วสันต์ฤดู เข้าสู่เหมันต์ฤดู....ดู ดู...ก็คล้าย ๆ กับความคิดของเราเหมือนกันเน๊อะ....
บางคราว...ก็เหน็บหนาวเพราะความคิดโลภมาก....
บางครั้ง...ร้อนรน จนทนไม่ไหวเพราะความคิดโกรธา...
บางเวลา...รู้อยู่และรู้ทัน...หันดูความคิดพิจารณาตามความจริง ทิ้งทั้งโลภ-โกรธ-หลง
คงไว้แต่ความสงบนิ่ง

ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ว่า...ความคิดโกรธมันทำลายตับ ทำลายอารมณ์อันสุนทรียภาพ ทำลาย
ความสัมพันธ์อันดี ทำลายอารมณ์ในทางความคิดสร้างสรรค์ต่าง ๆ นา ๆ สารพัน
อย่างนี้เรียกว่า “รู้อยู่....แต่รู้ไม่ทัน...” ไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องของผู้อื่นคิด...
แต่ต้องรู้ทุกเรื่องที่เราคิด...

หยุด...เอาใหม่ “อะไรควรคิด...ควรคิดอะไร...” เราไม่สามารถปรับความคิดเข้ากับ
สิ่งหนึ่งได้หรือผู้อื่นได้ แต่เราสามารถเข้าหาธรรมได้ นั่นคือปรับเข้าหาตามความเป็นจริง ปรับความเข้าใจและยอมรับ ตามความจริง

เมื่อเรายอมรับ...เราย่อมรู้ทัน เช่น เมื่อไม่สมดั่งใจ...อ๋อ...ถ้าโกรธพูดอะไร ๆ ไป
ผู้นั้นตอบกลับเราโมโห... โอ้โฮ...มันไม่หยุด...อารมณ์มันชักพาไปเรื่อย...เรื่อย
สุดท้ายเราคิดตามจริง... “เสียใจ”
ถ้าเราช้าลงนิดนึง...เราจะเห็นการไหลของภาพอารมณ์ต่อเนื่องเสมือนหนึ่ง
สายน้ำที่ไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ...เมื่อเป็นเช่นนี้... “เราต้องรู้อยู่...และเราต้องรู้ทัน”

ฉะนั้น วันพระนี้...
ขอเธอโปรดพิจารณาเอง....เถิด
“เมื่อเรายอมรับ...เราย่อมรู้เท่าทัน...”