Bloggang.com : กิ่งฟ้า : คำอธิษฐาน ตอนที่ 4

คำอธิษฐาน ตอนที่ 4

อากาศร้อนอบอ้าวพิมตัดสินใจขึ้นรถทัวร์ไปหานิติตามที่อยู่ที่เขาเขียนไว้ให้ในจดหมาย พิมนั่งรถคิดมาตลอดทางว่า นิติจะทำหน้าอย่างไรนะเมื่อเห็นพิม

เค้าคงจะตื่นเต้นดีใจมากแน่เลย เพราะนิติชวนพิมหลายครั้งแล้วให้พิมขึ้นไปเที่ยวหานิติที่บ้านพักของเขาแต่พิมก็ไม่เคยไปสักครั้งเพราะพิมยังไม่กล้าพอถึงพิมจะรักนิติมากแค่ไหนแต่พิมก็กลัวใจตัวเองจะใจอ่อนให้นิติ

บ้านพักนิติอยู่คนเดียวพิมไปก็ต้องอยู่กันสองต่อสองพิมจึงปฏิเสธทุกครั้งที่นิติชวน แต่วันนี้นิติไม่ต้องชวนพิมเลย พิมไปหานิติแล้วนิติจะทำหน้าแบบไหนนะพิมยิ้มอย่างมีความสุขเดี๋ยวเราก็จะได้เจอกันแล้ว

รถวิ่งเร็วมากใช้เวลาน้อยกว่าปกติก็ถึงจุดหมายปลายทาง พิมต่อรถเมล์ตามที่นิติบอกไว้ไปบ้านพักเกษตรอำเภอ รถแมล์คนเต็มกำลังพอดีพิมนั่งอยู่ด้านหน้า รถวิ่งผ่านตลาดพิมนั่งดูผู้คนขวักไขว่ไปมาอำเภอนี้คนอยู่กันหนาแน่นเสียงร้องขายของดังแข่งกันเสียงรถวิ่งผ่านไปมา

เสียงเพลงจากร้านขายเทป ซีดีดังแข่งกันสักครู่รถก็วิ่งออกจากตลาดผ่านเข้าสู่หมู่บ้านในตัวอำเภอ ผ่านสวนไร่นาเขียวชอุ่มผ่านวัดสักครู่รถก็จอดหน้าที่ทำการเกษตรอำเภอ พิมก้าวลงจากรถ เดินเข้าไปในที่ทำงานของนิติ วันนี้เป็นวันหยุดที่ทำงานปิดเงียบ พิมเห็นคนงานกำลังแต่งสวนดอกไม้อยู่จึงร้องถามบ้านพักของนิติ

คนงานมองพิมอย่างสงสัยแล้วรีบชี้บอกทางให้ พิมเดินไปตามทางที่บอกใจเต้นตูมตามอกแทบระเบิดพยามยามตั้งสติให้มั่นคงบังคับใจไม่ให้สั่นหวั่นไหว นิติจะอยู่หรือเปล่านะ พิมเดินใกล้บ้านพักเข้าไปเห็นรถเก๋งสีน้ำเงินของนิติจอดอยู่ใจยิ่งเต้น

นิติอยู่บ้านนี่นารถของเขาจอดอยู่ แต่ทำไมนิติไม่ตอบจดหมายพิม นิติเป็นอะไร พิมรีบเดินขึ้นบันไดบ้านพักซึ่งมีลักษณะเป็นบ้านใต้ถุนสูงเหมือนบ้านพักข้าราชการทั่วไป ประตูเปิดอยู่พิมเดินเข้าไปใจเต้นแรง มองเข้าไปในบ้านไม่เห็นนิติเลย เขาไปไหนนะ

พิมเดินดูไปตามห้องต่างๆ เจอห้องหนึ่งประตูแง้มไว้พิมค่อยๆผลักบานประตูเข้าไป ภาพที่เห็นพิมใจหายวาบ นิตินอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงนอน มือโอบกอดผู้หญิงอีกคนไว้บนอกเขา พิมตกตะลึงนิ่งงันกับภาพที่เห็นจนขยับกายไม่ได้ น้ำตาร่วงพรูออกมายิ่งกว่าทำนบกั้นน้ำพัง พูดอะไรไม่ออกได้แต่ยืนนิ่งงันอยู่อย่างนั้น

นิติพอเห็นคนผลักประตูเข้ามาก็ตกใจ ยิ่งผู้ที่ยืนต่อหน้าขณะนี้เป็นพิมนิติยิ่งตกใจแทบช็อคพอรู้สึกตัวตั้งสติได้เขารีบผลักร่างผู้หญิงที่นอนทาบทับร่างเขาอยู่บนอกออกไปรีบผลุดลุกขึ้นพลางร้องเรียกพิมเสียงดัง

พิมตั้งสติได้หันหลังกลับวิ่งลงบันไดอย่างไม่คิดชีวิต วิ่งไปร้องไห้ไป

"นี่ไง นี่ไง คือคำตอบ พิมต้องการคำตอบก็ได้รับคำตอบแล้วนี่ไง เค้ามีคนอื่นแล้วจริงๆถึงไม่ตอบจดหมายพิม พิมเสียใจ พิมเสียใจเหลือเกิน นิติเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ "

พิมวิ่งไปร้องไห้ไปคิดไป นิติวิ่งมาดึงแขนพิมไว้ทัน

“พิมฟังผมก่อนอย่าเข้าใจผิด ฟังผมก่อนนะพิม”

พิมสะบัดหลุดร้องตะโกน

“พิมไม่ฟังแล้ว พิมรู้แล้ว อย่าพูดอะไรอีกเลย พิมยอมแพ้แล้ว พิมจะกลับแล้ว”

นิติรีบวิ่งเข้ารวบตัวพิมไว้กอดอย่างแนบแน่น

“พิมฟังผมก่อน ผมยอมรับผิดทุกอย่าง แต่เรื่องที่เกิดขึ้นก็เพราะว่าเหตุเกิดขึ้นเมื่อสองอาทิตย์ก่อน

ลาวัลย์เขาเข้ามาหาผมในห้องผมกำลังเมาพอดีผู้ใหญ่ของลาวัลย์มาพบเข้าจึงบังคับให้ผมรับผิดชอบความจริงผมไม่ได้มีอะไรเลยกับเค้าเลยแต่ทางผู้ใหญ่ไม่ยอมบังคับให้ผมจดทะเบียนกับลูกสาวเขาไม่อย่างนั้นเค้าจะเอาเรื่องผมกับทางหน่วยงาน

ผมจำเป็นต้องยอม และวันนี้ลาวัลย์เป็นฝ่ายเข้าไปหาผม ผมพยายามผลักเขาแล้วแต่พิมก็เข้าไปเห็นพอดี

พิมผมขอโทษ ผมกลุ้มใจผมไม่รู้จะทำอย่างไร ผมรักพิมนะ พิมเชื่อผมนะ ขอเวลาให้ผมแก้ปัญหาด้วยเถิดนะ ผมกำลังกลุ้มใจจึงไม่ได้ตอบจดหมายพิม”

นิติกอดพิมไว้อย่างแนบแน่น พิมร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเสียใจ เขาจดทะเบียนกันแล้ว พิมจะทำอย่างไร พิมต้องหลีกทางให้เขา พิมตัดสินใจที่จะไปจากนิติแล้ว ไม่มีทางที่เราจะกลับมาเหมือนเดิมได้อีกแล้ว ไม่มีทาง

พิมเดินทางกลับถึงหอพักอย่างใจเลื่อนลอยพิมเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนหมดอาลัยตายอยากกับตัวเอง พิมเสียใจอย่างเหลือเกิน เจ็บปวดใจไปหมด จนไม่อยากจะกินอะไรเลย

พิมเสียใจจนล้มป่วยลงหลายวันอาการของพิมไม่ดีขึ้นเลยจนเจ้าของหอต้องแจ้งไปที่บ้านพิม แม่ของพิมมาดูแลพิมที่หอพักขอร้องให้พิมกลับบ้านแต่พิมไม่ยอมกลับ พิมไม่อยากให้แม่รู้ว่าที่พิมป่วยหนักก็เพราะพิมอกหักพิมพยายามฝืนทนกินอาหารให้มากขึ้นกินยาตามที่หมอบอกเพื่อเอาใจแม่พิมเกรงใจที่แม่ต้องมานั่งเฝ้าพิมหลายวัน เกรงใจทางโรงเรียนที่เปิดเทอมแล้วพิมไม่ได้ไปสอนเด็ก

พิมต้องเข้มแข็ง ลืมนิติให้ได้ พิมเก็บภาพถ่ายที่ถ่ายคู่กันกับนิติเผาทิ้งจนหมดเมื่อพิมหายป่วยแล้วแม่กลับไปแล้ว พิมพยายามหางานทำอยู่กับเด็กๆจนค่ำ กลับถึงหอพักพิมก็จะกินยานอนหลับเข้านอนแต่หัวค่ำเพื่อจะได้ไม่คิดถึงนิติอีกต่อไป

จนในที่สุดพิมก็ทำได้พิมกลับมาเป็นพิมคนเดิมเช่นเคย ที่สดใสร่าเริงจนในที่สุดพิมก็ได้พบรักกับคนใหม่ตัดสินใจแต่งงานกับเขาทุกสิ่งทุกอย่างในอดีตพิมพยายามที่จะลืมให้หมด

วันนี้พิมมาสรงน้ำพระธาตุอีกครั้งคราวนี้พิมมากับครอบครัวใหม่ ชีวิตใหม่ พิมนึกไปถึงนิติอย่างสงสาร ข่าวล่าสุดที่พิมได้รับจากพี่สาวของนิติคือ

นิติลาออกจากราชการแล้วเพราะนิติเป็นโรคพิษสุราเรื้อรังเขากลายเป็นนิติขี้เมาไม่ทำการทำงานวันๆกินแต่เหล้าเมามาย ผู้หญิงที่เขาจดทะเบียนด้วยก็ทนไม่ไหวขอหย่าขาดจากเขาไปแล้ว

นิติกลายเป็นคนขี้เมาเร่ร่อนไปเรื่อยไร้ที่อยู่ที่แน่นอน เขาถนัดอย่างเดียวคือเดินแบมือขอเศษเงินชาวบ้านเพื่อซื้อเหล้ากินไปวันๆ ค่ำไหนนอนนั่น พี่สาวจนไม่รู้จะทำอย่างไร จนต้องเอาตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลก็หนีออกมาหลายครั้ง

จนครั้งสุดท้ายรู้สึกดีขึ้นแล้วได้ข่าวว่าเขาบวชเป็นพระแล้ว พิมขออนุโมทนาสาธุด้วย ที่นิติเป็นอย่างนี้เพราะเขาผิดคำอธิษฐานหรือเปล่านะ

พิมคิด ....สิ่งศักดิ์สิทธ์มีจริงอย่าได้คิดอธิษฐานกันเล่นเลย.....พิมเชื่อเหลือเกินว่าถ้านิติไม่ผิดคำสาบานคำอธิษฐานที่ให้ไว้ต่อองค์พระธาตุนิติต้องไม่เป็นอย่างนี้แน่นอน......................

คุณเชื่อคำสาบานมั๊ยคะ โดยเฉพาะกับสถานที่อันศักดิ์สิทธ์
เรื่องนี้ได้แต่งเป็นเริ้องสั้นโดยอาศัยเค้าเรื่องจริงแต่ตัวละครสมมุติขึ้นใหม่ทั้งชื่อและสถานที่ อาจจะแต่งไม่ค่อยเก่งอ่านแล้วช่วยติชมด้วยนะคะ ..อยากเป็นนักเขียนค่ะ....ก็ลองเขียนดู.....เคยส่งเข้าประกวดเรื่องสั้นด้วยนะคะ ..แต่ตกรอบค่ะ..แหะ แหะ

Create Date : 02 สิงหาคม 2553

Last Update : 18 มีนาคม 2555 13:44:00 น.

4 comments

Counter : 1387 Pageviews.

when you feel so lonely
living entily but not entity
juz turn to GOD and open yours heart he is always right there waiting for you... to open your heart and welcome him with joy and trust!

โดย: da IP: 115.87.121.118 วันที่: 2 สิงหาคม 2553 เวลา:23:43:27 น.

To da IP
I 'm thank you very much . I 've tried but I can't help myself. Can't disguise the way I feel.. inside . when I'm feel so lonely living entity but entity I'm think that..to God alway...thank you..
ขอบคุณมากนะคะ ฉันระลึกถึงพระเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธ์เสมอค่ะ..

โดย: กิ่งฟ้า

วันที่: 6 สิงหาคม 2553 เวลา:22:15:44 น.

เข้ามาอ่านแล้วครับ

โดย: ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน IP: 116.58.231.242 วันที่: 17 พฤศจิกายน 2553 เวลา:15:02:38 น.

เข้ามาอ่านแล้วครับ

โดย: ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน IP: 116.58.231.242 วันที่: 17 พฤศจิกายน 2553 เวลา:15:19:57 น.