|
|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | |
|
 |
|
Twinkle Twinkle Little Star |
|
พอจะจำได้ไหมครับ ว่าผมเคยสอนดนตรีเด็กแต่แรกๆ ผมไม่เคยสอนเปียโนหลานตัวเองได้เลย เพราะนางบอกว่า นางเรียนมา แต่น้าปริ๊นซ์น่ะ ไม่ได้เรียน โอเค ตอนนั้นผมยอมแพ้ ไปเรียนมา แล้วมาเล่นให้ฟังแล้วกัน แม่เค้า ซึ่งเล่นเปียโนเก่งกว่าผมก็สอนไม่ได้เหมือนกัน แต่อันนั้นเป็นความใจไม่เย็นของพี่สาวผมเอง ที่พอตั้งท่าจะสอนกันทีไรก็กลายเป็นหยุมกันซะก่อนได้เริ่มสอนส่วนทางผม ผมใจเย็นกว่า อาจจะด้วยไม่ใช่พ่อใช่แม่เค้าไอ่ความรู้สึกว่า ทำไมถึงไม่ฟันกันวะ! เนี้ย มันเลยไม่ค่อยมีมั้งครับ ไม่ฟังก็ไม่ฟัง บอกว่ากูเล่นไม่เป็น ไม่ได้เรียนก็เออ ตามนั้น อยากได้อะไรก็มาบอกแล้วกัน จนวันที่หลานเค้าเริ่มเรียนมาได้ซักพัก ตัวเองเริ่มแยกออกแล้วว่า อะไรเป็นเพลง อะไรไม่เป็นเพลง อะไรฟังแล้วเพราะ ไอ่ผมก็มีไปดูเค้าเรียนบ้าง ยืนดูก็คิดว่า ทำยังไงวะ ให้ซ้อมให้ได้

จากนั้นผมก็เริ่มเอาหนังสือเรียนเค้ามาเล่น ตอนที่เค้าอยู่ด้วยนั่นแหละ แล้วผมจะเล่นบรรทัดที่เวลาเรียนคุณครูเค้าจะเป็นคนเล่น ด้วยความคิดที่ว่า ถ้าเค้ารู้ว่าผมสามารถเล่นได้เหมือนครู ก็หมายความว่า ผมจะสอนเปียโนเค้าได้
แล้วก็ได้ผลครับ ทันที่เป็นเค้าได้ยินผมเล่น เพลงอะไรก็ไม่รู้ซักเพลง ซึ่งเล่นเหมือนครูเค้าเล่น เค้าหยุดฟังแล้วเดินเข้ามาหาทันที "น้าปริ๊นซ์ play it again" ผมเห็นว่า เค้ามองด้วยสายตาสนใจ เหมือนอยากแน่ใจว่ามึงเล่นเหมือนครูกูเลย....ไหนเอาใหม่สิ 5555555และเมื่อผมเล่นอีกครั้ง พร้อมเปิดหนังสือหน้าถัดไปเล่นก่อน หลานคือเข้ามาพยายามเบียดตัวจะนั่งข้างๆ พร้อมบอกว่า "น้าปริ๊นซ์ Teach me please"อ่าาาาา เอาแล้วเว้ยยยยยย หลังจากนั้น หลานก็มีความเชื่อมั่นว่า ผมเล่นได้เหมือนครูเค้า เริ่มฟังสิ่งที่ผมบอก ให้ผมชี้โน้ตให้เล่น และยอมฟังสิ่งที่ผมเรียกซ้อม
จนวันหนึ่งพี่สาวกับหลานเดินมาที่บ้านหลังจากที่เค้าเพิ่งกลับจากเรียนเปียโน "น้าปริ๊นซ์...ข้าวหอมมีอะไรจะบอก" พี่สาวผมเรียก "หือ อะไรอ่ะคะ" ผมคุกเข่าลงเสมอสายตาเค้าอย่างสนใจ "ข้าวหอมจะสอบเปียโนค่ะ" หลานตอบเสียงใส แต่ผมเนี้ย.... "ห๊ะ?!" เรียกว่าอุทานเสียงหลง "จะสอบเปียโน? ทำไมจะสอบอ่ะคะ" "ข้าวหอมอยากรู้ว่าทำได้แค่ไหน" หลานตอบอย่างมั่นใจ "แต่ปริ๊นซ์ไม่เคยอยากให้สอบเลยนะ พี่ปาล์มก็รู้ว่าปริ๊นซ์ไม่เคยสอบเลย พี่ปาล์มไปบอกเค้ารึป่าว" ผมหันไปถามพี่สาว เพราะคิดว่าเป็นความคาดหวังของพี่สาว ไม่ใช่ของหลาน "ป่าวเลย พี่ก็ไม่ได้คิดจะให้สอบ ครูบอกว่าเค้าพร้อมสอบแล้ว เค้าเลยอยากสอบดู" "เสียตัง...." ผมถามซ้ำ "เออ เสียตังดิ" หันไปทางหลาน หลานยังคงยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ "ข้าวหอมจะสอบค่ะ เรา...." "ต้องซ้อมนะ....ต้องขยันซ้อมน่ะ" ผมส่วนทันที"รู้แล้วไง ทำไมต้องแย่งพูดด้วย!" เอ้า! โกรธเฉย โกรธเลยครับ แล้วเดินกลับบ้านไปเลย.....นี่คนเราโกรธกันเพราะเรื่องแบบนี้เลย!!! 555555 หลังจากวันนั้น หลานก็ดูเหมือนมีแรงบันดาลใจในการซ้อมเปียโน พี่สาวบอกว่า อยู่ที่บ้าน เดินไปเดินมาก็มาเล่นรอบนึงแล้ววิ่งเล่นต่อ พี่ก็ชวนซ้อม ก็มานั่งซ้อมนิดหน่อยแล้วไป เสาร์อาทิตย์ก็แวะมาให้ผมซ้อมให้ ซึ่งผมพบว่า เค้าเล่นคล่องขึ้นเรื่อยๆ อย่างรวดเร็วแต่ไอ่ที่ไม่ได้เลยคือจังหวะครับ 5555 เรียกว่าเล่นเอาแต่สะใจผมเลยมีหน้าที่ค่อยๆ ปรับจังหวะ แทนเมโทรนอม 555555 ปรับมือที่พอยกขึ้นแล้วกลับมาลงที่เดิมไม่ได้ หรือลงผิดลงถูก แต่ยากมากครับ เพราะต้องเล่นไปปรับไป ทีละนิดๆ
จน 1 สัปดาห์สุดท้ายก่อนกำหนดสอบ ผมยืนสิงหลังหลานฟังเค้าซ้อมทุกวัน ทั้งชื่นชมทั้งแก้ไขให้ทุกวัน พร้อมเตรียมจัดตารางงานให้กลับมาอยู่แถว ๆบ้านได้ในวันที่เค้าสอบ เพื่อที่จะไปซ้อมและให้กำลังใจเค้าได้ในตอนสอบ แม่เค้าก็เหมือนกัน เตรียมตัวเองให้ว่างมาให้กำลังใจ
ไปถึงโรงเรียน มีเด็กหลายคนที่มาเตรียมตัวสอบ บางคนมีครูซ้อมให้ เด็กโตหน่อยก็ซ้อมเอง และแน่นอน หลานผมไม่มีครูซ้อมให้ เพราะคุณครูติดสอนนักเรียน หลังจากเห็นหลานเล่นของเล่น Settle ตัวเองดีแล้ว เลยคิดว่าน่าจะเรียกมาซ้อมซัก 2-3 รอบก่อนสอบซักหน่อย
"ขอโทษนะครับ เอ่อ....พอจะให้น้องข้าวหอมซ้อมกับคุณครูท่านไหนได้บ้างครับ" ผมเดินไปถามทางโรงเรียนที่กำลังวุ่นวายจับเด็กเข้าห้องสอบ "คุณครูไม่ว่างเลยค่ะ ผู้ปกครองเปิดห้องว่างๆ ให้น้องซ้อมได้เลยค่ะ"อ่า.....ในใจผมคือ....บันเทิงละกู.... โอเค....บุฟเฟ่ก็บุฟเฟ่ ผมเดินไปยืนอยู่หน้าห้องกระจกที่เอาไว้สอบ ดูเปียโนตัวที่ใช้สอบจริง แล้วเดินไปเปิดห้องที่มีเปียโน upright ยี่ห้อเดียวกันห้องนึง ก่อนเรียกพี่สาวกับหลานให้เข้ามาซ้อม "เปิดเล่นได้เองเลยหรอ" พี่สาวถาม "อืม เค้าบอกให้ดูแลตัวเอง"
ว่าแล้วก็ให้หลานมานั่งซ้อม โดยทีแรกที่สาวนั่งข้างๆ ส่วนผมยืนสิงหลังเหมือนเดิม แต่หลานคงเกร็งแม่ครับ เล่นผิดเล่นถูก เครื่องรวนซะงั้น ซึ่งจากที่อยู่ด้วยกันมา ผมรู้ละว่าเค้าอยากเฟอร์เฟคต่อหน้าแม่ เค้าไม่อยากให้แม่ผิดหวัง ยิ่งเกร็งก็เล่นผิดเล่นถูก ผมเลยบอกพี่สาว ลุกเลย เดี๋ยวผมนั่งข้างๆ เอง แล้วไปยืนถ่ายวีดีโอ ถ่ายรูป หรือนั่งหน้าห้องเลย เพราะกับผม หลานไม่ได้รู้สึกแบบนี้ จะเล่นบ้างแกล้งบ้าง ช่างมึง 55555 "ไหนเล่นให้น้าปริ๊นซ์ฟังอีกรอบดิ๊ เล่นดีเดี๋ยวตบมือดัง ๆเลย" แล้วหลานก็เล่นแบบใจเย็น ไม่เกร็ง ไม่แคร์ แต่ไอ่แบบนั้นคือเล่นดีมากนะครับ เล่นผิดผมก็โบกเลย ต่อๆๆ ผ่านเลยผ่านๆๆ ไม่ต้องหยุด

แล้วผมเอาแค่นั้นจริงๆ ครับ เล่นดีๆ ไม่ผิด ติดกันครบ 3 รอบ เลิก.... ให้ใกล้เวลาเข้าสอบ ประมาณว่า เดินออกจากห้องซ้อม ดูดนมกล่องซัก 2-3 อึก เจ้าหน้าที่ก็เรียกเข้าห้องสอบเลย เครื่องกำลังร้อนได้ที่ เรียกว่าให้ออกตัวแบบ Rolloing Start ไม่ต้องนั่งรอให้ตื่นเต้น เพราะไอ่นั่งนานๆ แล้วตื่นเต้นเนี้ย ผมเป็น
"เดี๋ยวในห้องจะมีคุณครู ข้าวหอมจะอยู่กับคุณครูในห้องนะคะ แล้วจะมีกล้อง คุณครูจะวีดีโอคอลดูข้าวหอมอยู่ด้วย โอเคไหมคะ" "โอเคค่ะ" "สบายอยู่แล้ว เล่นเหมือนเรานั่งเล่นกัน 2คนนะคะ" ผมคุกเข่าเสมอสายตาไปลูบหน้าลูบหัว จับมือ ยิ้มให้แบบปกติ ให้รู้ว่าไม่มีอะไรต้องเครียด
"ตื่นเต้นไหมคะ" พี่สาวนั่งลงจับมือเค้าถาม พร้อมหอมแก้ม "ไม่ค่ะ" หลานตอบนิ่งๆ แต่นิ่งกว่าปกตินะครับเป็นเชิงว่าตื่นเต้นแหละ แต่พร้อมแล้วให้แม่เค้าจับมือส่งเข้าห้องสอบ ส่วนผมกับพี่สาวก็มานั่งหลบอยู่นอกห้องกระจก ให้มีแต่เค้า คุณครูคุมสอบ และกล้องอีก 2 ตัว หลังจากนั่งได้ที่ ผมก็ได้ยินหลานเริ่มเล่นซ้อมอีก 2-3 รอบ ซึ่ง 1 รอบในนั้น ผิด 1 โน้ต... แต่ผิดแล้วเค้าไม่หยุดเหมือนตอนซ้อม ผิดแล้วเค้าผ่านต่อไปเลยเหมือนที่คุยกันไว้ ผมนั่งกอดอกฟัง ส่วนพี่สาวได้ยินแล้วว่าเล่นผิดก็หันมามองหน้าผม ผมก็แค่หันไปยิ้ม บอกว่า "ไม่เป็นไร้---ไม่หยุดก็พอ"
"ไม่ต้องเครียดดิ คนสอบยังไม่เครียดเลย ไม่ต้องโผล่ไปดูด้วยนะ" นี่ต้องรีบดักคอพี่ไว้ เพราะเดี๋ยวก็นั่งไม่ติดโผล่ไปดูให้เสียสมาธิอีก"ข้าวหอมมั่นใจมาก ไม่ต้องห่วงหรอก" "Examinee number 8 ....." ตามด้วยเกรดและชื่อจริง ดังลอดผ่านประตูออกมาเริ่มแล้ว......หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงเพลงซ้ำๆ เล่นติดต่อกันไม่หยุด เดาคราวๆ ได้ว่า 5 รอบ ไม่ผิด ไม่ติด ไม่ช้าหรือเร็วไป แม้แต่รอบเดียวเอาจริงๆ ไหมครับ....วันนั้นนะ ตั้งแต่เช้า คนไม่บาปบุญอย่างผมเนี้ย ยกมือไหว้พระก่อนออกจากบ้านเลยนะว่า "ขอให้ข้าวหอมสอบผ่านนะครับ" ขับผ่านพระของหมู่บ้าน ก็ไหว้อีก 1 ที "ขอให้ผ่านนะครับ"เรียกว่าไหว้ไปทั่วเลย 5555 เพราะคิดว่า นอกจากซ้อมมาดีที่สุดแล้ว ที่เหลือก็คงลมฟ้าอากาศ อะไรที่นอกเหนือการควบคุมแล้ว
แต่ไม่รู้ทำไมครับ ตอนที่ซ้อมครั้งสุดท้ายก่อน rolling start ตอนนั้นผมลืมเรื่องพระเรื่องเจ้า เรื่องโชคลางอะไรหมดเลยนะครับ ในหัวคิดอย่างเดียวว่า"เราสองคนทำดีที่สุดแล้ว....พรสวรรค์น่ะ ไม่ต้องก็ได้ น้าปริ๊นซ์กับแม่จะเป็นต้นทุนให้เอง ความพยายามก็เป็นกำไรของตัวเองนะ ถ้าจะมีพรข้อไหน....น้าจะเป็นพรข้อนั้นเอง"ไม่นาน แต่ความรู้สึกทั้งผมทั้งพี่สาวคือนานมากกก 55555 หลานก็เดินออกมาจากห้องพร้อมหนังสือ "เรียบร้อยแล้วค่ะ น้องไม่ตื่นเต้น น้องเล่นมั่นใจมากค่ะ เล่นไม่หยุดเลยด้วย"หลานก็วิ่งออกมานั่งข้างๆ แม่เค้า หน้าตาสดใส พร้อมกับที่คุณครูหยิบของขวัญมาให้ บอกว่า แก๊งเพื่อนสาวของเค้าฝากไว้ให้ พร้อมข้อความให้กำลังใจในการสอบ หลานดีใจมาก ลืมทุกอย่างไปเลย
ไม่นาน ผลสอบก็ออก.....ข้าวหอมสอบผ่าน ผ่านแบบคะแนนดีด้วยผมเลยบอกว่า "เย็นนี้ไปกิน MK ไหมคะ" ร้านโปรดของเค้า "Prize หรอ" หลานถาม "แล้ว...กินป่ะละ" "กินสิ" เอ้อ.....แล้วจะถามทำไมเยอะ 55555 ไปดิ ไปกินหมี่หยกที่เรารักกัน! จนเมื่อวาเลนไทด์ที่ผ่านมา ผมวางแผน...อีกแล้ว วางแผนให้ตัวเองเสร็จงานแล้วมาอยู่ใกล้ๆ บ้านได้ เพื่อจะได้ไปกินข้าวกับแฟนตอนเย็น ทำให้ระหว่างวัน ผมว่างพาหลานไปเรียนเปียโนซะก่อนในตอนบ่าย หลานก็ชอบไปเร็วครับ เพราะจะไปเล่นกับแก๊งเพื่อนสาว ไปถึงหลานก็เล่นกับเพื่อน ผู้ปกครองก็นั่งคุยกัน คุณยายก็เม้าท์กับแก๊งผู้ปกครอง...แล้วผมละ..... ผมเดินโทรศัพท์อยู่ซักพัก เสร็จแล้วก็กลับเข้ามานั่งรอ พอหลานเข้าไปเรียนซักพัก ผมเลยแก้เหงา เดินเข้าไปเปิดเปียโนแล้วนั่งเล่น ซึ่งผมเล่น Lover Concerdo กับ Thousond year ให้เข้ากับบรรยากาศวาเลนไทน์ ก็พยายามจะเล่นเบาๆ แต่อารมณ์มันพาไปก็ไม่ค่อยจะเบาอ่ะครับ 5555

"ดีจังนะคะ ทั้งคุณแม่ทั้งคุณน้าเล่นเปียโนได้ สอนข้าวหอมได้หมดเลย" คุณแม่ของเพื่อนหลานพูด แล้วยิ้มๆ ตอนผมเดินกลับมานั่งเปิดขวดน้ำกิน "ก็ถ้ายอมให้สอน 2 คนเค้าก็สอนได้" แม่ผมขิง...ขิงแหละ ไม่มีข่าเลย 555555 ซักพัก หลานก็เรียนเสร็จแล้ววิ่งออกมาจากห้องอย่างสดใส "จินนี่ ก็จะสอบแล้วนะคะ น้าปริ๊นซ์ซ้อมให้จินนี่สิ" หลานเดินมาเกาะแขน ส่วนผมนิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไร แค่ยิ้ม ๆ แล้วหันไปยิ้มให้คุณแม่ท่านนั้นนิดหน่อย
คือกับผู้ปกครองเพื่อนหลานเนี้ย ลุคผมจะเงียบๆ พยายามเงียบ รักษาภาพลักษณ์ ไม่เปรี้ยว ไม่ห้าวใด ๆ เกรงใจหลาน ก่อนกลับ ผมก็บอกว่า "ผมพอดูให้ได้นะครับ ยังไงบอกได้ครับ"
หลังจากนั้น...พอขึ้นรถ หลานก็ช็อตฟิลอีกต่อ "น้าปริ๊นซ์..." "หือ?" "I'm gonna show in concert next month" "ห๊ะ?! Show what?" "Concert....I will play piano on stage ไง" "จะเล่นเพลงอะไรอ่ะเราน่ะ หนูมาลี หรอ" "what?" "แล้วจะเล่นเพลงอะไรคะ" "I don't want to tell you. it's secret....Se-crect!" "OK I see. you will surprise me, right?" "Yes!"
เช้าวันอาทิตย์ ก็มีใครบางคนหอบหนังสือเดินมาที่บ้านพร้อมแม่เค้า"น้าปริ๊นซ์ขาาาาาาา"
............. ว่าแล้วเชียว ..............
Create Date : 17 กุมภาพันธ์ 2568 |
Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2568 23:39:13 น. |
|
18 comments
|
Counter : 346 Pageviews. |
 |
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณกะว่าก๋า, คุณThe Kop Civil, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณmultiple, คุณโฮมสเตย์ริมน้ำ, คุณtanjira, คุณอุ้มสี, คุณกะริโตะคุง, คุณtoor36, คุณnonnoiGiwGiw, คุณSweet_pills, คุณNoppamas Bee |
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:5:45:55 น. |
|
|
|
โดย: ฟ้าใสวันใหม่ วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:14:31:40 น. |
|
|
|
โดย: multiple วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:4:53:29 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:5:31:57 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:15:11:02 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:18:22:54 น. |
|
|
|
โดย: กะริโตะคุง วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:19:11:19 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:23:59:30 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:3:38:06 น. |
|
|
|
โดย: nonnoiGiwGiw วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:20:44:27 น. |
|
|
|
โดย: Sweet_pills วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:0:19:33 น. |
|
|
|
โดย: Noppamas Bee วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:9:33:37 น. |
|
|
|
โดย: babyL' วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:19:34:05 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:8:58:59 น. |
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
เค้าถา่าสอนลูกยังไงเรื่องดนตรี ศิลปะ
พี่ก๋าบอกว่า "ไม่สอนเลย" เค้าทำหน้างงมากครับ 555
แต่พี่ก๋าอธิบายต่อว่า
ลองเปลี่ยนจากคำว่า "เรียน" เป็นคำว่า "เล่น" ดู
เล่นดนตรี เล่นกีฬา เล่นวาดรูป ฯลฯ
พ่อแม่แค่ช่วยเสริมความชอบ สร้างสิ่งแวดล้อมที่ดี
สำคัญสุด คือ สร้างแรงบันดาลใจ
อ่านบล็อกนี้จนจบ
น้องปริ๊นซ์คือ ผู้สร้างแรงบันดาลใจให้ข้าวหอมเลยครับ