บางครั้งความคิดของเราก็ย้อนกลับไปในอดีตและร้องเรียกหาวันเวลาและสถานที่เดิมๆ ที่เป็น “วันวานที่ยังหวานอยู่”

 

แต่สำหรับบางคน อดีตมีแต่ความทรงจำอันขมขื่น ในเวลากลางคืน พวกเขาครุ่นคิดถึงความล้มเหลวของตัวเอง ความผิดหวัง ความเพ้อฝันและคิดว่าชีวิตนี้ช่างโหดร้าย

 

ดาวิดระลึกถึงอดีตในแบบที่ดีกว่า คือ ท่านใคร่ครวญถึงสิ่งดีที่พระเจ้าได้ทรงกระทำ ท่าน “ภาวนาถึงทุกสิ่งที่พระองค์ทรงกระทำ…รำพึงถึงพระหัตถกิจของพระองค์” (สดด.143:5) เมื่อเราระลึกถึงความรักเมตตาของพระเจ้า เราจะเห็นพระพรของพระองค์ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเป็นความทรงจำที่หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณ ทำให้เราปรารถนาพระเจ้าและการดูแลของพระองค์มากขึ้น และยังเปลี่ยนอดีตให้กลายเป็นความสนิทสนมและการสามัคคีธรรมกับพระเจ้าอีกด้วย

 

ผมเคยได้ยินเรื่องของคุณยายท่านหนึ่ง ที่มักจะนั่งเงียบๆ อยู่บนเก้าอี้โยกครั้งละนานๆ ท่านวางมือไว้บนตัก สายตามองไกลออกไป วันหนึ่งลูกสาวของคุณยายถามว่า “แม่คะ เวลาที่แม่นั่งเงียบๆอย่างนั้นแม่คิดอะไรอยู่” คุณยายตอบเบาๆ ด้วยดวงตาเป็นประกายว่า “เป็นความลับของแม่กับพระเยซูจ้ะ”

 

ผมอยากให้ความทรงจำและการภาวนาของเรานำเรามาต่อพระพักตร์พระเจ้า – DHR