วันเสาร์ (ตอนต่อ "สปาร์ค") เสียงมอเตอร์ไซค์ดังเป็นระยะ เมื่อตื่นขึ้นแวบๆ กลางดึก ทำให้นึกได้ว่า ตอนนี้นอนอยู่บุรีรัมย์ และเข้าเขตวันเสาร์ ทีนี่ คืนวันศุกร์จะมีมอเตอร์ไซค์มาเล่นกันในเมืองที่สนามแข่งรถ และเลยยาวไปยังตีสอง ตีสาม เรารู้สึกตัว และนอนต่อ --- เมื่อวานเพิ่งกลับมาจากโคราช ก่อนกลับแวะเข้าไปที่ร้านขนมใกล้อนุสาวรีย์ย่าโม ซื้อขนมปังสังขยามาฝากเพื่อนที่ท้องแปดเดือน เธอบ่นว่าอยากทาน แล้วก็กลับมาถึงบุรีรัมย์ตอนสามทุ่ม เมื่อวานสอนโคราช วันนี้ก็นัดน้องสอนที่บุรีรัมย์ จะว่าสอนก็ไม่ใช่หรอก แค่ให้น้องอ่านหนังสือให้ฟัง แล้วคุยกัน กิจกรรมชีวิตเราเป็นอย่างนี้ เปิดดูโซเชียล มีแพลตฟอร์มสีฟ้ารายการหนึ่ง ที่เป็นสีฟ้าเพราะเจ้าของผู้ตั้งต้น อดีตนักศึกษาฮาร์เวิร์ดท่านนั้นตาบอดสี (ตามที่เรารู้มา) แพลตฟอร์มนี้เราสมัครเพราะว่าตอนที่เรากลับมาจากดูงานที่อเมริกา เราตัดสินใจเรียนดำน้ำ และเพื่อนๆ ดำน้ำก็ใช้แพลตฟอร์มนี้กัน เลยเล่นแพลตฟอร์มนั้นแยกจากบลอกนี้ เราไม่อยากให้บลอกเรามีอะไรวุ่นวาย สามารถเขียนนู่นนี่ในใจได้นานๆ ก็เลยไม่ได้เปิดให้คอมเมนต์ แล้วก็ไม่ได้สนใจจะไปอยู่กับ word press อย่างจริงจัง (คือขี้เกียจ) ขี้เกียจย้าย ขี้เกียจคิด (แต่ก็อยากอยู่นะ) แต่ในหนึ่งความสนใจของเราที่พี่เม่นเคยพูดถึง คือเรื่อง open source บางทีเรื่องของเราอาจจะมีประโยชน์ต่อใครบางคนบ้าง อย่างบางทีมีคนหลังไมค์มาหาเราในบลอกนี้ บางช่วงเราไม่ค่อยได้เข้า ผ่านไปหลายเดือนค่อยเห็นว่าเขาถามเรื่องเป็นสาระ ก็เลยได้ตอบช้ามาก ก็คิดชั่งน้ำหนักกันอยู่ว่าควรมีคอมเมนต์ไหม หรือบางอารมณ์ก็อยากมีเวปตัวเอง เขียน word press ตามพี่เม่น เพราะครั้งนึงเรานึกอยากเป็นวิศวะ คอมพิวเตอร์ ด้วยเห็นว่า พี่เม่นเท่ดี อยากเป็นบ้าง (แต่สรุปแล้ว เป็นสัมมาชีพเดิมของเรานี่แหละดีที่สุด) แต่เอาเข้าอีกที เราก็ขี้รำคาญ การมีคอมเมนต์คือมีการตอบสนองต่อเนื่อง คืออะไรที่มันมากไป เราบาลานซ์ไม่เป็นมันจะรุงรังเกิน แล้วความวุ่นวายจะตามมา เราไม่มีทักษะในการจัดการความวุ่นวายนั้นเท่าไหร่ เราก็จะใช้วิธีหนีไปเลย -แฮ่- ตัดรำคาญ เรื่องแบบนี้ ทำให้เรา ผู้อยากจะเขียนโปรแกรมเป็นเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน เลิกยุ่งกับอินเตอร์เนตหรือเปิดเผยตัวตนไประยะหนึ่ง หนักมือเข้า ในวันหนึ่งเราไปเข้าคลาสบุคลิกภาพ อาจารย์พูดขึ้นว่า เราคงเป็นคนไม่ค่อยจะยุ่งกับนวัตกรรม (เวลานั้นเราไม่เอา line ใส่ในโทรศัพท์ เอาไว้แต่ในไอแพด) เราคงดูโบราณมากๆ ในสายตาใครต่อใคร แต่เราอยากเล่าให้ฟังสั้นๆ ว่า ครั้งนึงเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน เราคือนิสิตปี 4 คณะทันตแพทยศาสตร์ที่ทำเวปใน geocities.com ซึ่งให้พื้นที่ฟรี เวลานั้น คณะให้ทำเวปไซต์ส่งตอนปี 5 เราดีใจรีบหัดทำก๊อกแก๊ก ปรากฏว่าที่คณะให้ทำส่งแค่รุ่นเดียว เหมือนว่ามันวุ่นวาย เพราะนิสิตก็ขึ้นคลินิกกัน ไม่ค่อยมีเวลา พอรุ่นเราขึ้นปี 5 ก็ไม่มีเรื่องทำเวปนี้แล้ว สมัยนั้นของฟรีมี geocities กับ tripod.com ส่วนไดอารี่เราเขียนใน diaryland ซึ่งในเวลานั้นก็เป็นของฟรีเช่นกัน จนมีน้องชวนมาเขียนรวมๆ กันที่ uptogu.net (ปัจจุบันไม่มีแล้ว) คนยุคนึงอาจจะพอรู้จัก thaidiarist.com, storythai, diaryhub บางคนในนั้นก็เคยอยู่ใน thaidiaist ซึ่งไม่ใช่เวป แต่เป็นการรวมกลุ่ม ฯลฯ เมื่อเข้าสู่ยุค hi-5 เราตายจากวงการนี้เต็มตัว เราใช้ทุนในโรงพยาบาลชุมชนของจังหวัดบุรีรัมย์ เราต่อโทรศัพท์เข้าบ้าน และซื้อเนตรายชั่วโมงจากโคราช มาต่อ วันที่เราลาเรียนต่อ โรงพยาบาลเรากำลังประชุมต่อสาย ADSL เข้าโรงพยาบาล กระนั้น ช่วงเวลาสองปีสั้นๆ ทีใช้ทุน รพช. นอกจากวิ่งได้เหรียญทองของจังหวัด 4x400 ในปีแรกแล้ว ปีที่สองที่เราเป็นเจ้าภาพของจังหวัด (มีการร่วมงานแสนสนุก งานจัดที่เวทีหน้าอำเภอ ชนิดที่โรงพยาบาลศูนย์ต้องขอแพทย์แกนนำมาให้คำปรึกษาในการจัดงานปีต่อไป) (อ่ะ โม้เสร็จแล้ว) . เราก็ทำเวปให้งานกีฬาสาธารณสุขสัมพันธ์-ของจังหวัด คือ เวลาที่ตารางแข่งขัน ใครชนะได้เข้ารอบต้องอัพเดท สมัยก่อนต้องส่งแฟกซ์ แต่พวกเราให้โหลดไฟล์ในเวป มันไฮโซจริงๆ นะ สำหรับเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ส่วนที่เราได้มีโอกาสเล่นอินเตอร์เนตเร็ว เพราะพี่ชายคนกลางของเรา ขอให้แม่ต่อสายเข้าบ้านตั้งแต่ปี 2540 และเราก็เล่นทุกอย่าง ICQ MSN มีเมล์ yahoo hotmail แบบสั้นๆ ตั้งแต่ตอนนั้น ถ้าใครยังเข้าใจเรื่องราวสมัยนั้นได้ ถ้าคนที่อ่านเผอิญเกิดทัน นี่แหละ เรื่องราวของยุคนั้น เล่าในวันเสาร์แบบนี้ ของเรา เขียนในวันที่คิดว่า อาจจะเอาบลอกนี้แปะลงแพลตฟอร์มสีฟ้า และคงใช้ word press ปัจจุบันเราไม่มีอะไรเกี่ยวกับโปรแกรมเป็นชิ้นอัน มีเวปเพจของกิจการเรา ที่เราทำแบบสำเร็จรูป และก็ทำแบบลงมือถือได้ ถ้าจะมีเวปอีกก็คงจดอีกโดเมน ทำ word press ย้ายบลอกนี้ไป คงจะดี หรืออีกทีก็ไม่ทำ
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [