สวัสดี ...วันพระขึ้น ๘ ค่ำ เดือน ๔

ตามหลักของเศรษฐศาสตร์นั้น “การสะสม เท่ากับ การเพิ่มขึ้น”
แต่ความหมายการสะสมในที่นี้กับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง...
การสะสมในที่นี้ เท่ากับ การลด หรือการละ
(ละกิเลส คือ ความอยากได้ อยากมีทั้งหลาย ทั้งปวง)

เรื่องกรรมนั้น จริง ๆ แล้วคุยกันได้...มันเกิดขึ้นตัวเรา ของเราทั้งหมด คือ เกิดจาก
ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ (อายตนะ ๖) เช่น ตาเห็นภาพแล้วเกิดยินดี เรียกว่า
สุขเวทนา... ยินร้าย เรียกว่า ทุกข์เวทนา แต่เราหยุดสะสมทั้งยินดี และยินร้าย
เราเฉย ๆ นี้ เรียกว่า “อุเบกขาเวทนา หรือ ความวางเฉย”
”เมื่อรู้แล้วก็...ละ” เมื่อตาเห็นภาพก็ค่อย...ค่อย รับรู้ว่ายินดี-ยินร้าย แล้วก็วางเฉยแต่ไม่ใช่เฉยเมย

เมื่อใด “ตา” ของเราเห็นคนหนึ่งแล้วหมั่นใส้...ใจก็รับรู้ เมื่อใจรับรู้ อารมณ์ก็ไม่ดี อารมณ์หงุดหงิด มันก็เกิด “กรรม” ซึ่งเราเรียกว่า “มโนกรรม”
เมื่อเรารู้แล้วไม่ละ...ก็เปรียบเสมือนหนึ่งว่าเป็นการสะสมกรรมเพิ่มไปอีก...
แต่ถ้าเรารู้แล้วก็ละซะ...พิจารณาว่าสิ่งที่เกิดนี้มันเป็นธรรม...ธรรมดา
เพราะว่าทุก ๆ สิ่ง ทุก ๆ อย่าง
“เมื่อเกิด..ย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา..แล้วสิ้นสุดลง.แล้วเกิดใหม่อีกครั้ง”

ฉะนั้น วันพระนี้...
ขอให้เธอทั้งหลายตื่นแต่เช้าทำจิตใจให้ผ่องใส ทำบุญตักบาตร ภาวนา (ทำสมาธิ)
ตา เห็นน้อยลง...หูฟังเรื่องราวต่าง ๆ น้อยลง...จนถึงใจให้รับรู้น้อยลง...
เมื่อ อายตนะทั้ง ๖ รับรู้น้อยลง...กระทบ การปรุงแต่งต่อสิ่งทั้งปวง ก็จะลดลงโดยธรรม..ธรรมชาติ แล้วน้อมกาย น้อมใจ “อุเบกขาเวทนา หรือวางเฉย” ยินดีก็รู้...ยินร้ายก็รู้...เมื่อรู้แล้วก็ละซะ...เพื่อว่า...
“หยุดสะสมกรรม...สักครู่...สักวัน หรือสัก....เท่าที่เธอพอจะทำได้...”

นี่แหล่ะ "เมื่อรู้แล้ว...ก็ละ”