เพื่อนของฉันเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่ว ย้อนไปเมื่อนานมาก ๆ กับค่ายแห่งหนึ่ง ที่ฉันได้มีโอกาสเข้าร่วมการฝึกอบรมฯ ในหลักสูตรพิเศษที่โรงเรียนไม่ได้บังคับ(แต่ก็ยังหาเรื่องไปเรียนจนได้ ) กระทั่ง ถึงเวลาตามกำหนดที่ต้องไปร่วมค่ายพักแรมกับสถาบันอื่นเพื่อฝึกภาคสนาม ฉันอาจไม่ได้มีปัญหากับการที่ต้องปรับตัวให้เข้ากับผู้คนแปลกหน้านัก แม้ว่าต้อง โยกย้ายไปอยู่ในแถวกับกลุ่มอื่นที่เขาแยกเอาไว้เป็นพิเศษ เพราะง่ายต่อการจัด อาหารแยกให้ ทั้งชาวมุสลิมและคนที่กินมังสวิรัติ... ซึ่งคนเหล่านี้จะมาจากทั่ว สารทิศของประเทศและมีจำนวนไม่กี่รายเท่านั้น  พวกเราจึงดูคุ้นหน้ากันมากกว่า กลุ่มอื่นที่มีกันเป็นร้อย แต่เรามีกันแค่หลักสิบ และด้วยเหตุนี้เอง ฉันจึงได้พบกับ ใครบางคนเข้าโดยบังเอิญ  ฉันจำวิธีการเลือกบัดดี้ในปีนั้นไม่ได้ ว่าใช้วิธีนับเลขคู่-คี่ หรือแค่หันหลังไปจับคู่ กับคนในแถวเดียวกัน แต่ก็เอาเถอะ บัดดี้ของฉันในปีนั้นเป็นชาวระยอง...เธอดู เป็นคนเจ้าเนื้อแต่ก็ไม่ถึงกับอ้วน(ซึ่งก็น่าจะสูสีกับฉันในช่วงเวลานั้น) ดูแข็งแรงดี ไม่ได้ส่อแววว่าเจ็บป่วย  พอเมื่อต้องมาจับคู่กับเธอคนนี้ โดยที่เราไม่รู้จักกันมาก่อน ซึ่งมันก็ดูน่าตื่นเต้นดีอยู่หรอก  ทั้งนี้เธอได้บอกเรื่องบางอย่างกับฉันตอนแนะนำตัว ให้รู้ด้วยว่า “เราเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่ว” ต่อจากนี้ไป ฉันขอเรียกเธอว่า บัดดี้ แทนชื่อจริงละกันนะ บัดดี้ของฉันเป็นคนร่าเริง คุยเก่ง และดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรกับร่างกายนัก หากไม่นับเรื่องป่วยเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วตามที่บอกมา  เธอมักวานให้ฉันหยิบของ โน่นนี่เป็นประจำ ไม่ก็ชอบบ่ายเบี่ยงให้ทำหน้าที่ต่าง ๆ แทนเสมอ ถึงมันจะไม่ได้ หนักหนาอะไรกับการช่วยเหลือเพื่อนที่มีปัญหาด้านสุขภาพ ดูเหมือนว่าเธอเป็น พวกชอบกินแรงเพื่อนมากกว่านะ  ช่วงเวลาที่อยู่ในค่าย ส่วนมากแล้วดูเหมือนกับว่าฉันจะได้เจอกับเธอที่โรงนอน ไม่ก็เวลากินข้าวเสียส่วนใหญ่ แต่หากเป็นช่วงที่ต้องลงแรงหนัก ๆ กับการฝึก หรือ ต้องออกกำลังกายล่ะก็  เธอจะแยกไปอยู่กับกลุ่มผู้ป่วยเสมอ.... ไม่ก็ไปนอนเล่น มองเพดานในห้องพยาบาล  --  ช่างน่าสงสารซะจริง ๆ (ตรูสงสารตัวเองนั่นแหละ)  ในขณะที่คนอื่นเขามีคู่หูเวลาฝึก ... ฉันก็กลับโดดเดี่ยว หรือไม่ก็ต้องไปจับคู่กับ คนอื่นขาดคู่ฝึกแบบเฉพาะหน้าตลอด  พอนึกย้อนไปถึงเรื่องของการคัดเลือกคนเข้ามาเรียนแต่เริ่มแรก พวกเราทุกคน ต่างพยายามต้องฟิตร่างกายเพื่อวิ่งให้ได้ระยะและเวลาตามที่กำหนด ต้องดันพื้น และซิทอัพ ให้ได้ตามจำนวน ฯลฯ ... แล้วบัดดี้ของฉันคนนี้ผ่านมาได้ยังไงกันเนี่ย? เรื่องของบัดดี้...อาจทำให้ฉันไม่อยากจดจำการฝึกภาคสนามในปีนั้นสักเท่าไหร่ แม้กระทั่งชื่อของเธอ ฉันเองก็ยังจำไม่ได้ ยกเว้นแต่คำแนะนำตัวที่บอกเรื่องโรค ประจำตัวที่ว่าเป็น ลิ้นหัวใจรั่ว นั่นแหละ ฉันอาจไม่มีความรู้เรื่องของโรคดังกล่าวว่ามีอาการหนักแค่ไหน หรือมันจะส่งผล ต่อร่างกายยังไงเมื่อต้องออกแรงหรืออยู่ในภาวะกดดัน เธอมักทำท่าเหนื่อยหอบ และอ่อนล้าอยู่เสมอ ไม่ว่าจะสถานการณ์ใดก็ตาม  ในคืนสุดท้าย ที่เรียกว่าค่ำคืนแห่งการปลดปล่อย (บ้างก็เรียกว่าคืนปล่อยผี) ครูฝึกของพวกเราได้จัดกิจกรรมผ่อนคลายให้ ด้วยการเลี้ยงอาหารพิเศษและมี น้ำอัดลมเย็น ๆ ให้ดื่ม  ซึ่งเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่เราไม่ได้แตะต้องพวกน้ำ เย็นหรือน้ำอัดลมกันเลย  ต้องยอมรับว่า มันเป็นช่วงเวลาที่สนุกที่สุดและไม่มีอะไรต้องมากดดันแล้ว ถึงภาชนะบรรจุอาหารที่ใช้จะดูอนาถาไปบ้าง คือต้องหยิบไก่ทอดไปกินด้วยมือ เปล่าคนละสองชิ้น และเอาฝาหม้อสนามที่เกราะกรังมารองใส่น้ำแดงที่เทผสมกับ น้ำแข็งป่นจนเย็นฉ่ำแทนแก้ว  พอเสียงเพลงในจังหวะเต้นเริ่มเปิดดังขึ้น พื้นที่สนามหญ้าตรงกลางลานโล่งก็ กลายเป็นฟลอร์ชั่วคราว ทุกคนดูครื้นเครงและพากันเต้นแร้งเต้นกากัน ฉันแทบ ไม่ได้ลุกออกไปร่วมวงด้วยแค่อยากนั่งซดน้ำแดงเย็น ๆ และคุยกับเพื่อนที่คุ้นเคย กันหลังจากที่โดนแยกตัวไปรวมกับกองร้อยอื่นระหว่างฝึก...อยากพักขา พักแรง พักร่าง ให้ผ่อนคลายมากกว่า   ในเวลานั้นเอง ครูฝึกที่เดินป้วนเปี้ยนไม่ไกลจากจุดที่เรานั่งพัก ก็ได้แอบมาบอกอะไรบางอย่างให้พวกเราได้รับรู้กันเบา ๆ  “เดี๋ยวคอยดูสิ  คืนนี้จะได้เห็นพวกที่ชอบสิงตามห้องพยาบาล  พากันลุกออกมาเต้นกันจนลืมตัวเพียบเลย....” มีทั้งคนที่แขนเดาะ พวกมีพันผ้ายืดพันตามข้อต่อ พวกถือไม้ค้ำ ที่ดูเหมือนเป็น สัญลักษณ์บอกถึงความเจ็บไข้ระหว่างมาค่าย ออกมายักย้าย ส่ายสะบัดตัวกัน อย่างลืมป่วย....แม้ว่าจะไม่ใช่ทั้งหมดสำหรับพวกที่บาดเจ็บระหว่างฝึกก็ตาม แต่คนที่ดูสะดุดตาที่สุดสำหรับฉัน คงเห็นจะเป็น บัดดี้ ที่คุยเก่งและแสนร่าเริง ของฉันคนนั้นไง ดูเธอกำลังสนุกสุดเหวี่ยงกับเพลงและเต้นได้อย่างไม่รู้เหนื่อย มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ ที่ขณะนี้บัดดี้ของฉันแทบไม่มีอาการลิ้นหัวใจรั่วกำเริบ กระทั่งเหนื่อยหอบแฮ่ก ๆ แสดงออกมาให้เห็นเหมือนกับที่ผ่านมาสักนิด     Create Date : 24 มกราคม 2562 17 comments Last Update : 24 มกราคม 2562 20:39:42 น. Counter : 1112 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณสาวไกด์ใจซื่อ, คุณ**mp5**, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณสองแผ่นดิน, คุณชีริว, คุณtoor36, คุณhaiku, คุณnewyorknurse, คุณทุเรียนกวน ป่วนรัก

ไม่น่าเลย ครูฝึกน่าจะบอกก่อน 555   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 24 มกราคม 2562 13:04:41 น.

อ่านแล้วก็ขำหึๆ คนแบบนี้มีจริงๆ นะ พี่ก็เคยเจอ เค้าก็ไม่ยักกะละอายใจเนาะ ตลกดี จำชื่อไม่ได้น่ะดีแล้ว ไม่น่าจำหรอก 555 บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต กะว่าก๋า Book Blog ดู Blog สายหมอกและก้อนเมฆ Photo Blog ดู Blog kae+aoe Parenting Blog ดู Blog กาบริเอล Diarist ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 24 มกราคม 2562 13:15:22 น.

แวะมาเยี่ยมครับ   โดย: **mp5** 24 มกราคม 2562 16:10:19 น.

โวะ พี่ก็รู้สึกมหัศจรรย์เหมือนกัน นี่เธอ... อยากจะทำเสียงสูงใส่ เป็นไปได้นะ แปลว่าครูฝึกก็รู้แกวคนกลุ่มนี้ แต่ก็ไม่ได้ถือสาหาความอะไร คิดว่าคงมีแบบนี้ทุกรุ่น มากน้อยกว่ากันเท่าไหร่แค่นั้นเอง   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 24 มกราคม 2562 19:50:25 น.

55เมาน้ำอัดลมแล้วอาจลืมตัวก็ได้ครับ   โดย: สองแผ่นดิน 24 มกราคม 2562 22:12:10 น.

ลุงแอ็ดแปลกใจเสมอ เมื่อพบเจอกับเพื่อนร่วมโลกประเภทนี้ สมัยหนึ่งนานมากจริงๆ ตอนอยู่ ทร.นย.ฐานทัพเรือสัตหีบ ชลบุรี มันจะมีตราง"ฝึกยิงปืนยาว"ระยะ500หลาเท่ากับ457.2 เมตร แบ่งเป็นสองทีม ทีมแรก ฝึกยิงก่อน"จำไม่ได้ว่ามีกี่คนต่อทีม แต่น่าไม่เกิน10คน???? ส่วนอีกทีม5คน ก็ไปคอยชักป้ายขึ้นลง ป้ายสูนยิงปืนยาว เพื่อนับผลคะแนน ที่เพื่อนๆ5คน นั้นยิงก่อน เมื่อถึงเวลาทีมลุงแอ็ด จะต้องถึงคิวไปชักป้าย สูนยิงปืนยาว นับคะแนน ให้เพื่อนๆ ที่นอนยิงปืนยาวระยะ 500หลาใส่ป้ายสูน ทั้งสนุก และตื่นเต้นสุดๆ เมื่อเวลาลูกปืนยาว วิ่งมากระทบป้ายนั้น จะมีเสียงดังสนั่น เมื่อเพื่อนๆยิ่งครบชุด พี่จ่าครูฝึก จะออกคำส่ง ให้พวกเราปฏิบัติการ ชักป้ายลงนับคะแนน พวกเราทั้งทีม มัวแต่คุยๆๆๆๆกัน ไม่คอยฟังคำสั่ง ให้ปฏิบัติอย่างรวดเร็ว พี่จ่าแก เลยสั่งให้พวกเรา ทั้งทีม ถอดกางเกงออกให้หมด เปลือยปล่าวอะจิ...ฮ่าาาา ทั้งทีม.... ถูกแก้ผ้าล่อนจอน เหลือแต่เสื้อ คอกลมๆ ท่อนบน ส่วนท่อนล่างนั้น....นึกเอากะแล้วกันอ่ะน่ะ....เพื่อชักป้ายสูนยิงปืนนับคะแนน ดัดสันดานที่พวกแก ไม่คอยฟังคำสั่งตรู   โดย: ชวนเพื่อนมีสุขภาพดี (สมาชิกหมายเลข 4365762 ) 25 มกราคม 2562 0:42:59 น.

เข้าค่ายนอกสถานที่ ถ้าโรงเรียนไม่บังคับผมไม่คิดจะไปเลยอะ แต่คนที่ชอบก็มีนะเนี่ย ว่าแต่ทำไมฟ้าไปอยู่กลุ่มพิเศษอะ เป็นมุสลิมหรอกเรอะ? โรคลิ้นหัวใจรั่วเลอืดสูบฉีดไม่เท่าคนอื่น ออกซิเจนมันก็ลำเลียงไม่พอ เหนื่อนง่าย หายใจยาก ทำอะไรก็ลำบาก คุณยายผมก็เป็นโรคนี้เหมือนกัน แต่กับคุณบัดดี้นี่อาจเป็นโรคสัก 20% สำออยอีก 80% ได้บัดดี้เป็นโรคประจำตัวแบบนี้มีก็เหมือนไม่มี ยามฝึกไม่มีคู่ฝึก ยามไม่ฝึกก็ทำหน้าที่คนรับใช้ให้บัดดี้ อิอิ เพลงแดนซ์นี่คงเหมือนคาถาปลุกซอมบี้ ป่วยๆอยู่ลุกขึ้นมาเต้นเช้ย~ ว่าแต่ค่ายนี้เขาฝึกอะไรกันน่ะ?   โดย: ชีริว 25 มกราคม 2562 21:53:10 น.

ตอนที่มาถึง “เราเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่ว” เป็นผมก็ทำอะไรไม่ถูกนะ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี จะช่วยเหลืออะไรได้บ้าง เป็นผมอาจจะมีการซักประวัติเล้กน้อย ด้วยความสนใจว่ามันมีอาการเป็นอย่างไร คดีพลิกแฮะ ตอนแรกผมอ่านผมยังคิดเลยว่าได้บัดดี้แบบนี้ผมเซ็งแย่เลย อาจจะโทษบัดดี้เลยด้วยซ้ำ แต่พออ่านมาถึงตอนจบแทบอยากเดินไปกระทืบบัดดี้ตรงนั้นเลย ครูก็รู้ทัน คงเจอแบบนี้มาเยอะ   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 26 มกราคม 2562 0:56:32 น.

ผู้คนที่นี่ ผู้ชายหล่อเหลาเอาเรื่อง ผู้หญิงก็สวยมาก หน้าคมเข้ม จมูก ตา ปาก โหย...สวยจ้ะฟ้า แต่ไกด์กรุ๊ปพี่บอกว่า หนุ่ม ๆ ที่นี่นิยมสาวมีพุง เห็นหุ่นเธอสลิมแบบนั้น แต่เธอเลี้ยงพุงน้อย ๆ ไว้ด้วยนะ แน่นอนว่าพี่มีภาพทั้งหนุ่ม สาว ตุรกีมาแน่ ๆ จ้ะ เค้าเป็นหมาจร น่าจะเป็นแบบที่ฟ้าว่าแหละ เอาไว้เช็คจำนวนประชากรสี่ขาหรือเปล่านะ แมว...เยอะมากกกก น่ารักมากฟ้าเอ๊ย พี่ถ่ายมาเยอะเลย รอแป๊บใหญ่ ๆ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 26 มกราคม 2562 14:40:56 น.

ยังโม้ไม่จบเลย มือพลาดไปโดน กดส่งซะงั้น 555 แมวจรเหมือนกันจ้ะ แต่ตัวฟู ขนฟู น่ารัก อยู่นิ่ง ๆ ถ่ายได้สบาย ๆ ไม่เหมือนพวกที่บ้าน 3 ตัว ยังกะรู้ว่าแม่แอบถ่ายรูป เดี๋ยวหลับ เดี๋ยวปิดหน้าปิดตา   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 26 มกราคม 2562 14:43:01 น.

เดาว่าเรียน รด. แน่เลยนิ >_< จริง ๆ ผู้หญิงเรียน รด. ก็ไม่แปลกอะไรหรอกนะ เห็นเยอะแยะ แถมคนที่มาเรียนนี่ตั้งใจฝึกมากกว่าผู้ชายซะอีก แต่มันแปลกตรงที่ มีคนเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วมาเรียนนี่แหละ คือรู้ทั้งรู้ว่าตัวเองฝึกตามหลักสูตรไม่ได้ แล้วมาสมัครเรียนทำไมหนอ หรือว่าเพิ่งตรวจพบอาการนี้ทีหลัง อืม~ ไม่รู้เหมือนกันแฮะ ไม่เดาดีกว่า อยู่่ห่าง ๆ ไว้น่าจะดีนั่นแหละ ^^" ว่าแต่...วันปล่อยผีคืนนั้น น่าจะเป็นวันพระจันทร์เต็มดวงเปล่า พอได้อาบแสงจันทร์วันเพ็ญ ทำให้พลังคอสโม่ลุกโพลง อาการเจ็บไข้ได้ป่วยต่าง ๆ ก็เลยหายเป็นปลิดทิ้งไง 55   โดย: ทุเรียนกวน ป่วนรัก 27 มกราคม 2562 18:14:53 น.

สวัสดีอีกรอบเด้ออออออ ขอบคุณพิกัดที่สวนหลวงน้าาา เอาไว้จะพยายามไปหาดู 55555 ปกติไปก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาจับโปเกมอนด้วยอะแหละ จริงนะ ร้านนี้ยังกะเจอเนื้อคู่ เขากินรสชาติเดียวกับบ้านพี่จริงๆ เลยแหละ 55555   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 27 มกราคม 2562 19:19:58 น.

เขาชนไก่นี่อย่าบอกนะว่าเธอไปเรียน รด. หญิง ผู้ชายนี่หนีกันสุดชีวิต ผู้หญิงที่ไม่ต้องเป็นทหารมาเรียนนี่มันอึ้งอะ แล้วยิ่งคนเป็นลิ้นหัวใจรั่วเนี่ย มาทำม้ายยยย? นานๆจะเจอคนไม่อิสลามแต่ไม่ชอบกินหมู มันเป็นสัตว์ที่อร่อยนะครับ! แต่แบบนี้เที่ยวอินเดียสบายแหะ ไม่มีหมูกินอยู่แล้ว   โดย: ชีริว 28 มกราคม 2562 22:48:33 น.

^ อินเดียไม่มีเนื้อให้กินน่ะสิขะรับ   โดย: กาบริเอล 29 มกราคม 2562 9:14:54 น.

แวะมาทักทายครับ   โดย: สมาชิกหมายเลข 5089482 29 มกราคม 2562 16:55:42 น.

โดย: Sözleşmeler ve Kurallar IP: 139.99.104.95 4 กุมภาพันธ์ 2562 13:48:58 น.

@หลานฟ้า ฮ่าาาา....ยุสำเร็จแหละ...ฮ่าา....   โดย: ลุงแอ็ดคิดถึงอดีตที่ผ่านมา (สมาชิกหมายเลข 4365762 ) 21 กุมภาพันธ์ 2562 13:59:18 น.