น้ำหนึ่งลูกรักคนเดียวคนดีที่หนึ่งของพ่อ,
         

          ในอีเมลฉบับนี้พ่อจะมาชวนคิดสะกิดใจน้ำหนึ่ง เกี่ยวกับเรื่องยามวิกาลและสถานที่อโคจร.

          อย่างง่ายที่สุด ยามวิกาลคือเวลาที่ดวงตะวันตกดินไปแล้ว ท้องฟ้ามืดมิด ถ้าเป็นคนยุคก่อน ๆ ที่ยังไม่มีไฟฟ้าใช้ ผู้คนก็จะเข้าเคหะสถานที่พักของตนหมดทุกคน ส่วนสถานที่อโคจรก็ได้แก่แหล่งอบายมุขต่าง ๆ ทั้งในและนอกยามวิกาล เช่น การพนัน ดื่มกิน เที่ยวเล่นหาความเพลิดเพลิน เริงรมย์ จนไม่กลับบ้านพักผ่อน เป็นต้น.
          อีกอย่างหนึ่ง “คนไม่มีหัวนอนปลายเท้า” ค่ำไหนนอนนั่น ไม่กลับบ้าน ไม่รู้หัวเตียงปลายเตียงว่าต้องกลับบ้านไปพักผ่อนนอนหลับ เพื่อสุขภาพและสวัสดิภาพของตน ในอดีตพ่อแม่เรือนใดก็ตามที่มีลูกสาว ๆ รักชอบพอใจคนเช่นนี้ ก็มักจะไม่ยกบุตรีของตนให้อยู่กินหรือแต่งงานด้วย.
          เป็นอันว่าพ่อขอชวนหนูคุย เพื่อให้ได้พิจารณาในฐานะลูกผู้หญิงคนหนึ่ง ในยุค cyber เช่นนี้ และจบอีเมลฉบับไว้ตรงนี้เสียทีหนึ่งก่อน
 

รักคิดถึงและเป็นห่วงยิ่งกว่าชีวิต,

พ่อ.