เป็นเวลาหลายปีมาแล้วที่ผมติดต่อกับศิษยาภิบาลคนหนึ่งในประเทศเนปาลที่มักจะเดินทางกับสมาชิกคริสตจักรไปยังชุมชนห่างไกลลึกเข้าไปในภูเขาหิมาลัย เพื่อเทศนาและก่อตั้งคริสตจักร ไม่นานมานี้เขาได้ส่งกำหนดการเดินทางของสัปดาห์หน้ามาให้แล้วขอให้ผมอธิษฐานเผื่อ

ตารางการเดินทางแน่นมากภายในระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ เขาตั้งใจที่จะเดินทางด้วยรถจักรยานยนต์ไกลถึง 160 กิโลเมตรไปยังเมืองต่างๆ เพื่อเทศนาและแจกใบปลิวเรื่องข่าวประเสริฐ

ผมรู้สึกทึ่งกับระยะทางยาวไกลที่เขาจะเดินทางไปตามเทือกเขา ผมเขียนไปถามว่าผ่านความยากลำบากไปได้อย่างไร เขาตอบว่า “พวกเราทุกคนชื่นชมยินดีกับการเดินท่องไปตามภูเขากับสมาชิกคริสตจักรของเรา มีบางคนไม่มีรถจักรยานยนต์ พวกเราจึงเดินเท้าไป เป็นการเดินทางที่เป็นพระพรมาก ยังมีอีกหลายแห่งที่เราต้องไป” ทำให้ผมระลึกถึงตอนที่“พระเยซูจึงเสด็จดำเนินไปตามนครและหมู่บ้านโดยรอบทรงสั่งสอนในธรรม-ศาลาของเขาประกาศข่าวประเสริฐแห่งแผ่นดินของพระเจ้า”(มธ.9:35)

ผมคิดถึงเวลาที่ผมรู้สึกลังเลที่จะขับรถฝ่าหิมะไปอีกฟากหนึ่งของเมืองเพื่อเยี่ยมเยียนหญิงม่ายผู้โดดเดี่ยว การเดินข้ามถนนไปช่วยเพื่อนบ้าน การเปิดประตูรับเพื่อนที่มาขอความช่วยเหลือขณะที่ผมกำลังยุ่งอยู่ การไปในที่ต่างๆในเวลาต่างๆ ในระยะทางต่างๆ เพราะความรัก และผมก็คิดถึงองค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ซึ่งไม่มีระยะทางใดที่ไกลเกินไปสำหรับพระองค์ – DHR