ยามเช้า...ตื่นขึ้นมาด้วยสดชื่นอีกครั้ง พระอาทิตย์เริ่มทอแสงมา...ลับขอบฟ้าเมื่อยามเย็น
หมุนเวียนเปลี่ยนไป วันแล้ว...วันเล่า แต่ในความเป็นจริงพระอาทิตย์ยังคงอยู่ที่เดิม
ไม่เปลี่ยนไป แต่เราซิเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา...
แรกเกิด...เด็ก...หนุ่มสาว...เจ็บป่วย...บางวันสุขสม บางวันทุกข์ตรม อื่นๆ อีกมากมาย
เหลือขนานับ การเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา...ในเวลาที่มีเหลืออยู่ เรียกว่า ไม่เที่ยง=อนิจจัง

ถ้ามีผู้ชนะ...ก็ต้องมีผู้แพ้ แต่ที่แน่ๆ ...ทั้งผู้แพ้ และผู้ชนะย่อมต้องมีบาดแผลทั้งสองผู้...
หากว่าเราไม่ต้องการแพ้...เราก็ต้องไม่ชนะผู้ใดเลย สิ่งนี้คือ สิ่งดีที่สุด สำหรับเรา
สำหรับผู้คนรอบๆ ข้าง ยามใด...เมื่อเราโมโห โกรธ ไม่พอใจ...(แน่นอนใจไม่เคยพอ...
ยิ้ม ยิ้ม) ไม่ว่าเรื่องงาน เรื่องคับแค้นใจ ใดๆ ต้องการเอาชนะ ต้องเอาให้ได้ดั่งใจ
แต่สิ่งที่ได้คือ ความทุกข์ เขาอยู่เฉยๆ มีความสุข แต่เรากลับทุกข์ทรมาน

ประดุจดั่งหนึ่งว่า... “บุรุษหนึ่งถือคบเพลิงหญ้าจุดไฟวิ่งทวนกระแสลม” หากไม่ทิ้ง
คบเพลิงไฟ บุรุษนี้ก็จะถูก คบเพลิงไฟเผาเข้าที่ตัวเอง...อุปมาฉันใด อุปมัยก็ฉันนั้น

เป็นเรื่องปกติ เป็นเรื่องธรรมดา เป็นธรรมชาติ ของความโกรธ ความไม่พอใจ
แต่สุดท้ายของความโกรธ คือไม่เที่ยง เมื่อมีโกรธได้ ก็มีหายโกรธได้ เช่นกัน...

“สิ่งใดที่ไม่เที่ยง...สิ่งนั้นย่อมเป็นทุกข์เน๊อะ”

วันนี้...วันพระ

“ผู้ที่ให้ (อภัย)...ย่อมยิ่งใหญ่กว่า....ผู้รับ”