Group Blog
All Blog
|
เรื่องสั้นเดือนเมษา : สตาร์วอร์ส  สตาร์วอร์ส สี่สิบห้านาทีกับความอดทน ในเวลาก่อนเที่ยงคืนเพียงสิบสองนาทีจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องออกไป เสียงเคาะประตูดังอยู่สองครั้ง ไม่มีเสียงตอบรับจากภายใน และครั้งที่สามดังรัวถี่ขึ้น คราวนี้ประตูไม้สักสลักลายจึงเปิดออกมา ร่างที่ปรากฎไม่ใช่เจ้าของรองเท้าที่ถอดวางหน้าห้อง อย่างน้อยจากสัดส่วนความสูงและสรีระแล้วเขาไม่น่าจะใส่รองเท้าส้นสูงขนาดหกนิ้วครึ่งได้พอดี... “ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ” “คือ ฉันอยู่ห้องข้างๆ พอดีประตูที่มันกั้นระหว่างเรามันเป็นประตูไม้” “เสียงดังไปใช่ไหมครับ” “ขอโทษด้วยนะคะ” “ผมจะเบาลง ขอโทษด้วยนะครับ” แล้วเขาก็ปิดประตู... เสียงเบาลง แต่ในความเงียบ เครื่องเสียงคุณภาพดีทำหน้าที่ของมันได้สมราคา สองห้องติดกันเป็นห้องชุดคอนโดมิเนียมชานเมืองที่เจ้าของทุบให้เชื่อมถึงกันเพื่ออยู่อาศัย และเมื่อเวลาหนึ่งที่ย้ายตัวเองออกไปก็ดัดแปลงเป็นห้องเช่า ประตูไม้สักที่เชื่อมถึงกันจึงถูกปิดตายด้วยกุญแจและลงกลอนแน่นหนาทั้งสองด้าน คราวแรกที่ตัดสินใจเลือกห้องนี้ เพราะบรรยากาศภายนอกที่เงียบ สงบและร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ ทัศนียภาพรอบด้านไม่บั่นทอนสุขภาพเท่ากับในเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยตึกรามสูงท่วมเมฆ แต่สิ่งที่พลาดไปถนัดคือไม่ได้ศึกษาสภาพแวดล้อมรอบๆ ให้ชัด นั่นเพราะมลพิษทางเสียงนั้นทำให้ความรื่นรมย์ต่างๆ ถูกกัดกร่อนลงไปไม่น้อย... ฝนตก... ไม่บ่อยครั้งนักที่ฝนจะตกในฤดูกาลนี้ พายุฤดูร้อนที่พัดผ่านทำให้อากาศเย็นชื้น ค่อนดึกจึงเป็นเวลาที่เหมาะนักสำหรับการเขียนงานสักชิ้น “ทำไมเรื่องสั้นของพี่ พระเอกถึงไม่รักนางเอกเลยสักเรื่องเลยล่ะคะ” “พี่เขียนเรื่องยาวได้สนุก ตลก อ่านแล้วยิ้ม อารมณ์ดี แต่เรื่องสั้นของพี่เศร้าทุกเรื่องเลย” นักอ่านวัยรุ่นแสดงความคิดเห็นกับผลงาน... เธอทำได้เพียงยิ้มและเจ็บปวดลึกซึ้ง เนื่องเพราะเรื่องราวในชีวิตจริงเป็นเช่นนั้นเอง เสียงจากห้องข้างๆ เบาลง แต่ความเงียบในใจยังไม่ดังขึ้นเลยสักนิด ระเบียงด้านนอกที่ลมดึกพัดโชย กับกาแฟสักถ้วยในบรรยากาศแบบนี้คงพอทำให้เย็นใจขึ้นมาได้บ้าง “นอนไม่หลับเหรอครับ” ชายหนุ่มห้องข้างๆ ยืนอยู่ที่ระเบียงของเขา ในมือมีกระป๋องเครื่องดื่มที่มองไม่เห็นชัดนักในความสลัวรางของกลางคืน “คือ งานของฉันต้องใช้สมาธิพอสมควรน่ะค่ะ” เธอจิบกาแฟบ้าง “วันหลังผมจะเบาๆ ก็แล้วกัน ต้องขอโทษด้วยครับ คุณเพิ่งจะย้ายเข้ามาเหรอครับ” “สองวันค่ะ” “แล้วผมก็ต้อนรับเพื่อนบ้านคนใหม่ด้วยเสียงกระหึ่มจากหนังเรื่องสตาร์วอร์ส” “คุณชอบดูหนังเหรอคะ” “เป็นชีวิตจิตใจ แล้วคุณล่ะ” “อ่านหนังสือกับฟังเพลง ส่วนใหญ่จะอ่านหนังสือ” “มิน่า ถึงต้องเงียบๆ เป็นผมคงอยู่เงียบๆ ไม่ได้ ผมไม่ชอบความเงียบ มันทำให้ฟุ้งซ่าน” “ความเงียบทำให้ฉันได้ยินเสียงอื่นๆ ชัดเจนขึ้น” “เราคงอยู่ด้วยกันลำบากหน่อยล่ะนะ” “อาจต้องปรับตัว คุณเบาเสียงลงและฉันก็ปรับตัวชินกับระดับเสียง ที่จริงคุณอาจจะไม่ได้เปิดเสียงดังนัก แต่บังเอิญว่าประตูห้องระหว่างเรามันเป็นไม้เท่านั้นเอง” “เจ้าของเขาก็ไม่คิดจะก่อปูนปิดตายด้วยสิ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะฉันไม่ได้คิดจะอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต” “ผมก็เหมือนกัน” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะ... มิตรภาพของเราไม่ได้สวยงามเหมือนนิยายรักทั่วไปที่อาจคาดเดาได้ตั้งแต่ตอนนี้... อาจเพราะเจ้าของรองเท้าส้นสูงขนาดหกนิ้วครึ่งหน้าห้องเขาคือใครอีกคนที่เธอไม่เคยเจอ และอาจเพราะความคุ้นชิน ในวันเวลาที่ผ่านไป “เสียง” จากห้องข้างๆ ที่ลอดผ่านประตูไม้สักมาไม่ได้น่ารำคาญจนต้องไปเคาะประตูบอกกล่าวเหมือนคราวแรก แต่มันกลับพอเหมาะพอดี ซึ่ง “เสียง” จากห้องข้างๆ บอกว่าเขากลับมาจากข้างนอกและเมื่อไม่มีเสียงแปลได้ว่าเขาไม่อยู่ มิตรภาพของเราเดินทางเชื่องช้า ที่จริงมันไม่ได้คืบหน้าจากวันแรกเลยด้วยซ้ำ ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในชีวิตก่อนเธอจะย้ายมาอยู่ที่นี่ค่อนข้างรุนแรง ความผิดหวังเรื่องงาน ความเจ็บปวดจากการป่วยไข้ และความไม่เข้าใจระหว่างมิตรภาพ ทุกอย่างเกิดขึ้นพร้อมๆ กันจนทำให้ชีวิตเซถลาไปวาระหนึ่ง และไม่ผิดนักหากจะพูดว่าการย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นการหนีจากความรู้สึกต่างๆ เหล่านั้น ถึงแม้มันจะช่วยไม่ได้ทั้งหมด แต่การพบเจอกับสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ก็ทำให้ชีวิตบางส่วนถูกซ่อมแซมไปบ้างเช่นกัน “นี่ มากินข้าวด้วยกันสิ วันนี้ผมทำสุกี้ แต่กินคนเดียวมันไม่ค่อยอร่อยแฮะ” “คุณทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ” “ไม่เห็นจะยาก เดินเข้าซุปเปอร์สิ เค้ามีเป็นแพ็คๆ สำเร็จรูปขาย แค่เอามาต้มๆ ผัดๆ ก็ได้กินแล้ว อ่อ จะให้ง่ายกว่านั้นก็จับยัดเข้าไมโครเวฟ รอสักสองสามนาทีก็ได้กินแล้ว อ๊ะ แต่มื้อนี้ผมไม่ได้ซื้อแบบกล่องโฟมนะ ผมไปเดินตลาดนัดมา ได้ผักสดมาเพียบ แล้วก็แวะเซเว่นซื้อน้ำจิ้มสุกี้เท่านั้นเอง” “อ่า... ไม่เหมาะมั้งคะ” “เอาน่า ถือว่าผมเลี้ยงต้อนรับเพื่อนบ้าน เอ้อ หรือคุณจะดูสตาร์วอร์ส” แน่ะ...มีมุข “ให้ฉันช่วยอะไรไหม” “ไม่เป็นไรทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่คนกินน่ะที่ยังไม่มี จะปีนข้ามระเบียงหรือเข้าหน้าบ้านดีล่ะ” “นี่ชั้นสิบสี่ ตกลงไปก็คงเป็นศพอย่างเดียวแหละ” “นั่นสิ ไม่รู้สึกเจ็บด้วยเพราะหัวใจวายก่อนที่จะลงถึงพื้น” แล้วเธอก็ย้ายตัวเองไปที่ห้องข้างๆ เจ้าของห้องตั้งโต๊ะญี่ปุ่นตรงกลางห้องและเปิดโฮมเธียเตอร์จอใหญ่ด้วยเสียงดังกระหึ่ม... สตาร์วอร์ส “ท่าทางคุณจะชอบมากเลยนะหนังเรื่องนี้” “ครับ ชอบ ผมไม่คิดจะดูหนังเรื่องอื่นเลยนอกจากเรื่องนี้ ผมชอบดาร์ธเวเดอร์ ว่าแต่คุณทำงานอะไรเหรอครับ ทำงานแถวนี้หรือเปล่า” “ฉันเป็นนักเขียน” “โอ้ มิน่าคุณถึงทนเสียงกระหึ่มในหนังของผมไม่ได้ อืมม์ แล้วงานเขียนของคุณเป็นแบบไหน” “นิยายแล้วก็เรื่องสั้น นิยายวัยรุ่น น่ารัก อารมณ์ดี ไม่มีตัวอิจฉา และแฮปปี้เอ็นดิ้ง ตรงข้ามกับเรื่องสั้นที่ตัวละครมักจะผิดหวัง เรื่องราวจบลงด้วยความเศร้าเสมอ” “ทำไมอย่างนั้นล่ะ” “ความผิดหวังจะได้เกิดขึ้นและอยู่ในความทรงจำเพียงสั้นๆ ไงคะ” “ผมเป็นเซลล์ขายรถยนต์สัญชาติเยอรมันราคาเป็นล้านที่ผมไม่มีปัญญาเป็นเจ้าของ” “ต้องกล่อมยังไงให้ลูกค้ายอมซื้อของราคาแพง” “ถ้าลูกค้าต้องการอยู่แล้วก็ไม่ต้องกล่อมหรอกครับเพราะตัวสินค้ามันนำเสนอตัวเองได้” “ต้องเจอคนเยอะแยะเลยนะคะ” “ตรงข้ามกับคุณเลยใช่ไหม” “งานฉันเป็นเพื่อนกับความเงียบค่ะ” หลังอาหาร เธอช่วยเขาเก็บล้าง ทำความสะอาด และนั่งดู... สตาร์วอร์ส เป็นเพื่อน ในเวลาก่อนเที่ยงคืนสิบสองนาที เสียงเคาะประตูดังอยู่สองครั้ง เธอได้ยิน แต่เขาไม่...และครั้งที่สามดังรัวถี่ขึ้น เขามองหน้าเธอและลุกขึ้นไปเปิดประตู สักพักจึงเดินกลับเข้ามาและเบาเสียงลง “ห้องข้างๆ มาบอกว่าเสียงดัง” “เสียงคงดังลอดประตูไป เพราะเป็นประตูไม้ ดึกแล้วด้วย ถ้าอย่างนั้นฉันกลับล่ะนะ ขอบคุณสำหรับอาหารและความบันเทิงของค่ำคืนนี้” “วันหลังมากินข้าวด้วยกันอีกนะ” “ขอบคุณค่ะ เอ่อ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” “ครับผม” “คุณเป็นเจ้าของรองเท้าส้นสูงเบอร์หกครึ่งหน้าห้อง...” เธอชี้ไปยังรองเท้าคู่นั้นแบบยิ้มๆ “ฮ่ะๆ ครับผม ของผมเอง แต่ผมไม่ได้ใส่มันหรอกนะ เพราะผมใส่เบอร์เก้า” เขาทิ้งคำตอบไว้เท่านั้น แต่ความสงสัยยังไม่คลายลงเลยสักนิด กิจกรรมในแต่ละวันของเธอมักจะเป็นเรื่องซ้ำๆ อย่างจงใจ เธอเลือกที่จะอยู่ในห้อง ขังตัวเองอยู่กับหนังสือหลายร้อยเล่มและเขียนงาน หลายครั้งที่นึกไปถึงเวอร์จิเนีย วูล์ฟ บางทีเธอก็รู้สึกว่าตัวเองดำเนินชีวิตไม่ต่างไปจากผู้หญิงคนนั้น เว้นแต่ไม่ได้มีจมูกยาวแหลมเหมือนผู้หญิงคนนั้น... เธออ่าน Virginia Woolf a Writer’s Diary เป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน อ่าน Mrs. Dalloway จนทะลุปรุโปร่งไปทุกหน้า แต่เธอไม่คิดเทียบชั้นให้เคียงเวอร์จิเนีย อย่างน้อยเธอก็ไม่คิดจะเอาอย่างวิธีตายจากผู้หญิงคนนั้น หากเป็นวันหยุดในทุกเช้าเธอมักรื่นเริงใจไปกับการนั่งปาดแซลมอนสลัดลงบนแคร็กเกอร์ และชงกาแฟในรสชาติต่างๆ คาปูชิโน แลเต้ เอสเพรสโซ่ เพียงเพื่อชิมและดมกลิ่น กาแฟมักจะถูกปล่อยให้เย็นชืดเสมอ เนื่องจากมักเป็นเพียงแค่ส่วนประกอบในการอ่านหนังสือเท่านั้น “กำลังอ่านอะไรอยู่ครับ” ริมระเบียง เขาพาดผ้าเช็ดตัวบนราวสูง “อ่านหนังสือค่ะ คุณควรใช้ที่หนีบผ้านะ มันจะช่วยไม่ให้ผ้าของคุณหล่นลงไปอยู่ในคลองก่อนเวลาอันควรน่ะ” “ครับคุณผู้หญิง ว่าแต่คุณกำลังอ่านหนังสืออะไรหรือ ตำราวิชาการหรือว่าบันเทิงคดี หรือหนังสือฮาวทู หรือนิตยสารแฟชั่นที่สาวๆ สมัยนี้นิยมกัน” “สเตปเปนวูล์ฟ นิยายของ เฮอร์มานน์ เฮสเส นักเขียนโนเบลจากเยอรมัน ส่วนอีกเล่มชื่อ หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว ของ การ์เบรียล การ์เซีย มาร์เกซ” เธอหยิบอีกเล่มข้างกันชูขึ้นให้เขาดู “ดูมันหนักอึ้งและต้องใช้สมาธิ” “นานๆ ทีหรอกค่ะที่คิดจะลุกขึ้นมาอ่านวรรณกรรมสากลระดับโนเบล ซึ่งไม่ใช่รสนิยมการอ่านของฉันโดยพื้นฐาน ปกติ ฉันชอบงานของ รงค์ วงค์สวรรค์” เธอเว้นคำว่าแฟนตัวยงเอาไว้ และในทุกคืนค่ำแห่งที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเกล็ดดาว เธอมักจะนอนมองมันผ่านประตูกระจกใสไปยังท้องฟ้ากว้างนั้น กลิ่นหอมของลาเวนเดอร์ในตะเกียงน้ำมันหอมสร้างบรรยากาศให้การอ่านและการเขียนเป็นไปอย่างราบรื่น...เว้นแต่เสียงของ “สตาร์วอร์ส” นั่นแหละที่ทำให้หลายครั้งการเขียนของเธอถึงกับสะดุดกึกจนต้องเลิกเขียน เดินไปเคาะประตูห้องและนั่งดูหนังด้วยกัน... ในบางวันหยุด เขาเดินมาเคาะประตูห้อง “เฮ่ – คุณจะออกไปดูหนังด้วยกันไหม spider man เพิ่งจะเข้าฉาย” “ฉันไม่ชอบออกจากบ้านเท่าไหร่นัก” “ขังตัวเองอยู่ในห้องทั้งวัน ระวังตัวซีด ตาเหลือง แล้วก็เป็นง่อย” “มากไป ฉันออกกำลังกายทุกวันน่า” “วิธีไหน” “ซิทอัพ” “เพื่อหน้าท้องเรียบเนียน แต่น่องจะโต เพราะไม่ได้ขยับเลย แต่ก็โอเคนะ ผู้ชายส่วนใหญ่สนใจหน้าท้องมากกว่าน่องอยู่แล้ว” “ทะลึ่งนะคุณนี่” “งั้นมาดูสตาร์วอร์สกัน” “เป็นทางเลือกที่ดี อย่างน้อยก็ดีกว่าออกจากบ้าน” “ผมชักไม่ค่อยชอบประตูไม้สักข้างๆ นี่แล้วสิ” “บางทีฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” แต่ไม่ทันที่มิตรภาพจะเริ่มต้นอย่างที่มันควรจะเป็น มันก็จบลงในไม่นานเหมือนพลุไฟเฉลิมฉลองในเทศกาลปีใหม่ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เธอแน่ใจว่าต้องเป็นเขา... แต่เปล่า คนที่มาเยือนคือหญิงสาวรูปร่างสวย หน้าตาดี... ยิ้มทักทาย “คะ หวัดดีค่ะ” “ฉันเป็นเจ้าของห้องนี้ พอดีวันนี้จะมีคนมาดูห้องเช่า ฉันรบกวนคุณช่วยเปิดให้เขาดูหน่อยได้ไหม ฉันต้องทำงานและจะกลับมาหลังหกโมงเย็น นี่กุญแจห้องค่ะ” หญิงสาวผู้มาเยือนยื่นพวงกุญแจมาให้ “แต่... ห้องนี้มีคนอยู่ไม่ใช่เหรอคะ” “จะมีได้ยังไงคะ ฉันเพิ่งจะย้ายออกเมื่อต้นเดือนเอง ซ้ำยังลืมรองเท้าไว้ด้วยสิ” เธอหยิบรองเท้าส้นสูงเบอร์หกครึ่งติดมือขึ้นมาด้วย “แต่... ฉันคิดว่ามีผู้ชายคนหนึ่งทำงานเป็นเซลล์ เขาอยู่ห้องนี้แน่ๆ” “ถ้าไม่ฝันไป คุณก็ต้องโดนผีหลอก” แล้วสมองทั้งสองซีกก็ทำงานหนักในการประมวลข้อมูลก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างกระท่อนกระแท่น... “คงจะอย่างหลังมากกว่าค่ะ” จะมีใครอีกที่เคาะประตูห้องเพื่อบอกว่าเสียงดังเกินไป ในเมื่อห้องเขาเป็นห้องริมสุด “ห้องข้างๆ” ที่เป็นไปได้มีอยู่ห้องเดียวคือห้องของเธอ “นั่นสิ ไม่รู้สึกเจ็บด้วยเพราะหัวใจวายก่อนที่จะลงถึงพื้น” ประโยคที่ดังก้องในโสตประสาทก่อนที่เธอจะเก็บของ... ย้ายออกไปในรุ่งขึ้นของอีกวัน --------------------------------------------------------------------------- “รายนี้ไปเร็วแฮะ ท่าทางจะกลัวผีขึ้นสมอง อยู่ไม่ถึงเดือนเลย น่าจะให้จ่ายค่าน้ำค่าไฟเดือนแรกก่อน” “ฉันไม่ไว้ใจคุณนี่คะ หล่อนเล่นไปนอนดูหนังกับคุณทุกคืนแบบนี้ ฉันก็หึงเป็นนะ” “โธ่ ยาหยี คุณก็รู้นี่ว่ามันเป็นธุรกิจ คุ้มไม่ใช่เหรอกับเงินมัดจำค่าห้องพักสี่เดือนหมื่นหก แล้วก็ค่ามัดจำเฟอร์นิเจอร์สี่พัน คิดดูสิ มันมากกว่าที่เราจะปล่อยเช่าเดือนละห้าพันตั้งเยอะ” “คุณมาช่วยฉันทำความสะอาดก่อนดีกว่า ‘รายใหม่’ จะเข้ามาดูห้องวันนี้ด้วย” “ผมไม่เป็นเซลล์แล้วนะ สำหรับ ‘รายใหม่’ นี่ผมจะเป็นนักเขียน” ------------------------ ตีพิมพ์ใน รวมเรื่องสั้น Around Vol.2
อ่ะโห หักมุมซะงั้น ไอ้เราก็นึกว่านางเอกต้องโดนผีหลอกแน่ๆแล้ว ที่ไหนได้โดนคนหลอกนี่เอง อย่างว่าเนอะ คนเดี๋ยวนี้น่ากลัวกว่าผีอีก
โดย: berserker IP: 124.157.210.227 วันที่: 23 เมษายน 2550 เวลา:16:06:42 น.
แวะตามมาเยี่ยมครับ
ได้อ่านมารอบหนึ่งแล้วในถนนนักเขียน เลยตามมาให้กำลังต่อในบล็อคแก๊งค์นะครับ ผมชอบเรื่องสไตล์หักมุมแบบนี้นะครับ วันนี้ผมมีเรื่อง "แฝด" (Be not alone) มาให้ลองอ่านดูนะครับ อย่าลืมแวะเข้าไปอ่านดูนะครับ อิอิ  โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง
 ) วันที่: 27 เมษายน 2550 เวลา:11:25:33 น.ชอบ แก ชั้นชอบเรื่องแกเรื่องนี้มาก
โดย: แพงกวิ้น IP: 58.10.128.15 วันที่: 25 พฤษภาคม 2550 เวลา:14:42:22 น.
|
ดาริกามณี
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 25 คน [?] Just Do it : * มีอีกชื่อว่า หญ้าเจ้าชู้ * เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์บทประพันธ์ รักข้ามรั้ว (หญ้าเจ้าชู้) ลุ้นสุดฤทธิ์ พิชิตรัก (หญ้าเจ้าชู้) ภารกิจรักพิทักษ์เธอ (หญ้าเจ้าชู้) ปีกแห่งฝัน (ดาริกามณี) * เป็นสาวก 'รงค์ วงษ์สวรรค์ * เป็นแฟน คาราบาว * เป็นกิ๊ก เฉลียง * ฝืนอะไรที่เป็นอื่น ฝืนอัตตา สูงเทียมฟ้าก็มิเท่า เป็นเราเอง * การปรากฎตัวของคนคนหนึ่ง อาจเปลี่ยนใครอีกคนไปทั้งชีวิต * หากต้องการอ่านนิยายที่ใส่รหัส, รบกวน "ฝากข้อความหลังไมค์" จ่ะ Friends Blog
|
||||||||||||
บางใจประจักษ์แท้แค่บัดดล
บางคนยากหยั่งแท้ ถึงใจ ~
