...

" ขอให้พระพุทธคุณ และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย จงปกปักคุ้มครองหม่อมราชวงศ์หญิงดาริน วราฤทธิ์
...เสียงเขากระซิบเบาที่สุด

" และคุ้มครองป้องภัยให้รพินทร์ ไพรวัลย์ด้วย "
...หล่อนกระซิบตอบในเสียงเดียวกัน

ท่ามกลางความเงียบ และความมืดสนิท ของลำธารใต้แผ่นดิน รพินทร์สูดลมหายใจหนักๆ เขาเริ่มรู้สึกถึงความอึดดัด เพราะอากาศไม่พอ ทำให้เกิดอาการมึนงง และกำลังวังชาลดถอยลง...

แต่พลังใจที่เข้มแข็ง มันจำเป็นอย่างยิ่ง
ที่เขาจะต้องกลบกลื่อน เพิ่อปลอบใจเธอไว้

" รู้สึกว่าจะครื้นเครง ไม่อาทรร้อนใจเลยนะ ทำราวกับเดินเล่นอยู่ในลำธาร สวนสาธารณะอย่างนั้นแหละ "

" อาทรไปมันก็แค่นั้น สนุกสนานรื่นเริงไว้ดีกว่า
ผมชอบทำตัวให้มีความสุข สนุกบันเทิง เมื่อความทุกข์ยากมันรุมล้อมเข้ามา คนที่ตายด้วยสีหน้าเศร้ายมบาล
จะหัวเราะเยาะรู้ไหม "

"...มาร้องเพลงมารช์กันดีกว่า ผมจะเป็นต้นเสียง คุณหญิงคอยเป็นลูกคู่นะ "

" เชิญร้องไปคนเดียวเถอะ "

" เดิน เดิน เดิน อย่ายอมแพ้ใคร ชาติไทยต้องเดิน ...
เดิน เดิน เดิน ถ้าหวังก้าวหน้าเราต้องพากันเดิน.. "

หญิงสาวหัวเราะใสเสียงกังวาน ในความมืด น้ำตาของหล่อนคลอด้วย...ความรู้สึกอันด่ำดื่ม ประทับใจเร้นลับ

บัดนี้หล่อนไม่หวดหวั่น พรั่นพรึงอะไรอีกแล้ว
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่า... อะไรที่ทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนกับว่าได้รู้จักคุ้นเคยกับเขาผู้นี้มาชั่วชีวิต
ทั้งที่เพิ่งจะมีโอกาส
ได้วิสาสะ ทะเลาะเบาะแว้ง ขัดอารมณ์ และร่วมผจญภัยกันมาไม่นานนัก

ระหว่างที่เดินย่ำเท้าร้องเพลงลั่นไป ในความมืด

ศีรษะของเขาชน ปะทะเข้ากับแง่หินที่งอกสกัดอยู่เบื้องหน้า ถึงกับหงายหลังครางอู้
ชนผู้เดินตามชิด อยู่เบื้องหลัง

ดารินสวมกอดเขาไว้ กดศีรษะให้แนบกับซอกไหล่...
แล้วเป่าหน้าผาก บริเวณที่ถูกชนให้ พร้อมกับหัวเราะหวาน

"เป็นยังไงจ๊ะ พ่อนักร้องเสียงเอก เจ็บมากไหม "

" อูย หัวโน หรือเปล่าก็ไม่รู้ "

รพินทร์ แยกเขี้ยวคลำป้อย

" เพี้ยง เป่าให้แล้ว หายนะ...ไป เดินร้องเพลงต่อไป "

" ร้องอะไรไหวเล่า ผมร้องเพลง หัวชนหินเกือบพัง
ตัวเองเดินหลังสบายมาก มีคนคอยนำร่องรับเคราะแทนก่อน "

ขณะหนึ่งที่เสียงหัวเราะต่อกระซิกนั้นสิ้นสุดลง
ความเงียบที่สุดของความเงียบ ก็แผ่ซ่านเข้าควบคุมจิตใจ
เมื่อทั้งสองเซชนกัน ล้มขลุกอยู่ในลำธารแคบๆนั้น

ต่างฝ่ายต่างอยู่ในวงแขนกันและกัน สัมผัสได้แต่เสียงหัวใจของแต่ละฝ่ายเท่านั้นที่เต้นอยู่...

" คุณหญิงครับ "

" ผมไม่เสียดายชีวิตตัวเองเลย แต่เป็นห่วงคุณหญิงเหลือเกิน "
เสียงกระซิบนั้น สะเทือนออกมาจากความรู้สึกที่แท้จริง

ดารินยิ้มทั้งน้ำตา มือทั้งสองประคองลูบอยู่ที่ศรีษะ
และใบหน้านั้น

" ไม่ต้องกังวลกับฉัน รพินทร์ เราจะไปด้วยกัน ตายก็ตายด้วยกัน ฉันจะไปกับคุณถึงที่นั่น โดยไม่ทำให้คุณต้องเป็นภาระเลย... และฉันก็เพ่งสำนึกตัวเอาเดี๋ยวนี้ว่า ฉันไม่ควรเดินทางมาด้วยในครั้งนี้ เพื่อให้เป็นภาระกังวลของคุณเลย"

มือทั้งสองของหล่อนถูกรวบเอาไปกุม และประคองไว้

"รับปากกับผมสักคำได้ไหม แล้วมันจะทำให้ผมปลอดโปร่งโล่งใจอย่างที่สุด "

" อะไร "...

" ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผม ขอให้คุณหญิงเอาตัวรอดไว้ก่อน
ไม่ต้องพะวงถึงผมทั้งสิ้น "...

Create Date : 24 พฤศจิกายน 2549		6 comments
Last Update : 24 พฤศจิกายน 2549 18:09:32 น.
Counter : 854 Pageviews.
Share Tweet