Bloggang.com : newyorknurse : ตะพาบประจำหลักกิโลเมตรที่ 322 "เพลงไหนตรงกับชีวิตของคุณ"

ตะพาบประจำหลักกิโลเมตรที่ 322 "เพลงไหนตรงกับชีวิตของคุณ"

ตะพาบประจำหลักกิโลเมตรที่ 322
"เพลงไหนตรงกับชีวิตของคุณ"
โจทย์โดยคุณ โอน่าจอมซ่าส์

"เพลงที่ตรงกับชีวิตของฉัน"
What ever Will be ,Will be
“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
อนาคตนั้นไม่ใช่สิ่งที่เราจะมองเห็น
อะไรจะเกิดมันก็จะเกิดไปของมันเอง

ชีวิตของจขบ. คล้ายๆ กับเพลงนี้ ตอนที่เรียนจบมัธยาปลาย มศ 4 มศ 5
เตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย คอนนั้นฝันว่าอยากเป็นครู
ตอนสมัครเข้ามหาวิทยาลัยเลือกสาขาคุรุศาสตร์
เป็นอันดับหนี่ง และอันดับสองคือพยาบาล
เพราะมีพี่ที่รู่จักเป็นพยาบาลศิริราช
และชวนไปสมัครเรียนพยาบาลที่ศิริราชด้วย

ผลทางศิริราชประกาศก่อนทางมหาวิทยาลัย ได้เรียนพยาบาล
และเริ่มเรียนก่อนผลทางมหาวิทยาลัยประกาศ เรียนพยาบาลไม่นาน
ผลประกาศทางมหาวิทยาลัยประกาศ ก็ไม่ติดคุรุศาสตร์
แต่ติดพยาบาลเชียงใหม่ ไหนๆก็เริ่มเรียนแล้ว จะลาออกไปเรียน
ที่เชียงใหม่อีก แถมอยู่ไกลอีก ไม่เคยไปไหนไกลจากบ้าน
ถึงเชียงใหม่ ทางบ้านก็ไม่มีคนสนับสนุนให้ไปเรียนเชียงใหม่ด้วย
ตกลงก็เรียนที่ศิริราช .... อยากเป็นอจ.ก็มาเป็นพยาบาล
" อะไรจะเกิดมันก็เกิดไปของมันเอง"

ขณะที่เรียนพยาบาล ก็เห็นพี่ๆรุ่นต่างๆ เตรียมตัวไปอเมริกา
หมอเพิ่งจบก็เตรียมไปอเมริกากัน
เราก็ไม่รู้ทำไมใครๆอยากไปอเมริกา พอเราเรียนจบ
เพื่อนๆก็ชวนเตรียมไปอเมริกา ขอใบสมัคร กรอกใบสมัคร
และไปเรียนภาษาอังกฤษ เราก็เรียนแถวๆราชดำเนิน ใกล้ดี
ข้ามฝั่งมานิดหน่อย เลิกทำงานก็ไปเรียนภาษาอังกฤษ
แต่คนที่มีเป้าหมายสูงจะไปเรียนภาษาที่ AUA กัน เราก็ไปแบบ
เอี่อยเฉี่อย และทำไปตามขั้นตอนไปเรื่อยๆ กรอกใบสมัคร
เขาให้ทำอะไรก็ทำ ทำงานที่ศิริราช

ประมาณปีครี่ง ทางสถานฑูตอเมริกา นัดไปสัมภาษณ์เรื่องขอวีซ่า
และสัมภาษณ์ผ่าน ตกลงก็เตรียมตัวเดินทางไปอเมริกา และเพื่อนสนิทก็จะเดินทาง
ไปด้วยกันด้วย แต่เช้าวันเดินทางเพื่อนโทรศัพย์มาบอกว่าคุณแม่ไม่สบายต้อง
เขารพ.ไม่ได้ไปอเมริกาแล้ว และเพื่อนก็ไม่ได้เดินทางมานิวยอร์กด้วยกัน
เพื่อนอยู่เมืองไทยต่อทำงานที่รพ.ศิริราช และแต่งงานกับคุณหมอ เดี๋ยวนี้
เราก็ยังเป็นรักกัน พบกันทุกครั้งทีกลับเมืองไทย ชะตาชีวิตของเพื่อนจะ
มาอเมริกาอยู่แล้ว ยังไม่ได้มาเลย

ช่วงนั้นรุ่นพี่ๆที่เขาไปอเมริกากัน ส่วนมากไปอยู่รัฐชิคาโก นิวยอร์ก
คาลิฟอเนีย พี่เขาได้จม.ตอบรับจากทางรพ.แต่ละรัฐก็ไปเลย มีงานรอ
แต่เราไม่มีโรงพยาบาลตอบรับ แต่มีเพื่อนๆอยู่นิวยอร์กหลายคน
ก็เป็นเหตุให้ตัดสินใจเดินทางไปนิวยอร์ก โดยไม่รู้ว่าจะเจออะไร
จะได้งานหรือเปล่า โชคดีมีเพื่อน ก็ไปพักกับเพื่อนก่อน เพื่อน
มีงานทำกันแล้ว ก็บอกใจเย็นๆ ค่อยๆหางานเดี๋ยวก็ได้

เราเดินทางถึงอเมริกาวันที่ 30 มิถุนายน 1972/2515
คราวนี้แหละต้องไปหางาน เริ่มแต่เช้าออกไปสมัครงานทุกวันเป็นเดือนๆ
ก็ไม่มีใครรับเลย ส่วนมากเขาก็บอกต้องมีประสบการณ์ที่เมกา
ต้นเดือนกรกฎาคม จนปลายเดือนกันยายน ก็ยังไม่ได้งาน
ทางเมืองไทยก็บอกว่าไม่ได้งานก็กลับบ้านเราดีกว่า คิดว่าจะกลับเมืองไทย
เหมือนกัน บอกเดี๋ยวหางานอีกสักหน่อยก่อน ไม่ได้งาน
ก็จะกลับ เผอิญต้นเดือนตุลาคม ไปสมัครงานที่รพ.รัฐกับเพื่อน
โชคดีจริงๆ ทางรพ.รับเรากับเพื่อนสองคน เราเลยบอกยังมี
เพื่อนอีกสองคนกำลังหางานอยู่ มีตำแหน่งให้ไหม เขาบอกมาเลย
ตกลงเราได้งานที่เดียวกันสี่คน .... จะกลับเมืองไทยอยู่แล้ว
ชะตาชีวิตเราไม่รู้จริงๆ ตกลงก็อยู่นิวยอร์กทำงานจนเกษียณ ...

Whatever Will Be, Will Be (Que sera, sera)
Song by Doris Day

When I was just a little girl
I asked my mother, what will I be
Will I be pretty? Will I be rich?
Here's what she said to me
Qué será, será
Whatever will be, will be
The future's not ours to see
Qué será, será
What will be, will be
When I grew up and fell in love
I asked my sweetheart what lies ahead?
Will we have rainbows day after day?
Here's what my sweetheart said
Qué será, será
Whatever will be, will be
The future's not ours to see
Qué será, será
What will be, will be
Now I have children of my own
They ask their mother, what will I be
Will I be handsome? Will I be rich?
I tell them tenderly
Qué será, será
Whatever will be, will be
The future's not ours to see
Qué será, será
What will be, will be
Qué será, será

Friendship Blog

newyorknurse

Create Date : 07 มีนาคม 2566

Last Update : 7 มีนาคม 2566 3:13:02 น.

11 comments

Counter : 657 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณtanjira, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณหอมกร, คุณThe Kop Civil, คุณปัญญา Dh, คุณเริงฤดีนะ, คุณRain_sk, คุณทนายอ้วน, คุณอุ้มสี, คุณtoor36, คุณปรศุราม, คุณhaiku, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณโอพีย์, คุณดอยสะเก็ด

" อะไรจะเกิดมันก็เกิดไปของมันเอง" ต้องร้อง ว๊าวๆ

Work Permit สมัยก่อนเขาตรวจกันมั้ยค่ะพี่ หรือว่าเรามีใบจากเมืองไทยติดไปด้วยแล้วค่อยไปทำที่นั้น ทั้ง ID card ทั้งต้องเปิดแบงค์ไว้ที่นั้นเวลารับเช็คขึนเงิน แล้วเขาจ่ายเราแบบเงินเดือนหรือว่าทุกๆสองอาทิตย์เงินออกที่ค่ะ นึกถึงตัวเองเมื่อก่อนทำเอกสารแต่ละเรื่องวุ่นวายมากที่แคลิฟอร์เนี่ย

โดย: โอน่าจอมซ่าส์

วันที่: 7 มีนาคม 2566 เวลา:5:31:03 น.

สวัสดีค่ะน้องโอน่าจอมซ่าส์

พี่ได้ Green Card(ใบเขียว)เลยค่ะ ตอนสมัครที่เมืองไทย เขาออกวีซ่าให้แล้วไปเข้าที่สนามบินก็ได้ Greencardแล้ววันสองวันเพื่อนก็พาไปทำใบ Social Security เปิดบช ธนาคารได้เลยค่ะ
สมัยนั้นหมอ พยาบาลเดินทางมาอเมริกาจะได้ Permanent resident (Green Card) เลยค่ะ

A Green Card holder is a permanent resident that has been granted authorization to live and work in the United States on a permanent basis. As proof of that status, U.S. Citizenship and Immigration Services (USCIS) grants a person a permanent resident card, commonly called a "Green Card."

โดย: newyorknurse

วันที่: 7 มีนาคม 2566 เวลา:6:08:14 น.

สวัสดีค่ะคุณน้อย

คนเราถ้าจะได้ไปอยู่และไปทำงานที่เมกายังไงก็ได้ไปได้ทำอยู่ดีนะคะ
บางคนอยากไปก็ไม่ได้ไปค่ะ ชีวิตลิขิตมาแล้วนะคะ

ขอให้มีความสุขมากๆค่ะคุณน้อย

โดย: tanjira

วันที่: 7 มีนาคม 2566 เวลา:7:08:11 น.

คุณน้อยสู้น่าดู ใช่เลย อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดเพลงนี้ผมฟังบ่อย

AUA ผมคุ้นเคยชื่อ แต่ยังไม่เคยไปเรียนเพื่อน ๆ ไปเรียนและไป
ฝึกพูด.. คุณน้อยได้ใช้แน่นอนอยู่แล้วเพราะมาเมกา..

ส่วนผมเรียนบัญชีภาษาอังกฤษ+บัญชีไทยควบคู่กันไปจนรู้ว่า
บัญชีปะกิดง่ายกว่า ไม่ต้องตีความมาก.. เวลามีคำสั่งทำบัญชี
ไทยต้องตีความเป็นงั้นไป.. ทำงานตลอดไม่ค่อยได้ใช้ภาษา
เลยนอกจากศึกษาวิชาการปะกิดเพื่อทำงานบ้าง

เจอเพื่อนญี่ปุ่นก็พูดไทยปนปะกิด..ญี่ปุ่นไม่เป็น.. แถวบ้าน
ตจว.เพื่อนบ้านเป็น สว.ฝรั่งเศสชอบคุยกัน ผมงี้เมื่อยมือ
พูดปะกิดปนไทย ส่วนเพื่อนรู้ว่าภาษาฝรั่งเศสผมไม่เป็นเลย
ก็พูดไทยปนอังกฤษแทน ผลคือเมื่อยมือทั้งคู่

โดย: ไวน์กับสายน้ำ

วันที่: 7 มีนาคม 2566 เวลา:7:10:38 น.