Scary Story Cruise ship in USA-อ่านเรื่อง สยองเรือเกือบจม ล่มในทะเล ประสบการณ์โด๊ยตรงจากสมรัชนะ

Scary Story Cruise ship in USA-อ่านเรื่อง สยองเรือเกือบจม ล่มในทะเล ประสบการณ์โด๊ยตรงจากสมรัชนะ เขียนให้วารสารเล่มหนึ่ง...


Cruise ship accident-เรื่องเล่าประสบการณ์วิบัติเรือสำราญ เกือบล่มแทบเอาชีพไม่รอด โดยสมรัชนะ มูลสาย
ผมเป็นพนักงานบริการบนเรือสำราญ ที่อเมริกา ซึ่งเลือกทำงานนี้เข้าสู่ปีที่เจ็ดแล้ว หลังจากที่เรียนจบมหาวิทยาลัย คิดก้าวไกลไปท่องล่องทำงานต่างแดน...
ชีวิตในแต่ละวันของเรือสำราญ ล่องไปตามจุดหมายปลายทางที่กำหนดไว้เพื่อให้ผู้โดยสารที่มาเที่ยวได้พักผ่อนหย่อนใจ ตามเส้นทางต่าง ๆ ทั่วโลก โดยเรือยักษ์ที่มีความกว้างเท่าสามสนามฟุตบอล สูง 17 ชั้นนี้ให้บริการ ด้วยความจุผู้โดยสารมากกว่า 3100 คน รวมทั้งลูกเรือ อีก 1200 คน ...
ผมทำหน้าที่เป็นบริกร หนึ่งในพนักงานทั้งหมดพันสองร้อยคน ทำงานในห้องอาหาร ซึ่งต้องเสิร์ฟอาหารทุกวัน อย่างไม่มีวันหยุด
เหมือนกับวันนี้ที่เรือมาถึง ท่าเรือของอเมริกา Port Canaveral ซึ่งอยู่รัฐฟลอริด้า ใกล้กับ Orlando ทางตอนเหนือของ Miami
ผมทำงานรอบเช้า เข้าหกโมงถึงสิบเอ็ดโมง บริการห้องอาหารบุฟเฟต์ หน้าที่ของผมคือบริการเสิร์ฟชา กาแฟ น้ำผลไม้ ซึ่งจะมีรถเข็ญ ๆ ไปตามโต๊ะคอยถามลูกค้า รับชากาแฟ หรือน้ำผลไม้
หลังเลิกงานจึงรีบออกไปโทรศัพท์ถึงคุณแม่ที่เมืองไทย เชียงรายเหนือสุดยอดในสยาม.. เพราะโทรบนบกเสียงจะชัดและไม่ดีเลย์ ตามประสาสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำอย่างเรา...
“เป็นจ๊ะไดพ่อง หล้าสบายดีก่อ มีอะหยั๋งถึงได้โทรมาหาแม่บ่อย หว่างนี้ ...”(เป็นอย่างไรบ้าง ชายเล็กสบายดีมั้ย ทำไมโทรมาหาแม่บ่อยจังพักนี้) เสียงทักทายของแม่ยังอบอุ่นเสมอ ด้วยวัยเจ็ดสิบ ฟังทีไรก็เป็นสุขแบบอิ่มอุ่นทุกที...
“บ่อ มีอะหยั๋ง อะแม่ โทรมาถามว่าตังค์ส่งมาได้ฮับหรือยัง แม่สบายดีก่อคั๊บ “ (ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ แค่โทรมาถามว่าเงินที่ส่งมาได้รับหรือยัง แล้วแม่สบายดีมั้ยครับ )
สักพักสายโทรศัพท์ก็ตัด อย่างไม่รู้สาเหตุ ผมเดินกลับมาทานข้าว ที่เรือ เพราะท่าเรือนี้ ค่อนข้างจะไกลจากเมือง ซึ่งผู้โดยสารส่วนมากจะ ซื้อทัวร์ไปเที่ยว KENNEDY SPACE หรือ NASA สถานที่ปล่อยยานอวกาศ อันเป็นแหลม ที่อยู่ติดทะเล ไม่มีอาคารบ้านเรือนมากนัก สถานที่แห่งนี้เป็นที่โล่งเตียน อุดมด้วยป่าชายเลน จึงเต็มไปด้วยสัตว์มากมาย หลากหลายชนิด
ตามตารางเรือจะออกจากท่าเรือบ่ายสอง เพื่อมุ่งหน้าไป นิวยอร์ก ซึ่งต้องใช้เวลาหนึ่งวัน จากรัฐฟลอริด้า ไปนิวยอร์ก
ผมนอนหลับกลางวันก่อนทำงานรอบตอนเย็น บ่ายสามต้น ๆ ผมสะดุ้งตื่นมา เปิดม่านที่นอนดู ว่าเวลากี่โมงแล้วเพราะตั้งนาฬิกาไว้ไม่ยอมปลุกซักที ไม่เกินห้านาที เรือได้โคลง เอียงอย่างมาก ผมนอนอยู่เตียงชั้นบนด้วยสภาพเปลือยล้อนจ้อน เพราะอยู่ห้องคนเดียว เพื่อนร่วมห้องทำงานรอบกลางวัน
แรงโน้มถ่วงทำให้ผมกระเด็นตกลงมาข้างล่าง ได้แผลถลอกนิดหน่อย สักพักเรือยิ่งเอียงมากกว่าเดิม เรื่อย ๆ ทำให้ผมไปติดอยู่ประตูห้อง ขวดน้ำอัดลม น้ำดื่ม ล้มระเนระนาด เก้าอี้ไหลจะมาทับผม จึงถีบออกได้ทัน ตามสัญชาติญาณของการเอาตัวรอด
“ladies and gentlemen please stay where you areeeeeeee …..” เสียงประกาศของกัปตันสั่นเครือ อย่างมาก ยิ่งทำให้ตอนนั้นผมรู้สึกกลัวยิ่งกว่าเดิม
“จะรอดป่าว เนี่ย เกิดอะไรอีกแล้ว เหมือนคราวก่อนตอนอยู่เท็กซัส ไม่มีผิดเลยอะ “ ต่างกันตรงที่คราวนั้นผมทำงานที่ห้องอาหาร แต่ตอนนี้ผมยังสลึมสลือ นึกว่าละเมอ ด้วยสภาพล้อนจ้อน เพราะเป็นคนที่นอนหลับแล้วจะไม่ใส่อะไร ปลดปล่อยให้หลุดพ้นพันธนาการ พอระลึกสติได้จึงหากางเกงมาใส่เพราะความคิดแรกที่คิดคือ “สภาพศพ จะล้อนจ้อนหรือเปล่าเนี่ย....” ปลงอย่างหาที่ติไม่ได้ ก็แหม...คนพึ่งนอนตื่นมาด้วยความบังเอิญ เจอแบบนี้ใครจะคิดอะไรได้มากมายนัก
สักพักเพื่อนมาเคาะ ที่ห้องถามไถ่ ต่างคนต่างกลัว
“เอ้ย มล... นึกออกแล้วให้ตายสิ เมื่อคืนเราพึ่งฝัน ว่า เรือได้เกิดอุบัติเหตุ ทำให้โอมต้องนั่งเครื่องบินไปอีกท่าเรือหนึ่ง ...ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นลางสังหรณ์ได้แม่นขนาดนี้”
พูดแล้วยังขนลุกซู่ โดยไม่รู้ตัว... ผมสนทนากับเพื่อน
เสียงประกาศ ทีมกู้ภัย ดังเป็นระยะ ๆ และแล้วจึงได้ยินเสียงประกาศ PAX ASSISTANT หรือคนช่วยเหลือผู้โดยสารให้ไปประจำฐาน ซึ่งเป็นหน้าที่ผม จึงขึ้นไป เห็นสภาพหน้าห้อง Medical Center หรือห้องพยาบาล ผู้โดยสารรและลูกเรือได้รับบาดเจ็บกันระนาว ผมไปห้องอาหารเห็นถ้วยจาน แก้ว โต๊ะ ระเกะ ระกะ แตกจนนับไม่ถ้วน พนักงานส่วนหนึ่งที่เสิร์ฟน้ำชาตอนบ่าย ช่วยกันเก็บเคลียร์ของอย่างขมีขมัน ..
หลังจากนั้นผมจึงกลับมาห้อง เพราะจำนวนคนไปช่วยผู้โดยสารมีเยอะแล้ว เสียงโทรศัพท์ดังเป็นระยะ ๆ สลับกับเสียงประกาศจากกัปตัน และ passengers service ผมล้มตัวลงนอนอย่างหมดความรู้สึก และชาชินกับสิ่งที่ไม่คาดฝันกับเหตุการณ์เลวร้ายอย่างนี้
ห้าโมงคือเวลาทำงาน อาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดสูทสีดำไปทำงาน ห้องอาหารหนึ่งห้องปิดเพราะเต็มไปด้วยผู้โดยสารนั่งรอปฐมพยาบาล
พนักงานส่วนหนึ่งต้องไปช่วยห้องอื่น ผมทำหน้าที่ส่งผู้โดยสารจากอีกห้องอาหารหนึ่งไปยังอีกห้องหนึ่ง...
ภาพทั้งหลายไม่ได้เห็นอะไรมากมายนัก แต่ได้ยินเสียงเล่าและบอกต่อจากเพื่อนที่อยู่แต่ละมุมของเรือ ว่าความเสียหายยังประมาณไม่ได้
กัปตันได้ตัดสินใจหันเรือกลับมา ยังท่าเรือเดิม ซึ่งออกไปได้7 ไมล์ แล้ว พอกลับมารถพยาบาล เฮลิคอปเตอร์ และรถฉุกเฉินจอดรออย่างนับไม่ถ้วน
เสียงของทาง passengers service ประกาศว่าครูซนี้ ฟรี ไม่เสียตังค์ รวมฟรีค่าตั๋วเครื่องบินให้ผู้โดยสารทุกท่าน และมีความจำเป็นต้องให้ผู้โดยสารกลับบ้านก่อนกำหนด (ซึ่งจะคล้าย ๆ ในฝันที่ฝันว่าต้องบินจากอีกท่าเรือหนึ่งไปอีกที่หนึ่ง)
สำนักข่าว CNN (ไม่ใช่สำนักข่าวเห็นสองเอ็น นะครับ-ซีเอ็นเอ็น) รายงานทันด่วน หลังจากเกิดเหตุการณ์ได้ไม่ถึงสิบห้านาที ผู้โดยสารบางท่านบอกว่า
“มันน่ากลัวมาก น้ำในสระน้ำของเรือชั้นบนดาดฟ้า ไหลทะลัก ออกนอกสระ น้อง ๆ ซึนามิ เลยหละ” เสียงบอกของผู้โดยสารท่านหนึ่งให้สัมภาษณ์กับสำนักข่าวต่างประเทศ
“ผมนอนตากอากาศบนสระน้ำ เห็นถ้วยจาน เก้าอี้ ลอย ว่อน จึงได้แต่จับอะไรที่พอจะทำให้ชีวิตรอดได้” เสียงของ Mr.Tom Daus ผู้โดยสารวัยทำงานกล่าว..
ผู้โดยสารบางคนว่ายน้ำที่สระน้ำชั้น 15 บนสุดของเรือ กระเด็นออกจากสระน้ำ ยังกะปลาพยูนเกยตื้น น้ำครึ่งสระทะลักไหลท่วม ห้องอาหาร ฉากในหนังเรื่องโพไซดอนและไททานิค ยังคงติดตาอยู่เสมอ...
Chris Broadbent อายุ 33 ปี คู่ฮันนีมูน ชาวนิวยอร์ก บอกกับสำนักข่าวว่า “ คืนวันอังคาร มีโปรแกรมฉายหนังเรื่องไททานิค ด้วย”
“ผู้คนมากมายวิ่งหาเสื้อชูชีพ หลายคนส่งเสียงกรีดร้อง ร่ำไห้ มองหาลูกหลาน กันจ้าละหวั่น วุ่ยวาย” Mr. O’Connell ได้รายงานทางโทรศัพท์ผ่านทีวี
“เสียงของกัปตันประกาศอย่างสั่นเครือ ยิ่งทำให้เกิดความกลัว มากยิ่งขึ้น”ผู้โดยสารรายหนึ่งกล่าว
ส่วนพนักงานลูกเรือไทยประมาณ ร้อยชีวิตที่อยู่ที่นี่ ทุกคนสบายดี มีรายหนึ่งได้รับบาดเจ็บโต๊ะหินอ่อน ที่เอเทรี่ยม ล้มทับใส่
จากอุบัติเหตุในครั้งนี้ ทางบริษัทเดินเรือสำราญ และกัปตันได้ออกมาประกาศว่าเป็นเพราะระบบควบคุมเครื่องจักรทำงานขัดข้อง และได้ให้ช่างผู้ชำนาญการตรวจเช็คเรียบร้อยแล้ว จึงได้รับการอนุมัติให้ออกเดินเรือต่อได้
ค่าเสียหายเบื้องต้นไม่ต่ำกว่า สามร้อยล้านบาท เพียงแค่อุบัติเหตุไม่กี่วินาทีที่เกิดขึ้น..
ในส่วนของพนักงานทางบริษัทได้ส่งเงินจำนวนหนึ่งเพื่อเป็นการปลอบขวัญและกำลังใจ รวมทั้งจัดนักจิตวิทยา ไว้ปรึกษา หากใครมีอาการวิตกจริต กังวล หรือโรคซึมเศร้าก็สามารถให้กลับไปพักร้อนได้
ผมเคยผ่านอุบัติเหตุ เรือเอียงแทบล่มแบบนี้มาแล้วสองครั้ง ติดกันสองปี จนตกเป็นข่าวดังทั่วอเมริกา รวมทั้งข่าวต่างประเทศในเมืองไทย จนทำให้วันนี้ได้เรียนรู้ว่าชีวิตของคนเรา ไม่ควรตั้งอยู่ในความประมาท คิดฝันอยากทำอะไร ในวันนี้ จงรีบทำ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำอีก
เหตุการณ์คราวนี้เหมือนกับชีวิตที่เกือบตายแล้วเกิดใหม่ ผมตั้งสัจจะอธิฐานกับตัวเองว่า จะกลับมาทำความดีเพื่อสะสมบุญ ไว้ในภายภาคหน้า และที่สำคัญคือกลับมาตอบแทนบุญคุณของบุพการีและครูบาอาจารย์ รวมทั้งผู้มีบุญคุณต่อเราทุกท่าน
หลายคนตั้งคำถามว่าทำงานเสี่ยงแบบนี้ไม่กลัวตายบ้างเหรอ ?
ผมอยากจะตอบอย่างภูมิใจมากที่สุดว่า “ คนเราเกิดมาตายครั้งเดียว ตายก่อนก็เป็นผีรุ่นพี่ก่อน ตายทีหลังก็จะโดนรับน้อง มาหลอกหลอนกัน วันนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมไม่กลัวกับความตายแต่จะไม่ตั้งอยู่ในความประมาท ณ วันนี้เราได้คิดดี ทำดี ต่อให้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมก็พร้อมทุกสถานการณ์ แม้วันนั้นจะมาถึง และเงินจากการทำงานเสิร์ฟบนเรือสำราญ ทำรายได้นับแสนบาทต่อเดือน ก็ทำให้ผมได้ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ มีชีวิตและความเป็นอยู่ดีขึ้นด้วยน้ำพักน้ำแรง และลำแข้งของตัวเอง ”
ชีวิตวันนี้ วันหน้าจะเป็นอย่างไร ไม่มีใครรู้ สิ่งที่รู้วันนี้คือจะทำดีที่สุด ตามที่คน ๆหนึ่งพึงควรก็พอ...
เรื่องโดย สมรัชนะ มูลสาย
ผู้เขียนหนังสือ เสิร์ฟสำราญ สววรค์บนเรือ และเล่มสองเรื่อง โต้คลื่นเม้าท์ เล่า(เรือ)สำราญ ....

ขอขอบคุณผู้ที่ให้สติในชีวิต... คุณแม่วัน มูลสาย บ้านทุ่งยั้ง และคณาจารย์ทุกท่านที่อบรมศิษย์คนเชียงรายคนนี้... ตั้งแต่เรียนประถมที่โรงเรียนอนุบาลทุ่งยั้งหัวฝายวิทยา โรงเรียนแม่จันวิทยาคม โรงเรียนดอนศิลาผางามวิทยาคม โรงเรียนดำรงค์ราษฎร์สงเคราะห์ และ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.....


สมรัชนะ มูลสาย ณ นิวยอร์ก
เชิญเข้าชม รูปภาพและเรื่องราวจากต่างแดน มาฝากได้ที่ บล๊อกพันทิป

If you have a chance to visit my blog @
//www.bloggang.com/mainblog.php?id=sochana9


I hope you enjoy some pics and stories .

Create Date : 22 กันยายน 2549		0 comments
Last Update : 22 กันยายน 2549 0:53:57 น.
Counter : 443 Pageviews.
Share Tweet