....................██...........................██
.................█......█.....................█▒▒█
..............█...▓▓.█...................█.▓▓▒█
...........█...▓▓▓..█.................█..▓▓▓▒█
.........█.....▓▓▓...███████...▓▓▓.▒█
.......█.....................................................▒▒█
.....█.........................................................▒▒█
...███████..............................███████
.█.............................................................▒▒▒█
█......██................................................██▒▒█
█......██................................................██▒▒█
█..................................................................▒▒█
█..........▓▓▓....█.........█.........█....▓▓▓...▒▒█
█.......▓▓▓▓▓....███...███....▓▓▓▓▓▒▒█
...█......▓▓▓....................................▓▓▓▒▒█
......███.......................................▒▒▒███
...............████████████████
........................█▓▓▓▓▓▓▓▓█
.....................██............▒▒▓▓██
..................█▒█...............▒▒▓█▓█
...............█▒██...............▒▒▓██▓█
............█...█...█...............▒▒▓█...█▒█
.........█...█......█...............▒▒▒█......█▒█
......█...█.........█...............▒▒▒█.........█...█
.........█............█............▒▒▒▒█............█
...........................████████
...........................█▓█......█▓█
...........................█▒█......█▓█
...........................█▒█......█▒█
...........................█...█......█▒█
...........................█...█......█▒█
...........................█...█......█...█

ลองมามองอีกทางดีไหมนั่นคือ..ให้.. ให้ที่มาจากความเมตตาในใจเรา เรามาเป็น..ทาส...ความห่วงใยและคิดถึงอย่างเป็นสุข ให้ความทุรนทุรายปวดร้าวในทะเลแห่งความเดียวดาย กลายเป็นยาหอมหาใช่ยาพิษ ในวันที่เราไม่อาจตัดขาดความห่วงและคิดถึงกันดีกว่า

ความเมตตาที่มาจากใจที่ไม่ต้องการเรียกร้อง..ไม่โทษว่าแม้อีกฝ่ายอาจมอบตอบมา เพียงน้อยนิดแถมไม่เคยตรงต่อเวลาเลยสักครั้ง....เราก็จะเป็น...ทาส...ความห่วงใยและความคิดถึงได้อย่างเป็นสุขและเต็มใจ..


และเมื่อนั้นหนทางข้างหน้าที่เราคิด "ผูกพัน"เขาต่อจนสุดปลายทาง แม้อาจพบมรสุมของหนามชีวิต จนกายบอบช้ำเพียงไร ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าก็ยัง
แทรกความหอมหวานอุ่นนิดๆให้ใจยอมเป็นทาสไม่มีอารมณ์แปรป่วน เหมือน
ยามเราต้องการเอาชนะ..เกมในคอมพิวเตอร์ ที่ซับซ้อนและยุ่งยาก แต่เราก็ยังตื่นเต้นยอมสละเวลาทนความเมื่อยล้านั่งนานนับวันคืนด้วยความเป็นสุข
พี่ชอบตรงนี้ที่สุดเลย ต้องเก็บไว้เตือนใจตนเอง ขอบคุณนะจ้ะ

ทักทายค่า ฝันดีนะคะ^^