พระพุทธศาสนากับการศึกษา
บทคัดย่อ
พระพุทธศาสนาหรือ ศาสนาของ พุทธะก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าเป็นคำสอนของท่านผู้มีปัญญา หรือ วิชชา ซึ่งเป็นตัวมรรค หรือ หนทางการบำเพ็ญเพียรทางจิตอันนำไปสู่การทำให้แจ้งซึ่งอนุปปาทาปรินิพพาน คือความหลุดพ้นแห่งจิตเป็นลำดับๆ ไป จนถึงที่สุด คือ กิเลสนิพพาน และ ขันธนิพพาน เป็นไปใน ๓ ทาง คือ โดยทางความเชื่อ(สัทธาธิกะ)โดยการบำเพ็ญจิตภาวนา(วิริยาธิกะ)และโดยทางการรอบรู้ตามที่เป็นจริงจนสามารถตัดกิเลสได้เด็ดขาด(ปัญญาธิกะ) แม้โดย๓ ทางนี้ จะต่างกันโดยชื่อ(พยัญชนะ)แต่ก็เสมอกันโดยความหมาย(อรรถะ)ได้แก่ การละเว้นบาป (โลภะโทสะ โมหะ)การทำกุศลให้เต็มเปี่ยม(อโลภะอโทสะ อโมหะ เช่น ศรัทธาวิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา เป็นต้น)ไปจนถึงการปล่อยวางสรรพสิ่งมีจิตใจที่สะอาดหมดจดจากธรรมและอธรรมทั้งปวง นี่เป็นหลักการศึกษาโดยปริยายหนึ่งในทางฝ่ายจิตญาณ ส่วนในทางโลกียะวิสัย ก็ควรนำหลักการนี้ไป บูรณาการณ์ คือไม่แยกส่วนกับการดำเนินชีวิตของคนที่มีครอบครัว โดยการมีสัมมาอาชีพเป็นฐานก่อนแล้ว จึงต่อยอดหรือควบคุบไว้ด้วยหลักการทางศาสนาข้างต้น
การศึกษาที่พึงประสงค์ก็จะเข้ามาส่งเสริมอำนวยผลให้ชีวิตทั้งสองด้านสามารถดำเนินควบคู่กันไปได้ เพื่อให้โลกกับธรรมเดินไปด้วยกันนั่นเอง
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [