สดายุ..

"O มองเห็นไหม .. ต่างช่วงของห้วงคิด
ใช่ว่าคือถูกผิด-ในจิตเขา
หรือว่าคือถูกผิด-ในจิตเรา
หรือมัวเมา ยึดติดกับจิตใคร ?
.
O หัว-ก้าวหน้า, ล้าหลัง แว่วดังอยู่
ฟัง-รับรู้ คุณค่าที่อาศัย
คือต่างช่วงความคิดที่ผิดไป
คือสายตายาวไกลที่ผิดกัน"

ชอบตรงนี้ เป็นพิเศษ....
" คือต่างช่วงความคิดที่ผิดไป
คือสายตายาวไกลที่ผิดกัน" !
เหมาะสำหรับสภาพ ความคิดของ"เสื้อแดง"สองกลุ่ม..ในขณะนี้..
และ แดง กับเหลือง..ด้วย..

มินตรา ..

ในทางชาติพันธุ์ผมมองว่ามันมีลักษณาการร่วมที่แก้ยากคือ การประจบต่ออำนาจและเงินทุน .. มีลักษณะหวังพึ่งพาสูง

เมื่อพยายามมองวิเคราะห์ต่อมาอีก .. มันเหมือนการครอบงำทางจตวิญญาณมาตั้งแต่เด็กทำให้ขาดต้นแบบหรือตัวอย่างที่เหมาะสมที่ควรมองโลกแวดล้อมอย่างกอปรอยู่ด้วยเหตุด้วยผล

ลักษณะหวังพึ่งพา หรือ ลักษณาการประจบประแจง เป็นจิตสำนึกที่เป็นพื้นฐานของสัญชาติญาณการเอาชีวิตรอดสืบเนื่องมาตั้งแต่การเข้าใจธรรมชาติและปรากฎการณ์ยังไม่ถูกต้องชัดเจนนักจากยุคนุ่งใบไม้ถือหอกล่าสัตว์ ..

สัญชาติญาณตัวนี้จึงขับดันพฤติกรรมให้ดำเนินไปอย่างสอดคล้องกับ ผลที่ต้องการ คือ ชีวิตรอด

จึงปรากฎ "แดงอวย" ที่ไม่ต่างกับ "เหลืองหมอบกราบ" เลยแม้แต่น้อย

หากมองในปีกหัวก้าวหน้า .. แดงอวย คือฝ่ายล้าหลัง เป็นอนุรัษ์นิยม

ธรรมชาติของความคิดได้มันต่างกันมาก

สดายุ

"ฝันสีใดที่เธอลืมตาตื่น
และหยิบยื่นความฝันที่ฉันทำหาย
ฝันถึงดินถึงหญ้าและเม็ดทราย
นั่นคือความหมายตัวฉันนิรันดร์ไป"

เนื้อเพลง ความหมายดีนะ..

มินตรา ..

เพลงเพื่อชีวิต มักมีท่วงทำนองคล้ายบทกวี
แต่มันก็อยู่ที่การให้คุณค่าของผู้เสพว่า อะไรคือคุณค่าที่ควรชื่นชมในชีวิตของแต่ละคนซึ่งไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน

บทเพลงเพื่อชีวิต หรือ เพื่อมวลชน เป็นการยกย่องสังคมมหาภาคขึ้นเหนือ วิถีแห่งปัจเจกชน

แต่มันใช่แน่หรือ ?
เมื่อมองปรากฎที่เป็นจริงและจับต้องได้แล้ว ..
ทำไมบทเพลงที่ไม่สนใจสังคมภาพรวม เน้นแต่นามธรรมแห่งปัจเจกภาวะ เช่นเพลงรัก เพลงพิสวาดิ ชายหญิง จึงอยู่ได้ ยาวนานมากกว่า ?

เพลงคนหลังเขา เพลงเปิบข้าว ..ทำไมถึงไม่ได้รับการเปิดฟังมากเท่า หรือ ต่อเนื่องยาวนาน เท่ากับเพลง ลาสาวแม่กลอง มนต์รักแม่กลอง หรือ เสน่หา วันคอย ?

ใช่ไหมว่า อะไรที่ต้องเรียกสปิริต ของจิตวิญญาณออกมาวางกองก่อนถึงจะสืบบทกรรมกันต่อไปได้ มันเป็นความยาก ..

ขณะที่ สิ่งที่สอดรับกับตัวตนดิบๆ อย่างไม่ต้องคอยฝืนมันสอดรับกับหลักสามัญสำนึกมากกว่า เสมอไปและตลอดเวลา เพราะมันเป็น default ทางจิตวิญญาณที่ ..
.. ไม่ต้องฝืนพฤติแห่งจิตเพื่อจะ"ดี"
.. ไม่ต้องคอยฝืนพฤติกรรมและวาทกรรมเพื่อจะ"สูงส่ง"
.. ไม่ต้องอุตสาหะพยายามเพื่อจะ"สำเร็จ"

และหลังคำว่า "เพื่อจะ" ทั้งหมดนั้นคือ สังคมแวดล้อม ที่แทบทั้ง 100% คิดไปเอง มโนไปเอง จนส่งผลให้สารความสุขหลั่งในสมอง-ไปเอง ?

สังขาร .. ตัวนี้ร้ายกาจมาก
( สังขารในปฏิจจสมุปบาท หมายถึง สิ่งปรุงแต่งทางใจตามที่ได้สั่งสม,อบรมไว้แต่อดีต จนเกิดสังขารการกระทำต่างๆ เช่น ความคิด,การกระทําทางกาย,วาจา,ใจ ด้วยเครื่องปรุงที่มีคุณสมบัติต่างๆที่เป็นความเคยชิน เคยประพฤติ เคยปฏิบัติ หรือตามที่ได้เคยอบรมหรือสั่งสมไว้มาก่อน(อดีต)จึงนอนเนื่องซึมซาบย้อมจิต )


ตัวนี้คือ Creator ผู้สร้างสรรพสิ่งทางนามธรรม

ดายุ...

ตรงนี้ มินตรา เข้ายังไงก็ไม่ถึงนะ..
เพียงแต่ "มีสัมผัส"ว่า ที่ดายุ พูดมาน่ะ เป็นสิ่งดีงาม..

มินตราค้นได้แต่วิชาความรู้..แตกความรู้ไปได้..
แต่สิ่งที่เหนือไปกว่านั้น ..เป็นอะไรที่ ..ยังไปไม่ถึง..
เสมือนจะขาดบุญ ไปนะ..
"แม่บอกว่า" ..จะมีใคร นำไป...(แต่มิใช่สดายุ 555)

มินตรา ..

ผมกำลังพูดสิ่งที่เป็นสามัญธรรมดา หรือ ปกติภาพ ในตัวเรานี่เอง ..

คือ ภาวะที่ต้องฝืนจิตใจทั้งหมด มันมีแรงขับจาก "ผลที่เราต้องการ" มากกว่าความเป็นธรรมชาติที่อยากเป็นของตัวเราเอง

เช่นพอรายการทีวีเชิญคนมาสัมภาษณ์ออกอากาศไม่ว่าประเด็นอะไร ..ภาวะการณ์พูดให้ดูดี ดูมีหลักการ ดูเหมือนมีจิตสาธารณะ จิตอาสา มันจะเกิดขึ้นเองกับทุกคน เป็นภาวะการณ์ที่ไม่ต้องมีใครสอน มันเกิดขึ้นเอง

แรงขับมาจาก "ความรู้สึกชื่นชมจากคนดูทางบ้าน" ที่จิตใจคนคนนั้นคิดว่าจะได้รับ (ซึ่งจริงๆแล้ว มันไม่มีใครพิสูจน์ได้ว่าจะเป็นอย่างไรกันแน่ ได้แค่คิดเอาเอง มโนไปเอง ต่างๆนานๆ .. )

การเกิดขึ้นเองกับทุกคนผมถึงใช้คำว่า default ภาษาคอมพิวเตอร์คือ การกลับไปหาค่าเริ่มต้น คือเหมือนจิตวิญญาณมนุษย์ถูกตั้งค่าไว้ให้เป็นอย่างนี้ได้เองโดยไม่ต้องสอน คือ"ให้ตัวเองดูดี"

แล้วภาวะที่มโนคิดไปเอง แล้วปรุงแต่งคำพูด ความคิด รวมทั้งการกระทำเหล่านี้มันจะไม่เกิดขึ้นเมื่ออยู่ลำพังคนเดียว

ภาวะที่มโนคิดไปเอง แล้วปรุงแต่งคำพูด ความคิด รวมทั้งการกระทำเหล่านี้ ผมขอเรียกว่า การแบกโลกขึ้นทูนไว้บนหัว .. เหนื่อยมาก และ หาข้อสรุปเป็นรูปธรรมไม่ได้ และไม่มีทางหาได้

เหนื่อย กับ ความว่างเปล่า

เพราะการเพื่อ จะดี จะสูงส่ง จะสำเร็จ จะเป็นแบบอย่างที่ดีต่อผู้อื่น .. เหล่านี้มันต้องแลกกับการ ฝืนจริต ฝืนความคิด ฝืนการปฏิบัติ ฝืนแม้กระทั่งไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าฝืนอยู่!

และมันจะไม่มีข้อสรุปใดๆว่าที่มโนไปล่วงหน้านั้น จริง หรือ เท็จ เลยตลอดกาล

แต่คนจำนวนมากก็ยังคิดไม่ได้ .. ยังคงมีชีวิตอยู่ในวังวนนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น

เมื่อวิเคราะห์ต่อลงไปอีกชั้น .. ก็พบว่า
ความต้องการต่างๆ (เพื่อจะดี จะสูงส่ง จะสำเร็จ จะเป็นแบบอย่างที่ดีต่อผู้อื่น ฯลฯ ) นั้น ถูกขับจาก อัตตา อัตนียา หรือ ego นี่เอง

และมันเป็นเหมือนยางเหนียวที่เขาใช้ดักนก
การจะหมดตรงนี้จึงต้องถอนตัวอัตตา ให้ได้ก่อน
ซึ่งนั่นระดับอรหันต์ .. อย่างเราๆก็ติดยางเหนียวบนต้นไม้ขนหลุดขนร่วงไปก่อนละกัน

555

สดายุ...

"เมื่อวิเคราะห์ต่อลงไปอีกชั้น .. ก็พบว่า
ความต้องการต่างๆ (เพื่อจะดี จะสูงส่ง จะสำเร็จ จะเป็นแบบอย่างที่ดีต่อผู้อื่น ฯลฯ ) นั้น ถูกขับจาก อัตตา อัตนียา หรือ ego นี่เอง"

หรือไม่ก็ถูกฝึกมาแต่อ้อนแต่ออก ให้มี"อัตตา"เช่นนี้
อัตตาที่ ต้องรับผิดชอบต่อสังคม รับผิดชอบต่อส่วนรวมเนื่องจาก ตนเองเกิดมาในสิ่งแวดล้อมที่มีโอกาสดีกว่า จึงต้อง สร้างสิ่งดีงามเผื่อแผ่ให้ คนที่อยู่ในความรับผิดชอบ หรือสังคมที่อยู่รอบตัว...
ผู้ที่กำเนิดมา พร้อม"ความรับผิดชอบ" พร้อม"หน้าที่"
เพื่อที่จะให้"ดูดี" แบบที่ สดายุ หมายถึง...

อย่าลืมว่า พระพุทธเจ้านั้น ละทิ้ง"ความรับผิดชอบ" ละทิ้งลูกเมีย เพื่อ "อัตตา"ของตนเองใช่ไหม...

"สิ่งที่เป็นสามัญธรรมดา หรือ ปกติภาพ ในตัวเรานี่เอง .."

"ปกติภาพ" ของแต่ละคนจึงมีความ"ปกติ"ที่แตกต่างกันตามสิ่งแวดล้อม....และสภาวะ หน้าที่และ ความรับผิดชอบ

มินตรา ..

ถูกต้อง เจ้าชายสิทธัตถะนั้นขณะออกบวชมีความตั้งใจที่ตั้งอยู่บนอัตตาเต็มที่ .. ขณะนั้นมีการให้คุณค่าแห่งชีวิตไปที่นอกตัว (คือสังคม)

ขณะตัดสินใจออกแสวงหาหนทางพ้นทุกข์ นั้นยังเป็นผู้กอปรอยู่ด้วยอัตตาเต็มที่ แต่เข้าใจโลกในระดับที่มากกว่าคนทั่วไปแล้วในนาทีนั้น - จิตโสดาบันที่มิใช่จิตปุถุชน

ในขณะที่คิด หรือ มโนไปนั้น ในที่สุดก็หาทางพิสูจน์ .. ซึ่งตรงนี้ต่างจากแขกรับเชิญในทีวีที่มโนไปเองเช่นกัน แต่ไม่มีใครเคยคิดพิสูจน์อะไร จริงไหม ?

คือการที่คิดไปว่า ตนเองจะดูดีในการตอบแบบนั้นๆ รวมทั้งคนดูจะยกย่องชื่นชม มันไม่มีการพิสูจน์ความคิด ไม่เคยแม้จะคิดพิสูจน์ว่าจริงไหม ?

คำถามคือ แล้วฝังอกฝังใจคิดว่าจะได้รับผลด้านบวกต่างๆอย่างนั้นได้ด้วยข้อยืนยันอะไร ?

มันไม่เกี่ยวกับการถูกฝึก แม้แต่น้อย
มีใครเคยฝึกเคยสอนว่าต้องพูดอย่างไรเวลาให้สัมภาษณ์ออกทีวี .. ?

มันพูดออกมาเองมิใช่หรือ
มันประดิษฐ์คำสวยงามขึ้นมาเองมิใช่หรือ

เวลาอยู่คนเดียว จะพูด จะคิดหรือเปล่า ว่าต้องการให้อากาศรอบตัว ความว่างเปล่ารอบตัว หรือ เทวดา ผีสางนางไม้ที่มองไม่เห็น รู้ว่าเราดี เราสูงส่ง เรามีจิตสาธารณะ หรือไม่ ?

ผมอ่านที่เขียนมา คิดว่ายังไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูด

ผมกำลังพูดถึงภาวะการณ์ที่เกิดขึ้นเองในจิตที่รับรู้โลกมาระดับหนึ่งแล้ว คือวัยผู้ใหญ่ที่มีวุฒิภาวะ เกิน 18 ทั้งหลาย ที่มีความอัตโนมัติของ"การแสดงต่อสาธารณะ หรือ การปรุงแต่งจริต" ให้ตนเอง ดูดี ดูสูงส่ง ดูมีจิตอาสา ดูมีจิตสาธารณะ ดูกตัญญูต่อชาติ ดูอัจริยะ ดูเป็นตัวของตัวเอง ดูเก่ง ดูเป็นธรรมชาติ ดูไม่ดัดจริต ดูเท่ ดูเป็นผู้นำ .. ฯลฯ

ไม่ได้พูดถึงการอบรมเชิงอุดมการณ์ อุดมคติของชีวิต อันมิใช่จิตเดิมแท้ แต่เป็นการครอบงำทางคุณค่าของชีวิตต่อคนรุ่นต่อไปที่เยาว์วัยกว่า

ปกติภาพของแต่ละคนคือ ..
เขาชม ก็ชอบ
เขาด่า ก็ไม่ชอบ โกรธ เกลียด

มีใครโกรธเป็นฟืนเป็นไฟบ้าง เวลามีคนชม มีคนรัก มีคนศรัทธา ? .. มันไม่มีหรอก

หรือมีใคร ชอบใจ ยิ้มถูกใจ ซาบซึ้ง รู้สึกตื้นตันใจจนอยากจะวิ่งเข้าไปกอดหอมแก้มบ้างเวลามีคนด่า ประณาม สาดเสียเทเสีย ? .. มันไม่มีหรอก

นี่คือ ปกติภาพ ในความเป็นคน ต้องเข้าใจให้ถูกก่อน

เป็นปกติภาพที่ไม่แตกต่างใดๆ ในแต่ละคน คือเหมือนกันทุกคนทั้ง 100%

ที่มินตราพูดมานั้นไม่ใช่ปกติภาพที่แตกต่าง แต่เป็นการให้คุณค่าต่อเรื่องราวเดียวกันที่ต่างกันไปจากภูมิหลังที่ถูกครอบงำมาจากพ่อแม่หรือครู