บนเส้นทางสายพระนิพพาน 119

บนเส้นทาง

สายพระนิพพาน 119

119/01

ใช่อยู่เลย..รอดับ..ลาลับร่วง

มีทั้งห้วง..เหวลึก..นึกไม่ถึง

ถูกเกาะกุม..หลุมนรก..ตกไปตรึง

อีกด้านหนึ่ง..คือวิมาน..ตระการตา

119/02

ตระการตา..ผู้เกิดมา..หาความหมาย

ไม่เคยสาย..ผู้ประสบ..พบความจริง

เมื่อดวงใจ..ไร้ซ่อนเร้น..เห็นทุกสิ่ง

ก็ตรงดิ่ง..ตามเส้นทาง..ที่วางไว้

119/03

ที่วางไว้..เส้นทาง..สายแสงธรรม

ขอจงนำ..มาส่องไว้..เดินไปหน้า

ทางกุศล..ที่ตน..ปรารถนา

ไม่ต้องหา..ที่ไหน..ที่ใจเรา

119/04

ที่ใจเรา..เท่านั้น..มันควบคุม

อย่าไปรุม..ดูที่อื่น..ให้ขื่นขม

ขัดถูจิต..ชีวิตวัย..ได้ชื่นชม

เพราะใช้คม..ปัญญา..หาทางออก

119/05

หาทางออก..จากตม..ที่ถมทับ

ที่เคยหลับ..มากชาติภพ..ได้ลบล้าง

กายพร้อมพลี..หนีปัญหา..ที่คาค้าง

ไปอ้างว้าง..เดียวดาย..ในที่สุด

119/05

ในที่สุด..จุดจบ..ก็มาถึง

ในวันหนึ่ง..ที่ร่างกาย..ไร้ความหมาย

ไม่มีใคร..ปรารถนา..หาความตาย

แต่ทุกราย..ไม่เคยพ้น..จนบัดนี้

119/06

จนบัดดี้..ยังไม่มี..ผู้รอดตาย

ผู้มีกาย..บนโลกนี้..หนีไม่พ้น

แม้แต่องค์..สมเด็จ..พระทศพล

ไม่อาจทน..อยู่ได้..กับกายหยาบ

119/07

กับกายหยาบ..ไม่ยืนยาว..เรื่องราวมาก

มันยุ่งยาก..โรคา..มาบังคับ

ถ้ารักษา..ไม่หาย..ตายลาลับ

หายหรือครับ..ไม่ช้านาน..ท่านก็ตาย

119/08

ท่านก็ตาย..เราก็ด้วย..ต่างม้วยมรณ์

ทำไมตอน..เราอยู่..ดูโง่เขลา

มุ่งกอบโกย..แรงกล้า..บ้าไม่เบา

สุดท้ายเอา..ไปไม่ได้..แม้กายตน

119/09

แม้กายตน..ที่รักล้น..ในอุรา

ยังต้องมา..จากกัน..ในวันหนึ่ง

ในวันที่..เจ้ากาย..หงายท้องตึง

นึกไม่ถึง..ก็โศกา..แสนอาลัย

119/10

แสนอาลัย..ไปไม่กลับ..หลับไม่ตื่น

ฟื้นไม่มี..หนีไม่พ้น..ทุกคนเลย

จงคุ้นเคย..เห็นทุกครั้ง..จงฝังจิต

จบชีวิต..สุดท้าย..คือตายแล

119/11

คือตายแล..เป็นแค่ศพ..ที่รอเผา

ให้คนเขา..มาร่วมปลง..เราคงเหมือน

นับแต่นี้..ท่านเป็นผี..คอยมาเตือน

อย่าลืมเลือน..สุดท้าย..ตายจากกัน

119/12

ตายจากกัน..วันไหน..ไม่กำหนด

แล้วแต่กฏ..แห่งกรรม..เคยทำไว้

อาจจะป่วย..สองสามวัน..ท่านก็ไป

แม่ฉันไง..ป่วยสามปี..จึงหนีกาย

119/13

จึงหนีกาย..ใช้กรรมเก่า..เคยทำก่อน

อาจจะย้อน..หลายภพชาติ..เคยพลาดผิด

ถึงเวลา..เพราะนายกรรม..เขาตามติด

เศษกรรมนิด..นอนป่วยไข้..ไปยาวนาน

119/14

ไปยาวนาน..เพราะต้องการ..ให้จดจำ

การกระทำ..ทุกสิ่งอัน..มันมีผล

อันบาปบุญ..ทุกชนิด..ตามติดตน

หลบหนีพ้น..โน้นยังไง..ไปนิพพาน

119/15

ไปนิพพาน..จึงหนีพ้น..บาปหนหลัง

ผู้ปลูกฝัง..จิตดี..มีศีลสัตย์

ใช้ปัญญา..คอยตรึก..ฝึกปฏิบัติ

เพื่อกำจัด..สิ่งชั่วร้าย..ที่ในตน

119/16

ที่ในตน..ผู้ขุดค้น..จึงหาเจอ

ผู้เผลอเรอ..ปล่อยใจ..ไม่พบแน่

หน้าฉากดี..สดใส..ไปยันแก่

ก็มีแต่..สิ่งไร้ค่า..น่ารังเกียจ

119/17

น่ารังเกียจ..ใจจิต..คิดแต่ชั่ว

หลงลืมตัว..ลืมตน..ไปจนแก่

ผู้มีกาย..มีแต่ได้..ความพ่ายแพ้

ตายแน่แท้..ผู้หลงตน..ว่ายวนไป

119/18

ว่ายวนไป..ไม่รู้จบ..ไม่พบทาง

จนบาปจาง..ใจจิต..ไม่ติดขัด

ปฏิบัติ..ขัดเกลาใจ..เห็นได้ชัด

ก็เฝ้าวัด..อารมณ์ตัว..กลัวหลงทาง

119/19

กลัวหลงทาง..ปล่อยอารมณ์..ให้จมลึก

ไม่ยอมฝึก..สักที..หนีไงได้

คงเสียที..ที่เกิดมา..น่าเสียดาย

หลังการตาย..ไหลลงต่ำ..น่าช้ำใจ

119/20

น่าช้ำใจ..ใจตน..ไม่ฝนฝึก

ได้แต่นึก..ว่าเดี๋ยวก่อน..ผลัดผ่อนไป

ผู้ประมาท..ไม่อาจรู้..ตายวันใด

หนทางไป..ไม่นึกฝัน..นั่นนรก

119/21

นั่นนรก..จะตกไป..ทำไมอีก

หาทางหลีก..ให้ไกล..ไม่เข้าท่า

การก่อบาป..ขอเตือน..เหมือนทายท้า

เมื่อรู้ว่า..ไม่ดี..หนีให้ไกล

119/22

หนีให้ไกล..ใจมั่น..ฉันไม่กลับ

ขอลาลับ..จากกัน..แต่วันนี้

ไปสู่สิ่ง..ปรารถนา..หาความดี

แม้นแดนนี้..ก็ไม่เอา..เข้านิพพาน

119/23

เข้านิพพาน..การหนีพ้น..ตลอดกาล

แม้ยาวนาน..เท่าไร..จะไม่ท้อ

สืบสานธรรม..นำศีล..ขึ้นถักทอ

บุญไม่พอ..ต่อข้างบน..จนบรรลุ

119/24

จนบรรลุ..เป้าหมาย..ในการเกิด

หาทางเปิด..จิตตน..ค้นหาสุข

ตั้งแต่เกิด..จนตาย..ได้แต่ทุกข์

แล้วความสุข..อยู่ที่ใด..ไปหาเอา

119/25

ไปหาเอา..เหล่ามนุษย์..ผู้หยุดฆ่า

ออกตามล่า..หาความจริง..สิ่งทั้งหลาย

ทุกข์เกิดแก่..เจ็บกัน..ไปยันตาย

ผู้ละอาย..เกรงกลัวบาป..อันหยาบช้า

119/26

อันหยาบช้า..มันมา..จากที่ใด

มาจากใจ..ใช่ไหมเล่า..ท่านเจ้าขา

รู้ที่อยู่..ความเร่าร้อน..ต้อนออกมา

ให้อุรา..ร่มเย็น..เป็นสายน้ำ

119/27

เป็นสายน้ำ..ฉ่ำไหล..ดับไฟทุกข์

ที่ตามรุก..รุมเร้า..กรรมเก่าแน่

พอยอมรับ..มันได้..สบายแท้

ไม่พ่ายแพ้..จิตตน..จนวุ่นวาย

119/28

จนวุ่นวาย..เพราะไม่รู้..ในหลักธรรม

เคยก่อกรรม..ทำเข็ญ..ใครที่ไหน

ในชาตินี้..ไม่เป็นหนี้..ชดใช้ใคร

เอาเข้าไป..โกรธา..ข้าคนดี

119/29

ข้าคนดี..ไม่ทำร้าย..ไม่ไล่ล่า

ไม่เคยฆ่า..คนตาย..ไปจนสัตว์

แล้วทำไม..ต้องทุกข์เข็ญ..จนเด่นชัด

จงปฏิบัติ..ให้รู้แจ้ง..แสงแห่งธรรม

119/30

แสงแห่งธรรม..จะนำสู..สู่ปัญญา

ผู้เกิดมา..มีบาปบุญ..คุณทำเก่า

เมื่อมาเกิด..จิตกำกับ..น้อมรับเอา

ไม่มัวเมา..จะหายคัน..ในบั้นปลาย

119/31

ในบั้นปลาย..ผู้ได้ธรรม..นำทางตน

สลัดพ้น..จากทุกห่วง..ที่หน่วงรั้ง

ไม่สนใจ..สิ่งทั้งปวง..อีกรวงรัง

ก้าวขึ้นฝั่ง..ด้วยสงบ..พบทางตน

119/32

พบทางตน..บนสายธรรม..นำสู่ผล

ทุกแห่งหน..เป็นวัดได้..ใช้ใจฝึก

วิปัสนา..ก็มาจาก..วิปัสนึก

จิตได้ตรึก..ดวงใจเปิด..เกิดปัญญา

119/33

เกิดปัญญา..รู้แจ้ง..แทงจนผ่าน

แต่ละด่าน..การต่อสู้..อยู่ที่จิต

ประสบสิ่ง..ปรารถนา..ปัญญาคิด

ผู้พิชิต..ใจตนได้..ชั่วไม่มี

119/34

ชั่วไม่มี..เป็นที่หวัง..ในโลกหน้า

ท่านผู้กล้า..ปรารถนา..เป็นจริงได้

แดนมนุษย์..สุดระอา..อย่าเสียดาย

หยุดเวียนว่าย..ตายเกิด..เปิดนิพพาน

119/35

เปิดนิพพาน..ดีกว่า..อย่าข้องโลก

ที่ชุ่มโชก..ด้วยน้ำตา..จนกว่าสิ้น

ต้องเหนื่อยยาก..ลำบาก..หาทำกิน

จนแผ่นดิน..กลบหน้า..อย่ามาเลย

119/36

อย่ามาเลย..โลกโลกา..แดนโลกีย์

แดนซึ่งมี..แต่หลอกลวง..บ่วงผูกมัด

แดนที่ผู้..หลงไหล..ไม่ปฏิบัติ

จ้องจะกัด..กันจริง..ยิ่งกว่าสัตว์

119/37

ยิ่งกว่าสัตว์..มันแค่กัด..แต่ไม่ฆ่า

คนชั่วกว่า..ฆ่าไล่ล่า..ไม่ให้เหลือ

ผู้ชั่วช้า..บาปหนาเต็ม..เค็มกว่าเกลือ

ไม่น่าเชื่อ..ว่ามนุษย์..สุดโหดร้าย

119/38

สุดโหดร้าย..กลับตัวได้..เป็นยอดคน

สามารถทน..สู้จิตชั่ว..ของตัวได้

ทั้งกิเลส..ตัณหา..ต่างมลาย

ดำกลับกลาย..เป็นขาว..ถ้าเราสู้

119/39

ถ้าเราสู้..กิเลสร้าย..ที่ในตน

ยอมอดทน..อดกลั้น..แม้มันยาก

ไม่ยอมตาม..ใจกัน..แม้มันอยาก

ทั้งทางปาก..ทางตาหู..รู้สัมผัส

119/40

รู้สัมผัส..ก็นิ่งเฉย..ฝึกเคยชิน

ไม่ได้กิน..หรอกเจ้า..เราฝึกตน

สวยก็รู้..สาวก็รู้..สูก็คน

ก็ไม่พ้น..เป็นแน่แท้..แก่เจ็บตาย

119/41

แก่เจ็บตาย..ธรรมดา..ผู้มาเกิด

จงตื่นเถิด..เพื่อนมนุษย์..ผู้ผุดว่าย

หาทางพ้น..ก่อนจะ..ชีวาวาย

ให้เราตาย..อย่างรู้ตน..บนความจริง

119/42

บนความจริง..ของมนุษย์..สุดประเสริฐ

ผู้ที่เกิด..แก่เจ็บตาย..หนีไม่พ้น

ศัลยกรรม..ทำอย่างไร..ก็ไร้ผล

ให้คุณขน..เงินมากอง..ทองมาตั้ง..ก็ยังตาย

119/43

ก็ยังตาย..ร่วงหล่น..คนมาเกิด

ถือกำเนิด..ไม่ลืมตา..บ้างมาตาย

เพศอายุ..อานาม..ไร้ความหมาย

ไม่อาจขาย..เวรกรรม..ตนทำมา

11/44

ตนทำมา..กรรมหนัก..เขาดักรอ

บุญไม่พอ..ล้มพับ..ถึงดับขันธ์

บ้างชีวิต..วอดวาย..แต่ในครรภ์

ยังไม่ทัน..เกิดมา..ก็ลาโลก

11/45

ก็ลาโลก..ซ้ำจนกว่า..ห้าร้อยชาติ

ความผิดพลาด..โง่เขลา..เราผู้ก่อ

อาจเป็นชาติ..ที่ห้าร้อย..ที่เรารอ

เกิดอีกครั้ง..ก็พอ..รอฝึกตน

119/46

รอฝึกตน..ขอเป็นคน..ชาติสุดท้าย

ขอชดใช้..ฝึกฝน..ให้ตนแกร่ง

ศึกษาธรรม..นำปัญญา..มาทิ่มแทง

ทุ่มเรี่ยวแรง..ที่ยังเหลือ..เพื่อจะไป 

119/47

เพื่อจะไป..ไม่หวนคืน..เพราะตื่นตัว

ด้วยความกลัว..โลกนี้..ที่ไม่แน่

ทุกเวลา..นาที..มีผันแปร

อย่าเหลือบแล..หลงไหล..ในโลกนี้

119/48

 ในโลกนี้..ไม่มีผู้..อยู่ถาวร

ต้องจากจร..ลากัน..ในวันหนึ่ง

มีพลัดพราก..เป็นนิจ..คิดคำนึง

เป็นที่ซึ่ง..ทุกคนมา..แล้วลาจาก

119/49

แล้วลาจาก..มากด้วยทุกข์..คลุกน้ำตา

พอได้มา..ต่างดีใจ..ไปโศกเศร้า

อยากจะได้..ก็ไล่คว้า..ฆ่าก็เอา

นี่หรือเรา..เหล่ามนุษย์..สุดประเสริฐ

119/50

สุดประเสริฐ..ผู้เกิดมา..มีความคิด

แต่ทำผิด..เป็นประจำ..น่าขำนัก

หลงมัวเมา..เอาแต่ฝัน..กันเป็นหลัก

เจองานหนัก..ไม่เอา..เบาไม่สู้

119/51

เบาไม่สู้..ทุกอย่างรู้..กูไม่ทำ

เรื่องก่อกรรม..ทำเข็ญ..เห็นวิ่งใส่

การทำดี..ต้องคิดมาก..ยากบรรลัย

เลยยิ่งใกล้..ความดี..มีแต่เลว

119/52

มีแต่เลว..ที่คนดี..ทำได้ยาก

ช้างมาลาก..มาฉุด..ก็หยุดได้

เรื่องทำดี..ไม่อึ้งอ้ำ..ทำสบาย

ไม่มีอาย..เก้อเขิน..มันเพลินทำ

119/53

มันเพลินทำ..มากกำไร..ในชีวิต

พูดทำคิด..แต่สิ่งดี..ไม่มีเสีย

ทั้งก่อนทำ..หลังทำ..ใจไม่เพลีย

ไม่ต้องเคลียร์..ดับไฟ..ที่ใจตน

119/54

ที่ใจตน..ล้นความจริง..ทุกสิ่งอย่าง

เปิดหน้าต่าง..ดวงใจ..สบายจิต

สิ้นห่วงหา..อาลัย..สบายคิด

อย่าไปติด..กายเนื้อ..เพื่อไปเลย

119/55

 เพื่อไปเลย..ลาลับ..ไม่กลับคืน

เมื่อได้ยืน..มองศพ..พบแต่เศร้า

ที่อืดพอง..นั้นหรือ..มันคือเรา

มองนานเข้า..มันก็เน่า..เสื่อมสลาย

119/56

เสื่อมสลาย..กลายเป็นดิน..แยกอินทรีย์

มันก็มี..แค่นี้เอง..หนอมนุษย์

กายคือสิ่ง..สุดท้าย..ตายที่สุด

ถึงจะฉุด..จะดึงไว้..ก็ไม่นาน

119/57

ก็ไม่นาน..การยื้อ..ชีวิตคน

กายเขาทน..ได้ไม่นาน..มันจะเน่า

จะเจ็บปวด..ทรมาน..กันเปล่าเปล่า

เจอหมอเข้า..สอดจมูกคอ..ไว้รอตาย

119/58

ไว้รอตาย..กายมันทุกข์..จุกถึงใจ

ให้ตายไป..ตามวาระ..จะดีกว่า

เมื่อทำใจ..รับความจริง..สิ่งปรารถนา

ผู้ศึกษา..พระธรรม..นำสู่ทาง

119/59

นำสู่ทาง..สายนิพพาน..วันทิ้งกาย

ทิ้งความตาย..ไว้เบื้องหลัง..สู่ฝั่งฝัน

ฝึกทำจิต..ให้เป็นสุข..ไม่ผูกพัน

รู้เท่าทัน..จิตตน..บนความจริง

119/60

บนความจริง..สิ่งธรรมดา..เกิดมาตาย

ผู้มีกาย..เสื่อมสลาย..กายเจ็บป่วย

ต่างตายกัน..ทุกคน..ทั้งจนรวย

เราก็ด้วย..ไม่นานช้า..ก็จะตาม

 

 

 

 

 

 

 

Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2556 Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2556 13:42:40 น. Counter : 691 Pageviews.		0 comments
Share Tweet