รูปนี้ดูจากหน้าจอของตัวเองไม่มืดไปนะคะ แต่ทดลองดูหลายๆเครื่อง มืดไปบ้างสว่างไปบ้าง ถ้าใครที่ภาพมืดไปนิด ขอให้อดทนแพ่งดูสักหน่อย คงจะอิจฉาคนในภาพบ้างไม่มากก็น้อยค่ะ (รับรองคนในภาพไม่ใช่เจ้าของบล็อกค่ะ)

ปารีสเป็นนครแห่งความโรแมนติกจริงๆ อย่างน้อยรูปนี้ก็ช่วยยืนยันได้นิดนึง จริงไหมคะ

สุขสันต์วันจันทร์ค่ะ

..สงสารผู้ป่วยที่เป็นโรคอัลไซเมอร์นะคะ

และที่ต้องน่าเห็นใจยิ่งกว่าคือ..คนที่อยู่ข้างกายเค้าเนี้ยแหละ

บอกไม่ได้ว่ามันทรมาร หรือ มีความสุข มากกว่ากัน

กับการที่คนที่เคยรัก อยู่ใกล้ๆตัวแต่กลับจำเราไม่ได้เลย

เศร้าอะค่ะ เคยดูหนังเกาหลี ที่นางเองเป็น อัลไซเมอร์

กับเรื่องโน๊ตบุค.. ที่นางเองเป็น อัลไซเมอร์เช่นกัน

แล้วทำให้คิดว่าถ้าเกิดแบบนี้กับตัวเรา จะเป็นอย่างไรนะ


...ภาพสวยเช่นเคยค่ะพี่แป๋ว

ชอบแสง..สวยดีจัง โรแมนติกจริงๆค่ะ


...พี่แป๋วเล่นชวนอย่างนี้ ถ้าไปได้ บินไปหาแล้วค่ะ อิอิ

ยังอยากไปอยู่เหมือนเดิมค่ะ

คิดถึงค่ะ คิดถึง

. . .

ภาพสวยมากๆครับ

~ ตลอดเวลาก่อนที่ผู้ป่วยจะป่วยนั้น เคยเป็นช่วงเวลาที่ดีมาตลอด ภรรยาได้ดูแลเขาอย่างดี พูดจาให้กำลังใจมาตลอดชีวิต เพราะฉะนั้นในช่วงเวลาที่ป่วยอยู่นี้ ภรรยาของเขาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป ทุกสิ่งที่ภรรยาทำในช่วงที่ป่วยก็เพราะโรคที่เป็นทำให้เป็นไปเช่นนั้น แต่เขาก็ยังรักภรรยาเหมือนเดิม เมื่อนึกถึงวันเวลาที่ภรรยาเคยมอบให้แก่เขา เรื่องที่เขาต้องพยาบาลภรรยาทุกวันนี้เป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับเวลาที่ผ่านอุปสรรคนานามาตลอดชีวิต เขาเสียใจแต่แสงแห่งรักของเขายังคงเหมือนเดิม ไม่ดับลง ~

อ่านแล้วซึ้งมากเลยค่ะ


วันละรูปวันนี้ก็งามมากเช่นกันค่ะ

ภาพสวยโรแมนติดด้วยค่ะ..

อย่างนี้ น่าจะเรียกได้ว่า " รักแท้ " นะคะ

ภาพสวยมาก ๆ ค่ะ
ขออนุญาตมาเก็บภาพไปโชว์บ้างนะคะ
ขอบคุณค่ะ

จบไม่ห้วนเลย ซึ้งจังค่ะ และภาพก็อุ่นไปถึงในใจเลย

รู้มาว่านอนป่ำอยู่ในถ้วย เสียงอมแงม ป่านนี้น่าจะลุกมาแจ่มใสได้แล้วกระมังคะ ไงก็ขอให้แข็งแรงทั้งกายทั้งใจเสมอๆ นะคะ

คิดถึงค่ะ

ภาพสวยงามค่ะคุณแป๋ว ... เรามองภาพและคิดแบบนี้ค่ะ ไม่รู้จะพร่ำเพ้อหรือเปล่าแต่เห็นภาพแล้วนึกแบบนี้จริงๆ

บางครั้งสำหรับตัวเองแล้วบางช่วงเวลาอาจจะไม่มีความสุข แต่ว่าทุกข์ที่ว่านั้นก็ไม่ใช่ทุกอย่างที่เป็น เพราะบางครั้ง
เราก็มีแสงสว่างอยู่เสมอ ... ของแค่ให้เราได้ให้เวลา และก็เข้าใจว่า กาลเวลามีเปลี่ยนแปลง ....

เรื่องอัลไซเมอร์นี้เคยนั่งดูทีวีที่เค้าทำเป็นสารคดีสั้นๆ เหมือนกันค่ะ ครอบครัวตัวอย่างคือ สามีและภรรยาที่มี
อายุเยอะพอควรเหมือนกันค่ะ ภรรยาเป็นอัลไซเมอร์ บางครั้งก็จำสามีได้ แต่ว่าส่วนใหญ่จำไม่ได้หรอก เห็น
กิจวัตรประจำวันของเค้าหลายอย่างแล้วต้องบอกว่าน่ารักมากๆ เลยค่ะ เพราะว่าสามีจะช่วยตลอดเวลาที่ติดขัด
มีอะไรต้องการความช่วยเหลือ เห็นภาพแล้วเราก็ตื้นตัน
อ่ะค่ะว่า เค้าอยู่กันสองคนแต่ก็ช่วยกันดี แถมสามีก็พูด
เหมือนกับที่คุณแป๋วว่าอ่ะค่ะว่า "เพราะเป็นคู่ชีวิตที่รักกัน
มานาน" ฟังแล้วก็น้ำตาตกเลยนะค่ะเนี่ย

เข้ามาแล้ว เห็นภาพ โมแรนติคมากเลยค่ะ พี่แป๋ว
อ่านท้ายภาพแล้ว
...
...
เคยดู Eraser in my heart หนังเกาหลี นางเอกก็เป็นอัลไซเมอร์
จำพระเอกไม่ได้ค่ะ
และมีช่วงนึง จำได้แต่แฟนคนเก่าอีกตะหาก
สงสารพระเอกมากเลยอ่ะค่ะ
...
...
แต่พลังของความรัก เนี่ย มากมายจริงจริง
...
...
Morning นะคะ คิดถึงกันค่ะ

แวะมาเยี่ยม...สวัสดีครับ
.
.

ภาพสวยดีครับ

อ่าน บั น ทึ ก ท้ า ย ภ า พ แล้วซึ้งมากเลยค่ะ

ภาพหวานมากเลยค่ะคราวนี้ ชอบๆ

หนึ่งเสียงให้ผลงานโดดเด่น
อิอิ
จะผลงานอะไรก็ภาพถ่ายสิคะ
ภาพวันนี้สวย
เรื่องวันนี้ซึ้งค่ะ
^^

บันทึกท้ายภาพเศร้าจังเลยค่ะ

รักแท้ คือการดูแลที่ไม่มีสิ้งสุด

น่าจะใช้ได้กับเรื่องนี้จริงๆค่ะ

ได้ดูรุปสวยๆ กับข้อคิดดีๆ ก็มีกำลังใจสู้กับวันใหม่ได้แล้วล่ะค่ะ

ขอบคุณพี่แป๋วมากๆนะคะ

คิดถึง คิดถึง ดีใจที่ได้เจอหนิงในหน้าบล็อกอีกจ้ะ พี่ยังไม่ได้ดู The Notebook เลย น้องสาวพี่ชอบสุดๆเลยจ้ะเรื่องนี้

หวัดดีคุณ PutterZ ค่ะ ขอบคุณที่ชอบค่ะ รอฟังเสียงเพลงอยู่นะคะ

หวัดดีตอนเช้าทางโน้นคุณ random-4 ค่ะ ตอนดูสารคดีเจ้าของบล็อกก็นั่งซึ้งอยู่หน้าจอเหมือนกันค่ะ

คุณแม่ติ๊ก เมืองน้ำหอมโรแมนติกไปทั้งเมืองเลยค่ะ

คุณ printcess of the moon ใช่เลยค่ะ อย่างนี้เลยเรียกว่ารักแท้

คุณสาวิกา ขอบคุณที่ชอบภาพนะคะ

หวัดดีหนูด้าจ้า เพิ่งจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อบ่ายนี้เองจ้ะ ไปเที่ยวหนนี้รู้สึกสายตาชักจะแย่จ้ะ ถ่ายรูปแล้วมันเอียงเกือบจะหมดทุกภาพเลย จะให้ใส่แว่นถ่ายก็ไม่ถนัดเนอะ ตอนถ่ายก็เล็งแล้วเล็งอีก ก็ยังออกมาเอียง รูปนี้ก็เอียงนิดๆนะจ๊ะ โชคดีจัง ถ้าเอียงมากแบบรูปส่วนใหญ่คงเสียดายแย่เลยล่ะ

หวัดดีคุณนิดค่ะ อ่านที่คุณนิดเขียน คนนี้นี่ก็เจ้าของ "รักแท้" เหมือนกันนะคะ

หนูต่าย สงสัยถ้าเรามีโอกาสดูหนังรักเศร้าโรแมนติกด้วยกันนะ น้ำตาต้องท่วมห้องแน่เลยล่ะ
ปล.พี่ไปฟังเพลงแด่คนเคยรักแล้ว เวอร์ชั่นคุณมะดันเพราะมากเลยล่ะ ชอบ ชอบ
ปล.สอง คิดถึงด้วยคน

หวัดดีคุณ mp5 ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ

หวัดดีคุณปูค่ะ นานๆแอบซึ้งเสียทีค่ะคุณปู ปกติเจ้าของบล็อกไม่ค่อยหวานเท่าไหร่ อิอิ

หวัดดีคุณไร้นามค่ะ ดีใจแอบมาหวานด้วยกันที่บล็อกนี้ค่ะ

หวัดดีคุณแอมค่ะ ขอบคุณสำหรับเสียงโหวตค่ะ เขินอีกแล้ว

หวัดดีหนูบิวค่ะ เวลาอ่านเรื่องผู้ป่วยอัลไซเมอร์แล้วเศร้าทุกทีเลยเหมือนกันค่ะ ดีใจที่ ภาพและเรื่องราวที่เขียนทำให้บิวรู้สึกดีๆนะคะ

บริหารสมองกันเยอะๆนะคะ จำได้ว่าฝึกคิด อ่านหนังสือบ่อยๆช่วยป้องกันโรคอัลไซเมอร์ได้ค่ะ

สุขสันต์วันสีเขียวนะคะ

ฮั่นแน่...ไปสอยมาแล้วใช่ไม๊คะพี่ขา......D 80
ภาพสวยโรแมนติคมาก...แต่จะโรแมนติคกว่าถ้าเอารูปพี่แป๋วกะพี่หมีทริปนี้มาลง...
วันนี้เจ๊แจ๋มจะไปเจอเพื่อนๆบล๊อกที่เมืองไทยค่ะ...อยากกลับบ้านบ้างจังเลย...
เดี๋ยวบ้านหนูจะไปนิวยอร์กอาทิตย์หน้าค่ะ...ไม่มีที่ไป...555
แล้วพี่แป๋วจะไปไหนรึเปล่าคะ...

อ้อ...ลืมไป...โหวตผลงานยอดเยี่ยมค่า...

โรแมนติคดีจังอ่ะครับ . . . . อยากมีใครซักคน เดินอยู่ด้วยเหมือนในรูปจังคงโรแมนติค สุดๆ อ่ะ . . . อิอิ

โรแมนติคเชียวค่ะรูปนี้...สบายดีนะคะ

ซึ้งมากๆค่ะคุณแป๋ว

ขอบคุณค่ะพี่...รูปคู่ตามคำขอ......เข้าธีมบ้านหนูด้วยอ่ะค่ะ...

รูปนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ...ขอบคุณอีกครั้งนะคะพี่ขา...

Paris is in the air...อ่า...แค่นึกก็โรแมนติคแล้ว...
เดี๋ยวก่อนไปหนูคงอัพบล๊อกฝากบ้านแล้วจะมาฝากพี่แป๋วคนแรกเลยค่ะ..อิ..อิ...
หลับฝันดีนะค๊า

พี่แป๋วคะ เข้ามาเพราะนึกได้ว่า
หนัง ชื่อ Eraser in my head ค่ะ
...
จำผิดอ่ะค่ะ
...
..
ไปนอนละค่ะ สุขสันต์วันศุกร์นะคะ

ผมชอบแสงตอนเย็น ๆ ใกล้ค่ำนี่แหละ ผมว่าโรแมนติกดี
แสงตอนเช้า ๆ นี่ อืม... ผมว่ามันไม่โรแมนติกนะ

อันนี้คิดเอาเองนะ ผมว่าคนชอบแดดตอนเช้านี่ ค่อนข้างจะเป็นเด็กกว่าคนชอบแสงตอนเย็น ส่วนคนชอบแสงตอนเย็นนี่ ผ่านอะไรพอสมควร

อืม.. ก็แก่นั่นแหละ แหะ แหะ

หวัดดีตอนดึกๆค่ะ ยังใช้กล้องไม่ค่อยถนัดเลยค่ะเจ๊จันทร์(คน)สวย วันแรกๆที่ไปเที่ยวรู้สึกว่ารูปไม่ค่อยถูกใจเลย

หวัดดีคุณ birch ค่ะ ไม่อยากบอกว่าไปเดินคนเดียวก็โรแมนติกได้ค่ะ แต่สาวๆฝรั่งเศสนี่รู้สึกจะดุไปหน่อยนะคะ

หวัดดีคุณผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เจ้าของบล็อกสบายดีค่ะ นอกเหนือไปจากกระเพาะทำงานหนัก พักนี้รับเลี้ยงบ่อยค่ะ ว่าแล้วชักหิวอีก

หวัดดีจ้ะต่าย อ่านเม้นท์แล้วสงสัยหนังที่ต่ายและหนิงพูดถึงจะเป็นเรื่องเดียวกันเนอะ

หวัดดีคุณ Plin, :-p ค่ะ เจ้าของบล็อกสารภาพว่าชอบแสงเช้ามากกว่านิดนึง เพราะว่ามันดูสดใสปิ๊งปิ๊งนี่แหละค่ะ ไม่รู้จะเกี่ยวกับว่าเป็นแฟนหนังการ์ตูนตัวจริงหรือเปล่า แสงเย็นมันโรแมนติกแล้วก็ดูเป็นแสง"ประสบการณ์"จริงๆอย่างคุณว่าไว้เลย

ยัง.. ยังไม่แก่เลย ทั้งคุณ Plin และเจ้าของบล็อกนั่นแหละ (โหย ถ้าคุณแก่เราก็ชราเลยล่ะสิเนี่ย ไม่ยอมหรอก อิอิ)

นึกถึงภาพยนตร์เรื่อง The Notebook ค่ะ เมื่อนึกถึงผู้ป่วยโรคอัลไซเมอร์ ความรักช่วยให้"อะไร-อะไร"ดีขึ้นได้จริงๆนะคะ

รูปนี้โรเเมนติกดีครับ