ก่อนสิ้นปี
จะถึงวันสิ้นปีแล้ว
ปีนี้เป็นปีที่มีเรื่องราวเพิ่มทักษะเรามากที่สุด
ถ้าไม่นับการเรียนจบทันตแพทย์ การเรียนเรซิเดนท์
การดูงาน การเรียนหลักสูตรต่างๆ หรือไปพรีเซนต์
แบบที่เรี้ยนเรียนน่ะ
ปีนี้แม่เราอุบัติเหตุ มีกระดูกคอหัก
แม่ไม่ตาย แต่ต้องรักษาเยอะที่อเมริกา
เราบินมาอเมริกา นี้รอบสองแล้ว
มาเฝ้าแม่ช่วยกันกับพี่
มีเรื่องราวมากมาย
เราผู้ไม่ทิ้งงาน
งานสำหรับเราคือเรื่องใหญ่เสมอ
เวลาแม่ไโทรมาชอบบอกว่าไม่ว่าง
ให้ลาไปอเมริกา เที่ยวกับแม่มากกว่าสองสัปดาห์ไม่เอา
แม่มาหาที่บุรีรัมย์ก็มักจะทำแต่งาน
ทำแต่งาน
แต่เวลาไม่มีแม่อยู่ด้วย ชอบแอบดูครอบครัวคนอื่น
เวลาที่เขาพร้อมหน้ากัน
เราเคยทำงานแล้วแม่ไปนวดใน รพ เสร็จบอกให้เรามารับ
เราบอกไม่ว่างไปรับ ยังทำคนไข้ไม่เสร็จ
แม่ให้เราไปทำเอกสารคืนภาษีให้แม่
เราก็อืดอาด แม่โทรมาทวง เราบอกว่า
เราเองยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง
แทบทุกวัน
จะว่างไปทำตอนไหน
แต่ถ้ามีเวลาให้แม่ เราก็จะแพลนไปเลย
-----
สิ่งที่เกิดขึ้นหลังแม่อุบัติเหตุ
เราสามารถทิ้งทุกอย่างได้ทันที
มีเอกสารที่ต้องเคลียร์ก่อนเดินทาง (เช่น ชารต์คนไข้)
แล้วเราบินทันที
เมื่อไม่มีคนเฝ้าแม่ เราสามารถอยู่ต่อได้เป็นเดือน
เดือนกว่า เรากลับไปเคลียร์งาน
กะจะมาเดือนถัดไป พอพี่บอกแม่ทรุดลง
เราบินมาวันต่อมาได้ทันที
และรอบนี้ก็อยู่เป็นเดือน
เรา
ผู้ได้ขั้นและเงินเดือนมากกว่าใครเพื่อน ในรุ่นจังหวัดเดียวกัน
เรารู้แล้วว่า ไม่มีอะไรที่สำคัญเท่าแม่เวลานี้
เราลาจน เราต้องแป้กขั้นปีนี้ และอายุราชการปีนี้ก็จะไม่ได้ด้วย
ความเครียดเรื่องอื่น ดูเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย
ตอนนี้เราสามพี่น้องอยู่ที่อเมริกา
โอกาสน้อยมากที่เราสามคนได้อยู่กับแม่พร้อมกันในวันขึ้นปีใหม่
ว่ากันง่ายๆ ครั้งสุดท้ายอาจจะยี่สิบปีก่อนกระมัง
การกราบแม่ด้วยขันธ์ห้าที่อเมริกา ก็เป็นครั้งแรกของพวกเรา
เราสามพี่น้องพร้อมกันที่อเมริกาเป็นครั้งแรก
แม้แต่พ่อก็ไม่เคยเห็น
และอื่นๆ อีกมากมาย
ในชีวิตและภารกิจชวนป๋วยฯ นี้ (คำของน้องปุ้ย ปภาภรณ์)
(คำเต็มคือ ภารกิจชวนป๋วยปีแปกอ)
เราภูมิใจ และยินดีทำ
ขอส่งกำลังใจให้ทุกคนที่มีบุพการี
อาจจะแข็งแรง ป่วย
หากยังมีชีวิตอยู่
ดูแลท่านดีๆ นะคะ
สวัสดีปีใหม่ ขอให้พบความสุขสวัสดีทุกท่านเทอญ
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [