ดีนะ ถ้าทุกคนปิดวาจา กาย ใจ ต่างคนต่างปิดแล้วจะเป็นยังงัยค่ะ ถ้าทุกคนอยู่บ้าน บ้านก็น่าอยู่ , อยู่ที่ทำงานก็น่าทำงาน สงบสุขดี

  

ปิดวาจา...คือ ปิดวาจาเท่าที่ทำได้นะ.. (...)
การใช้วาจาเท่าที่จำเป็น...เรียกว่า ปิดวาจาเหมือนกัน ใช้เวลาประมาณ ๑๕-๓๐ นาที
เวลาพัก หรือเวลาใดก็ได้ที่สะดวกนะ...

หวังว่า...เมื่อปิดวาจาแล้วจะรู้สึกอยู่ กับตัวเองเข้าใจ ตัวตนของตัวเอง...มากขึ้นนะ

  

"ตั้งกายให้ตรง ดำรงการปิดวาจา วางใจอุเบกขา" การปิดวาจา กายและใจ ลองทำแล้วนะประมาณ 10 นาที เมื่อช่วงพักกลางวัน นิ่ง ๆ สักพัก รู้สึกว่าเห็นตัวเองมากขึ้น ได้ปล่อยวาง ไม่ยินดีและไม่ยินร้ายใดๆในชั่วขณะ สงบขึ้นนะ อย่างนี้น่าจะเป็น "สุข..ด้วยความไม่รู้สึก" จริงๆ ๆ ๆ

  

ธรรมมะ อิ่มใจจิงๆนะ

  

..แวะมาทักทายจ๊ะ..ขอให้มีความสุข สดใส..หัวใจเบิกบาน..
..HappY BrightDaY..

  

"...สุข...ด้วยความไม่รู้สึก..."
เป็นการพาดหัวเรื่องที่น่าสนใจทีเดียว
อย่างที่บอกว่า ถ้าเราสุขอยู่..ไม่ว่าที่บ้านหรือที่ทำงาน หากปิดวาจาแล้วจะเป็นยังไง?
ถ้าเราปิดวาจา ซึ่งก็คือ การปิดที่พอดีและเหมาะสม ก็จะส่งผลให้บ้านและที่ทำงานน่าอยู่มากยิ่งขึ้นนะ เพราะเราได้อยู่กับตัวเอง ทำให้เรามีสติมากขึ้น เมื่อเราเปิดวาจาแล้ว..ก็จะอยู่บนพื้นฐานของศึล สมาธิ ปัญญา คนรอบข้างก็จะมีความสุขกับเรา ส่งผลให้เกิดความสุขทางกายและใจ ด้วยไม่รู้ตัวอีกด้วยนะ...ขอเชื่อมโยงอีกเรื่องนะ ถ้าเราฝึกอย่างที่คุณคนป่าบอก 15-30 นาที ปฎิบัติบ่อย ๆ จะทำให้เราอยู่กับตัวเองได้มากขึ้น โดยไม่รู้สึกเหงา เพราะคนที่รู้สึกเหงา นั่นหมายความว่า คุณยังอยู่กับตัวเองไม่ได้ หากเราฝึกปฎิบัติการปิดวาจา กายและใจ จะทำให้เราอยู่กับตัวเองได้อย่างมีความสุข...น่าจะจริงนะ

  

ขอถามอีกเรื่องนะ..ถ้าเราทุกข์ เราควร "ทุกข์...ด้วยความไม่รู้สึก" หรือ "ทุกข์...ด้วยความรู้สึก" แบบไหนน่าจะเหมาะกว่ากัน ทั้ง ๆ ที่เราก็รู้ว่า ทุกข์ก็ทุกข์ไม่นาน สุขก็สุขไม่นาน เพราะถ้าเราทุกข์แล้วรู้สึก..จะช่วยเตือนสติได้มากกว่าการไม่รู้สึกหรือไม่?

  

สาธุ...ธรรมย่อมรักษาคนประพฤติธรรม "คนเมือง" ที่ส่ง comment no. 6 ทำให้ภาพชัดขึ้นนะ ถูกต้องเลยครับเราต้องปฏิบัติให้พอดีและเหมาะสม...การปฏิบัตินั้นควรปฏิบัติบ่อย ๆ แล้วจะเกิดปัญญา คือว่า เธอผู้ใดปฏิบัติ...เธอผู้นั้นจะเห็นตัวเอง รู้จักตัวเอง..
เรียกว่า ปัจจัตตัง (เป็นสิ่งที่รู้ได้เฉพาะตน)

  

คนเมือง...เรื่อง "ทุกข์...ด้วยความไม่รู้สึก หรือทุกข์..ด้วยความรู้สึก" นั้นความเหมาะสมนั้นขึ้นอยู่กับเธอผู้นั้น ๆ ....
เสมือนหนึ่งเธอจะดับไฟจากเทียนไข เธอต้องเห็นเปลวไฟจากเทียนก่อนจึงจะดับไฟนั้นได้ถูก..ฉันใด

สรุป ควรจะรับรู้ทั้งสองอย่าง...รู้แล้วก็วาง
ทุกข์บางอย่างไม่ต้องรับรู้...เมื่อไม่ต้องรับรู้มันก็ สงบ (เพราะว่าไม่ต้องปรุงแต่งต่อไป)
ด้วยปัญญาของเธอเอง....