เรียนรู้มากแต่ไม่นำมาปฏิบัติ
การเป็นผู้คงแก่เรียน (พาหุสัจจะ) กับ การจำได้หมายรู้ (สัญญา)
- พาหุสัจจัญจะ เอตัมมังคะละมุตะมัง (ดูเพิ่ม นาถกรณธรรมสูตร)
- สุตมยปัญญา ปรโตโฆสะ กัลยาณมิตตะตา
- คันถะธุระ วิปัสสนาธุระ
- ปริยัติสัทธรรม ปฏิปัตติสัทธรรม ปฏิเวธสัทธรรม
- สวาขาโต ภควตา ธัมโม ฯ
- นกแก้ว หรือ ภูเขาบดบังมรรคผลนิพพาน
- ยึดติดตำรา แต่ไม่นำไปปฏิบัติ
- มุกขปาฐ คือ เรียนพระธรรม เพื่อการศึกษา ไม่ใช่นกแก้วฯ
- ว่าโดยย่อ “อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕ เป็นทุกข์” มี “สัญญาขันธ์” เป็นต้น. สัญญาขันธ์ ได้แก่ การจำรูป เสียง เป็นต้น นี้เป็น “ทุกขอริยสัจจ์”
- สัญญา ๑๐ ใน อาพาธสูตร มี วิราคสัญญา และ อานาปานสัญญา เป็นต้น นี้ เป็น “ปัญญาขันธ์” (ในธรรมขันธ์ ๕) และ “มรรคสัจจ์”
- “รู้น้อยว่ารู้มาก เริ่งใจ”
- “ความรู้ท้วมหัวเอาตัวไม่รอด”
- “รู้มากยากนาน รู้น้อยพลอยลำคาญ”
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [