BlogGang.com : : ญามี่ : คุณเคยมีความสุขไหม?

คุณเคยมีความสุขไหม?

ปล. เพราะเป็นเรื่องจริงทั้งหมด บางช่วงจึงขอเล่าข้ามไป สิ่งที่ต้องการเน้นคือ บางขณะ เราอาจคิดว่า “ไร้เพื่อนดีๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าชั่วชีวิตเราจะไม่มีทาง ได้พบเพื่อนดีๆกับเขา ขอแค่เราอดทนพร้อมจะค้นหาต่อไปเท่านั้น”

บนโลกชีวิตจริง หรือบนโลกอินเตอร์เน็ท สิ่งหนึ่งเราๆท่านๆต้องได้พบเสมอ คือความสุข ทว่าเบื้องหลังความสุขนั้นเล่า ประกอบขึ้นจากอะไรบ้าง ซ่อนปริศนาอะไรกันนะ? เคยคิดกันบ้างไหม?

เมื่อ5ปีก่อน เป็นครั้งแรกที่ฉันคิดอยากลองสัมผัสชีวิตชาวเน็ทเป็นครั้งแรก ไม่ใช่ไม่เคยอ่านเวบ แต่การอ่านเวบของฉันส่วนใหญ่เป็นไปเพื่อทำรายงานมากกว่า เมื่อตัดสินใจเข้ามาหัดภาษาไทยอีกครั้ง หลังจากเลิกเขียนไทย อ่านไทย ดูหนังสือไทยไปแต่วัยย่าง12

เพื่อนรุ่นพี่ที่โบสถ์แนะนำเวบวัยรุ่นแห่งหนึ่งให้ฉันลองเล่น เพราะที่นั่นการเขียนไทยผิดๆถูกๆเป็นเรื่องธรรมดาของคนทุกคน ฉันยอมรับจมอยู่ด้วยความสนุกราว 6 เดือน ก็เริ่มเบื่อระอา เพราะจุดประสงค์ของฉันคือ ต้องการหัดเขียนภาษาไทยใหม่อีกหน และต้องการเขียนและเรียนแบบถูกต้องด้วย

ในขณะที่ฉันจวนจะลาจากเวบแห่งนั้นไป เพื่อนๆกลุ่มหนึ่งที่มาจากสาขาอื่นๆที่มาร่วมอบรมงานด้วยกัน ก็ขอใช้บล็อกของฉันไปเล่นต่อ ด้วยความด้อยประสบการณ์ฉันจึงยินดีแบบง่ายๆ และเมื่อฉันต้องออกไปฝึกงานที่อื่นที่ไม่สามารถใช้เน็ทฟรีได้ ฉันก็เลิกสนใจปล่อยปละละเลยนานกว่า 8 เดือน เมื่อกลับมาที่ทำงานเดิมอีกหน สิ่งแรกที่ทำให้ฉันเริ่มรู้จักคำว่า

“แพะรับบาป”

มันก็สร้างความทรมานให้ฉันมาก มากจนฉันสำนึกถึงชื่อหนึ่งที่อาจารย์มักเรียกฉัน ยามฉันทำให้ท่านอารมณ์เสีย

“มี่ ปัญญาอ่อน”

ใช่ฉันถูกสอนมาแต่เด็ก ด้วยปัญหาครอบครัวมีมาก มากจนแม่ต้องไปอยู่ทวีปยุโรป แต่ฉันถูกส่งไปเรียนประจำในทวีปเอเชีย แม่สอนฉันมาแต่ 5 ขวบ สอนว่า

“อะไรยังไม่เกิด อย่าไปมัวระแวงมากเรื่อง แต่เมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว ต้องใช้ปัญญาให้มากๆในการตัดสินแก้ไข ไม่ใช่ใช้อารมณ์เข้าจัดการ”

เรื่องบล็อกฉันที่ทิ้งไว้ แล้วเพื่อนๆร่วมอบรมเข้าไปใช้ในนามฉัน มีเรื่องมากมายจนฉันเกิดกลัว กลัวที่จะยืนบนโลกความจริง ฉันออกไปหาวิธีสารพัดเพื่อกำจัดความกลัวของตัวเอง ในขณะเดียวกันก็มองหาผู้ช่วยในเวบนั้น ...และพบว่า

“ไม่มีเลย!”

ไม่มีจริงๆที่จะช่วยฉันดับไฟทรมานนี้ได้ มีแค่คำปลอบใจ มีแค่คำสมน้ำหน้า มีแค่คำสะใจ ไม่มีคำว่า

“ขอเหตุผล”

ในขณะที่ฉันทรมานถึงที่สุด ฉันเริ่มลบทุกอย่างเกี่ยวกับฉันออกจากโลกเวบ และตัดสินใจจบสิ้นชีวิตชาวเวบของฉัน ฉันไปเจอรายการช่วงในสุด ที่ทางเวบทำไว้ให้สำหรับเราใส่ข้อความถาม-ตอบ กับคนที่เราต้องการเป็นส่วนตัวจริงๆขึ้น

“เพื่อนเที่ยงคืน”

ใช่! ฉันเคยมีเพื่อนนี่นา เพื่อนจริงๆ เพื่อนแสนดีที่แม้ตายก็ไม่ทิ้งกัน เขาเป็นชาวเวบนี้ไม่นานเช่นฉัน เพื่อนคนนี้เป็นชาวสมุทรสาคร เขาก็มีปัญหาครอบครัวมากมายไม่น้อยกว่าฉัน เขาถูกส่งไปบวชแต่วัย 7 ขวบ จนอายุ 20 จึงได้สึกออกมาเพื่อเตรียมตัวไปเกณท์ทหาร

“มี่ เคยได้ยินว่าบวชไปเรื่อยๆจนแก่ ไม่ต้องเป็นทหารไม่ใช่รึ?”

“แล้วเราจะไม่ตอบแทนคุณของประเทศเลยงั้นหรือ ในเมื่อแผ่นดินนี้ให้เราได้อยู่มานานจนอายุเท่านี้นะขอรับ”

นั่นสินะ เธอเคยบอกฉันเสมอ การอยู่หรือตายค่าเท่ากันสำหรับเธอ แค่มีทางทำความดี ตอบแทนคุณใครได้ก็รีบทำดีกว่า เธอสอนฉันเสมอ

“ทำบุญไม่ต้องไปไกล ไปที่ศักดิ์สิทธิ์อะไรมากๆหรอกนะคุณมี่ แค่ทำดีกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเรา ทำให้คนส่วนใหญ่เพลิดเพลินตามไปด้วย ก็เรียกได้ว่า ทำบุญแล้ว”

“แต่มี่คนห่างวัดมาแต่เด็ก ไม่รู้แม้แต่ความความเหงา เพราะมันซึมลึกเข้าไปถึงวิญญาณแล้ว และก็ไม่รู้จักความรักความผูกพัน เพราะทุกสิ่งทุกคนที่เข้ามาในชีวิต เขาต้องการแค่ผลประโยชน์ เมื่อรู้ว่าหาผลประโยชน์อะไรไม่ได้ ก็จากไปราวลมพายุทุกที มีทางทำบุญให้มีสุขได้หรือ?”

“ได้สิ ขอรับ แค่เราละเลยความระแวง เลิกรอความห่วงใยจากใครๆ เลิกและปิดหูปิดตา สำหรับดูความไม่ดีของคนรอบด้านบ้าง มองแต่ส่วนดีที่เขามีอยู่ เราก็จะสุขเหมือนขึ้นสวรรค์ได้ทุกวันแล้ว”

บัดนี้ 4ปีกว่าแล้วที่เธอจากโลกนี้ไปด้วยมะเร็งเม็ดเลือดขาว ยังมีฉันและ เพื่อนสามทหารเสือที่เหลือเพียงหนึ่งของเธอ ยังรักษาสัญญา เราจะทำตามที่เธอต้องการ เราจะค้นหาความสุขไปเรื่อยๆ แม้บางวันจะมีลมมรสุมที่รุนแรงมากระทบ แต่เราจะสานความฝันแทนเธอจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ฉันให้สัญญาเพื่อนคนดีที่รัก...

โดย

Create Date : 24 สิงหาคม 2553

Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2558 11:20:00 น.

2 comments

Counter : 596 Pageviews.

ขอบคุณมากสำหรับสิ่งดีๆที่มีในนี้จ๊ะ

โดย: ณัญญา IP: 223.206.231.25 วันที่: 3 มกราคม 2554 เวลา:18:21:30 น.

ลงชื่อว่าป้าได้แวะเข้ามา

เขียนดีมากค่ะคุณมี่

โดย: ร่มไม้เย็น

วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:0:49:59 น.