เรื่องป่วย ๆ - คอแตก ในเอนทรี่ก่อนสำหรับ อาการ Bell's Palsy ที่พ่วงแถมมากับ งูสวัดฯ นั้น
เพื่อน ๆ บล็อกทั้งหลายก็อาจรู้สึกดี ที่ จขบ. มีการไหวตัวรีบไปหาหมอทันเวลา
แต่สำหรับเรื่องป่วย ๆ ที่จะเล่าหนนี้ มันช่างแสนจะตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
ช่วงปลายปี 2011 ...ตรงบริเวณด้านข้างลำคอฝั่งซ้ายมีตุ่มขนาดเล็กขึ้นอยู่
จากนั้นก็เขยิบถอยหลังไปอีกราว ๆ 1 นิ้ว มันเคยมีตุ่มขนาดเล็กโผล่ขึ้นมา
จนดูคล้ายกับมีตาตุ่มมาขึ้นอยู่ข้างคอ (ขนาดก็ประมาณนั้น)
เมื่ออาการเจ็บเริ่มมีตามมา เราก็เริ่มทนไม่ได้
เพราะมันเหมือนกับเนื้อด้านในคอถูกหยิกแรง ๆ
หรือหนักไปกว่านั้นก็ปวดร้อนคล้ายถูกไฟจี้
ถึงมันจะไม่ได้ส่งจังหวะความเจ็บนี้ไปตลอดทั้งวันก็ตาม
แต่พอมันส่งอาการบอกเตือนทีนึงก็แทบสาหัส
เราเริ่มรู้สึกเครียดว่ามันจะลามลึกกินเนื้อด้านใน หรือติดเชื้อด้วยอีกหรือปล่าว ...
ที่คออีกด้านในตำแหน่งเดียวกัน ก็ดันมีตุ่มขึ้นเหมือนกับด้านซ้ายในระยะเริ่มแรกเปี๊ยบ
มาถึงตอนนี้เราเริ่มเข้าใจว่าทำไมคนหลายคนกลัวที่จะไปหาหมอ
คงเพราะไม่อยากฟังเรื่องร้าย หรือกระทั่งเจอการรักษาที่เจ็บปวดแน่ ๆ
ทั้งที่มันควรจะต้องเป็นสิ่งที่ต้องยอมรับมากกว่าปล่อยให้ลุกลาม
และอยู่ ๆ ก็พาลคิดไปจนถึงเรื่องเล่าที่คนแก่แถวบ้าน
เอาเหอะ ... ถ้าจะต้องโดนผ่า โดนเจาะที่คอ
หรือหมอจะทำวิธีไหนก็ไม่สนแล้ว "ยังไม่อยากตาย" บอกตรง ๆ
และแล้วในที่สุดเราก็ยอมไปตรวจก้อนที่คอจนได้
....
ที่ห้องตรวจ ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง หลังจากคุณหมอรับฟังอาการที่บอกเล่า
จบแล้ว ?
รึปล่าว ?
เฮ้....ยังสิ ต้องไปรอคิวเจาะคอก่อน !
ก็ในวันเดียวกันนั่นแหละ เราจำเป็นต้องไปรอคิวเข้าตรวจกับอีกแผนก
ซึ่งเป็นหมอเฉพาะทาง หู คอ จมูก ... ตื่นเต้น จนมือเย็น ไปหลายรอบ
เค้าทำกันยังไงหนอ ?
ทันทีที่ถึงคิวของเรา และได้เดินเข้าห้องตรวจ
ในใจก็เริ่มเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ มีคุณหมอผู้หญิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวโต
พร้อมกับพยาบาล(น่าจะสองคน) ที่กำลังตระเตรียมอุปกรณ์ต่าง ๆ กันอยู่
คุณหมอสาวสวมผ้าปิดปาก ในมาดนางพญา (ส่วนบรรยากาศห้องก็เงียบกริบ)
กำลังทำการลนอุปกรณ์บางอย่างเพื่อฆ่าเชื้อบนไฟตะเกียงแอลกอฮอล์
หนนี้หมอไม่ถามหรอกว่าคนไข้เป็นอะไรมา
เพราะอ่านจากแฟ้มข้อมูลที่ส่งมาจากห้องตรวจแรกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ก็จึงได้เริ่มตรวจคลำที่คอพอเป็นพิธีก่อน จากนั้นก็ต่อด้วยช่องปาก
"อ้าปากค่ะ" หมอเริ่มสำรวจช่องคอด้านในจากไฟฉาย และเอาสิ่งบางอย่าง"คนไข้ออกเสียง อี๊ ด้วยค่ะ" หมอให้บอกให้ออกเสียง อี๊ ลากยาว ...
ระหว่างที่วัตถุก้านยาวนั่นยังคงวางกดทับตรงโคนลิ้นอยู่เนี่ยนะ ?
หลังจากผ่านการตรวจช่องคอไปอย่างทุลักทุเล (คนไข้พยายามเต็มที่แล้ว)
เมื่อได้ขึ้นไปยังเตียงตรวจ ก็มีสำลีชุปแอลกอฮอล์ป้ายนำร่องก่อน
ต่อมา หมอก็ลงเข็มที่ก้อนคอโดยตรง (เจ็บมาก) และควานแทง สุ่มหาเนื้อด้านใน
เพราะอยู่ดี ๆ ไหล่ซ้ายมันกระตุกขึ้นมาในตอนนั้นเฉยเลย คุณพยาบาลก็คอยจับมือ
จับไหล่ตลอด .... ก็ไม่ได้ร้องว่าเจ็บนะ แต่น้ำตามันดันไหลแบบกลั้นไม่ได้เลยล่ะ
เมื่อได้เจาะเอาเนื้อเยื่อตัวอย่างไปแล้ว พยาบาลก็ทำการเอาผ้าก๊อซมาปิดไว้
มันก็แค่มีเลือดซึมนิด ๆ แบบที่ไปฉีดยา, เจาะเลือด นั่นแหละ
ช่วงนั้นเราไว้ผมสั้นมาก ตรงช่วงลำคอจึงเป็นที่น่าสังเกตได้ง่าย
ก็เลยเอาผ้าก๊อซมาแปะทับ กันคนสงสัยว่าเป็นอะไรมา...เพราะอาการบวม
สองวันแรกหลังจากที่เจาะคอตรวจ ก็ดูเหมือนว่ามันจะยุบลงนิด ๆ
แม้จะยังรู้สึกเจ็บตามเดิมอยู่ หลงดีใจไปได้ไม่นาน มันก็บวมเป่งขึ้นกว่าเดิมซะอีก
ที่หนักไปกว่านั้น ผิวหนังตรงก้อนเนื้อเริ่มคล้ำและแห้งเป็นสะเก็ดเหมือนผิวที่ตายแล้ว
ในค่ำวันหนึ่ง ขณะที่เรานั่งเล่นตามปกติ อยู่ ๆ ผ้าก๊อซที่แปะพรางตาไว้
ก็ได้แต่ทำความสะอาดแผลขั้นพื้นฐานแก้ขัดไปก่อน ส่วนวันรุ่งขึ้นแน่นอนว่า
(คงไม่ต้องรอให้ถึงวันหมอนัดตรวจหรอก)"ไปโดนอะไรมา" รอบนี้เป็นพี่บุรุษพยาบาลที่รับหน้าที่
เราเปิดรูปที่ถ่ายไว้ให้ดูตอนที่แผลมันแตกนี่แหละ พร้อมบอกอาการให้ฟัง
จากนั้นเขาก็เตรียมอุปกรณ์ล้างแผลมาทำการรักษา แม้แผลจะแตก
แต่ขนาดก้อนที่คอมันก็ยังบวมเหมือนเดิม
น้ำตาไหลแบบไม่อายแล้วตอนนั้น
ถัดมาก็ดึงคีบผ้าสีขาวที่เป็นเส้นออกให้เห็นอีก เราไม่รู้ว่ามันคืออะไร..."ผ้าก๊อซแบบนี้เขาจะเอาไปใส่ไว้ในแผลลึก เพื่อซับหนองที่อยู่ด้านใน"
"ไม่อยากลองก็ต้องลองแล้วล่ะ แผลลึกขนาดนี้"
กดดันใส่เข้าไปในช่องแผลเรื่อย ๆ จนเต็มโพรงที่คอ
เรียกว่าเกือบหายบวมเป็นที่เรียบร้อย แต่กลายมาเป็นโพรงแผลแทน
เป็นวันที่เจ็บที่สุดในการทำแผลตอนนั้นก็ว่าได้
ป้ายแอลกอฮอล์รอบปากแผล (มันจะจี๊ด ๆ ) ต่อด้วยลงเบตาดีน แถวรอบนอกปากแผล
แล้วก็ใส่ก๊อซเดรน ยัดเข้าไปใหม่ และปิดท้ายด้วยแผ่นก๊อซที่โปะทับลงอีก
ก็นานเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ กว่าจะรู้สึกด้านชาจนไม่รู้สึกเจ็บได้เวลาทำแผลเนี่ย
ซึ่งก็ใช้เวลายาวนานไปถึง 3 เดือนแน่ะ แต่กว่าแผลจะหายจริง ๆ ก็โน่นอีกสองเดือนให้หลัง
....
กลับมาที่เรื่องของการรับยารักษาต่อ ในส่วนของวัณโรคต่อมน้ำเหลืองจะไม่แพร่เชื้อติดต่อ
เช่น หากเริ่มกินครั้งแรกตอนช่วง หนึ่งทุ่ม วันถัดไปก็ต้องกินในเวลาเดียวกันด้วย
หากเกินจากนั้นอาจส่งผลให้เกิดอาการดื้อยา และการรักษาจะไม่ต่อเนื่อง
ถ้าแย่ถึงขั้นนั้นคงต้องเริ่มต้นกลับมารับยากันใหม่ (จากเดิมหกเดือน...ก็คงลากยาวไปอีก)
ยาชุดแรกที่ได้มากิน ก็ตกอยู่ประมาณ 11 เม็ดได้ ...เยอะโคตร
แต่หลังจากนั้นก็มีการปรับลดตัวยาไปตามสูตร ซึ่งการนัดตรวจก็ต้องมาให้สม่ำเสมอทุกเดือน
เรื่องป่วยครั้งนี้คงต้องเรียกว่าน่าจะหนักหนาที่สุดแล้วในชีวิต
อ้อ ...แต่ที่ดีไปกว่านั้น ตุ่มที่ขึ้นตรงคออีกข้างมันก็ยุบหายไปนะ เลยไม่ต้องมารอลุ้นว่า
และบางทีเราก็ใช้แกล้งอำคนอื่น ๆ ได้ด้วย :)
มีอยู่หนหนึ่ง ตอนที่ได้ไปเที่ยวประเทศลาวกับกลุ่มเพื่อน
พวกเราได้ร่วมตั้งวงปูเสื่อกินข้าวกับเหล่าคนท้องถิ่นที่โน่น (ซึ่งรู้จักกันอยู่แล้ว)
ขณะที่รอกับข้าวส่งมา พวกเด็กที่นั่งล้อมด้านข้างดันเหลือบมาเห็นรอยแผลที่ว่าเข้า
คงเพราะวันนั้นมันร้อน ก็เลยรวบผมขึ้นด้วยล่ะ
"คอเจ้าเป็นหยัง?"
พอน้องชาวลาวคนหนึ่งถามขึ้น ...
ก็กลายเป็นเรื่องที่ดึงความสนใจให้คนข้าง ๆ พากันจ้องมองที่คอเรา
"ข้อย โดน ปืนยิง"
"เย้ยยย ...."
แล้วพวกเขา ก็พากันร้องและสะดุ้งพร้อมกันยังกับนัดไว้
จบเพียงเท่านี้ละเนอะ ไม่มีตอนต่อไปแล้วนะคะ
ก็แหม....บรรยากาศที่โรงพยาบาล
มันไม่บันเทิงเหมือนซีรีย์ scrubs ซะหน่อย !
VIDEO
Create Date : 21 กรกฎาคม 2560
Last Update : 22 กรกฎาคม 2560 10:16:37 น.
18 comments
Counter : 2557 Pageviews.
ใช่พี่มั้ย ไม่ใช่นี่นา ฟ้าเจ็บ เอ๊ย เป็นพี่ก็น้ำตาไหลพรากเหมือนกันแหละ มันออกมาเองเนอะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 57 คน [
โดนยิง ได้ยินแบบนี้ก็ช็อคเหมือนกันนะครับ