ท้องทุ่งหญ้าอันเขียวขจี ท้องฟ้าสีฟ้า เมฆสีขาวบ้าง เทาบ้าง....แล้วหลีกเร้นล้มตัวลง
นอนหงาย...มองฟ้ารอบ..รอบ หากเราหลับตา...แล้วได้หลีกเร้นล้มตัวลงนอน คิดว่า
เราจะรู้สึกอย่างไรบ้าง? บรรยากาศ สบายๆ หายใจได้ลึกๆ เมื่อหลีกเร้น...เรารู้ก็แจ้งแห่งความจริงของกาย และย่อมรู้จักใจ รู้แจ้งแห่งความจริงคือรู้สิ่งธรรมชาติที่เกิด..ที่ดับ
ถึงแม้ว่า...กายกับใจนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่เขาก็เป็นดั่งกันและกันเสมอ...

การรู้แจ้งแห่งความจริงของกาย : กายนั้นไม่เคยสะสมสิ่งใดให้เกินสมดุลของกาย
การบริโภคอาหาร น้ำ อากาศ... ส่วนที่เหลือจะถูกขับถ่ายออกไป กายทำหน้าที่
แห่งธรรมชาติให้เห็นแจ้ง แห่งความจริงเสมอ กายรู้จักอิ่ม รู้จักพอดี

การรู้จักใจ : ใจนั้นเป็นสถานที่เพาะพันธุ์แห่งการสะสม สะสมความอยากได้ไม่เคยพอ
สะสมความโกรธ...ความรัก สะสมความสุข และต้องการความสุขเพิ่มอีก ซึ่งใจไม่รู้จักพอ
ไม่รู้จักอิ่ม ซึ่งแตกต่างกับกายอย่างสิ้นเชิง แต่ในความเป็นจริงของใจนั้นใสสะอาดบริสุทธิ์
ยิ่งนัก...เหตุเพราะว่า อายตนะ ๖ ทั้ง ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ ปรุงแต่ง เช่น ตาเห็น
สรรพสิ่งส่งไปที่ใจ...ชอบ-ไม่ชอบ ได้ยินที่หูแต่รับรู้ที่ใจ...ชอบ-ไม่ชอบ (ยิ่งนินทา..
ยิ่งได้ยิน)

หากว่า...เราหลีกเร้น เราย่อมรู้แจ้งแห่งความจริงของกายและใจ...
เมื่ออยู่คนเดียวอย่างสงบ เราก็จะพบว่าใจเขา ฟุ้งๆ เหมือนลิงเดี๋ยววิ่ง เดี๋ยวกระโดด
คิดเอง...ตอบเอง บ้างครั้งถูกทุกข้อ บางครั้งผิดหมด... แต่ด้วยสภาพแวดล้อมในยาม
หลีกเร้น ใจเขาจะค่อยๆ สงบเอง เหตุเพราะอายตนะจบปรุงแต่ง..ใจก็กลับสู่สภาวะเดิม

“เอาใหม่นะ...บริโภคพอดีสำหรับกาย รู้จักสงบใจให้พองาม รู้แจ้งแห่งความจริงของ
สรรพสิ่งที่เกิด...ย่อมมีดับไป.. เป็นธรรมดา แล้วจะมาสะสมให้เกินความพอดีทำไม...
แต่ในความพอดีของแต่ละคนไม่เท่ากัน จงพิจารณาเองเถิด”

วันพระนี้

“เมื่อใดเรารู้แจ้งแห่งความจริง...เมื่อนั้นเราย่อมรู้จักธรรมชาติของการเกิด
การดับ...”