ถึงภูริน

            สวัสดีจ้ะภูริน, เป็นยังไงบ้างการทำงาน ชีวิตส่วนใหญ่คงราบรื่นและมีความสุขดีนะจ๊ะ ปิ่นเพิ่งกลับจากงานหนังสือมา ซื้อหนังสือน่าอ่านมาหลายเล่ม และหนังสือหลายเล่มก็อยากให้อ่านมาก อยู่ไกลถึงกลางทะเลคงไม่ค่อยมีโอกาสได้หาหนังสือใหม่ๆ อ่านก็เลยส่งหนังสือมาให้อ่านก่อน ๑ เล่ม เป็นหนังสือที่ได้มาจากงานสัปดาห์หนังสือปีล่าสุด แน่นอนว่าปกติต้องไปงานหนังสือทุกปี และเผลอๆ บางปีก็ไม่ได้เป็นแค่คนอ่านเพราะมีสถานะเป็นคนเขียนด้วย การเป็นนักเขียนเป็นความสุขอย่างหนึ่ง และต่อให้เขียนแล้วไม่มีคนอ่านก็ยังมีความสุขที่ได้เขียน จะปวดใจบ้างเล็กน้อยก็เมื่อเห็นหนังสือของเราไปเลหลังลดราคาเหลือเล่มละสิบ ยี่สิบบาท ในงานนั่นแหละ แต่ก็ยอมรับได้นะ เพราะรู้ดีว่าความเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องปกติของโลกอยู่แล้ว เราต้องยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้ไม่ว่านั่นจะเป็นช่วง ขาขึ้น หรือขาลง ก็ตาม

งานหนังสือปีนี้มีหนังสือใหม่ๆ เยอะมาก มีนักเขียนหน้าใหม่เกิดขึ้นทุกปีและนักเขียนหน้าเดิมที่ฝีมือติดลมบนเหมือนว่าวจุฬากลางอากาศมีแฟนคลับหนาแน่นแถวยาวไปถึงประตูเพื่อรอขอลายเซ็นก็มีเช่นกัน นักเขียนบางคนมานั่งเคาะปากกาเล่นเพียงเพราะไม่มีนักอ่านมาขอลายเซ็นก็เห็นเยอะ นักอ่านที่เบียดเสียดตัวเองเพื่อให้เข้าไปในบูธสำนักพิมพ์ที่หมายตาไว้ บางนักอ่านก็มาหาหนังสือที่น่าสนใจเอาข้างหน้า และอีกกลุ่มหนึ่งที่ดูเหมือนจะมีมาอย่างเงียบๆ ในงานหนังสือเสมอคือแฟนคลับของนักเขียนที่งานหนังสือคือจุดนับพบของพวกเขาเพื่อทำกิจกรรมร่วมกับนักเขียนคนโปรด โลกของหนังสือจึงตื่นตาตื่นใจเสมอ

และถึงแม้จะห่างเหินสถานะ “นักเขียน” ไปพักใหญ่แล้วแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เขียนหนังสืออีกต่อไป แน่นอนว่า ถ้าหากคนเรารักในสิ่งใดแล้วก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่จะถอนตัว เช่นกัน หากเรารักในใครสักคนก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะให้ถอนใจ

หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือของนักเขียนคนโปรด ปิ่นจะซื้อหนังสือของนักเขียนผู้นี้ทุกครั้ง หลายเล่มชอบในเนื้อหา หลายเล่มชอบในสำนวน และหลายเล่มชอบในแนวคิด เราอาจจะรู้จักใครสักคนด้วยการสนทนา พูดคุยและทำความรู้จักด้วยวิธีต่างๆ แต่ใช้ไม่ได้กับนักเขียน เพราะนักเขียนเป็นบุคคลจำพวกพิเศษ และมักจะมีสิ่งที่พิเศษที่ยากจะเข้าใจได้จากเพียงแค่อ่านหนังสือของเขา เล่มนี้เป็น ผู้เขียนคือ วินทร์ เลียววาริณ เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นหักมุม ชื่อ “ร้อยคม” ที่อ่านแล้วบางเรื่องก็เดาเนื้อหาออกตั้งแต่แรก บางเรื่องก็หักมุมจนรู้สึกเหมือนโดนหักคอ แต่ที่สำคัญคือ หนังสือเล่มนี้ทำให้ปิ่นเกิดแรงบันดาลใจที่จะเขียนหนังสืออีกครั้ง หลังจากที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนต้นไม้กระถางเฉาๆ พร้อมตายแต่อยู่ๆ ฝนหลงฤดูก็เทกระหน่ำลงมา ต้นไม้กระถางเลยได้โอกาสฟื้นตัวเมื่อมีแสงแดดเบาบางกระทบใบในยามสาย

เขียนจดหมายมายาวๆ แบบนี้ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าระลึกถึง หลังจากที่ภูรินสอบได้เป็นนักบินสมใจแล้วเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก แต่เป็นอันเข้าใจได้ว่าเรียนหนักพักน้อยและไม่ค่อยว่าง ทั้งยังอยู่ห่างตั้งหลายไมล์ทะเล อย่างไรก็ดี รักษาสุขภาพกายและใจให้สมดุลอยู่เสมอ เจ็บป่วยรีบรักษาและตั้งใจทำงานนะจ๊ะ

ปล. ฝากจดหมายและหนังสือมากับรุ่นพี่ กองบิน ๕๓ ซึ่งรับปากเป็นมั่นเหมาะว่าจะฝากต่อ และ ฝากต่อจนถึงมือ ดังนั้นจดหมายและหนังสือจึงขึ้นอยู่กับ “ดวง” มาก หากได้รับแล้วตอบกลับทาง อีเมลล์ ที่แนบมานี้ด้วยนะจ๊ะ

ด้วยความคิดถึง / ปิ่นมุก

ผ่านไปถึง ๒ เดือนปิ่นมุกจึงได้รับอีเมลล์ไม่คุ้นฉบับหนึ่ง เธอเปิดอ่านอย่างตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าต้นทางที่ส่งคือภูริน

ถึงปิ่นมุก

            ขอบคุณมากครับสำหรับหนังสือ กว่าจะเดินทางข้ามน้ำ ข้ามทะเลมาก็ใช้เวลาอยู่นานโข ดีใจมากที่มีหนังสืออ่าน ชีวิตการทำงานก็สนุกดี ไม่ต่างกับขับรถเมล์เท่าไหร่ เว้นแต่ไม่ได้อยู่บนพื้นดินแต่อยู่บนอากาศ เหนือพื้นน้ำไม่สูงนัก ไม่อยากมองลงไปบนพื้นน้ำสักเท่าไหร่ เพราะมองลงไปทีไรก็เสียวสันหลังวาบทุกที แต่ข้อดีของการเป็นนักบินเฮลิคอปเตอร์คือไม่ต้องอยู่กับที่นานนัก มักต้องเดินทางอยู่เสมอ บางทีก็เผลอนึกว่าเป็นนกจะโผลงไปจับฉลามในทะเลอยู่บ่อยๆ ( ล้อเล่นนะ) อ่านจบแล้วสำหรับ ร้อยคม เป็นหนังสือที่กระแทกหัวใจอย่างแรง จนทำให้อยากอ่านเล่มอื่นๆ ขึ้นฝั่งไปครั้งหน้าจะต้องหามาอ่านสักตั้งแล้ว

ขอบคุณมากสำหรับจดหมายและขอโทษด้วยที่ไม่ได้ส่งข่าวเลย รักษาสุขภาพด้วย / ภูริน

จากจดหมายฉบับแรกเป็นสองสามสี่ห้าและเผลอประเดี๋ยวเดียวจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ก็เป็นร้อยฉบับ เรื่องราวมากมายที่ต่างคนก็ต่างเล่าความเป็นไประหว่างที่ห่างกัน ปิ่นมุกรู้สึกดีกับภูรินมากขึ้นกว่าเดิมหลายร้อยเท่า ภูรินเป็นคนหนุ่มที่มีความมุ่งมั่นในการใช้ชีวิต วางแผนการใช้ชีวิตมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่น เขาตั้งใจจะเป็นนักบิน และแม้ชีวิตจะพลิกโผ แปรผกผันไปในทิศทางที่ไม่คาดคิดแต่สุดท้ายแล้วเส้นชีวิตก็มาสมปรารถนาที่ตั้งไว้ ความสนิทสนมของเธอกับเขาคือช่วงที่เขาทำงานที่เดียวกับเธอ ไม่นานเขาก็ลาออกไปเดินตามความฝัน แต่ก่อนหน้านั้น ภูรินเป็นเหมือนแรงบันดาลใจของเธอเช่นกัน

ภูรินกับปิ่นมุกไม่ได้เป็นคนรักกัน ไม่เคยเป็นคนรักกัน แม้ “บางคน” จะรู้สึกมากกว่านั้นก็ตาม แต่ก่อนที่ภูรินจะลาออกไปเป็นนักบินเขาเคยถามปิ่นมุกว่า เธอรู้สึกอย่างไรกับเขา เธอตอบมาว่า “เป็นเพื่อนกันนั่นแหละดีแล้ว” ตอนนั้นภูรินเก็บทุกความรู้สึกไว้กับตัวแล้วออกเดินทาง หญิงสาวไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่าแท้จริงแล้วเขาคิดยังไงกับเธอ กระทั่งมีจดหมายจากเธอนั่นแหละ ทุกอย่างจึงถูกเปิดเผย

            “นายจะไม่ตอบเธอจริงๆ เหรอ” เพื่อนหนุ่มนักบินถามขึ้นหลังจากที่อ่านจดหมายของปิ่นมุกจบ

            “ไม่ล่ะ ไม่อยากให้ณาดาเข้าใจผิด” ชื่อนั้นเป็นชื่อของคนรักของภูริน เขาเพิ่งคบกับเธอได้ไม่นานนัก รักจึงหวานชื่นเป็นสีชมพู เขาไม่อ่านจดหมายของปิ่นมุกด้วยซ้ำ ห่อหนังสือวางอยู่อย่างนั้นตั้งแต่วันแรกที่มันเดินทางมาถึงเมื่อเกือบสองเดือนก่อน

            “แล้วหนังสือนี่...”

“เอาไปอ่านเหอะ... เราไม่อ่านหนังสือพวกนี้หรอกนายก็รู้นิ่” ภูรินเพียงชายหางตามอง ไม่แตะแม้สักนิด

“แล้วจะทำยังไงกับจดหมายนี้ล่ะ”

“นายก็ตอบไปเลย” คนเป็นเพื่อนยักไหล่ หยิบหนังสือติดมือไปด้วย เขาอ่านจนจบแล้วก็อดไม่ได้ที่จะตอบจดหมายเธอ นั่นเป็นที่มาของจดหมายอิเล็กทรอนิกส์หลายร้อยฉบับที่ตอบโต้กันไปมาระหว่างภูริน (ปลอมๆ) กับหญิงสาวชื่อปิ่นมุก ซึ่งคุยกันถูกคอในหลายๆ เรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องของหนังสือ หนัง เพลง โน่น นี่ นั่น จนกระทั่งหญิงสาวเอ่ยปากสารภาพ

“ที่เคยพูดว่าเป็นแค่เพื่อนกันนั่นแหละดีแล้ว ที่จริง ไม่ได้คิดแค่เพื่อนเลย ภูรินคงไม่รู้หรอกว่าปิ่นตกหลุมรักภูรินตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่เพราะรู้ตัวว่าไม่มีอะไรดีพอจะไปเทียบกับใครได้ อีกอย่างก็คิดว่าคนอย่างปิ่นน่ะ ภูรินไม่มีวันชายตาแลหรอก ตอนนี้ปิ่นอยากบอกว่าปิ่นชอบภูรินมาก และชอบมานานแล้วด้วย ขอโทษนะที่บอกตอนนี้ แต่นั่นเป็นเพราะหลังจากที่ได้คุยกันทางอีเมลล์ ได้รู้ว่าเรามีอะไรที่เหมือนๆ กันมากมาย เข้าใจกัน และที่สำคัญภูรินทำให้ปิ่นมีกำลังใจในการใช้ชีวิตมากขึ้น” หลังจากอ่านเนื้อความนี้จบ ภูรินปลอมๆ ถึงกับอึ้ง, เขาบอกกับภูรินตัวจริง ว่าปิ่นมุกคิดอย่างไร แต่ภูรินตัวจริงก็ดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องราวใดๆ ที่เกี่ยวกับปิ่นมุกอีกเลย นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มสงสารเธอ... และมากกว่านั้นคือเขาเองก็ชอบเธอเช่นกัน เมื่อถึงครบกำหนดพัก เขาจึงเดินทางเข้ากรุงเพื่อไปพบกับปิ่นมุก และไม่ลืมที่จะหยิบหนังสือชื่อ “ร้อยคม” ติดมือไปด้วย เมื่อถึงที่นัดหมายเขาพบว่าปิ่นมุกนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มเดินไปยังเป้าหมาย

“สวัสดีครับ ผมชื่อ นนทณัฐ เป็นเพื่อนของภูริน” ปิ่นมุกแปลกใจเมื่อคนที่มาตามนัดไม่ใช่คนที่นัดไว้

“ก่อนอื่นผมอยากให้คุณอ่านจดหมายฉบับนี้ และเรื่องสั้นในเล่มนี้ หน้า ๘๙ ครับ ระหว่างนี้ผมขอตัวไปทำธุระส่วนตัวสักครู่ และจะกลับมาหลังจากที่คุณอ่านจบแล้ว” นั่นยิ่งทำให้หญิงสาวแปลกใจมากยิ่งขึ้น แต่เธอก็รับจดหมายมาอ่านแต่โดยดี

ถึงปิ่นมุก

            ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่มีให้นะครับ ผมดีใจที่เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และแน่นอนว่ามันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป / ภูริน

ปิ่นมุกจิบกาแฟที่วางอยู่ตรงหน้า อีกทั้งยังงุนงงและสงสัยว่าเนื้อความในจดหมายนี้ต้องการสื่ออะไร ไม่นานเกินไป นนทณัฐก็กลับมาและนั่งลงตรงข้าม

            “ผมคือตัวละครในหนังสือหน้า ๘๙ ผมเป็นคนเขียนจดหมายถึงคุณทั้งหมด” เท่านั้นเองเรื่องราวทั้งหมดของเรื่องสั้น “จดหมายรัก” หน้า ๘๙ ในหนังสือ ร้อยคม ของ วินทร์ เลียววาริณ ก็พรั่งพรูเหมือนสายฝน นั่นหมายความว่า คนที่ปิ่นมุกเข้าใจว่าเป็นภูรินตลอดมาคือคนที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ - -

แรงบันดาลใจ : จากหนังสือ รวมเรื่องสั้น วินทร์ เลียววาริณ ชื่อ "ร้อยคม" เรื่อง จดหมายรัก หน้า ๘๙ / และนักบินหนุ่มคนนั้น