รพินทร์ " ความรัก-ไม่มีวันเป็นจริง " ตอน 3

สวัสดียามค่ำครับ

พบกันกับ ยอดชายนายรพินทร์ ขวัญใจเรา-ท่าน
กันอีกสักครั้งนะครับ หลังจากห่างหายไปนาน

เนื่องจากเจ้าของ BG มัวแต่ไปเขียนเรื่องอื่นๆอยู่

เอ ปกติ นี่ก็ไม่ได้ขยันขนาดนี้นะครับ
สงสัยเป็นโรคติด net อย่างที่สำนักข่าวต่างประเทศ
เขาออกมา... ฟันธงกัน ช่วงนี้

โธ่ วันวัน อยู่แต่กับคอม ถ้าติดฟุตบอลก็แปลกละครับ
(แต่บางคนไปเรียนยังติดบอลได้เหมือนกันนี่นะ:-)

ช่วงนี้ดูมีกระแสคึกคักในการสร้าง ภาพยนต์เรื่อง
เพชรพระอุมากันอยู่พอสมควร ครับ

อาจเป็นเพราะท่านมุ้ย (ขออนุญาตครับ) เสร็จภารกิจกับงานยักษ์ อย่าง ตามรอยพระนรเศวรแล้วก็เป็นได้

ในฐานะแฟนพันธุ์ทาง (ทางไหน ก็ทางนั้น ) ก็อดตื่นเต้นไปด้วยไม่ได้ ไม่รู้ว่าเจ้าของบทประพันธ์ ตัวจริงจะตื่นเต้นบ้างไหมเนี่ยครับ อิอิ

ส่วนตัวปลอมอย่างเรา ก็ขออนุญาตดัดแปลง มาอ่านกันสนุกๆ ไม่ได้มีการใช้ในเชิงการค้าแต่อย่างใดครับ

แวบๆหนึ่ง คิดจะเขียนเรื่องของตัวเองขึ้นมาเหมือนกัน

แต่กลัวจะสร้างความรำคาญใจให้คนอ่าน มากกว่านะครับ
ไม่อยากเป็นมือใหม่ (เพิ่งจะหัดร้อง ตามนายตูนAF 3)
เขียนไปเขียนมาให้มือมันเก่าๆ ก่อนแล้วกัน อิอิ

เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรเด็ดๆเดี๋ยวจะเขียนมาให้อ่าน กันแน่ๆ

ว่าแต่อ่านไหวหรือเปล่าละครับ

ขอเชิญมาอ่านนายรพินทร์ กับคุณหญิงดารินกันก่อนเลยครับ..



.........................................................................


ทั้งคู่จับมือกันแน่น...
เดินลุยไป ท่ามกลางสายน้ำอันเย็นเยียบและมืดสนิท

" โอ๊ย อะไรกัด "...

ภาพที่เห็นอย่างตื่นตะลึง พรานนำทางตัวฉกาจ
ตาเหลือก หน้าบูดเบี้ยว อยู่กลางลำธาร

" รพินทร์... "

หล่อนร้องก้องออกมาอย่างลืมตัว กระโจนพรวดลงไปในน้ำ

กว่าจะรู้สึกตัว ร่างของตัวเองอยู่ในวงแขนของคนที่ทำท่าจะตายมิตายแหล่เมื่อกี้...

ปากหล่อนระล่ำระลักถามอาการของเขา
แต่แล้วก็เฉลียวคิดได้

เมื่อดวงตาส่อประกายขบขันคู่นั้น
จ้องห่างจากตาหล่อนเพียงกระเบียดนิ้วเดียว ...

ชนิดที่ปลายจมูกสีกัน
" ...บ้า บ้า ร้ายกาจ คนผีทะเลนี่ก็มารยาเป็นเหมือนกันหรือ "

เสียงของคนแสนงอนเอ็ดลั่น ไปหมดทั้งหุบเหว
หล่อนเงื้อมือค้าง...

สัมผัสเปี่ยมล้นจากส่วนที่ละเอียดอ่อนที่สุดของหัวใจ
ราชสกุลสาวผงะ
แต่กลับก้มหน้าลงอย่างแช่มช้า

กระทั่งริมฝีปากแตะพบกัน มันแผ่วแสนแผ่ว อย่างคารวะ
ระคนทนุถนอม
" คุณหญิงคงไม่มีวันร่วมเดินทางกับผมหรอก
บนเส้นทางเดินแห่งชีวิต แต่ขณะนี้ เดี๋ยวนี้ "...

ไ เราจำเป็นต้องร่วมเดินทางสายวิบากนี้ชั่วคราวก่อน
โดยมีทาสผู้นี้คอยปกป้อง... เพราะอย่างน้อยที่สุด
มันก็เป็นภาระหน้าที่ของคนที่ชื่อ รพินทร์.3.."

" ...ไหนเมื่อกี้นี้บอกว่า ถูกอะไรกัด "

" ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่า อะไรมันกัด
รู้แต่เพียงว่า... ถูกมันกัดมานานแล้ว
ไม่ใช่เพิ่งเมื่อกี้หรอก

กัดที่หัวใจนะครับ ไม่ใช่ที่ร่างกาย

" ร้องเสียเสียงหลง ใจหายใจคว่ำหมด... "

" สมมติว่าอะไรมันกัดผมจริง คุณหญิงก็ควรจะยืนหัวเราะให้สาแก่ใจ สมน้ำหน้าอยู่บนโน้น "

ดารินครึ่งยิ้มครึ่งบึ้ง

" ฉันไม่ใจร้ายเหมือนคุณหรอก เห็นหน้ากันอยู่
สองคนแค่นี้ ยังไม่วายจะขัดใจ"

" ก็เพื่อให้คุณหญิงมีแรงเดินต่อยังไงละครับ "

" ฉันมีแรงแล้ว... เอาละ ปล่อยสิ "

" บอกก่อน จะยอมไปด้วยกันไหม..."

หล่อนยังคงยืนหลับตานิ่งอยู่อย่างนั้น

" ไป "
" ก็แค่นั้นเองครับ ไม่น่าทำให้เสียเวลาเลย "

รพินทร์คลายวงแขนที่รัดร่างนั้นออก
จัดการเอาหมอนยางผูกติดกับหญิงสาว
ต่อจากนั้นก็โยงมาผูกเอวตนเอง เว้นห่างกันหนึ่งวา
แล้วบอกต่อมาว่า...

" ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย
ภายในธารใต้ดินแห่งนี้ เราจะไม่พรากจากกัน ... "

ร่างของรพินทร์ซุนคะมำไปเบื้องหน้า จมวูบจากระดับที่ยืนอยู่ เพราะเท้าเหยียบพื้นไม่ถึง

เสียงร่างกายเขาหล่นปะทะน้ำดังตูม ขณะเดียวกันสายเชือกที่ผูกไว้ พลอยฉุดกระชากดารินซึ่งอยู่เบื้องหลัง ให้ถลำตกลงไปยังส่วนลึกนั้นด้วย

" น้ำไหลเชี่ยวและลึก แสดงว่าเป็นร่องน้ำที่ใกล้ทางออกแล้ว ... "

เขาตะเบ็งเสียง

" เราจะต้องว่ายน้ำไป มันเสี่ยงที่สุด อาจหมดกำลังจมเสียก่อนนะ... "

" เสี่ยงเป็นเสี่ยง สำหรับคุณหญิงไม่จมแน่เพราะมีหมอนยางพยุงไว้...
ส่วนผมจะประคองตัวไว้ไม่ให้จมให้นานที่สุด "

" แต่น้ำไหลเชี่ยวมาก เราจะพลัดกัน "

" ถ้าเชือกไม่ขาด เราไม่มีวันจะพลัดกันเลย
ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย "
ตกลง ไปก็ไป

" พร้อมแล้วยัง "

" โอเค พร้อม "

" ไป "
ทั้งคู่ตอบกันด้วยเสียงตะโกน


ระดับน้ำยังคงลึกเวิ้งว้าง อย่างที่เท้า ควานไม่ถึงอยู่เช่นนั้น และกว้างใหญ่ขึ้นไปเป็นลำดับเท่าที่กระแสน้ำรุนแรงยิ่งขึ้น...

" รพินทร์ .. "

หล่อนพยายามเข้าใกล้เขา

" ฉันกำลังจะเป็นตระคริว ...
กำลังจะตายอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว "

จอมพรานหันกลับมาคว้าตัวไว้ทันที
โอบพยุงไว้ในอ้อมแขน

ถึงตัวเขาเองก็แทบกระดิกกระเดื้ยไม่ได้เช่นกัน
แข็งใจไว้ อย่าปล่อยหมอน

ทุกอย่างเงียบ... ไม่มีคำตอบใดใด มาจากหญิงสาว

เขาจะประคองหล่อนไว้เช่นนี้ จนกว่าตนเองจะหมดแรง
จมน้ำไป ซึ่งคงอีกไม่นานนี้แล้ว....


......................................................................

Create Date : 15 ธันวาคม 2549		8 comments
Last Update : 15 ธันวาคม 2549 20:08:41 น.
Counter : 582 Pageviews.
Share Tweet