2 อาทิตย์ที่ผ่านมา งานของผมนี่ยิ่งกว่าสงครามโลกครั้งที่ 3 เละเทะยิ่งกว่านิวเคลียร์ซะอีก เรียกว่าผมไล่งานไม่ทันจน งานหลุดกระจาย  ยิ่งกว่านั้นคือ เหนื่อยจนไข้ขึ้น แต่นอนตื่นมาก็สบายดีเหมือนเดิม อยากเหล้าเลยครับ! เครียดจนอยากจะยืมความสุขจากแอลกอฮอล์มาใช้ เปิดมาวันจันทร์นัดเพื่อนเรียบร้อย....คืนวันเสาร์จัดไป  แต่ปรากฎ.....นัดเพื่อนยังไม่ทันข้ามวัน ..... ภูมิแพ้ก็เล่นเอาแทบทรุดคาไซต์ เรียกว่าพี่ทิพย์ต้องเรียกรถมารับผมกลับบ้าน ตั้งแต่ยังไม่เที่ยง แถมยังอุตส่าห์ยัดข้าวเที่ยงใส่มือมาให้กลับไปกินที่บ้านอีกด้วย ถึงแม้ว่าพี่ทิพย์ตกอกตกใจ ก็ยังวอถามหาว่าผมใส่เซฟตี้ไหม ไอ่ที่ปีนไปเดินอยู่บนแคทวอล์คชั้นลอย แล้วไปนั่งยิ้มอยู่ตรงนั้น แต่........พี่ทิพย์ก็ให้ผมเข้างานวันเสาร์ให้แบบไม่ถงไม่ถามกันซักคำ จริงๆ วันนั้นคนที่ตกใจกว่าน่าจะเป็น พี่หมิว สาวหล่อที่พาผมปีนขึ้นไปยืนตรงนั้นมากกว่า เพราะพอเห็นผมยืนก้มหน้าเท้าราวจับเงียบๆ ไป พี่แกก็เริ่มสะกิด "แกเป็นไรป่ะ นี่แกเป็นไรป่ะเนี้ย" ซึ่งผมก็ยิ้มๆ พูดกับแกปกติ แต่พี่หมิวก็เอาแต่ถามผมซ้ำๆ คำเดิม จนผมนี่ต้องบอกพี่แกว่า "ฮึ้บดิวะพี่ ฮิ้บ...เงียบ...." "แล้วแกเป็นอะไร" "เอาจริงๆ เลยไหม....ตอนนี้เริ่มรำคาญละ" เท่านั้นแหละ พี่หมิวเอาปลายเท้าเตะเท้าผม แปะๆ พร้อมบ่นเบาๆ ว่า "กวนตีนหรอ ฮื้อ ฮื้อ ฮื้อ" พอลงมาได้ ผมก็มานั่งรอรถอยู่ ซึ่งพี่หมิวกับพี่ทิพย์ก็รอเป็นเพื่อน แต่คนที่นั่งติดผมคือพี่หมิว ไอ่ผมก็นั่งดมยาดมมือนึง อีกมือนึงอ้อมหลังพี่หมิวไปแล้วเอาตัวพิงพี่แกไว้ "ไม่ไหววะ..." ผมพูดกับตัวเองแบบมีเสียง "แกไหวไหมเนี้ยเอาดีๆ...แล้วแกทิ้งตัวแบบนี้ ฉันหนักมากนะเว่ย ฉันเป็นผู้หญิงนะ" "พี่อ่ะนะ....พี่เป็นผู้หญิงตอนไหน" "ฉันยังมีนมอยู่เลยนะเว่ย" พี่แกพูดพร้อมหัวเราะ ส่วนผมก็หันไปมองนิดนึง "แกมองไร" "ไอ่นี่เห็นนี่ผมไม่เรียกนมว่ะ" ว่าแล้วก็หมุนหัวหันหน้าหนี  ทีนี้เลยต้องบอกเพื่อน....ศุกร์นี้กูไม่เฟิร์มเลยวะ  อาการนี้กูแดกไม่ไหวไปอาทิตย์นึงแน่นอน....เสาร์หน้าได้ไหม แต่ถึงจะแย่เบอร์นั้น วันรุ่งขึ้นผมก็ยังรับผิดชอบต่อหลานในวันที่เค้าแต่งตัวสวย ตื่นแต่เช้าแบบยังเมายาที่กินเมื่อคืนอยู่ ไปส่งหลานที่โรงเรียน พี่สาวก็จับหลานแต่งหน้าซะสวย ส่วนผมก็ทำหน้าที่ตากล้องมือทองตามระเบียบ  ทำงานเส็ด ผมก็ไม่ลืมที่จะพาหลานไปปาร์ตี้ฮาโลวีนที่คาเฟ่กับเพื่อน แต่ผมนั่งเฉยๆ นะครับ ให้ใครที่สะดวกไปดูแลกันข้างนอกเอา พร้อมออกตัวไว้ว่า ผมไม่ค่อยสบายขอเฝ้าโต๊ะแล้วกัน แต่ตอนนั้นหน้าผมแย่จริงครับ พ่อแม่เพื่อนของหลานก็บอก "อ่ะนั่งๆ ครับคุณน้า" อ้า....แล้วก็มาอาทิตย์นี้สินะครับ...... วันจันทร์นัดเพื่อน เพื่อนเฟิม จองโต๊ะเรียบร้อย  วันอังคาร....ผมเจ็บคอ.... เฮ้ย สบ๊าย เอฟเฟ็คจากภูมิแพ้แสบคอได้บ้าง ปกติ แต่ตกดึกคืนนั้น...คอผมนี่เจ็บเหมือนกำลังกลืนแก้วไวน์ทุบละเอียด เรียกว่าแสบไปทุกอณูรูขุมขน เจ็บลามไปยันหู แสบไปถึงจมูก เช้าวันรุ่งขึ้นก็ได้เรื่องเลยครับ ไข้ขึ้น 39 กว่า เกือบ 40 ขับรถออกไปทำงานไปยังไม่ทันครึ่งทาง รถร้องสนั่นพร้อมเสียงแตรจากคันหลัง และสติกลับมาได้จากเสียงรถร้องดังยาวพร้อมระบบดึงพวงมาลัยกลับที่ทำงาน  เพราะผมแทบจะเอารถอยู่ในเลนไม่ได้เลย เนื่องจากไข้สูง และอดนอน นอนไปแค่ 2-3 ชั่วโมงเองครับ ใช่ครับ...ผมน่าจะหลับใน แต่เป็นการหลับในแบบเบลอๆ  ได้รู้สึก หูได้ยินเสียง ตาเห็นภาพ แต่ควบคุมร่างกายไม่ได้ สุดท้าย ผมตัดสินใจเข้าปั๊มแล้วนอนไปซักครึ่งชั่วโมง ก่อนจะตื่นมาไลน์บอกไนท์ว่าป่วยเข้าไซต์ไม่ไหว ซึ่งวันนั้น ระดับหัวหน้าที่เข้าไปเฝ้างานให้คือ ย้ง  ที่รู้เรื่องปั๊บ ก็โทรหาไนท์แล้วตามไปแทนงานให้ผมทันที ระหว่างนั้นก็โทรมาหาว่าผมโอเคไหม หลังจากนั้น พี่หมิงกับเจมส์ก็มารับผมกลับไปส่งบ้าน  ส่วนรถผมก็ทิ้งไว้ในปั๊มนั่นแหละครับ ด้วยสาเหตุง่ายๆ ของเพื่อน คือ "ขับไม่เป็น" เออไม่เป็นไร ช่างแม่ง เดี๋ยวเย็นๆ หรือดีขึ้นยังไงค่อยกลับมาเอา กลับมาบ้านได้ก็ Consult กับไซต์เตรียมงานให้ไนท์กับย้งที่ไปเข้างาน ไม่ไหวก็นอน ดีขึ้นก็ลุกขึ้นมาเคลียร์งาน เหนื่อยก็นอนต่อ แล้วหลับยาวไปตอน 11 โมง ตื่นมาอีกทีเกือบบ่ายโมง ก่อนจะโทรไปหาแม่ว่า เดี๋ยวออกไปรับหลานที่โรงเรียนให้ แต่แม่ก็บอกว่า พี่เขยโทรมาบอกว่าจะกลับมารับหลานเอง ก่อนที่พี่เค้าจะโทรมาหาว่า จะกินข้าวอะไรไหมขากลับจะซื้อข้าวมาให้กิน แต่ผมไม่เอา ก่อนจะให้พี่เพ็ญเอาน้ำขึ้นมาให้กินแล้วหลับต่อ ตื่นอีกที บ่าย 3  สรุปวันนั้นต้องลาป่วย แต่ลาหยุดไม่ได้หยุด เพราะนั่งทำงานตลอดที่ตื่น เรียกว่า กินพาราไปทำงานไป ยังดีที่วันที่ปวดกินข้าวไม่ไหว พี่เพ็ญยังทำกล้วยปิ้งขึ้นมาให้กิน จนแฟนกลับบ้านมาตอนเย็น ผมก็ยังนั่งๆ นอนๆ ไข้ต่ำๆ อยู่เลย จนวันนี้ผมก็ยังไม่หายเลยครับ ยังคงเจ็บคอมาก เสียงนี่หายไปเลย พูดไม่ได้มาร่วม 2 วันแล้ว จัดการบอกทุกคนว่า มีอะไรไลน์มานะ ไม่ต้องโทร นี่พูดไม่ได้เลย ทำให้ 2 อาทิตย์นี้ ยิ่งกว่าความบรรลัยอีกครับ     Create Date : 08 พฤศจิกายน 2567 12 comments Last Update : 8 พฤศจิกายน 2567 19:18:20 น. Counter : 336 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณหอมกร, คุณThe Kop Civil, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณกะริโตะคุง, คุณกะว่าก๋า, คุณnonnoiGiwGiw, คุณtoor36, คุณสองแผ่นดิน, คุณอุ้มสี, คุณSweet_pills

มาแล้วนักเขียนมือทอง โหวตๆ   โดย: หอมกร 8 พฤศจิกายน 2567 14:18:25 น.

สวัสดีครับน้องปริ๊นซ์ วันนี้วันศุกร์นึกว่าน้องปริ๊นซ์จะออกไปฉลองที่ไหน ไม่สบายเสียแล้ว พี่ว่าทีมงานน้องปริ๊นซ์เก่ง ๆ ทุกคนเลยนะ คือสามารถทำงานแทนกันได้หมดทุกคน กล้วยปิ้งของชอบพี่เลย 555 เดี๋ยวนี้พี่ออกเที่ยวเกือบทุกอาทิตย์เหมือนกันครับ ไม่งานวิ่งก็เที่ยว วันนี้กำลังจะเดินทางไปแม่ฮ่องสอน ไว้จะมาเล่าให้ฟังในบล็อกนะครับ   โดย: The Kop Civil 8 พฤศจิกายน 2567 15:15:59 น.

สวัสดีครับ หายไวๆครับ นึกถึงสมัยทำงานรับเหมา เป็นโควิด นอนอยู่บ้านก็ยังต้องนั่งเคลียร์แบบให้หน้า site งานเพราะ "เขาจะเอา" สรุปลาป่วยกักตัวก็เหมือนไม่ได้ลา แค่ทำงานอยู่บ้าน   โดย: กะริโตะคุง 8 พฤศจิกายน 2567 19:47:52 น.

ภูมิแพ้แม้จะไม่ดี แต่บางทีอาจจะดีก็ได้นะครับ ทำให้น้องปริ๊นซ์ต้องดื่มแบบมีลิมิต 555 ข้าวหอมแต่งหน้าแต่งตัวน่ารักมากๆ เด็กผู้หญิงเวลาแต่งตัวนี่น่ารักดีจริงๆครับ ยังไงก็ขอให้หายดีเร็วๆนะครับ เมื่อวานพี่ก๋านั่งดูโหนกระแสด้วยนะ ดูจนจบเลย ปกติจะไม่ดูรายการนี้ครับ   โดย: กะว่าก๋า 8 พฤศจิกายน 2567 20:00:34 น.

Happy Friday จ้า หายป่วยไว ๆ นะคะ พักผ่อนเยอะ ๆ งดดื่มด้วยค่ะ 555 ไม่สบายตอนออกไซต์หรือหลับในตอนขับรถอันตรายมากนะคะ   โดย: ฟ้าใสวันใหม่ 8 พฤศจิกายน 2567 20:01:30 น.

ข้าวหอมน่ารักมากกกกก.. แต่ชั้นจะตกใจอะไรก่อนดี ระหว่างหลับในบนรถ กับวูบทีไซด์งานน่ะ..   โดย: nonnoiGiwGiw 8 พฤศจิกายน 2567 20:53:47 น.

อรุณสวัสดิ์ครับน้องปริ๊นซ์   โดย: กะว่าก๋า 9 พฤศจิกายน 2567 5:41:58 น.

แอลกอฮอล์ไม่ค่อยช่วยเท่าไหร่หรอกนะ ถ้าแฮ็งจะแย่เอาได้ เด็กๆ ชอบงานแบบนี้จริงๆ เป็นโอกาสได้สนุกของเขาล่ะ เราเห็นเค้าสนุกเราก็ดีใจ จากบล็อกก่อนหน้า เราไม่ได้ต้องการให้โดนลงโทษหรอก ก็แค่รู้สึกว่ามันเป็นตลกร้ายของไทยที่มีคนตายขนาดนั้นแต่ เจ้าหน้าที่รัฐไม่มีคนผิดสักคน แต่จริงๆ ตั้งแต่สัมยอดีตมันก็เป็นแบบนั้นตลอดมาอยู่แล้ว แม้แต่เอาจำเลยมาขึ้นศาลยังทำไม่ได้เลย น่าเศร้าโดยแทร่   โดย: โลกคู่ขนาน (สมาชิกหมายเลข 7115969 ) 10 พฤศจิกายน 2567 20:09:23 น.

ขอให้เสียงกลับมาไวไวจ้า   โดย: อุ้มสี 10 พฤศจิกายน 2567 23:34:07 น.

ขอบคุณค่ะน้องปริ๊นซ์ แปลกใจจริงค่ะ น้องปริ๊นซ์ทานเป็นแล้วชอบด้วย พี่ต๋ามาลงชื่อก่อน เดี๋ยวมาใหม่ค่ะ   โดย: Sweet_pills 11 พฤศจิกายน 2567 0:04:48 น.

สวัสดียามบ่ายค่ะ น้องปริ๊นซ์ น้องจะมาพักช่วงไหนคะ พี่ไม่สันทัดกรณีเลย เรื่องรร.เนี่ย 5555 เท่าที่พี่จำได้มันมีที่พักติดริมแม่น้ำบางปะกงที่นึงค่ะ ที่เป็นรูปเรือ ถามพี่ที่ทำงาน เค้าบอกตอนนี้มันมีพวกที่พัก รร.ขึ้นมาหลายที่ค่ะ มันเจริญขึ้นนั่นแล แต่พี่ก็ไม่ได้เลยไปแถวนั้นนานมากแล้วค่ะ ยิ่งเรื่องที่พักไหนมีอะไรลี้ลับ นี่ไม่รู้เลยค่ะ 55555 น้องพักในเมืองแทนไหมคะ เป็นพวกอพาร์ทเม้นต์ อยู่แถวดอนทองค่ะ ขับรถแปปเดียวก็ถึงบางคล้าแล้วค่ะ ทำงานเสร็จอย่าลืมแวบไปดูค้างคาวแม่ไก่ที่วัดโพธิ์นะคะ ตัวใหญ่ม๊ากกกกกก   โดย: โฮมสเตย์ริมน้ำ 11 พฤศจิกายน 2567 16:45:27 น.

ช่วงนี้น่าจะเละกันเยอะครับ ผมก็เละแต่พยายามสู้อยู่ มันต้องสู้ครับไม่งั้นตาย ผมแตกต่างจากคุณปริ๊นซ์ไม่ได้อยากเหล้า แต่อยากนอนครับ อยากนอนมากด้วยจนตอนนี้แทบจะปล่อยจอยกับบล็อกแก๊งแล้ว แต่วันนี้เอาสักหน่อย ไม่แน่เจออีกทีอาจเป็นวันที่ตะพายออนแอร์เลยก็ได้ (แต่ผมก็ยังไม่ได้เขียนเลยโจทย์ตัวเองแท้ๆ แย่แล้ว) มีโรคประจำตัวก็ลำบากจริงๆ ครับ รู้สึกงานหลานนี่พลาดไม่ได้เลยนะครับ เอาน่า คนในครอบครัว เครือๆ นี้ ต้องมาก่อนอยู่แล้วล่ะ ไข้สูง อดนอน นอนน้อย ครบเลยครับ ไม่แปลกที่ไข้จะไม่ยอมลด เอาเข้าจริงถ้าพักผ่อนเพียงพอมันก็ช่วยได้ระดับหนึ่งแล้ว แต่พอไม่พอนี่ลำบากเลยครับ จริงๆ ป่วยพักผ่อนดีกว่านะครับ นี่มาอัปบล็อกกลัวเพื่อนๆ เหงาสินะครับมีความรับผิดชอบต่อบล็อกแก๊งระดับดีมาก แบบนี้สมควรที่จะได้รับรางวัลทุ่มเทเพื่อบล็อก~   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 11 พฤศจิกายน 2567 22:28:47 น.