BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : สวัสดี....วันศุกร์ซักที

2 อาทิตย์ที่ผ่านมา งานของผมนี่ยิ่งกว่าสงครามโลกครั้งที่ 3
เละเทะยิ่งกว่านิวเคลียร์ซะอีก
เรียกว่าผมไล่งานไม่ทันจน งานหลุดกระจาย
ยิ่งกว่านั้นคือ เหนื่อยจนไข้ขึ้น แต่นอนตื่นมาก็สบายดีเหมือนเดิม

อยากเหล้าเลยครับ!
เครียดจนอยากจะยืมความสุขจากแอลกอฮอล์มาใช้
เปิดมาวันจันทร์นัดเพื่อนเรียบร้อย....คืนวันเสาร์จัดไป
แต่ปรากฎ.....นัดเพื่อนยังไม่ทันข้ามวัน ..... ภูมิแพ้ก็เล่นเอาแทบทรุดคาไซต์
เรียกว่าพี่ทิพย์ต้องเรียกรถมารับผมกลับบ้าน ตั้งแต่ยังไม่เที่ยง
แถมยังอุตส่าห์ยัดข้าวเที่ยงใส่มือมาให้กลับไปกินที่บ้านอีกด้วย
ถึงแม้ว่าพี่ทิพย์ตกอกตกใจ ก็ยังวอถามหาว่าผมใส่เซฟตี้ไหม
ไอ่ที่ปีนไปเดินอยู่บนแคทวอล์คชั้นลอย แล้วไปนั่งยิ้มอยู่ตรงนั้น
แต่........พี่ทิพย์ก็ให้ผมเข้างานวันเสาร์ให้แบบไม่ถงไม่ถามกันซักคำ

จริงๆ วันนั้นคนที่ตกใจกว่าน่าจะเป็น พี่หมิว สาวหล่อที่พาผมปีนขึ้นไปยืนตรงนั้นมากกว่า
เพราะพอเห็นผมยืนก้มหน้าเท้าราวจับเงียบๆ ไป พี่แกก็เริ่มสะกิด
"แกเป็นไรป่ะ นี่แกเป็นไรป่ะเนี้ย"
ซึ่งผมก็ยิ้มๆ พูดกับแกปกติ แต่พี่หมิวก็เอาแต่ถามผมซ้ำๆ คำเดิม
จนผมนี่ต้องบอกพี่แกว่า "ฮึ้บดิวะพี่ ฮิ้บ...เงียบ...."
"แล้วแกเป็นอะไร"
"เอาจริงๆ เลยไหม....ตอนนี้เริ่มรำคาญละ"
เท่านั้นแหละ พี่หมิวเอาปลายเท้าเตะเท้าผม แปะๆ พร้อมบ่นเบาๆ ว่า
"กวนตีนหรอ ฮื้อ ฮื้อ ฮื้อ"

พอลงมาได้ ผมก็มานั่งรอรถอยู่
ซึ่งพี่หมิวกับพี่ทิพย์ก็รอเป็นเพื่อน แต่คนที่นั่งติดผมคือพี่หมิว
ไอ่ผมก็นั่งดมยาดมมือนึง อีกมือนึงอ้อมหลังพี่หมิวไปแล้วเอาตัวพิงพี่แกไว้
"ไม่ไหววะ..." ผมพูดกับตัวเองแบบมีเสียง
"แกไหวไหมเนี้ยเอาดีๆ...แล้วแกทิ้งตัวแบบนี้ ฉันหนักมากนะเว่ย ฉันเป็นผู้หญิงนะ"
"พี่อ่ะนะ....พี่เป็นผู้หญิงตอนไหน"
"ฉันยังมีนมอยู่เลยนะเว่ย" พี่แกพูดพร้อมหัวเราะ
ส่วนผมก็หันไปมองนิดนึง "แกมองไร"
"ไอ่นี่เห็นนี่ผมไม่เรียกนมว่ะ" ว่าแล้วก็หมุนหัวหันหน้าหนี

ทีนี้เลยต้องบอกเพื่อน....ศุกร์นี้กูไม่เฟิร์มเลยวะ
อาการนี้กูแดกไม่ไหวไปอาทิตย์นึงแน่นอน....เสาร์หน้าได้ไหม

แต่ถึงจะแย่เบอร์นั้น
วันรุ่งขึ้นผมก็ยังรับผิดชอบต่อหลานในวันที่เค้าแต่งตัวสวย
ตื่นแต่เช้าแบบยังเมายาที่กินเมื่อคืนอยู่ ไปส่งหลานที่โรงเรียน
พี่สาวก็จับหลานแต่งหน้าซะสวย ส่วนผมก็ทำหน้าที่ตากล้องมือทองตามระเบียบ

ทำงานเส็ด ผมก็ไม่ลืมที่จะพาหลานไปปาร์ตี้ฮาโลวีนที่คาเฟ่กับเพื่อน
แต่ผมนั่งเฉยๆ นะครับ ให้ใครที่สะดวกไปดูแลกันข้างนอกเอา
พร้อมออกตัวไว้ว่า ผมไม่ค่อยสบายขอเฝ้าโต๊ะแล้วกัน
แต่ตอนนั้นหน้าผมแย่จริงครับ พ่อแม่เพื่อนของหลานก็บอก "อ่ะนั่งๆ ครับคุณน้า"

อ้า....แล้วก็มาอาทิตย์นี้สินะครับ......
วันจันทร์นัดเพื่อน เพื่อนเฟิม จองโต๊ะเรียบร้อย
วันอังคาร....ผมเจ็บคอ....
เฮ้ย สบ๊าย เอฟเฟ็คจากภูมิแพ้แสบคอได้บ้าง ปกติ

แต่ตกดึกคืนนั้น...คอผมนี่เจ็บเหมือนกำลังกลืนแก้วไวน์ทุบละเอียด
เรียกว่าแสบไปทุกอณูรูขุมขน เจ็บลามไปยันหู แสบไปถึงจมูก
เช้าวันรุ่งขึ้นก็ได้เรื่องเลยครับ ไข้ขึ้น 39 กว่า เกือบ 40
ขับรถออกไปทำงานไปยังไม่ทันครึ่งทาง รถร้องสนั่นพร้อมเสียงแตรจากคันหลัง
และสติกลับมาได้จากเสียงรถร้องดังยาวพร้อมระบบดึงพวงมาลัยกลับที่ทำงาน
เพราะผมแทบจะเอารถอยู่ในเลนไม่ได้เลย
เนื่องจากไข้สูง และอดนอน นอนไปแค่ 2-3 ชั่วโมงเองครับ
ใช่ครับ...ผมน่าจะหลับใน แต่เป็นการหลับในแบบเบลอๆ
ได้รู้สึก หูได้ยินเสียง ตาเห็นภาพ แต่ควบคุมร่างกายไม่ได้

สุดท้าย ผมตัดสินใจเข้าปั๊มแล้วนอนไปซักครึ่งชั่วโมง
ก่อนจะตื่นมาไลน์บอกไนท์ว่าป่วยเข้าไซต์ไม่ไหว
ซึ่งวันนั้น ระดับหัวหน้าที่เข้าไปเฝ้างานให้คือ ย้ง
ที่รู้เรื่องปั๊บ ก็โทรหาไนท์แล้วตามไปแทนงานให้ผมทันที
ระหว่างนั้นก็โทรมาหาว่าผมโอเคไหม
หลังจากนั้น พี่หมิงกับเจมส์ก็มารับผมกลับไปส่งบ้าน
ส่วนรถผมก็ทิ้งไว้ในปั๊มนั่นแหละครับ ด้วยสาเหตุง่ายๆ ของเพื่อน คือ

"ขับไม่เป็น"

เออไม่เป็นไร ช่างแม่ง เดี๋ยวเย็นๆ หรือดีขึ้นยังไงค่อยกลับมาเอา

กลับมาบ้านได้ก็ Consult กับไซต์เตรียมงานให้ไนท์กับย้งที่ไปเข้างาน
ไม่ไหวก็นอน ดีขึ้นก็ลุกขึ้นมาเคลียร์งาน เหนื่อยก็นอนต่อ
แล้วหลับยาวไปตอน 11 โมง ตื่นมาอีกทีเกือบบ่ายโมง
ก่อนจะโทรไปหาแม่ว่า เดี๋ยวออกไปรับหลานที่โรงเรียนให้
แต่แม่ก็บอกว่า พี่เขยโทรมาบอกว่าจะกลับมารับหลานเอง
ก่อนที่พี่เค้าจะโทรมาหาว่า จะกินข้าวอะไรไหมขากลับจะซื้อข้าวมาให้กิน
แต่ผมไม่เอา ก่อนจะให้พี่เพ็ญเอาน้ำขึ้นมาให้กินแล้วหลับต่อ
ตื่นอีกที บ่าย 3

สรุปวันนั้นต้องลาป่วย แต่ลาหยุดไม่ได้หยุด เพราะนั่งทำงานตลอดที่ตื่น
เรียกว่า กินพาราไปทำงานไป
ยังดีที่วันที่ปวดกินข้าวไม่ไหว พี่เพ็ญยังทำกล้วยปิ้งขึ้นมาให้กิน
จนแฟนกลับบ้านมาตอนเย็น ผมก็ยังนั่งๆ นอนๆ ไข้ต่ำๆ อยู่เลย

จนวันนี้ผมก็ยังไม่หายเลยครับ ยังคงเจ็บคอมาก
เสียงนี่หายไปเลย พูดไม่ได้มาร่วม 2 วันแล้ว
จัดการบอกทุกคนว่า มีอะไรไลน์มานะ ไม่ต้องโทร นี่พูดไม่ได้เลย

ทำให้ 2 อาทิตย์นี้ ยิ่งกว่าความบรรลัยอีกครับ