อ่านเรื่อง ขำ ขำ ส่วนหนึ่งของพ็อกเก็ตบุ๊คของผม โต้คลื่นเม้าท์เล่า(เรือ)สำราญ เร็ว ๆ นี้ทุกแผงOhm-NY

ส่วนหนึ่งของหนังสือโต้คลื่นเม้าท์ เล่า(เรือ)สำราญ ตอน






๒.... เตรียมอย่างไรก่อนไปสำราญ(งานเรือ)
หลังจาก หาคำตอบให้ตัวเองได้แล้วว่า จะอยู่หรือไป ...หันมาใส่ใจ ส่องกระจกหกด้านหรือแปดเหลี่ยมมองรอบทิศทางตัวเองก่อนนะ ครับว่า .... จะเริ่มต้นอย่างไร หันหน้าไปทางทิศไหนก่อน....
“คนจะไปทำงาน ต้องมีคุณสมบัติอย่างไร บ้างหละ”
ตามมาตรฐานขั้นพื้นฐานทั่วไป ธรรมดา ...แล้วยังไงถึงจะไม่ธรรมดาแล้วได้ไปหละ...น่าสนกว่าตั้งเยอะ ในเรื่องของ รูปพรรณ หน่วยก้าน อายุ ความสามารถ ประสบการณ์ (บางครั้ง แล้วแต่ตำแหน่ง คงต้องขึ้นอยู่กับบริษัทจัดหางาน ทีมสัมภาษณ์ ฝ่ายคัดเลือก บุคลากร)
ต้องดูดี มีชาติตระกูล สูงส่งมั้ย...ไม่ถึงขนาดนั้น เราไปเป็นพนักงานทำงานนะครับ ไม่ได้ไปเป็นนกยูงรำแพน คอแหงน คอตั้ง อ้างญาติโก โหติกา เส้นสาย ใครฝาก ไม่จำเป็น เว้นไปข้อนี้...
อ่านออกเขียนได้ ภาษาไทย แน่นอนอยู่แล้ว แต่ต้องมีอีกหนึ่งภาษาสากล อันเป็นที่ยอมรับ พูดปะกิด ฟุดฟิด ฟอ ฟาย... ไปไหนมา สามวาสองศอก ก็ไม่ผ่าน เค้าจะมีสถาบันทดสอบ รับรองให้ ....ส่วนภาษาอื่น รู้มาก ยิ่งมีโอกาสมาก จีน กวางตุ้ง แต้จิ๋ว ญี่ปุ่น สเปน ฝรั่งเศส เกาหลี ต่างๆ ได้ยิ่งดีนักแล.... ใครที่รู้ว่าอ่อนด้านภาษา ถึงเวลาที่ต้องฝึก แล้วนะ ครับ...คิดจะทำงานกับชาวต่างชาติ ก็ต้องลงทุน ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ภาษาแม่(mother tongue ) แต่ก็เพื่อความจำเป็นในการสื่อสาร...
พอมีการศึกษา บ้าง ตามหลักสูตร อย่าทำเป็นเหมือนจะมีการศึกษา แต่ความจริงหามีไม่...หรือแม้แต่ พยายามจะมีการศึกษา ต้องเอาอะไร มาการันตี มีดีกรี พอไปได้ จบอะไร ๆ ก็ทำกันได้ทั้งนั้น ต่อให้ดีกรี วิศวะ (ต่างกับพวก เด็กวี๊ดวะ กรี๊ดซะ โดยสิ้นเชิง) หรือเกษตรสมบูรณ์ จะกลัวอะไร ถ้ามีใจรักและมีหน่วยก้านพอทำงานได้ ประสบการณ์นั้นตามมาทีหลัง.... บางคน เรียนรัฐศาสตร์ มาเสิร์ฟ เกี่ยวกันมั้ย...แต่ทำได้ บ่อ ยั่น...
ส่วนใครที่มีประสบการณ์ ถือว่าเดินทางตรง แซงโค้งได้เร็ว ถึงก่อนมีสิทธิ์ก่อนอีกแล้วครับท่าน.....แต่ก็ไม่สำคัญเสมอไป...

การสมัครทำงานทุกอย่างต้องมีขั้นตอนนี้ นั่นคือการสัมภาษณ์ ดูตัว เพื่อความเหมาะสม...กับหน้าที่การงาน
“พี่ผมสมัครได้แล้ว ครับ ผมละงงมาก ประสบการณ์ไม่มีเลย เค้ารับผมจริงเหรอ”
ข้อความ น้องชายคนรู้จัก เข้ามาทักในแชท เมื่อครั้นอยู่ต่างประเทศ ...
ต่อให้ยุ่งขนาดไหน เวลาน้อยอย่างไร ก็ต้องรีบตอบเค้าหน่อยเพื่อแสดงความตื่นเต้นดีใจ ซักนิ๊ดนึง เดี๋ยวเค้าจะเสียใจ ...เราจะได้ไม่เสียมารยาทในการแชท อุตส่าห์ พิมพ์ พร้อมสั่น พอ ๆกับการตีฆ้องร้องป่าว ในสมัยก่อน.....
“ดีใจด้วย น้องรัก ไหนเล่ามาเด๊ะ ว่าเค้าเมาไม่ได้สติ รับนายเข้าทำงานรึ เปล่า” ต่อให้อยู่นอกแต่ก็พิมพ์ไทยได้เพราะเอาแล็ปท้อปไปด้วย ช่วยได้เยอะ
“เค้าถามว่า คิดอย่างไร ถึงมาสมัคร งานนี้หละ” ความจริงเป็นการถามภาคภาษาอังกฤษ แต่แปลไทยให้เสียงภาษาไทย โดย อินทนนน์ (เสียงสูงต่ำ ตามคลื่นดอยไหล่เขา)
“แล้วนายตอบว่าอย่างไร “
“ผมไม่คิด แต่ผมทำเลย ตัดสินใจสมัครและคาดหวังจะได้ทำงานเต็มที่ เป็นความใฝ่ฝันอันแสนยาวนาน อยากทำฝันให้เป็นจริง และรู้ว่างานเป็นอย่างไร บ้าง”
น้องมั่นใจเกินร้อย หรือมากกว่าร้อยห้าสิบ มิน่าหละ ...เค้าถึงได้คัดเลือก ประเภท คนแปลก ๆ เกินร้อยอย่างนี้หละ ...หลายคนเค้าบอกว่าคนทำงานเรือไม่ บ้า ไม่บ๊องส์ ไม่ต๊องก็เอาไม่อยู่ .... พวกที่คนธรรมดาเค้าไม่คิดกันหนะ อย่างน้อยผมว่า ก็แสดงให้เห็นถึง ความตั้งใจ และเป็นคนสนุกสนาน เริงร่า มีความรู้พอที่จะเอาตัวรอดได้...ที่สำคัญ มุขเด็ด เช็ดขอบชนะใจกรรมการ...
“เออ เอ็งเก่ง “ ชมแกมหยอก สำหรับคนสนิทชิดเชื้อ ....
ส่วนอีกคนหนึ่งเจอคำถาม ขั้นพื้นฐานง่าย ๆ แต่ไม่มีสติ ในการตอบ
“ทำงานด้านอาหาร เครื่องดื่มมานานรึ ยัง”
“ผมอยู่ห้องอาหาร โรงแรม ดัง ๆ มาเยอะ ทั่วกรุงเทพแล้วครับ....”
“ไหน ลองตอบมาสิ ว่า เฟรนซ์โทส (French toast) คืออะไร ทำอย่างไร “
คิดนาน ระลึก ระทึก จนจำไม่ได้ กว่าจะได้คำตอบ อึ้ง ทึ่ง นี้ได้แทบจะสำลักน้ำลายตาย...
“ คงเป็นขนมปังปิ้ง สด ๆ ประจำวัน ”
“เฟรนซ์ โทส สะกด เอฟ....(บล๊า บล๊า ๆ )................. นะ” คนสัมภาษณ์ ช่วยให้ คลายหาย ตื่นอีกสักครั้ง
อย่ารู้เลยครับว่าคำตอบที่ได้ จะเป็นอย่างไร ยิ่งกว่าไปไหนมา ห้าวา หกศอก ...ถ้าพอตอบคำถามที่ถาม ได้บ้างก็ยังมีสิทธิ์ อย่างน้อยก็คงจะไม่ถามอะไร ที่มันไกลกว่างานมากนักหรอก ....ไม่ถึงกับว่าใครเป็นซุปเปอร์สตาร์ ในเมืองไทย รายได้กี่ล้านบาทต่อปี...
การสัมภาษณ์เป็นการวัด คะแนนใครจะแซงทางโค้งก็ตรงนี้หละ ครับ... ต่อให้บางคน มีประสบการณ์ หรือไม่ ก็ไม่สำคัญ วัดกันที่ใจและคำตอบที่ได้ถือเป็นที่สุด... ความเตรียมพร้อมจะช่วยให้เรามั่นใจได้ ก่อนขึ้นเขียง ....”เจื๋อน” ได้เป็นอย่างดี

หากถึงขั้นตอนผ่านสัมภาษณ์แล้ว คงต้องผ่านด่านตรวจร่างกาย (กล่าวไว้ ในบทต่อไป ....)
ลูกเรือทุกคนต้องทำวีซ่า ของประเทศ ที่จะบินไปลงเรือ พนักงานทุกคนที่จะออกนอกประเทศต้องมีพาสปอร์ต เสมอ
จ่ายเงินค่าเดินทาง รวมค่าดำเนินธุระกิจให้...แล้วแต่บริษัทไหน จะคิดเท่าไหร่
บางบริษัทจะมีเงินประกัน เพื่อให้แน่ใจว่าจะทำงานให้ได้ครบตามสัญญา หากมีอะไรเกิดขึ้นจะ ต้องจ่ายชดใช้ ค่าเสียหาย โดยยึดเงินส่วนที่ประกันไว้ ....
บางบริษัทจะต้องจัดการตั๋ว เครื่องบิน ค่าเดินทางด้วยตัวเอง...ซึ่งแต่ละบริษัทก็ไม่เหมือนกัน แล้วแต่นโยบายและแผนของแต่ละบริษัท ทำอะไร ก็ต้องลงทุนก่อน ส่วนจะสดหรือผ่อนทีหลัง สุดแล้วแต่ใครถนัด...
พอเตรียมเอกสาร ทุกอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ก็พร้อมลุย ซึ่งในเรื่องเอกสารนี้ ทางบริษัทเอเจนซี่จะช่วยดูแล ให้คำปรึกษา ทุกอย่าง ว่าจะเริ่มต้นอะไร ตรงไหนก่อน หรือหลัง... อย่าได้เป็นกังวลนัก โดยส่วนมากการขอวีซ่าก็จะผ่านทุกครั้งเพราะมีหนังสือรับรองจากบริษัทยักษ์ใหญ่เดินเรือระดับโลก






อีกตอนหนึ่งจากหนังสือของสมรัชนะ ขำ ขำ ...แต่ได้สาระ(แน) บ้างหละน่า...





เรื่อง ใครคิดว่าภาษาไม่สำคัญ

การสื่อสารเป็นสิ่งที่สำคัญต่อการทำงานด้านบริการเป็นอย่างมาก เพราะถ้าหากสื่อสารกันล้มเหลวแล้ว ก็ทำให้ประสิทธิภาพการทำงานแย่ลงได้ ดังนั้นจึงมีการทดสอบ เรียนรู้ อบรมเพื่อให้การทำงานด้านบริการนั้นมีคุณภาพเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง
สำหรับการทำงานบริการระดับสากลแล้วภาษาสากลจึงเข้ามามีบทบาทมาก ถ้าเป็นโรงแรมบางแห่งในกรุงเทพ เดี๋ยวนี้ก็ต้องสอบโทอิค ตามมาตรฐานที่กำหนดไว้ ... ส่วนคนทำงานเรือสำราญก็ต้องผ่านการทดสอบและรับรองจากสถาบันด้านภาษาที่มีชื่อเสียง
“ต้องเก่งภาษามากมั้ย ถึงจะได้ไปทำงานที่ต่างประเทศ”
เป็นคำถาม ง่าย ๆ แต่ตอบยาก ว่าจะต้องเก่ง อยู่ในระดับไหน ที่ว่าง่ายหรือยากนั้น อย่างน้อยถ้าหากเรามีโอกาสก็ต้องใฝ่รู้ เรียนเพิ่ม ให้ได้ในระดับ การสนทนา สื่อสารกันรู้เรื่อง ส่วนจะเก่งมากหรือน้อย ก็ต้องใช้เวลา เพราะว่าภาษาอังกฤษ ก็ไม่ได้เป็นภาษาแม่ (mother tongue) แต่ก็ไม่มีใครพูดภาษาไหน ๆ ตั้งแต่กำเนิด นี่นา..... เค้าพูดได้ เราก็พูดได้สิ หนะ...
เรื่องจี้ ๆ ที่เกี่ยวกับภาษา มีมากมายตั้งแต่เรียนอนุบาล ยันตั้งแต่บัดนาว ที่ทำงานก็ยังเจอกับสิ่งแปลกใหม่เสมอ ๆ เพราะต่างประเทศเค้าก็มีศัพท์แสลงเหมือนกันดังนั้นเราต้องอัพเดท ข้อมูลอยู่ตลอดเวลา...แต่ถ้ามันยากมากก็อย่าพยายามมากขอสนทนาสื่อสาร พูดชัดถ้อยชัดคำ กันรู้เรื่องก็พอแล้ว...........
อย่างประโยคหนึ่งที่เด็กเสิร์ฟไทยใจกล้า หาญชาญชัย เค้าแนะนำของหวาน เค้กชิ้นพิเศษนี้ หลังการรับประทานอาหารจานหลักแล้ว.... เค้าเดินตรงไปอย่างมั่นใจ มาดมั่น เอาเป็นเอาตาย....ส่งสายตาอย่างน่าเชื่อถือ ถามลูกค้าโต๊ะนี้ว่า....
“ Would you like shit cake ? “ “คุณต้องการเค้กขี้หรือเปล่า ?
นี่คือคำถาม ที่ถามผิดจากการเปล่งเสียง ของคำพ้องเสียง และสำเนียงตัวสะกดที่ไม่ชัด จริง ๆ แล้วเค้าอยากจะถามว่า “Would you like cheese cake ?” คือคุณต้องการชีสเค้กหรือเปล่า ? สะกดผิดคำ อ่านผิดเพี้ยน ทำให้ความหมายนั้นเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เอ้ออ...คนกำลังทานอาหารคาวเสร็จกะจะแนะนำอาหารหวานอันอร่อย ดั้นไปถามเค้า จะเอาขี้หรือเปล่า ไม่ไหว ...เป็นใครก็จะอ๊วกแต่ก อ๊วกแตน.... จากคำถามแก่นแก้วแสนซน คนนี้..
คำพ้องเสียงบางเรื่องก็ทำให้ขำได้ไม่น้อย จำได้ว่าตอนที่ทำงานอยู่เรือชั้นสิบสี่ ที่ห้องบุฟเฟต์ ตอนเช้า ด้วยอาการ ง่วงเหงา หาวนอน มองเห็นเสื้อที-เชิ้ตของผู้โดยสารชายร่างใหญ่ ท่านหนึ่ง เขียนเป็นภาษาอังกฤษ ว่า KUAI ซึ่งเป็นเกาะแห่งหนึ่งของฮาวาย ไอ้เราก็ใสซื่อบริสุทธิ์ ถามกันตรง ๆ ว่า
“เสื้อนี้ ท่านได้แต่ไร มา แล้วอ่านว่าอย่างไรหละ” (แปลเป็นไทยให้ง่าย ต่อความเข้าใจ )
“โอวววว์ ผ๊มได้เสื้อนี้ เมื่อตอนที่ไปเที่ยวฮาวาย เกาะ ค ..าย (หรือ คอ ออ วอ อา ยอ ) “
“เกาะอะไร นะ ...” อีกสักครั้ง คุณขอมา ...
“ก็เกาะ... ค...ย ไง...เกาะ ค...ย “ ตะโกนซะดังเชียว โอยย ไม่เอาแล้ว หยาบคาย เดี๋ยวคนไทยมาเที่ยวนึกว่า ใครกันหว่า พูดจาไม่สุภาพ... แต่ก็ ขำ ขำ แก้ง่วง คลายเครียด ได้ในยามเช้าตรู่
บางทีก็เกิดจากความไม่ตั้งใจ ที่ลูกค้าถามเรา
“ how do you say banana in Thai ? “
“ we say “ kluay” กล้วย ...” ประโยคต่อไปไม่ต้องเขียนหละ ครับ...ฝรั่งเค้าก็ออกเสียงกล้วย ย๊ากกกกกกก ยาก ยิ่งให้สะกดด้วยเค นำ ยอตามท้าย ยิ่งแล้วอ่านมาได้สามวาสองศอกไม่ไหว

มีสายรายงานมาว่า เหตุเกิดเมื่อหลายปีที่แล้ว ณ โรงแรมหรูแห่งหนึ่งที่ใกล้ๆ กับสี่แยกศาลพระพรหม วันนั้นเค้ามีการจัดงานเลี้ยง รดน้ำสังข์ ของคู่บ่าวสาวไฮโซ พวกเซเลบทั้งหลายหลั่งไหลมางาน กันคับคั่ง ทั้งแขก ไทย จีน ฝรั่ง.... มาถึงอย่างหลังนี่สิ ด้วยเหตุที่พนักงาน เจ้าหน้าที่ประจำไม่สามารถปฏิบัติงานได้ ไม่ว่ากรณีย์ใด ๆ ทั้งสิ้น รองทั้งสี่ เอ้ย ...ไม่ใช่ ผู้ช่วยที่มาจากพนักงาน Temporary (ชั่วคราว) ต้องทำหน้าที่แทน...
เค้าจะทำอย่างไร เมื่อเจอฝรั่งตาน้ำซาวข้าว............. เค้าต้องทำหน้าที่เชิญแขกเหรื่อทั้งหลายไป งานรดน้ำสังข์ เสมือนเป็นผู้บอกทาง...
“คาร์ วอช ดิส เวย์ car wash this way “ เค้าพูดไป พร้อม โบกมือไป ทำได้ดียิ่งกว่าจราจร เขตปริมลฑลซะอีก...
“โอ้ พระเจ้าจอร์จ คิดได้ไง มันหมายถึงเยี่ยงไร รึ.. พี่ละสงสัยนัก...บอกแขกผู้รากมากดี ประชาชี ชาวเซเล็บไปล้างรถที่ไหนเนี่ย”
“อ้าว ก็คาร์คือรถ ไง วอช คือน้ำใช้ล้าง คาร์วอช รดน้ำ “
“กูละปวดหัว ตัวร้อนจี๊ดเลย...” กลับไปเรียนใหม่ ยังไม่สายนะน้องเอ้ย.... คิดนานมั้ยเนี่ย ... หรือว่าตอนเรียนภาษาอังกฤษมัวแต่โดดเรียน.... เด็ก ๆทั้งหลายจงจำไว้อย่าได้ทำเยี่ยงนี้อีกไม่...
















หมายเหตุ นี่คือส่วนหนึ่งของหนังสือ โต้คลื่นเม้าท์ เล่าเรือสำราญ ส่วนรายละเอียด ทั้งหมด ติดตามได้จากหนังสือ ที่กำลังจะวางแผง เร็ว ๆ นี้
ยังไม่มีกำหนด ว่าจะอยู่ สำนักพิมพ์ไหน ค่ายไหน อย่างไร




ติดตาม เอาใจช่วยกันหน่อยละกัน...


คราวหน้าจะนำตอนต่อไป มาเกริ่น และตอนอื่น ๆ ให้คนอ่านบ้านสมรัชนะ ได้สัมผัสก่อนใคร...ที่นี่...

คอมเมนท์ สด ๆ ผ่านบ้านสมรัชนะ ยินดีจ๊าดนักเด้อ คร๊าบบบ....

สมรัชนะ
คนครึ่งบกครึ่งน้ำ เขียนเอง.................................

Create Date : 09 ตุลาคม 2549		0 comments
Last Update : 9 ตุลาคม 2549 21:54:47 น.
Counter : 487 Pageviews.
Share Tweet