แม่ ภาพโปสการ์ดชุดนี้ทำขึ้นมาเพื่อ หมู่บ้านบางพัฒน์ จังหวัดพังงา โดยเฉพาะ แม่ โดย โดม วุฒิชัย เวลาที่ฉันหวนนึกถึงวัยเยาว์ ตอนที่เป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ตอนนั้นฉันรู้สึกไม่เชื่อเลยว่าวันหนึ่งฉันจะโตและสูงทันแม่ และเดี๋ยวนี้ฉันก็สูงกว่าแม่มากด้วยซ้ำ ตอนเป็นเด็ก ๆ เวลาไปไหนกับแม่ แม่มักชอบอุ้มหรือจูงมือฉันไปเสมอ มีอยู่ครั้งหนึ่งแม่ฉันพาไปเที่ยวงานวัด ผู้คนที่มาเที่ยวงานมากมายเหลือเกิน ฉันเกิดพลัดหลงกับแม่ในบริเวณงานที่มีผู้คนพลุกพล่าน ฉันได้แต่ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นจนกระทั่งมีคนรู้จักพาฉันไปส่งให้กับแม่ซึ่งกำลังตามหาฉันอยู่เช่นกัน ในตอนนั้น ฉันรู้สึกหวาดกลัวและโดดเดี่ยวอย่างบอกไม่ถูก ในใจฉันต้องการแม่มากที่สุด มากกว่าสิ่งใด ๆ บัดนี้ พอฉันเติบโตขึ้น ฉันพลัดหลงเข้ามาในเมืองหลวง ท่ามกลางผู้คนและมายามากมาย ความศิวิไลซ์สะกดให้ฉันหลงใหลและอยู่กับมัน ฉันไม่ได้ร้องไห้หาแม่เหมือนตอนเป็นเด็ก ๆ อีกแล้ว ฉันไม่ค่อยได้กลับไปเยี่ยมบ้าน ไม่ค่อยได้พบหน้าแม่ ไม่ได้ใกล้ชิดแม่เหมือนตอนเป็นเด็ก ๆ และบางวันในเมืองหลวง ฉันลืมนึกถึงเรื่องแม่ที่อยู่ทางบ้านเสียสนิท ------------------------------------------- Mum Translated by Chakrapong Pongwecharak Recalling my childhood days when I was a little boy, I would never believe one day I would grow up to the same height as my mum. And now I was taller than she. As a kid, my mum often carried me in her arms or led me by the hand whenever she went somewhere. One day she took me to a temple fair. A crowd was so huge that I got lost. I just stood there and wept until one acquaintance took me back to my mum. She was looking for me also. At that time, I felt fearful and lonely beyond words. Deep down my heart was the strongest call for my mum, the strongest of all. Now I grew up and was getting lost in the capital city. Surrounded by throng of people and a great deal of pretension, I was so enthralled by civilisation and so much indulgent in it. There were no more tear and no more call for my mum as there used to be when I was a kid. Hardly did I go back home. Rarely did I meet my mum. I was not as close to my mum as I used to be when I was very young. Some days in the capital city made me clean forget my mum back home. ------------------------- ผมเขียนรื่องนี้ตั้งแต่ตอนเป็นหนุ่มๆ อายุราว 20 กว่าๆ ช่วงนั้นไม่ค่อยได้กลับไปเยี่ยมบ้าน นานเป็นปีๆ สนุกสนานเพลิดเพลินกับชีวิตในเมืองหลวงจนลืมแม่ลืมบ้านไปพักหนึ่ง ในช่วงปัจฉิมวัยของแม่ ผมได้กลับไปเยี่ยมแม่บ่อย และได้ดูแลแม่เล็กๆน้อยๆในบั้นปลาย ก่อนที่แม่จากไป แม่ผมจากไปหลายปีแล้ว แต่ยังสถิตย์อยู่ในหัวใจของผมตลอดไป   Create Date : 15 กรกฎาคม 2552 18 comments Last Update : 16 กรกฎาคม 2552 6:11:50 น. Counter : 1457 Pageviews. Share Tweet

ชอบบทความนี้จังค่ะ บางทีเราก็ลืมแม่ในยามที่เราอยู่กับความศิวิไลซ์ อ้อมาอยู่นี่ ห่างแม่มาซะไกล คิดถึงแม่ทุกวันเลยค่ะ ถ้าไม่มีแม่ก็คงไม่มีเราวันนี้ ชอบพื้นหลังกล่องคอมเม้นท์ด้วยค่ะ อ่านแล้วก็รำลึกถึงท่านพุทธทาสภิกขุ   โดย: thainurse@norway 15 กรกฎาคม 2552 17:26:31 น.

แวะเข้ามาอ่านเรื่องแม่ในวัยหนุ่มของพี่แล้วครับ พี่สบายดีนะครับ ปล.เรื่องโครงการล่องเรือด้วยกัน ป่านนี้เรือของศิลปินเร๊กเก้ยังซ่อมไม่เสร็จเลยครับ   โดย: พิทักษ์ IP: 124.121.225.68 15 กรกฎาคม 2552 17:29:11 น.

ช่วงวันหยุดไปพักผ่อนหลายวัน ไปวนเวียนอยู่บนดอยที่เชียงใหม่ท่ามกลางสายฝน เราว่าสวยและโรแมนติค คน ที่ไปด้วยแอบถอนใจเพราะจอดรถให้ลงไม่ได้เลย แวะลำปางตระเวณหาวัดทรงพม่าที่หลังคาในโบสถ์เป็นรูปคิวปิด ( ดูรายการยกสยามแล้วคิดว่าจะจำชื่อได้ )คนพาไปถอนใจอีกหลายเฮือก ไปหาชื่อมาแล้วมาใหม่นะ...อายนิดๆ หมู่นี้รู้ตัวเลยว่าจะทำอะไรต้องจดไว้ก่อนไม่งั้นนึกไม่ออก .....กลับมาก้อผวากับไข้หวัดเหมือนกัน ทำไมอะไรๆถึงแย่ไปหมดก้อไม่รู้ ไม่เหมือนสมัยเราเด็กๆเลยนะ สนุกไปซะทุกอย่าง......แม่ยังอยู่ต่างจังหวัดต้องโทรหากันทุกวัน เป็นความสุขเล็กๆระหว่างเรา...นึกอะไรออกแล้วจะเล่าให้ฟังอีกค่ะ   โดย: รอนร้าว IP: 124.121.244.23 15 กรกฎาคม 2552 20:05:12 น.

โอ เขียนดีมาตั้งแต่ 20 ต้นๆทีเดียว อ่านแล้วผมจินตนาการไกล   โดย: yyswim 15 กรกฎาคม 2552 21:39:54 น.

ก้อเคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน สนกสนานจนลืมแม่ ลืมบ้าน แต่เดี๋ยวนี่จะเก็บเกี่ยวทุกวันหยุด กลับไปหาแม่ค่ะ   โดย: คนรักแม่ IP: 125.27.32.207 15 กรกฎาคม 2552 21:44:20 น.

สวัสดีตอนเช้าตรู่ เช้าวันนี้มีงานทำตั้งแต่เช้า เลยเข้ามาบล็อกก่อนที่จะไปทำธุระต่างๆที่รออยู่ สวัสดีพิทักษ์ ไม่ได้พบหน้าค่าตากันเสียนาน แต่แปลกใจว่าเวลาเข้าบล็อกของพิทักษ์ที่โอเคเนชั่นแล้วเขียนคอมเม้นท์ไม่ได้ และเดี๋ยวนี้เข้าบล็อกที่ลิงค์ไว้ไม่ได้เลย เมื่อเมื่อไม่นานมานี้ ได้อ่านเรื่อง "๘๖ วันนิเวศศิลป์ ริมแม่น้ำยม" ของ พิน สาเสาร์"(ยังอ่านไม่จบ) ก็นึกถึงพิทักษ์ ในฐานะช่างภาพที่ตามถ่ายรายการ ทำให้นึกถึงนครสวรรค์ นึกถึงพี่อนงค์ทิพย์ เจ้าของบ้านที่เราบอกให้พิทักษ์นำเรือไปฝาก เรื่องล่องเรือ กับศิลปินเร็กเก้ ถ้าพร้อมเมื่อไรก้แจ้งให้ทราบบ้างก็แล้วกัน - หากมีโอกาสก็อาจได้ไปด้วย สวัสดีครับรอนร้าว ธรรมดาๆครับ คนเรา อายุประมาณนี้ถ้าสมองต้องจำทุกอย่างได้หมด เขาไม่เรียกว่าคนะรรมดาแล้ว เขาเรียกว่าพวกอัจฉริยะ ใครจำอะไรได้หมดผมเรียกว่าพวก กินยาจำแม่น แต่ก็ยังดีกว่าประเภท ที่อยากลืมกลับจำ ที่อยากจำกลับลืม ผมว่าคุณก็แค่ อยากจำกลับลืมนิดๆหน่อยเท่านั้น สวัสดีครับคุณ yyswim จินตนาการไหลถึงไหนครับ ? สวัสดีครับคนรักแม่ ผมจำถ้อยคำของท่านพุทธทาสภิกขุได้ประโยคหนึ่งที่ว่า...ใครรักแม่ตัวเองไม่เป็นแล้ว ยากที่จะรักคนอื่นเป็น   โดย: พ่อพเยีย 16 กรกฎาคม 2552 6:48:09 น.

มาทวงแท็กค่ะ...ง่า...ล้อเล่นค่ะพี่โดม เบี้ยวได้ค่ะ...555 ..... ชอบอีกแล้วเรื่องนี้ มันเป็นความจริง และใสซื่อแบบไม่ดัดจาหริดเลย ถึงเราจะรักแม่แค่ไหน แต่ บางวันเราก็ลืมแม่ได้เหมือนกันน่ะค่ะ   โดย: นักล่าน้ำตก 16 กรกฎาคม 2552 12:14:10 น.

ภาพสวยมากค่ะ โรแมนติกทั้งภาพและคำ สำหรับเรา ไม่ว่าจะอยู่เมืองหลวง หรือเมืองไหน เราไม่เคยลืมนึกถึงแม่ เพราะแม่เป็นสรณะของชีวิต   โดย: รักแรกคลิก (Love At First Click ) 16 กรกฎาคม 2552 13:39:44 น.

ภาพสวยมากค่ะ ชอบจัง ในขวัญเรือนฉบับนี้ มีภาพโปสการ์ดจากหมู่บ้านปะมงสวย ๆ หลายใบ หนูแป้งชอบรูปที่มีปลาดาว และรูปปลาหมึก ที่หน้าของ บ.ก. (ห้องรับแขก) มีคนชมชื่นคอลัมน์ริมรั้วหัวใจอยู่ด้วย แม้จะเป็นประโยคสั้น ๆ แต่ก็จริงใจน่าดูค่ะ เห็นแล้วน่าชื่นใจจัง อ้อ...ชอบเรื่องนี้เหมือนกัน เรื่องเกี่ยวกับแม่ ที่จริงพ่อพเยียก็เขียนงานความเรียงได้ดีตั้งแต่แรกเริ่มแล้วนะนี่ ไม่ใช่มาเพิ่งเขียนดีเอาตอนนี้หรอก ว่างั้นมั้ย เห็นด้วยกับเม้นต์ของคุณ yyswim ค่ะ   โดย: หนอนฯ IP: 10.20.3.3, 202.28.180.202 16 กรกฎาคม 2552 15:11:18 น.

สวัสดีจ้ะนักล่าน้ำตก ไม่เห็นรู้เรื่องแท็กเลย ไม่รู้ว่าส่งมาอย่างไร เห็นแต่ในกล่องคอมเม้นว่าส่งแท็ก แต่ไม่เห็นไม่รู้จ้ะ เค้าเล่นกันยังไงนะ แท็กมือถือน่ะ   โดย: พ่อพเยีย 16 กรกฎาคม 2552 15:38:23 น.

สวัสดีจ้ะหนอนเมืองกรุง แหม...อย่าชมมากสิ เขิล !   โดย: พ่อพเยีย 16 กรกฎาคม 2552 15:56:23 น.

ดีจังเลยค่ะ และคุณพ่อโดมได้สานฝันตัวเองในการเป็นนักเขียนมาตั้งแต่วัยรุ่นเลยเนอะ น่าภูมิใจ วันนี้ ไปอมรินทร์พลาซ่าโดยบังเอิญ เห็นร้าน Booklauge แว๊บแรกที่เดินเข้าไปคือจะไปหาหนังสือของคุณพ่อโดมเนี่ยะค่ะ แต่เผอิญว่า มานเป็นร้านหน้งสือต่างประเทศทั้งนั้นเลย ไม่ได้มา แหะ แหะ   โดย: Bee1st 16 กรกฎาคม 2552 19:04:57 น.

ภาพเรือ ถ่ายเองเลยเหรอคะ สวยมาก   โดย: Bee1st 16 กรกฎาคม 2552 19:06:43 น.

ภาพสวยจังครับน่าไปเที่ยวจังครับ   โดย: ตอย IP: 118.172.197.25 16 กรกฎาคม 2552 20:20:12 น.

สวัสดีครับคุณ bee1st ภาพเรือเป็นหนึ่งในหลายๆภาพที่ผมชอบถ่าย แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมตัวผมชอบถ่ายรูปเรือ ทั้งเรือน้ำจืดและเรือน้ำเค็ม ถ้าเห็นแล้วเป็นอดกดชัตเตอร์ไม่ได้ ปรากกว่าภาพโปสการ์ดบางพัฒน์ชุดนี้มีรูปเหลืออย^jหลายภาพ มีทั้งเรือคู่ เรือเดี่ยว เรือหมู่ ผมจะทยอยลงในบล็อกผมนี่แหละครับ ส่วนเรื่องอยากเป็นนักเขียนนี่ อยากมาตั้งแต่เรียนอยู่ชั้นมัธยมแล้วครับ ปัจจุบันลูกสาวเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว พ่อก็ยังไม่เบื่อที่จะเขียนหนังสือเลยครับ ! สวัสดีตอย สนุกกับการเรียนหนังสือดีไหม ฝากความคิดถึงแม่อุบลด้วยนะ   โดย: พ่อพเยีย 16 กรกฎาคม 2552 20:48:17 น.

อ่านเรื่องแม่ของคนอื่นทีไร แอบอิจฉาไม่ใช่น้อย ก็คุณย่าโตมาโดยไม่มีแม่ แต่ตอนนี้เป็นแม่คนแล้ว ซึ้งเลยหล่ะค่ะว่ารักของแม่ยิ่งใหญ่แค่ไหน ขอให้หนังสือขายดิบขายดีค่ะ คุณโดมจะไปเซ็นต์หนังสือที่งานหนังสือรึเปล่าคะ?   โดย: พรชัยหูฉลาม.com (คุณย่า ) 17 กรกฎาคม 2552 6:17:57 น.

อ๋อ...ยังงี้ค่ะพี่โดม เรื่องแท็ก ดูตามนี้.. https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=waterfall-hunter&group=8 แบบว่า ส่งต่อให้ใคร คนนั้นก็รับเรื่องนั้นไปอัพบล็อกทำต่อ เป็นลูกโซ่โยงใย ฮิตกันในบล็อก แต่ว่า... แล้วแต่พี่โดมค่ะ...ม่ายซีเรียส ที่ส่งต่อ เพราะระลึกถึงค่ะ   โดย: นักล่าน้ำตก 17 กรกฎาคม 2552 14:59:22 น.

อ่านแล้วมันมีก้อนอะไรไม่รู้มาจุกอยู่ที่คอ ขอบตาร้อน ๆ คิดถึงแม่ แม่ ๆๆๆ   โดย: แดง IP: 125.24.124.204 19 กรกฎาคม 2552 17:41:09 น.