ตอนแรกก็เครียเหมือนกันค่ะ ว่าอยากหาตัวเองให้เจอไวๆ ตอนนี้ก็เหมือนว่าทางที่ตัวเองเลือกเราก็ชอบนะ แต่ทุกอย่างเราต้องให้หมดก่อนว่าแท้จริงเราาชอบอะไร ^^

ตอนนี้ก็สดมนต์นั่งสมาธิทุกคืนค่ะแต่ยังค้นหาตัวเองไม่เจอเลย........

สมัยก่อนไม่ค่อยรู้จักทางเลือกมากมายเหมือนสมัยนี้ค่ะ
เรียนมาไงก็ทำงานตามที่เรียนมา
ชอบหรือไม่มันก็บอกยาก คิดว่ามันเป็นหน้าที่ ซึ่งธรรมดาทำงานจำเจก็มีบางวันเบื่อบ้าง
แต่ข้อดีคือมีเวลาส่วนตัวเยอะกว่างานสมัยนี้ ที่ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไม่มีเวลาให้ครอบครัว หาคนเดียวก็ไม่พอ ก็เลยขาดความสุข
เพราะเราเกิดมาน่าจะมีเวลา หาเงิน พอ ๆ กัน หรือน้อยกว่าในการหาความสุขให้ชีวิตน่ะค่ะ
ตอนนี้เพิ่งหาตัวเองเจอว่า ติดบล็อก ชอบเล่าโน่นนี่ที่เจอมา เรียกง่าย ๆ ว่า ชอบโม้น่ะค่ะ

เหมือนกันเลยมาสวดมนต์นั่งสมาธิเมื่อตอนป่วยเหมือนกัน แต่วางเป้าหมายไว้ว่าจะทำธุระกิจคู่กับงานไปด้วย ถ้าธุระกิจไปได้ดี อาจจะลาออกแล้วไปปฏิบัติธรรมอย่างจริงจังเสียที

ยังไม่ค่อยเจอสักเท่าไหร่เลยค่ะ...แต่ก็จะพยายามต่อไป

สวดมนต์เหมือนกันเลยค่ะ..แล้วก็มีแต่เรื่องดีๆเกิดขึ้น

ยังค้นไม่เจอ และคงไม่ค้นหรอก
รู้แต่ว่าเหนื่อยอย่างเดียว อยากพัก อยากอยู่สมถะ

มีพอได้ใช้จ่ายที่จำเป็น พอได้ซื้ออยู่ ซื้อกิน
เจ็บป่วย มีพอได้ไปหาหมอ

พอหยิบยื่นให้คนในครอบครัว หรือ คนอื่นได้บ้างบางเวลา
หากเรี่ยวแรงพอเหลือ อยากทำประโยชน์ให้สังคมบ้าง

มาเจอเมื่อ 4-5 ปีที่แล้ว ได้เข้ามาbloggangสูตรอาหารและก็มาแอบอ่านคนที่เขาโพสต์ทำขนมต่างๆ แล้วก็ลองถอยเตาอบเล็กๆมาใบนึง ลองผิดลองถูกจากกินม่ายล่ายเด๋วนี้พอกินล่าย55 ก็เลยรู้ว่าชอบทำขนมและอยากทำเป็นอาชีพสุดท้าย ว่างๆก็มีน้องๆที่ทำงานสั่งบ้าง แต่ตอนนี้ยังคงต้องทำงานเดิมๆofficeเดิมๆเจอคนเดิมๆไปก่อนเนอะ ต้องอดทน หาจังหวะค่ะ สักวันคงเป็นวันของเรา

มาเจอเมื่อ 4-5 ปีที่แล้ว ได้เข้ามาbloggangสูตรอาหารและก็มาแอบอ่านคนที่เขาโพสต์ทำขนมต่างๆ แล้วก็ลองถอยเตาอบเล็กๆมาใบนึง ลองผิดลองถูกจากกินม่ายล่ายเด๋วนี้พอกินล่าย55 ก็เลยรู้ว่าชอบทำขนมและอยากทำเป็นอาชีพสุดท้าย ว่างๆก็มีน้องๆที่ทำงานสั่งบ้าง แต่ตอนนี้ยังคงต้องทำงานเดิมๆofficeเดิมๆเจอคนเดิมๆไปก่อนเนอะ ต้องอดทน หาจังหวะค่ะ สักวันคงเป็นวันของเรา

ตอนอายุ 31 ล่ะมังคะ เริ่มต้นเรียนปริญญาตรีใบที่สามตอนอายุ 31 เพราะคิดว่าต้องตามความฝันของตัวเองให้ได้
ฝันนั้นคือ ทำงานที่มีศักดิ์ศรี ไม่ต้องมาเป็นขี้ข้านักการเมือง(ซึ่งก็รู้กันดีว่าร้อยทั้งร้อยเป็นอย่างไร)
ตอนนี้เราเป็นข้าราชการ แต่ก็เป็นข้าราชการที่ไม่เคยได้ภูมิใจในอาชีพของตัวเองเลย เพราะทุกอย่างที่ทำไปก็เพื่อสนองความพอใจของนักการเมืองผู้มีอำนาจกุมชะตาข้าราชการทุกคนที่อยู่ใต้อำนาจ ต้องคอยระแวงอยู่เสมอว่าท่านจะพาเราลงเหวเมื่อไหร่ ส่วนเพื่อนร่วมงานจำนวนมากก็เริ่มต้นทุจริตมาตั้งแต่เริ่มแรกด้วยการจ่ายเงินหลายแสนเพื่อให้ตัวเองได้บรรจุเป็นข้าราชการ
แล้วอนาคตของประเทศชาติจะเป็นไปในทิศทางไหนคะ?
เรื่องนั้นเราไม่อาจทราบได้
แต่ที่แน่ๆ ให้เราอยู่อย่างนี้ไปจนเรื่อยๆก็คงไม่คุ้มกับที่ตัวเองได้เกิดมา
ขอมีศักดิ์ศรีกับชีวิตที่เหลือ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ