ตอนผมเป็นเด็ก คนที่ใกล้ชิดกับผมคิดว่าพวกเขากระตุ้นให้ผมเก่งขึ้นได้โดยการพูดซ้ำๆว่า “ทำไมเธอถึงโง่อย่างนี้นะ?” ผมไม่รู้ว่าสิ่งนี้มีผลต่อผม จนวันหนึ่งเมื่อผมเป็นวัยรุ่นและได้ยินคนพูดว่า “งี่เง่า!” อยู่ข้างหลัง ผมหันกลับไปอย่างรวดเร็วเพราะคิดว่าเขากำลังพูดกับผม

 

การได้รู้จักพระเยซูคริสต์องค์พระผู้ช่วยให้รอดและจอมเจ้านายทำให้ผมคิดได้ว่า พระเจ้าทรงสร้างผมตามพระฉายาของพระองค์ (ปฐก.1:27)ผมจึงไม่ได้โง่ แต่ “แปลกประหลาดอย่างน่ากลัว”(สดด.139:14) พระเจ้าทรงประกาศว่าทุกสิ่งที่ทรงสร้างไว้ “ดีนัก” (ปฐก.1:31) และบทเพลงสดุดีก็บอกว่าเราทั้งหลายนั้นถูก “ประดิษฐ์ ขึ้น ”อย่างเชี่ยวชาญ (สดด.139:15)

 

ดาวิดผู้เขียนพระธรรมสดุดีได้พรรณาว่าพระเจ้าทรงรู้จักเราแต่ละคนอย่างลึกซึ้ง “ข้าแต่พระเจ้าพระองค์ได้ทรงตรวจสอบข้าพระองค์และทรงรู้จักข้าพระองค์เมื่อข้าพระองค์นั่งลงและลุกขึ้นพระองค์ทรงทราบพระองค์ทรงประจักษ์ในความคิดของข้าพระองค์ได้แต่ไกลพระองค์ทรงค้นวิถีของข้าพระองค์และการนอนของข้าพระองค์และทรงคุ้นเคยกับทางทั้งสิ้นของข้าพระองค์”(สดด.139:1-3)

 

พวกเราไม่เพียงถูกสร้างขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์เท่านั้น แต่การที่พระเยซูคริสต์สิ้นพระชนม์บนไม้กางเขน ทำให้เราได้รับการฟื้นฟูสู่ความสัมพันธ์อันชอบธรรมกับพระเจ้าอย่างน่าอัศจรรย์อีกด้วย “เหตุฉะนั้นถ้าผู้ใดอยู่ในพระคริสต์ผู้นั้นก็เป็นคนที่ถูกสร้างใหม่แล้ว…ทั้งสิ้นนี้เกิดมาจากพระเจ้าผู้ทรงให้เราคืนดีกันกับพระองค์ทางพระเยซูคริสต์”(2คร.5:17-18)-AL