ช่วงทศวรรษที่ 1930 บ้านเมื่อตอนผมเป็นเด็กเป็นบ้านที่น่ารักและมีความสุข แต่พ่อแม่ผมมักจะไม่ค่อยอยู่บ้าน และในช่วงที่ท่านไม่อยู่ ศูนย์กลางแห่งความอบอุ่นในบ้านของเราจะอยู่ในครัวและที่แอนนี่ แม่บ้านร่างเล็กผู้ร่าเริงแจ่มใส

ผมใช้เวลาวันละหลายชั่วโมงกับแอนนี่ นั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะในครัว หรือเล่นของเล่นและฟังแอนนี่ฮัมเพลงชีวิตคริสเตียนหรือเพลงในโบสถ์เธอมักจะมีสติปัญญา ความสุข และบทเพลงหลั่งไหลออกมาจากหัวใจเสมอ

เช้าวันหนึ่ง ด้วยความคึกคะนองแบบเด็กผมสบถถ้อยคำดูถูกเชื้อชาติที่เคยได้ยินมา แอนนี่เตือนผมว่า “อย่าพูดอย่างนั้น” และอบรมสั่งสอนผมอย่างสุภาพว่าถ้อยคำนั้นทำร้ายความรู้สึกและสร้างความเจ็บปวดให้กับผู้อื่น แววตาของเธอบ่งบอกว่าเสียใจมาก ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมก็ไม่เคยใช้ถ้อยคำนั้นอีกเลย

ผมได้เรียนรู้ว่า เราทำให้ผู้อื่นเสียใจอย่างเกินเข้าใจได้ หากเราไม่ให้เกียรติหรือลดทอนคุณค่าของเขา ด้วยการดูถูกเหยียดหยาม มนุษย์ทุกคนสร้างขึ้นตามพระฉายาของพระเจ้า เราเป็นเหมือนพระเจ้ามากกว่าสิ่งทรงสร้างอื่นๆ และเราสมควรได้รับเกียรตินั้น การดูถูกพระฉายา เป็นการทำร้ายมนุษย์อีกคนหนึ่งแสนสาหัส

โลกนี้มีเชื้อชาติเดียว คือ เชื้อชาติมนุษย์ พระเจ้า “ได้ทรงสร้างมนุษย์ทุกชาติ สืบสายโลหิตอันเดียวกันให้อยู่ทั่วพิภพโลก” (กจ.17:26) เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เราถูกสร้างมาเพื่อดูแลและทะนุถนอมกัน – DHR