BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : งานดี กิจกรรมเด่น เน้นสังสรรค์

อย่างที่ทราบ ผมประเดิมเดือนตุลามาด้วยการ ป่วย 5555
ซึ่งป่วยรอบนี้เลยถือโอกาสเลื่อนตารางงานทุกอย่างไปปลายเดือนทั้งหมด
ทำให้....ตั้งแต่ต้นเดือนมา ผมว่างมาก

ทีนี้ประจวบกับเป็นช่วงหลานปิดเทอม
บางวัน ช่วงเช้าก็พาหลานไปไหนๆ บ้าง ตกบ่ายก็เข้าออฟฟิศ
หรือบางวันเข้าออฟฟิศเช้า บ่าย 2 บ่าย 3 ก็ออกมา

เราสองคนไปทำอะไรกันมาบ้างหรอครับ....
ผม...ก็แค่เป็นคุณน้าชั้นดี

พาหลานไปสระตัดผม

พาไปทำกิจกรรมแก้เหงาช่วงปิดเทอม

พาไปพิพิธภัณ์วิทยาศาสตร์

พาไปซื้อ....ปลา....ที่ชื่อว่า Rabbit, Fishy และ Farr
ผมถามว่า ทำไมปลาถึงชื่อ Rabbit
หลานบอกว่า เพื่อนเค้าเป็นคน ยังชื่อ Shark ได้เลย....อ่ะ โอเค

ตกเย็นวันว่างๆ ก็ลากเก้าอี้มานั่งคุยกันชิลๆ หน้าบ้าน

เมื่อดูแลรับใช้หลานแล้ว ก็ต้องดูแลหมาที่บ้านด้วย
เราต้องช่วยกันพาหมาไปหาหมอ
หลานเสื้อชมพูกางเกงเขียว ส่วนผมเสื้อเหลืองกางเกงเขียว 5555

เท่านั้นไม่พอ...และวันที่พี่เพ็ญอยู่ๆ ก็หูดับไป 1 ข้าง
ผมบอกพี่เพ็ญแล้วว่า เดี๋ยวผมพาไปเอกชนใกล้ๆ บ้านเอง
พี่เพ็ญบอกไม่เอา ขอไปรัฐบาล
แม่เลยแนะนำให้พาพี่เพ็ญไป รพ. ภูมิพลฯ คลินิกนอกเวลา

และนี่แหละครับ...ประสบการณ์สุดหรรษาของผม
ผมรับพี่เพ็ญออกจากบ้านไปกันตอน บ่าย 3 นิดๆ
ขับรถไปถึงหน้า รพ ราวๆ 4 โมงเย็น
แล้วก็วน!!!!! หาที่จอดรถอยู่รวม ครึ่งชั่งโมง จอดรถได้ก็เกือบ 5 โมงเย็น
แล้วที่ผมหาที่จอดได้คือ ท้ายสุด รพ ติดสวนสาธารณะกองทัพอากาศ
"ทำไมคุณปริ๊นซ์ไม่ปล่อยพี่ลงที่ตึกก่อนคะ...."
"แล้วพี่จะให้ผมเดินไปคนเดียวหรอครับ ผมสายตาสั้น"
"ขอบคุณนะคะที่เอาพี่เพ็ญมาเดินเป็นเพื่อนเป็นกิโล"
"ครับพี่ เอ้าไปๆ"
แหม!!!!! บ่นอีก! จริง ๆคือผมลืมส่งพี่เพ็ญลงครับ 5555
แล้วก็กะว่าจะไปทำเรื่องพร้อมพี่เค้าด้วย เผื่อมีค่าใช้จ่ายอะไรที่ดูแล

"เอาร่มไปด้วยนะคะ" พี่เพ็ญบอกผม
"เอาไปทำไมพี่ ฟ้าสว่างขนาดนี้"
"ฝนชอบตกตอนเย็นๆ นะคะ ที่บ้านเราตกทุกเย็น"
"เออ วันนี้ไม่ตกหรอกครับ ขี้เกียจถือ"
"พี่ถือให้ค่ะ"
"ไม่ต้องๆครับ"
หลังจากตีกันอยู่พักใหญ่ ผมกับพี่เพ็ญก็ออกเดินไปยังตึก
ซึ่งจับระยะแล้วก็ 900กว่าเมตร ผ่านสวน ผ่านร้านอาหาร ผ่านเซเว่น
พร้อมกับที่ผมเห็นคนเดินถือชาตรามือมา
โอ้! โรงบาลรัฐนี่ก็มีทุกอย่างเหมือนกันนะเนี้ย นึกว่ามีแต่เอกชน

"ผมเคยสอบเตรียมทหารด้วยนะครับ" ผมชวนพี่เพ็ญคุย
"คุณปริ๊นซ์ไม่เหมาะเป็นทหารนะคะ ไม่งั้นป่านนี้ต้องหัวเกรียนแล้ว"
"เออเนอะ"
"ตอนเด็กอยากเป็นทหารหรอคะ เหมือนเด็กผู้ชายส่วนใหญ่เลย"
"เปล่าครับ ตอนเด็กผมอยากเป็นนักบินอวกาศ" 555555 ไม่ได้เอาฮานะ นั่นเรื่องจริง
"งั้นเป็นวิศวกรก็ถูกทางแล้วนะคะ เหลือแค่ไปอวกาศ"

เดินมาถึงตึก สิ่งแรกที่ผมเห็นคือคนเยอะมากกกกกครับ
และอันดับแรกที่ผมทำคือรีบหยิบแมสขึ้นมาใส่
อย่างที่สองคือหยิบแว่นสายตามาใส่ พร้อมเสียงหัวเราะจากด้านข้าง
"กลับกันไหมคะ คนที่ควรจะหยิบแว่นมาใส่ควรเป็นพี่เพ็ญไหมเนี้ย"
"ก็ผมสายตาสั้นอ่ะ ไม่ได้ใส่คอนแทคมา สรุปคือไปทางไหนนะครับ"
ว่าแล้วผมก็เดินไปถามพี่ผู้ชายเสื้อฟ้าคนนึง ที่ผมคิดว่าเป็นเจ้าหน้าที่
"ขอโทษนะครับ ขึ้นบัตรที่ไหนนะครับ" ผมถาม
"ไม่รู้ครับ" พี่เค้าตอบหน้างง
และทำให้ผมรู้ว่า พี่เค้าเป็นญาติคนป่วย ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ 555555
เชี้ย!!! นี่ขนาดกุใส่แว่นแล้วนะ

ว่าแล้วก็ขึ้นบัตรแล้วรอคิว
คนเยอะมากครับ มีคนป่วย คนแก่นอนบนเตียงเรียงอยู่ตามทางเดิน
เหลือที่นั่ง 2 ที่ ซึ่งทุกคนนั่งไหล่แทบชนกัน
ผมพยักหน้าให้พี่เพ็ญเข้าไปนั่ง ส่วนพี่เพ็ญก็กวักเรียกผมให้นั่งด้วยกัน
แต่ผมส่ายหน้า แล้วยืนเล่นมือถืออยู่ตามมุมต่างๆ ไกลผู้คน
ซึ่งพี่เพ็ญก็มีมองผมแล้วส่ายหน้าบ้าง ผมเลยเดินเข้าไปหา
"ทำไมป่ะครับ"
"แล้วไปยืนอยู่ตรงนั้นทำไมคะ คนเดินผ่านไปผ่านมาเค้ามองทุกคนเลย"
"ทำไมอ่ะครับ นี่ผมก็ยืนหลบมุมแล้วนะ"
"ก็ใครเค้ายืนกันละคะ มันนาน มีตรงไหนเค้าก็นั่งกันทั้งนั้นค่ะ"
"ผมก็เคยมาหาหมอโรงบาลรัฐบาลอยู่นะครับ" ผมพยักหน้ายักคิ้วใส่
"จริงหรอคะ คุณแม่คุณปริ๊นซ์ไม่น่าพามานะคะ" พี่เพ็ญดูตกใจ
"ตอนซัก14-15 เคยป่วยมากแล้วคุณแม่พามาConsultอาจารย์ที่รู้จักครับ
แล้วก็ตอนมหาลัยหลายรอบอยู่ โรงบาลธรรมศาสตร์เป็นสวัสดิการนักศึกษา"
"ไปทำอะไรบ้างละคะ"
"วาไรตี้เลยพี่ เอารอบไหนดีครับ" 55555

ก็ยืนรออยู่ตรงนั้นตั้งแต่ 5โมงครึ่ง จนราวๆ 6 โมงเย็น
พี่เพ็ญก็ได้เรียกเข้าไปตรวจ คือ ไม่ได้เข้าตรวจนะครับ
เข้าไปนั่งรอด้านในอีกทีนึง ซึ่งราวๆ อีก 15-20นาที

ระหว่างยืนรอพี่เพ็ญ
ไอ่ผมก็ยืนไอ...ไอๆๆๆ พร้อมสลับกับยืนสูดยาดม ไม่ได้เป็นอะไร แค่ดมให้ชื่นใจ
แต่ดูเป็นคนป่วย ไม่ใช่เป็นญาติ 55555
คุณหมอเด็กๆ ที่เดินไปเดินมาก็ดีมากครับ
เดินเข้ามาถามว่าผมเป็นอะไรไหม ไม่สบายตรงไหนรึป่าว เหนื่อยไหม นั่งไหม
ผมก็บอกว่า ผมไม่ได้เป็นอะไร มารอญาติ
ที่ไอนี่คือหลอดลมอักเสบ
คุณหมอก็ดีมากครับ ถึงผมจะไม่ได้เป็นคนไข้ของคุณหมอ แต่คุณหมอก็อยากดูแล
พยายามแนะนำการดูแลตัวเอง แนะนำยาให้ทาน
"ผมทาน Azithromycin มา 5 วันแล้วครับ เทค Singulair มา 1 เดือนเต็ม
Prednisolone 7 วันเต็ม Naclong, Ropect พ่น Seretide เช้าเย็น"
สบตาคุณหมออีกที คุณหมอหน้างงๆ ยิ้มแห้งๆ
"ก็เต็มที่แล้วอ่ะเนอะครับ แบบนี้ต้องเพิ่มการพักผ่อนดูนะครับพี่"
บอกแล้วว่าคุณน้องหมอไนซ์มากครับ
ก่อนแยกกัน คุณหมอถามอีกที "เอ่อ ไม่ทราบทำงานอะไรครับ"
"แนวๆ Sale Engineer ครับ"
"อ้อ ต้องหาเวลาพักด้วยนะครับ" คุณหมอยิ้มก่อนพยักหน้าลากัน

ซักพัก พี่เพ็ญก็ออกมาพร้อมบอกว่า เดี๋ยวไปรับยา
ซึ่งสอบถามแล้วพี่เพ็ญติดเชื้อไวรัสในหูชั้นใน ไม่อันตรายอะไร
กินยาอะไรไปเดี๋ยวก็หายได้
ผมเดินไปจ่ายเงิน....และเงินที่ผมจ่ายไป คือ...........215 บาท!!!!!!!!!
เชี้ย!!!!!!! 215 บาท!!!!!!!!
ทำไมถูกจังวะเนี้ย
ยาแต่ละอย่าง 20 บาท 30 บาท 40 บาท
พี่เพ็ญยิ้มหวาน บอกว่า เห็นไหมบอกให้มา รพ.รัฐ

พอเราสองคนเดินออกมานอกตึก
สิ่งที่ผมเห็นคือ......ฝนตก!!!
"เฮ้ย! ฝนตกจริงๆ ด้วยอ่ะครับ" ผมชะโงกดู
"เห็นไหม พี่เพ็ญบอกคุณปริ๊นซ์แล้ว แล้วเนี้ย เราไม่มีร่ม"
พี่เพ็ญมองค้อนกลับมา
"มันหายแล้วมั้งพี่ แต่เราต้องเดินหรอ นี่ทุ่มจะครึ่งแล้วนะ"
พี่เพ็ญผู้รู้ใจผม ก็เดินไปถามเจ้าหน้าที่ว่า มีรถรับส่งลานจอดไหม
คำตอบคือ...รถหมดแล้ว
แน่นอนว่างานนี้เราต้องเดินกลับมืดๆ แล้วละครับ
แต่นี่เขตทหาร น่าจะเดินปลอดภัยอยู่นะ

ว่าแล้วผมกับพี่เพ็ญก็เริ่มเดินกลับไปที่รถ
ซึ่ง.....ฝนมันตก น้ำมันก็ขังตามสนาม ตามฟุตบาท น้ำหยดจากต้นไม้
แล้วคือผมเนี้ย ใส่เชิร์ตแขนยาวสีกรม ที่ร้อนจนถกแขนขึ้นมาเลยศอก
กางเกงสเล็คดำ รองเท้าหนัง ผมก็เซต
เดินยากมากครับ แต่ขอบคุณรถทุกคันที่พยายามชะลอจนเกือบจอดให้เดิน
ไม่วิ่งสาดน้ำมาใส่ผมเลยซักคัน
คงเห็นท่าเดินผมหนีน้ำสุดๆ เลยสงสารครับ

ส่วนพี่เพ็ญ ขำสิครับ
"มันจะถึงไปเน้อคุณปริ๊นซ์"
"เออ....นี่ก็กลัวรองเท้าเปียก"
"บอกแล้วให้เอาร่มมา แล้วคราวหน้าไม่ต้องใส่รองเท้าหนังพันสองพันมานะคะ"
"พันสองพันอะไรครับ.... 4 พัน!!!"
ผมพูดแล้วกระโดดข้ามน้ำไปอีกฝากนึง พร้อมเสียงร้องอย่างตื่นเต้น 55555

ขึ้นรถได้เราก็ขับกลับบ้านกัน
ขับรถไปผมก็เปิดโหนกระแสฟังไปด้วย แก้เหงา
ก่อนที่พี่เพ็ญจะพูดขึ้น
"คุณปริ๊นซ์ไม่เคยอยากเป็นหมอหรอคะ"
"เคยอยาก แต่สุดท้ายก็ไม่อยากแล้วครับ"
"ทำไมละคะ"
"ผมไม่ชอบแผล ไม่ชอบอะไรไม่น่าดู เห็นแล้วขนลุกครับ"
พี่เพ็ญดูไม่เชื่อที่ผมพูดเท่าไหร่
แต่ก็หาสาเหตุอื่นไม่ได้ว่าทำไมผมไม่เรียนหมอ 5555

จบไปอีกหนึ่งธุระครับ กับการพาพี่เพ็ญไปหาหมอ
ตอนนี้พี่เพ็ญบอกว่า ไอ่ที่หูอื้อ แล้วมึนๆ งงๆ น้อยลงแล้ว
แต่ยังได้ยินไม่เท่าเดิม พร้อมบอกว่า
"นัดครั้งหน้าคุณปริ๊นซ์ไม่ต้องพาพี่เพ็ญไปแล้วนะคะ"
ไม่รู้ว่าเกรงใจ หรือผมพาเดินไกลกันแน่555555

แต่เป็นประสบการณ์ที่ทุลักทุเลมาก
คือมันไม่ร้ายนะครับ สถานที่ การบริการของเจ้าหน้าที่ คุณหมอ พยาบาล
คือดี และเป็นกันเองมากๆ ดีกว่าการพบแพทย์ประกันสังคมโรงบาลเอกชนมาก
คือแค่ผมอาจจะ....ไม่ชิน

ซึ่งวันนี้ผมไปพบแพทย์ตามนัดของผมมา
คือทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยภายใน 1 ชั่วโมงนับรวมจอดรถ
แต่เดินไปการเงิน การเงินบอกว่า "5พันค่ะ"
ป๊าดดดดดดด พี่เพ็ญครับ! พาผมไปด้วย!!!!!!

อ้อ ผมยังไม่ได้เล่าว่า เมื่ออาทิตย์ก่อน
ผมตั้งใจว่า เดี๋ยวจะออกจากที่ทำงานเร็วซักบ่าย 3 แล้วไปหาหมอ
เพราะผมเริ่มกลับมาไอจัด ทำอะไรเยอะแล้วเหนื่อย
และเริ่มกลับมามีอาการหอบอีกทั้งๆ ที่ไม่ได้ลดยา
แต่ยังไม่ทันเที่ยง อยู่ๆ ผมก็วูบ เพื่อนที่ทำงานก็ต้องหิ้วผมไป รพ ซะก่อน
ไปโรงบาลได้เจาะเลือด เจอว่า น้ำตาลในเลือดต่ำ
สาเหตุง่ายๆ คือ ผมเหนื่อย ไอมากแล้วทานได้น้อยลงเยอะครับ
เลยต้องนอนให้กลูโคสไปชั่วโมงครึ่ง ก่อนจะได้หาหมอติดตามอาการ
สรุปว่าผมได้สิทธิ์นอน รพ เป็นรอบที่ 2 ในรอบยังไม่ถึง 1 เดือน
เพราะหลอดลมบวมมากและผลปอดไม่เคลียร์
ก็เรียบร้อยครับ นอนชิลๆ ไป 3 วัน

เดือนนี้....ชีวิตผมมันเกิดอะไรขึ้นวะเนี้ย!!!