สวัสดี ...วันพระขึ้น ๘ ค่ำ เดือน ๒

วันพระนี้..จึงเขียนมาเพื่อ "มองให้เห็น...เห็นในการมอง"
คำว่ามองให้เห็นคือ เห็นว่าไร้ตัว...ไร้ตน เช่นนี้เรียกว่า ความไม่เที่ยง ไม่แน่นอน (อนิจจัง)

อธิบายดังนี้..
ถ้านำน้ำแข็งใส่แก้วใบหนึ่ง วางไว้กลางแจ้งสักหนึ่งเดือน น้ำแข็งในแก้วนี้จะเป็นอย่างไร?
เหลือเท่าเดิมไหม? หรือว่าเหลือแต่แก้วเปล่า...เปล่า... ให้ย้อนกลับไปค่อย..ค่อย...พิจารณา
ตั้งแต่เริ่มแรกใส่น้ำแข็งในแก้ว น้ำแข็งนั้นสามารถจับต้องได้ (นี่คือตัว....คือตน) ผ่านไป
๑ - ๒ ชั่วโมง น้ำแข็งจะละลายเป็นน้ำ ยังเห็นได้และตอบได้ด้วยสายตา ผ่านไป......
ผ่านไป ๑ เดือน น้ำแข็งอยู่ไหน น้ำอยู่เท่าเดิมหรือไม่

เอาใหม่นะ...“คนป่าหาธรรม” ขณะเขียนวันพระเขาเรียกว่า "คน" ผ่านไป...ผ่านไป....
ไม่มีลมหายใจ เขาเรียกว่า " ศพ " เอาไปเผาเขาเรียกว่า " ผี " นี่แสดงให้เห็นถึงความไม่เที่ยง
ไม่แน่นอน (อนิจจัง) "เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา แล้วก็ดับไป" ถามว่า
สุดท้าย....ของสุดท้าย ไหนคือตัว..ไหนคือตน?

ฉะนั้น วันนี้...วันพระ...
ขอให้เธอทั้งหลาย พิจารณาขณะหนึ่ง แบบนิ่ง ๆ ว่า ตัวเรา...อยู่ตรงไหน ผ่านไป...ผ่านไป
อยู่ไหน แล้วต่อไปล่ะ...แล้วต่อไปอีกล่ะ...
พิจารณาแรก ๆ อาจจะทำให้โศกเศร้าเสียใจ พิรีพิไรรำพัน หรือหดหู่ หรือกลัว...ถูกต้องแล้ว
ให้พิจารณาใหม่อีกครั้ง...อีกครั้ง เพื่อให้เห็นสภาวะสองสภาวะ คือ

๑) สภาวะธรรมดา คือ เป็นเรื่องธรรมดา เกิดขึ้นกับทุก ๆ คนบนโลกใบนี้
๒) สภาวะธรรมชาติ คือ ทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ ย่อมเป็นไปตามธรรมชาติ
ไม่มีใคร ไม่มีผู้ใดเปลี่ยนแปลงได้


เมื่อเข้าใจสภาวะนี้จริง ๆ จะเห็นว่า....
สภาวะที่ไร้ตัว..ไร้ตน แล้วจะค้นหาสิ่งใด..มาเพื่ออะไร..เพื่อใคร.. เพียงชั่วขณะหนึ่ง
ของจิตที่เข้าสู่สภาวะที่เห็นสภาพที่แท้จริง.... จิตก็กลับสู่จิตเดิม (จิตเป็นประภัสสร)
แค่นี้..ใจเธอก็สะอาดขึ้น เนื่องจากความโลภ..ความโกรธ..ความหลง..ก็จะน้อยลง...
นี่คือ "เมื่อใด ไร้ตัว...ไร้ตน ชั่วขณะ เมื่อนั้น...ก็ละกิเลสได้" (ชั่วคราว)