ในที่สุดก็พูดออกไป เรื่องงานๆ จริงๆ ก่อนหน้าก็คิดแล้วคิดอีกว่าจะพูดยังไงให้ความรู้สึกของคนฟังและเราเองไม่เปลี่ยนไป สุดท้ายอยุ่ดีๆ ก็พูดออกมาเองจนได้สิเรา อยากจะลองเปลี่ยนตัวเองใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นๆ เขาบ้าง ที่ผ่านมาก็ใช้ชีวิตตามใจตัวเองมากเกินไปแล้ว อีกทั้งมันเหงานะ การนั่งทำงานคนเดียว เหงาจับใจ โห่ ฮี้ โห่ ~ แต่..ก็ยังหางานประจำไม่ได้ ปิ้ววววววว~ แต่ยังมีเวลาหาเพราะที่ทำงานปัจจุบันขอเวลาอีกหน่อย  ความเป็นคนขี้กลัว คิดมาก ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า จะเป็นยังไงน๊าาาาา....ถ้าต้องออกไปทำงานแต่เช้า กลับเย็นๆ (คงจะเหนื่อยน่าดู--คุณแฟนบอก ) ส่วนตัวเราก็คิดแค่ว่า เผื่อจะดีขึ้น ในเรื่องต่างๆ เช่น เผื่อจะเครียดน้อยลงกว่าปัจจุบัน เผื่อจะไม่ฟุ้งซ่านเกิน ยังเงี๊ยะ มีเวลาพักผ่อนที่สม่ำเสมอให้ร่างกาย  เรียนรู้หาประสบการณ์เ้พิ่มเติม ในสังคมการทำงาน สภาพจิตจะได้ดีขึ้นมา (หรือเปล่า ) เพราะทุกวันนี้ เครียด...จากเครียดน้อยๆ แต่หลายๆ อย่างทำให้กลายเป็น เครียดนานๆ หรือเครียดทุกวัน ทุกเวลา วินาที ทุกลมหายใจ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ตาโบ๋ พุงโย้ ก้นป่อง

ใกล้จะครบรอบขวบอีกปี ชีวิตก็มีปัญหาคาราคาซังไม่ได้หยุดหย่อน เรื่องงานที่พอกเป็นหางไดโนเสาร์แล้ว   ไหนจะคุณแม่ที่เคารพรัก ก็มาโกรธอีก ไม่ได้คุยกันจะเกือบเดือนแล้ว ไหนจะโรคภัยไข้เจ็บ หมอก็นัดแล้วนัดอีก หวังว่าไปพรุ่งนี้จะไม่มีบัตรนัดหมอแล้วนะ เห้อ.............เหนื่อย..... อยากจะตื่นขึ้นมาตอนเช้า พร้อมกับความทรงจำที่ว่างเปล่า อยากลืมๆ ให้หมด ...