ภรรยาของผมป่วยหนักในช่วงที่ตั้งครรภ์ลูกคนที่สอง ขณะที่แพทย์พยายามหาสาเหตุเธอยังคงอ่อนแอลงเรื่อยๆ และตกอยู่ในอันตรายมากขึ้นด้วย

การได้แต่มองดูเธอทรมาน ทำให้ผมกลัวและสิ้นหวัง และบางวันผมก็รู้สึกราวกับว่าพระเจ้าไม่ได้ยินคำอธิษฐานของเรา วันหนึ่งซึ่งเป็นวันอาทิตย์ ผมกำลังเปิดพระคัมภีร์เพื่อหาถ้อยคำหนุนใจ และผมเปิดพบอิสยาห์ 43:1 ที่ขึ้นต้นว่า“อย่ากลัวเลย” และลงท้ายว่า “เจ้าเป็นของเรา”

ทันใดนั้น พระวิญญาณบริสุทธิ์ได้ตรัสกับผมเป็นการส่วนตัวผ่านถ้อยคำนั้น วิธีการที่พระเจ้าตรัสกับอิสราเอลอย่างใกล้ชิดนี้ ย้ำเตือนผมถึงความใส่พระทัยที่พระเจ้าทรงมีต่อเราอยู่เสมอเช่นกัน ถ้อยคำที่ว่า “เมื่อเจ้าลุยข้ามน้ำ…ข้ามแม่น้ำ…ลุยไฟ” (อิสยาห์ 43:2) ค่อยๆ ดังขึ้นจากหน้ากระดาษมาสู่หัวใจของผม

การปลอบประโลมใจที่เราได้รับในช่วงเวลานั้นไม่ได้มาจากพระสัญญาว่าจะทรงรักษาโรคหรือกระทำการอัศจรรย์ แต่มาจากการที่รู้ว่าเราไม่ได้ถูกทอดทิ้งไว้เพียงลำพัง ยังมีช่วงเวลาที่น่าสะพรึงกลัวอีกหลายครั้ง รวมถึงช่วงเวลาหลังจากที่เอธานคลอดแล้ว ซึ่งดูเหมือนว่าทั้งแม่และลูกอาจจะไม่รอด แต่พระเจ้าทรงหนุนใจเราผ่านทางพระคำของพระองค์และเตรียมเราสำหรับช่วงเวลาที่ยากลำบากเหล่านั้น!

ขอให้ถ้อยคำเหล่านี้ ย้ำเตือนคุณว่าคุณไม่ได้อยู่เพียงลำพัง – RK