ในความโควิด :)
เหมือนจะง่วง
แต่ก็ไม่ใช่
เหมือนจะเพลีย
เอ้อ ก็เหนื่อยๆ เพลียๆ
วันนี้ตอนเช้าไปห้องผ่าตัด
ตอนสายยันสี่โมงเย็นเกือบครึ่ง
ก็ไปช่วยส่งข้อมูลแจ้งผลโควิดทางไลน์
คือไปเป็นทีมแอดมินไลน์นั่นเอง มีกันเป็นสิบกว่าคน
ตอนเที่ยงไปกินข้าวกับเพื่อนกับน้อง
ปลาส้ม ส้มตำ ลาบหมู ข้าวเหนียว แกงผักหวานไข่มดแดง
อาจารย์หัวหน้าทีมแจ้งผลไลน์เลี้ยงพิซซ่าอีก
เล่าเรื่องส่งผลแจ้งผลโควิดก่อน
เรื่องมันมีอยู่ว่า
คนที่กลับบ้านที่มาจากจังหวัดสีแดง
ซึ่งเวลานี้มี 5 จังหวัดคือ กรุงเทพ นนทบุรี นครปฐม สมุทรปราการและ ปทุมธานี
จะได้ตรวจฟรี (นี่ก็เพิ่งประกาศวันเสาร์ คนวันศุกร์ก็จ่ายนะคะ ไม่คืนเพราะก่อนประกาศ)
ก็จะมาคัดกรองตามความเสี่ยงเมื่อเข้าบุรีรัมย์
ถ้าไม่ตรวจแล้วมีผลยืนยันก็ไม่ได้เข้าบ้าน
เพราะทางเข้าบ้านจะมีเต๊นท์ อสม กั้นไว้ ขอดูผล
กำนัน ผู้ใหญ่บ้าน ไม่ให้เข้า ว่างั้น
การแจ้งผลไลน์ ทำให้เค้าได้เข้าบ้าน
เพราะเราก๊อปผลไปใส่ในไลน์ให้เลย
ในระหว่างที่รอพัฒนาระบบให้ผู้รับบริการดูผลเองได้
ซึ่งก็มือเป็นระวิง
เพราะคนที่จะรับแจ้งผล ต้องแจ้งชื่อ กับเลขโรงพยาบาลมา
พอแอดไลน์ ก็จะมีข้อความอัตโนมัติว่าต้องส่งอะไรมา
คนไข้ก็ส่งมา เราก็รอผลออก ส่งให้
ฟังดูง่าย
ความจริงคือ
คนไข้ไ่ม่อ่านว่าต้องส่งอะไรให้เรา
ถ่ายรูปบัตรประชาชนอะไรมาเรื่อย ซึ่งมันต้องมาค้นต่อ
ที่จะให้พิมพ์อะไรมาก็ไม่พิมพ์ คือไม่อ่านข้อความอัตโนมัติเลยตอนแรก
เหนือยใจ
คือคนไทยไม่อ่านหนังสือจริงๆ นะ แต่เล่นไลน์กันได้
ทำจนเย็นก็ข่วยกันไปได้มากอยู่ เหลือวันพรุ่งนี้
อาจจะทำน้อยลง เพราะระบบดูผลเอง กำลังจะมาแล้ว
ลดกำลังคนลงค่ะ
สู่ นิวนอร์ม้อว เคร้
บันทึกไว้เป็นความทรงจำ
สงกรานต์ทุกปีเราอยู่เวร
ปีนี้ไม่อยู่ เพราะเตรียมไปหาแม่
ปีที่แล้วไ่ม่อยู่เพราะเฝ้าแม่ที่ต่างประเทศ
ปีนี้ก็เลยได้ช่วยงานในส่วน รพ ในภาวะเร่งด่วนนี้
ภูมิใจ และดีใจที่ได้ช่วยให้คนได้เข้าบ้าน
ดีใจเด้อ :)
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [