อรุณสวัสดิ์...ยามเช้า!!!
บรรยากาศธรรมชาติโดยรอบๆ ท้องฟ้ามืดๆ ครึ้มๆ แต่คล้ายๆ มีลมหนาวพัดผ่านกาย...
สัมผัสได้ด้วยใจสดชื่น...
ในธรรมชาติความสูญเสียบางอย่าง...แต่มักได้ความสุขอีกอย่างมาทดแทน
ซึ๋งแม้บางอย่างไม่อาจชดเชยได้ก็ตาม
แต่ในความเป็นจริงเมื่อป้องกันให้ดีที่สุดแล้ว...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...สิ่งนั้นย่อมเกิดขึ้น...
แล้วจบลงเป็นธรรมดา

เห้อ....! อยู่ไหน อยู่ไหน น๊า...เราเคยหาสรรพสิ่งต่างๆ แล้วหาไม่เจอมั๊ย... อาการของใจ
เป็นอย่างไรบ้าง... ใจมันร้อนรน แทบจะทนไม่ไหว ใจมันจดจ่อกับสิ่งนั้น นั่นใช่ไหม?
แต่เมื่อหยุดหาเรามักเห็นสรรพสิ่งนั้น...ตรงนี้ซิ...สภาวะของใจมันเบา ว่าง วาง
จากสรรพสิ่งนั้นๆ ใจมันสงบใจมันหยุดร้อนรนทนไม่ไหว...นี่แหล่ะ สภาวะนี้แหล่ะเกิดจาก “การหยุด...”

เฉกเช่น...เมื่อเราเครียด โมโห โกรธผู้คน สรรพสิ่งรอบๆ ตัว ตามักจะมัวๆ มองไม่เห็น
ถึงสิ่งดีๆ ที่ผ่านมา หรือที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต มันมืด มันมองไม่เห็น แต่เมื่อ
“เราหยุด...ใจเย็น..กลับเห็นสิ่งนั้นชัดเจน”

หยุด...ถอยหลัง เมื่อเรายอมถอยหลังบ้าง...แล้วเราจะเห็นท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้ากว้างขึ้น...
การถอยหลังไม่ได้แพ้...การถอยหลังทำให้ตั้งหลักที่มั่นคง การถอยหลังทำให้ช้าลง
แต่ช้าเพื่อขึ้นทางชัน... ถ้าเร็วไม่สามารถขึ้นทางชันได้...
“โปรดระมัดระวัง!!! ข้างหน้ามีทางชัน”

ฉะนั้น วันพระนี้...
ขอเธอโปรดพิจารณาอีกครั้งอย่างช้า...ช้า เถิด

“เมื่อออกพรรษา....เราหยุดมองหา...เราจึงจะเห็น...”