Bloggang.com : newyorknurse : ตะพาบประจำหลักกิโลเมตรที่ 302" ทางแยก"

ตะพาบประจำหลักกิโลเมตรที่ 302" ทางแยก"

ตะพาบประจำหลักกิโลเมตรที่ 302
"ทางแยก"
โจทย์โดย
คุณกะว่าก๋า

ภาพจากอินเตอร์เนต

ภาพจากอินเตอร์เนต

คำว่า
ทางแยก
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ทางแยก (อังกฤษ: intersection) เป็นจุดตัดที่อยู่ในระดับเดียวกันของถนนสองสายขึ้นไปที่มาบรรจบกันหรือตัดข้ามกัน ได้แก่ สามแยก เช่น สามแยกรูปตัวที (T junction) หรือ สามแยกรูปตัววาย (Y junction) หรือสี่แยก ห้าแยก หรือมากกว่านั้น ทางแยกต่าง ๆ มักจะมีการควบคุมโดยไฟจราจร หรือมีการสร้างวงเวียน หรือทั้งสอง

******

คนเราทุกคนจะมีประสบการณ์กับชีวิตที่ต้องเลือกหลายครั้ง คือเป็นทางที่เรา
ตัองตัดสินใจว่าจะเลือกไปทางไหน บางทีมีหลายทางให้เลือก บางทีมีอีกทาง
ให้เลือก

เราทุกคนเกิดมา เติบโต เรียนหนังสือจนทำงานและมีครอบครัว
ต้องมีการตัดสินใจหลายช่วง เรียกว่าทางแยกของชีวิตทีต้องเลือก

ตอนเด็กๆ ก็มีทางแยกแต่คุณพ่อคุณแม่ หรือผู้ปกครองจะเป็นคนเลือกให้
เริ่มตั้งแต่ไปเรียนอนุบาล ไปเรียนโรงเรียนไหน พอโตก็เริ่มย้ายโรงเรียน
หรืออยู่ที่เดิมแล้วแต่ผู้ปกครอง

แต่พอเรียนจนโตหน่อยสมัยจขบ.(เจ้าของบล็อก)พอจบมัธยมหก 2506
สมัยนั้นต้องเลือกเรียนแผนกอักษรศาสตร์ หรือแผนกวิทยาศาสตร์ โดย
รู้ว่าอีกสองปีจบมศ 5 ปี 2508
เวลาสมัครเข้ามหาวิทยาลัยก็เลือกเรียนแผนกอักษรศาสตร์จะ
เรียนมหาวิทยาลัยต่อก็ต้องไปทางอักษรศาสตร์ ภาษาและอีกหลายสาขา

ถ้าเรียนทางวิทยาศาสตร์ก็จะได้เรียนมหาวิทยาลัยทางแผนกวิทยาศาสตร์
เรียนทางแพทย์ เภสัช วิศวะ พยาบาล ...

เดี๋ยวนี้นักเรียนกันไม่เหมือนสมัยก่อนๆ ไม่ค่อยเข้าใจระบบ
แต่คุณพ่อ คุณแม่สมัยนี้เก่ง รู้ว่าจะแนะนำลูกได้ แต่ลูกๆเอง
ก็มีความรู้ในการเลือกที่จะเรียนด้วย

จขบ.เลือกเรียนแผนกวิทยาศาสตร์จบมศ 5 ปี 2508 ตอนนั้นก็
ต้องเลือกอีก เป็นทางแยกของชีวิตอีกครั้ง จะเลือกเรียนอะไร
และขี้นอยู่ว่าเราเรียนดีขนาดไหนด้วย

สำหรับจขบ.เลือกจะเรียนพยาบาลและสอบเข้าพยาบาลรพ.
ศิริราช และขณะเดียวกันก็สอบเข้าพยาบาลที่เชียงใหม่ด้วย
ทางรพ.ศิริราชมอบตัวก่อน ที่ผลทางมหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่
ประกาศผล เรียนพยาบาลศิริราชไปได้สักพัก ผลที่มหาวิทยาลัย
ประกาศว่าสอบติดพยาบาลที่เชียงใหม่ เราต้องตัดสินใจอีกว่าจะ
อยู่ที่ศิริราช หรือ ลาออกไปเรียนที่เชียงใหม่

ตอนนั้นคิดว่าอยู่กรุงเทพกลับบ้านราชบุรีก็ไม่ไกลดี การไปเรียนเชียงใหม่
ไม่รู้จักว่าเชียงใหม่อยู่ไหน รู้ว่าอยู่ทางเหนือและอยู่ไกล คิดว่าเราจะจาก
บ้านไปอยู่ไกลๆ จะเป็นอย่างไรก็ไม่รูั ทางบ้านเองก็ไม่สนับสนุนให้ไปไกล
บอกอยู่ศิริราชก็ดีอยู่แล้ว เรียนไปแล้วด้วย ไม่ไกลบ้านด้วย เป็นอันว่าเรา
ก็ตัดสินใจเลือกอยู่ศิริราช ไม่ได้ไปเชียงใหม่

บางครั้งคิดเหมือนกันว่าถ้าเราเรียนที่เชียงใหม่ ชีวิตจะเป็นอย่างไรหนอ?

จบพยาบาลก็ได้ทำงานที่รพ.ศิริราชเลย เดือนธันวาคม ปี 2511 ตอนจบก็ต้องเลือกอีก
ว่าจะทำงานแผนกไหน เราได้ฝีกงานพยาบาลคนไข้ ทุกแผนก เราก็สามารถเลือกว่าจะ
ไปทำงานแผนกไหน ทางตึกเรียนเขาก็ให้เราเลือกสามแห่ง แต่การเลือกครั้งนี้
เราไม่รู้แน่ว่าเราจะได้แผนกที่เราเลือกอันดับหนี่ง แต่ในสามอันดับ เราจะได้
หนี่งอันดับ เราเลือกงานแผนกศัลย์กรรม โชคดีตอนทำงานพี่ที่หัวหน้าและพี่ๆที่ทำงาน
คงให้คะแนนให้ เลยได้ทำแผนกศัลย์กรรม

งานแผนกศัลย์กรรมชาย ตึกศัลย์ชาย 3 จะเป็นแผนกคนไข้หลังผ่าตัดต่างๆ และคนไข้
ที่ถูกรถชน หรืออุบัติเหตุ มารอเตรียมเข้าห้องผ่าตัด คนไข้เป็นไส้ติ่ง ไส้เลือน คนไข้
ผ่าตัดต่างๆ งานยุ่งมาก แต่เราก็ชอบ ทำด้วยความสนุก มีีน้องและรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกัน
เป็นทีมที่ทำงานกันอย่างถูกใจ ช่วยเหลือกันอย่างดี

ช่วงนั้นเป็นช่วงที่พยาบาลส่วนมากจะสมัครไปทำงานที่อเมริกา หรือตอนจบใหม่ๆก็เริ่ม
ไปเรียนภาษาอังกฤษหัดพูด ส่วนมากจะไปเรียนเป็นคอร์ส ที่ AUA หรือแถวราชดำเนิน
จะมีโรงเรียนสอนภาษาอังกฤษ เราเองก็ไปเรียนภาษาอังกฤษและกรอกใบสมัครที่จะไปทำ
งานที่อเมริกาด้วย ชวนกับเพือนสนิทไปสมัครกัน

ปี 2515 ทางอเมริการับให้เดินทางไปทำงานได้ ตอนนั้นก็ต้องตัดสินใจอีกว่าจะไปดี
หรือไม่ไปดี เราตัดสินใจจะไปก็ยังไม่รู้จะเป็นอย่างไร และมีเพื่อนสนิท
คนหนี่งก็ตัดสินใจไปด้วยกัน ทำเรื่องพร้อมกันซื้อตั๋วเครื่องบินเดินทางพร้อมกัน
พอคืนก่อนวันรุ่งขี้น เพื่อนโทรศัพท์มาบอกว่าคุณแม่ไม่สบายต้องอยู่รพ.ต้องยกเลิก
การเดินทาง เราเลยไปคนเดียว เดี๋ยวนี้เพื่อนคนนั้นก็ไม่ได้ไปอเมริกา ชิวิตของ
เพื่อนก็สุขสบายดี อยู่เมืองไทยดุแลคุณแม่ และทำงานต่อ ได้แต่งงานกับคุณหมอ
ตอนนี้ก็มีชีวิตที่สุขสบายดี

ยังนีกเหมือนกันว่าถ้าเราไม่ไปอเมริกาเราจะเป็นอย่างไรหนอ

ตกลงก็ได้ทำงานที่อเมริกาจนเกษียณ ตอนนี้ก็ยังต้องมีเรื่องให้ตัดสินใจอีก
ว่าจะเกษียณมาเมืองไทยหรือจะอยู่อเมริกาต่อไปดี แต่ก็รู้ว่าถ้าเราแข็งแรงดี
ก็ไม่ปัญหาที่จะอยู่อเมริกา แต่ถ้าเกิดต้องมีคนช่วยเหลือดูแล การอยู่อเมริกา
จะหาคนดูแลไม่ง่ายเลย และค่าจ้างคนดูแลวันละ $350 คงอยู่ได้ไม่นาน
เพื่อนๆทุกคนก็รู้ว่าจะกลับมาเมืองไทย แต่ก็ยังไม่รู้อีกว่าจะกลับตอนไหน
ตอนนี้ยังทำอะไรเองได้ ก็เลยเดินทางไปมาเที่ยวเมืองไทยไปก่อน

คนเรามีทางแยกให้เลือกมากมายหลายครั้ง การเลือกแต่ละครั้งก็จะทำให้
ชีวิตเราเปลี่ยนไป และไม่รู้เลยว่าถ้าเราเลือกอีกทาง ชีวิตเราจะเป็นอย่างไร

ทางแยกของชีวิต ของใครก็ของใคร ผลออกมาก็คือสิ่งที่คนนั้นเลือก....
Friendship blog

newyorknurse

Create Date : 30 เมษายน 2565

Last Update : 17 มิถุนายน 2565 7:08:34 น.

8 comments

Counter : 362 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณกะว่าก๋า, คุณkae+aoe, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา, คุณSweet_pills, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณหอมกร, คุณปัญญา Dh, คุณเริงฤดีนะ, คุณกิ่งฟ้า, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณEmmy Journey พากิน พาเที่ยว, คุณpeaceplay, คุณร่มไม้เย็น

สวัสดียามเช้าครับพี่น้อย

อ่านแล้วรู็สึกว่า
คนเราทุกคนล้วนมีทางเลือกที่ต้องตัดสินใจ
บางครั้งพ่อแม่ช่วยตัดสินใจเลือกให้
อย่างเช่นเรื่องการเรียน
บางอย่างพี่น้อยก็ตัดสินใจเอง เช่น เรื่องการทำงาน
การไปต่างประเทศ

ทางเลือกหรือทางแยก
ล้วนต้องใช้การตัดสินใจจริงๆครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 16 พฤษภาคม 2565 เวลา:6:35:08 น.

อรุณสวัสดิ์ครับพี่น้อย

ผมก็รู้จักหลายคนเลยครับ
ที่พ่อแม่บังคับให้เรียน
สุดท้ายพอจบก็ทำงานอย่างอื่นครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 17 พฤษภาคม 2565 เวลา:6:03:09 น.

ผมว่าคุณน้อย เลือกทางเดินด้านอาชีพได้ดีเลยครับ

ค่าดูแลที่เมกา แพงมาก 555 อยู่ในไทยจ่ายน้อยกว่าเยอะเลย

โดย: ไวน์กับสายน้ำ

วันที่: 17 พฤษภาคม 2565 เวลา:6:30:32 น.

การไปทำงานเมืองนอกของพี่น้อยนี่เป็นทางแยกจริงๆ ค่ะ

โดย: หอมกร

วันที่: 17 พฤษภาคม 2565 เวลา:19:46:08 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่น้อย

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 18 พฤษภาคม 2565 เวลา:6:21:39 น.

ชีวิต..เด็กๆ ผปค.เลือกให้
แต่สุดท้าย เมื่อเติบใหญ่
เรานี่แหละเบือกทางแยก
ที่จะเดินทางให้สู่ปลายทางของชีวิต..เอง

และต้องยอมรับในทางที่ได้เลือก

โดย: เริงฤดีนะ

วันที่: 18 พฤษภาคม 2565 เวลา:15:53:54 น.

สวัสดีค่ะพี่น้อย ขอบคุณที่ไปให้กำลังใจบล็อกตะพาบนะคะ ตามมาอ่านตะพาบของพี่น้อยเป็นทางแยกของชีวิตเลยนะคะ คนเราเมื่อถึงจุดๆหนึ่งที่เราต้องเลือกก็เหมือนทางแยกของชีวิตจริงๆเพราะเราไม่รู้เลยว่าเมื่อเราเลือกแล้วต่อไปจะเป็นอย่างไร ชีวิตของพี่น้อยเป็นทางแยกที่ดีๆให้กับชีวิตมาโดยตลอดเลยนะคะ

และทางแยกต่อไปก็ต้องดีเช่นกันค่ะ

โหวต Friendship Story Blog นะคะ

โดย: กิ่งฟ้า

วันที่: 18 พฤษภาคม 2565 เวลา:20:24:07 น.

อรุณสวัสดิ์ครับพี่น้อย

หนังสือของคุณยัน จัน
เหมือนหนังสือธรรมะที่ถ่ายทอดงานออกมาเป็นงานศิลปะ
บางครั้งผมก็เรียกเองว่าเป็นงานแบบพุทธศิลป์ครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 19 พฤษภาคม 2565 เวลา:5:47:13 น.