ความรักของแม่แมว

จริงๆแล้ววันนี้ตั้งใจจะเขียนเรื่องความเหนื่อยใจของสังคมผู้ชายรอบข้างส่วนใหญ่ที่มองสาวเลสแบบพวกเราในแง่ที่ไม่พยายามเข้าใจในความเป็นเราค่ะ

แต่เมื่อบลูอ่านเมล์ฉบับนี้ที่เพื่อนส่งให้ทำให้คิดว่า อยากจะให้คุณๆได้ร่วมอ่านด้วย บางคนอาจจะเคยผ่านตา เคยอ่าน เคยส่งให้คนอื่น แต่บลูก็อยากให้พวกคุณได้อ่านแบบที่บลูอ่านในตอนนี้ อย่างน้อยก็คือความรู้สึกดีๆที่เมื่อตัวเองได้พบแล้ว ก็อยากให้คุรๆได้รู้สึกด้วยค่ะ

ผมทำงานเป็นพนักงานดับเพลิงในนิวยอร์ก
บางครั้งอาชีพนี้ก็ทำให้หดหู่ใจเพราะคราใดที่บ้านถูกไฟเผาผลาญ

คุณจะหัวใจแหลกสลายไปด้วย
พนักงานดับเพลิงเจอแต่เรื่องน่าสพึงกลัว
และบางครั้งก็ต้องเจอความตาย แต่วันที่ผมเจอเจ้าแมว
"สการ์เล็ต"
เป็นอีกเรื่องหนึ่งและมันเป็นเรื่องของชีวิตและความรัก
วันนั้นเป็นวันศุกร์ เรารุดออกไปดับเพลิง
ตามที่ได้รับแจ้งตั้งแต่เช้าตรู่ว่ามีไฟไหม้ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง

ระหว่างที่เตรียมอุปกรณ์อยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงแมวร้อง
แต่ผมหยุดมือไม่ได้ต้องดับไฟก่อนแล้วจึงจะหาแมวได้
ไฟไหม้ครั้งนี้ลุกลามใหญ่โตมาก
เราจึงมีหน่วยงานอื่นๆมาช่วยสนับสนุนด้วยทั้งฝ่ายตะขอเกี่ยวและบันได

เราได้รับแจ้งว่าทุกคนในอาคารนี้ออกมาได้โดยปลอดภัยแล้ว
ผมเองก็หวังเช่นนั้นเพราะที่ปั๊มมีแต่เปลวไฟเต็มไปหมดใครขืนเข้าไปกู้ภัยคงจะไม่

รอดแน่ กว่าจะดับไฟได้ก็คงกินเวลานานมาก
และต้องใช้กำลังคนมากมาย
ถึงตอนนี้มีเวลามองหาแล้วว่าเสียงแมวมาจากไหน
ควันไฟยังพวยพุ่งออกมาจากตัวปั๊มเต็มไปหมด
ผมมองอะไรไม่ค่อยเห็น
ได้แต่เดินตามเสียงแมวร้องไปเรื่อยๆ จนถึงบริเวณบาทวิถี
ห่างจากหน้าปั๊มราวๆ 5
ฟุตเห็นจะได้ ก็เห็นลูกแมวตัวเล็กๆ
ท่าทางอกสั่นขวัญแขวนสามตัวกอดกันกลมส่งเสียงร้องกันระงมอยู่

พอมองไปรอบๆผมก็เจออีกสองตัวอยู่บนถนนตัวหนึ่งส่วนอีกตัวหนึ่งอยู่อีกฝั่งถนนหนึ่ง
แมวพวกนี้คงจะติดอยู่ในอาคารเป็นแน่เพราะขนมันถูกไฟลนเสียจนโก๋รน

ผมตะโกนขอลังสักใบและมีนักมุงหามาให้ใบหนี่ง
ผมจับลูกแมวทั้งห้าตัวใส่ในลังและอุ้มลังไปพักไว้หน้าระเบียงบ้านหลังหนึ่งแถวนั้น

ผมมองหาแม่แมว
สังหรณ์ว่าแม่แมวคงจะเข้าไปในปั๊มที่กำลังไฟไหม้
และทยอยคาบลูกออกมาวางไว้บนบาทวิถีทีละตัว
ลองคิดดูก็แล้วกันว่าต้องวิ่งเข้าไปในกองไฟที่ลุกโชติช่วงถึงห้าครั้งห้าครา

จากนั้นก็ต้องพยายามให้ลูกแมวไปอยู่อีกฝั่งไกลอาคารออกไปทีละตัวเช่นกัน

แต่แม่แมวดูเหมือนจะยังขนลูกออกมาไม่หมด เอ๊
..แล้วแม่แมวไปอยู่เสียทีไหน
ตำรวจคนหนึ่งชี้บอกผมว่าเห็นแม่แมวเข้าไปที่ร้านตรงที่ผมเจอลูกแมวสองตัวสุดท้าย

แม่แมวอยู่ที่นั่นจริงๆ
มันนอนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด
แผลไฟไหม้ดูสาหัส ตาเป็นแผลพองจนลืมไม่ขึ้น
อุ้งเท้าดำเพราะถูกไฟลน
ขนถูกไฟลามเสียจนเห็นหนัง บางแห่งจะเห็นเนื้อแดงเหวอะหวะ

ตัวอ่อนปวกเปียกจนเคลื่อนไหวอะไรไม่ได้
ผมเดินไปหามันช้าๆค่อยๆพูดกับมันเบาๆ มันคงจะเป็นแมวป่า
ผมไม่อยากให้มันตกใจ
เมื่อผมอุ้มมันขึ้นมา
แม่แมวร้องอย่างเจ็บปวดกลิ่นขนและเนื้อหนังของมันส่งกลิ่นเหม็นไหม้

มันไม่กระดุกกระดิกแต่พยายามจะลืมตามองดูผม
แต่ลืมไม่ขึ้น
ดูมันเหนื่อยอ่อนเต็มประดา ได้แต่ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนผม
ผมตื้นตันน้ำตาคลอหน่วยเมื่อรู้สึกว่าแม่แมวไม่กลัวผม
ไว้ใจผม
ผมตั้งใจจะช่วยชีวิตแม่แมวผู้กล้าหาญและลูกทั้งห้าตัวของมัน

ชีวิตของพวกมันขึ้นอยู่กับผม
ผมค่อยๆวางแม่แมวลงในลังรวมกับลูกๆของมัน
แม่แมวตาบอดยังอุตส่าห์ใช้จมูกแตะลูกแมวแต่ละตัจนทั่วเพื่อให้แน่ใจว่าทุกตัวปลอดภัย
มันคงเบาใจที่ลูกของมันอยู่ครบทุกตัวแม้ตัวมันเองจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม

แมวทั้งหมดต้องได้รับการรักษาโดยด่วน
ผมนึกถึงบ้านสงเคราะห์สัตว์แห่งหนึ่งชื่อ
สันติบาตสัตว์นอร์ทชอร์
ผมเคยนำสุนัขที่ถูกไฟไหม้อาการสาหัสไปให้ที่นั่นรักษษแผลเมื่อสิบเอ็ดปีก่อน

องค์การนี้ช่วยได้แน่
ผมโทรศัพท์ไปแจ้งให้ทราบล่วงหน้าว่ากำลังพาแม่แมวและลูกแมวที่ถูกไฟลวกอาการสาหัสไปให้รักษา

ผมไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า
ยังสวมชุดดับเพลิงที่มีกลิ่นคราบควันไฟอยู่เต็มแล้วบึ่งรถบรรทุกของผมไปโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
เมื่อไปถึงก็เห็นสัตว์แพทย์และเจ้าหน้าที่สองชุดเตรียมตัวรับแมวอยู่แล้วที่ลานจอดรถ

พวกเขารีบนำแมวทั้งหมดเข้าไปในห้องพยาบาล
ทีมหนึ่งรักษาแม่แมวอยู่บนโต๊ะตัวหนึ่งและอีกทีมหนึ่งดูแลลูกแมวอยู่บนโต๊ะอีกตัวหนึ่ง
ผมรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเป็นกำลังจาการกดับไฟและพยายามไม่เข้าไปเกะกะในห้องพยาบาล


ผมไม่ค่อยหวังเเท่าใดว่าแมวเหล่านี้จะรอดชีวิต
แต่ถึงอย่างไรก็ทิ้งมันไม่ลงจริงๆ หลังจากรออยู่ครู่ใหญ่
สัตว์แพทย์ก็บอกผมว่า
เขาต้องเฝ้าอาการแม่แมวและลูกของมันทั้งคืน
และไม่มั่นใจว่าตัวแม่จะรอดหรือเปล่า
วันรุ่งขึ้นผมกลับไปอีก รอแล้วรอเล่า
กำลังจะเลิกล้มความหวัง
สัตว์แพทย์ก็เดินเข้ามาบอกข่าวดีกับผมว่า ลูกแมวรอดแล้ว
"แล้วแม่แมวล่ะ"
ผมกลัวคำตอบเหลือเกิน "ยังบอกไม่ได้ครับ ต้องรอดูก่อน"
ผมไปที่นั่นทุกวันเพื่อฟังอาการ
แต่ละวันก็ได้ยินแต่คำตอบซ้ำๆว่า
"ต้องรอดูก่อน"
ประมาณหนึ่งสัปดาห์ให้หลังผมไปที่สถานสงเคราะห์อีกครั้งด้วยความหดหู่ใจ

นึกในใจว่าถ้าแม่แมวไม่ตาย
ป่านนี้ก็รู้แล้วละว่าจะมีอาการร่อแร่อย่างนี้ไปอีกนานเท่าใด

ทันทีที่ผมเดินเข้าไป
สัตว์แพทย์ก็ยิ้มรับและยกนิ้วให้สัญญาณผมว่า
แม่แมวไม่เพียงแต่รอดพ้นจากขีดอันตรายเท่านั้น
อีกหน่อยมันจะมองเห็นได้อีกด้วย
เอาละในเมื่อแม่แมวไม่ตายอุตส่าห์รอดมาได้ก็ต้องตั้งชื่อกันเสียหน่อย

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตั้งชื่อว่า "สการ์เล็ต"
แปลว่าแดงก่ำเพราะผิวที่แดงเถือกของมัน
ผมเสทือนใจที่ได้เห็นแม่แมวเจอหน้าลูกๆอีกครั้ง
เพราะรู้ดีว่ามันต้องกัดฟันต่อสู้ขนาดไหนกว่าจะรอดมาได้
แล้วทายซิว่าสิ่งแรกที่แม่แมวทำคืออะไร
มันนับลูกอีกครั้งโดยเอาจมูกแตะลูกทีละตัวๆ
เพื่อให้มั่นใจว่าลูกๆอยู่กันปลอดภัยโดยครบถ้วน
มันยอมเสี่ยงภัยเพื่อลูก ไม่ใช่ครั้งดียว
แต่ถึงห้าครั้งและได้ผลด้วยลูกๆของมันรอดชีวิตทั้งหมด
อาชีพอย่างผมนี่มีโอกาสได้เห็นวีรกรรมที่กล้าหาญอยู่ทุกวัน

แต่ที่แม่แมวพิสูจน์ให้เห็นในวันนั้นเป็นสุดยอดวีรกรรม
เป็นวีรกรรมที่มาจากความรักของแม่โดยแท้!
มีหลายๆสายตาที่ได้มองต่อกันเป็นทอดๆดังนี้
สายตา(แม้ว่าจะเกือบบอด)และจมูกของแม่แมวที่พยายามมองและสัมผัสไปยังลูกๆ

นักดับเพลิงมองไปยังแม่แมวกับลูกๆและพยายามช่วยเหลือจนสำเร็จ

สายตาและความคิดอ่านของท่าน......
ความรักมีอยู่ในโลกใบนี้เสมอ
สิ่งต่างๆยังคงกำเนิดมาจากความรักทั้งสิ้น
แม้โลกนี้ที่เป็นไปอยู่นี้จะไม่สวยงามอย่างที่คิด
แต่โลกก็อยู่ได้ด้วยคนที่มีน้ำใจเมตตา
ทำให้โลกใบนี้ยังคงเป็นโลกอยู่เสมอ


สำหรับคืนนี้ ฝันดีราตรีสวัสค่ะ

Create Date : 27 กุมภาพันธ์ 2552		4 comments
Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2552 22:55:36 น.
Counter : 954 Pageviews.
Share Tweet